Onze milde kant (025)

Hulpverlenersweek dezer dagen, dat ontbrak er nog maar aan. We hebben al weken en dagen voor you name it wat voor hobby of diersoort dan ook, meestal onder de vlag van de Verenigde Naties. Iedere dag zijn eigen knuffelcategorie, schijnt men daar in New York te denken.
Toch komt deze uit het kokertje van onze eigen landsregering, denk ik. Want ze hebben het op zijn Rutteslimst aangepakt, de bedenkers van het dingetje. Eerst de kluit zand in de oogjes strooien. En daarna doen waar het eigenlijk om te doen is.
Ze moeten in het zonnetje gezet, de noeste werkers die het allemaal om ons bestwil te doen is. Wie kan daar tegen zijn? Terechte complimenten voor onversaagde brandweerlieden, toegedane thuiszorgers en voor nachtzuster Hilda, die op het kankerpaviljoen voorleest hoewel ze dat niet zou hoeven doen.
En natuurlijk is het te gek voor woorden dat de spuitgasten en de ambulancebroeders soms belemmerd worden in hun werkzaamheden. Niet door hysterische naasten van slachtoffers, maar door kijkersfiles en minderjarigen onder de dope.
Tot zover de boodschap van de overheid waar niets mis mee is. Maar nu is er ook nog wat anders aan het handje. De groep hulpverleners breidt zich steeds maar uit. En dat niet in de zin dat er meer verplegers en reddingszwemmers komen.
Nee, steeds meer lui die iets doen worden tot hulpverlener gebombardeerd. De wijkagent is opeens een hulpverlener. De ambtenaar van de IND is opeens een hulpverlener. De marinier die op een buitenlandse missie gaat is opeens een hulpverlener.
Ruw gesteld kun je zeggen dat iedereen die een pakkie aantrekt en een helm opzet opeens tot het gilde van de hulpverleners wordt gerekend. Vandaag lichten de leden van een arrestatieteam je niet meer van je bed maar schieten je te hulp.
Hoe moet dat voelen voor die mensen die bewust niet het leger in zijn gegaan maar voor het Rode Kruis zijn gaan werken? Ik zou me schamen als ambulancechauffeur of als thuiszorger, om hetzelfde eerbetoon te ontvangen als een verklikker die zich handhaver noemt, of een randdebiel die Marco Kroon heet.
Ik ben benieuwd hoe ver dit nog gaat. Staat er een stop op de devaluatie van het begrip hulp en hulpverlener? Of beleven we het nog dat de kampbeulen uit Auschwitz postuum een eigen dag krijgen omdat ze hun slachtoffers eigenlijk geholpen hebben?
Mitch… Mitch… Mitch… (gvd)