Onze milde kant (043)

Eén ding moet je die Kaag toegeven: we hebben haar nog nooit zien lachen. In het zooitje van Rutte is de grimas troef, maar de mevrouw van de Democraten blijft ons vanachter haar lezingenbril observeren met een blik die weliswaar zweemt naar het hooghartige maar niets weet van het clowneske.

Vroeger had je het Theater van de Lach, van de beroepskwibus die 4 mei zijn grollen op de Dam mocht slijten. Kocht je daarvoor een kaartje, dan wist je wat je kreeg: de ene dijenkletser na de andere mop die nu niet eens meer in de kleedkamer kan.

Voor ‘s lands parlement hoef je evenwel geen kaartje te kopen, sterker nog: we worden rond de klok en waar dan ook geconfronteerd met wat daar gebeurt – en vooral: niet gebeurt- zonder dat we er om gevraagd hebben.

Zaten die debatten die geen debatten zijn maar achter een betaaldrempel. En een kinderslot.

Want we dachten dat we het wel gehad hadden, de afgelopen twintig jaar. Dat we de gifbeker al leeg hadden, na Pim Fortuyn -die het nooit tot in de Kamer schopte maar er wel een hele Partij in achterliet zoals een aso in het park zijn zwerfafval- en Geert Wilders.

Maar sinds kort zitten we dus met de echte hardcore fasci’s zoals Baudet en zijn getrouwen, die er alleen nog op uit zijn hun collega-parlementsleden belachelijk te maken, en degenen die door Baudet uit de trein gegooid zijn, patjepeeër Van Haga en superpatjepeeër Eerdmans.

Te zure mayo op het aangebrande bakkie frites is het gedrochtje van Burgers en Boeren. Haar soort komt niet uit de stal van Baudet maar uit die van Boer zoekt Hoer. Zij van Van der Plas is een format, een creatie van Endemol, binnenkort zien we haar gekloned in de parlementen van Skandinavië.

Maar ook voor haar geldt: je zult haar niet zien of horen lachen. En daarmee zijn we weer bij Kaag.

Ze wil er niet aan, aan de dwingelandij van Premier Lachebekje. Ze leest ons er over voor en komt er in een debat nog es op terug. Politiek onderhandelen is voor haar als zakendoen, koffie drinkt ze liever thuis en eigenlijk vindt ze die knul van Minerva maar een griezel.

Vinden wij ook. Maar ze zal er niets mee bereiken, met haar verzet, struise Sigrid. Ze gaat Omtzigt achterna: ziek en zielig gevonden worden door je eigen mensen, sexistische grappen moeten aanhoren tot in de wandelgangen van ‘s lands vergaderzaal…

Sprekende gelijkenis in het voetjebal. Daar zie je het ook, dat juk van de opgelegde vrolijkheid. Ontspannen en cool zijn tot de dood er op volgt.

Begon bij Frank de Boer, de vleesgeworden mislukking die tegelijk begon te lachen en te verliezen, Gaat door bij Louis van Gaal. De Kaag van het voetbal. Debiele sportverslaggevers hangen momenteel aan zijn lippen, niet om woorden uit ze op te vangen maar om ze te zien lachen. Obsceen haast.

Vroeger was er hoop. Dat de bodem in zicht was. Maar met de aanstaande val van Kaag, met die van Omtzigt, met die van Van Gaal in het vizier kun je op een bierviltje uitrekenen dat het alleen maar erger zal worden.

We zitten met zijn allen in een lachstuip… (gvd)