Onze milde kant (001)
Het lawaai van laagovervliegende boeings vanochtend op de kwaakradio. Weer es wat anders dan instortende nieuwbouw. Maar ook wel opvallend omdat die herrie natuurlijk niet van gister of eergister is. Schiphol is al tig jaar een hel voor wie er naast woont. Vuur en vlammen op 4 oktober 1992, wie herinnert zich die niet?
Des te opvallender dus dat er nu opeens omwonenden aan het woord kwamen. Die had je destijds niet, in de Bijlmer. Toen mocht je alleen naar Edje van Thijn luisteren die het had over duizenden illegale Ghanezen die in het vagevuur toch maar mooi geruimd waren. Hij wist tenslotte waarover hij het had...
Vanochtend waren we dan ook niet in de Bijlmer maar in Aalsmeer. Daar kunnen ze niet buiten eten vanwege de overlast. En ook kunnen ze hun grond en huis niet kwijt, ook niet aan de straatstenen. Huiliehuilie, van witte oudere meneren. Gepensioneerde tuinders. Straks gaan ze nog die jongens van de commerciele interviewen, de Holleeders van de televisie, die ooit in zo’n broeikas begonnen met het uitkleden van de amusementssector, en nu hun helden en heldinnen in hun glazen huis of op hun rommelzolder nog geen twee woorden achter elkaar kunnen laten zeggen zonder dat zo’n Boeing de show verstiert. En wij ons maar afvragen welke twee woorden dat dan wel zouden moeten wezen...
Wachten we op de dag dat zo’n vakantievlucht onzacht op Aalsmeer landt, met alle gevolgen vandien. Krijgen we nieuwe cijfers over hoeveel illegale Polen in die kassen werkten... (gvd)
