Petra Vriens (006)

Het gaat niet goed tussen mij en jou. Een jaar geleden verliet ik dit serietje in de veronderstelling dat onze wegen elkaar niet meer zouden kruisen. Maar nu heb je jezelf aanbemoeid tegen een zaak die je in het geheel niet aangaat.

Terug naar 4 juli 2018, een feestdag in the States, maar een wat beklemmende in mijn kleine universum. Pollisie aan de deur van het appartementje waar wij wanneer we in Nederland zijn, verblijven. Ik wist waarvoor hij kwam, dus vriendelijk binnengelaten en een stoel aangeboden.
‘Ik ben dus gewoon thuis’, zei ik tegen je collega, ‘nu kun je weer gaan.’ Hij hield het ook kort, vroeg alleen nog om mijn telefoonnummer. ‘U wordt straks gebeld door mijn collega in Baarn, die wil even met U overleggen’.

En warempel, een uurtje of wat nadien telefoon uit Baarn, van je collega Paul Knoops. ‘Ik wil dat dit ophoudt’, klonk het. ‘Ik ook’, zei ik. ‘Dus misschien kunnen we iets afspreken?’ We kwamen snel overeen dat mocht ik in de toekomst nog last en hinder ondervinden van een Baarnees, ik dat zou melden aan hem en aan de bef van die Baarnees. ‘Hij heeft de neiging tot stalken’, doelde Knoops op die Baarnees. ‘Dat is zacht uitgedrukt’, zei ik.

Nu moet ik meteen bekennen dat je collega’s hiero en in het Baarnse niet voor een akkefietje gingen. Ik had een dag of wat daarvoor mijn stalker gemeld dat ik ‘met een knokploeg’ naar hem toe zou komen. Dat was niet fraai van me. Omdat ik niet zou weten wie ik voor zo’n knokploeg zou moeten uitnodigen. Ik zit helemaal niet in de vechtsporten en heb nooit een wapen leren hanteren, in Finland hebben ze me om die reden al eens hartelijk uitgelachen.

Maar dat weten ze hier niet en je kunt nu eenmaal niemand op zijn blauwe kijkers vertrouwen. Dus vond ik ze -op wat schoonheidsfoutjes na- best wel verstandig en alert optreden, die collega’s van je. En ik ging er meteen van uit dat ze hetzelfde zouden doen om mij te beschermen. Rechtsgelijkheid heet dat, en ik neem aan dat ik jou niet uit hoef te leggen dat daarop de hele rechtsstaat gebaseerd is. Dus ik op het landelijk pollisietelefoonnummer aan de bel getrokken toen ik een week of wat terug twee emails aangaande de Baarnees ontving.

Het eerste luidde:
‘… om (je) het flinke pak slaag te laten geven dat (je) nog te wachten staat, daar komt geen rechter aan te pas en daarvoor is helemaal geen vaste knokploeg nodig (....) : twee vreemde, ferme mannen met een aantrekkelijke onkostenvergoeding voor reis- en lunchkosten volstaan.’

Het tweede bevatte de tekst van een voicemail die een bekende van me had ontvangen:
‘ik zal jou waarschuwen wanneer mijn mensen naar xxxxxxxx komen. Ik kom eerst even bij jou langs - dat wil zeggen zij - want ik ga zelf niet mee. Dit is nu al de vierde keer dat ik je aan de lijn probeer te bereiken maar dan moet het zo maar.’

Nu word je in het geval van fysieke bedreiging op de pollisie-website niet afgescheept met een formuliertje maar mag je bellen. Men wilde mij tijdens het eerste telefoontje aangifte laten doen bij je collega’s in mijn verblijfplaats. Maar toen ik duidelijk maakte dat deze kwestie al langer liep -om precies te zijn sinds eind 2016- en dat erover contact was geweest met jelui in Baarn, ja dat ik zelfs kon verwijzen naar de naam Paul Knoops als de functionaris met wie ik een afspraak heb, toen zag men aan de andere kant van de lijn geen beletsel om mij naar Baarn te laten komen voor het doen van aangifte.

Woensdag voor een week werd ik gebeld door een collega van je. Haar naam doet er niet toe, ze was zakelijk en werd naarmate het gesprek vorderde alleen maar zakelijker. Ik had vernomen dat in verband met het coronagebeuren aangifte niet per se fysiek hoefde te gebeuren, en wilde een afspraak maken met Paul Knoops om de zaak per email af te wikkelen. Aanvankelijk klonk weer de riedel dat ik in mijn verblijfplaats aangifte moest en kon doen, maar toen ik een tandje bijzette en uitlegde dat de bedreiging uitdrukkelijk meer mensen gold, kreeg ik de toezegging dat ik door Knoops geholpen zou worden.

Dit belletje vond plaats om 15.30 in de namiddag van 6 mei. Maar een uurtje later lag er een mailtje van jou op mijn plankje:
Indien u aangifte wenst te doen wordt er altijd een afspraak gemaakt via het 0900-8844 nummer. Het is niet nodig om naar Baarn te komen. U kunt aangifte doen in uw eigen woonplaats.
En inderdaad nope bericht van vriend Knoops sindsdien…

Wat blijft mij nu te doen? Ik heb niet het geld voor de reis- en verblijfkosten van een knokploeg. En ook niet voor weer een ander schuiladresje. Dus dan toch maar jij met je hele hebben en houwen de media in. In naam van het rechtsgevoel…

(JoopFinland)