Octopussy (649)
In de ogen van heel wat boreale volksstammen is Kleintje Muurkrant een linkse roddelsite. Een afgekeurde oikofobische uil in de immanente wereld van de onderzoekjournalistiek. En vandaar misschien ook dat we zo goed als geen reacties ontvangen. Zelfs niet bij onze fraaiste staaltjes van graaf- en spitwerk. Een voorbeeld van dat laatste: onze revelaties over Jan Kooij (rip?). De koning van de plank-BV's. En een van de eerste violen bij de uitvoering van de opera boeffo “Haal die ouwe lullen leeg” (1) onder de bezielende leiding van de voormalige textielboer Jaap Kroonenberg (rip). Wij waren overigens niet de allereerste wroeters die Kooij opgroeven. Zo komt de scharrelaar en gros bijvoorbeeld prominent voorbij in dit artikel uit de NRC, een van de melkkoeien van de Belgische baron Piet van Wayenberghe (2). Kennelijk hebben onze collega's voor dit doorwrochte werk de moeite genomen om Janus vis-à-vis te interviewen. Net als wij later (3). Interessant? Jawel. Vooral ook omdat ze in het voorbijgaan nog een toefje warme aandacht besteedden aan Kooij's Hongaarse liefde van zijn leven. Maar niet even doorgevraagd. En dat is wel jammer want die Hongaarse zou volgens de Bilthovense BV-vorst ooit als secretaresse hebben gefungeerd van Janos Kadar, respectievelijk de Hongaarse premier en secretaris-generaal van de communistische partij. Totdat in 1989 voor de laatste keer de “Internationale” uit de cimbalom werd geperst. Toen vertrok Agnes D., want zo heette de secretaresse, naar Nederland. Hoe het kwam kwam het, maar ze belandde in de armen van Jan Kooij en dat kwam twee jaar later goed van pas. Toen donderde de met zwarte poen volgeladen Femis Bank in elkaar. Grote gebeurtenissen kondigen zich meestal vantevoren aan. Ook in dit geval. Gelukkig maar, want een uitgelezen gezelschap onverlaten haalde als de donder tijdig een flinke klap poen uit de Femisruif en expedieerde die klap ondermeer naar … Boedapest. Naar de kluizen van het net geopende filiaal van de ING. In de planning zat het inrichten van een sexcentrum in de fraaie binnenstad van de Hongaarse hoofdstad. Plus een operagebouw. Van kut naar kunst. Een alliteratie in al zijn eenvoud. Wat daarvan terecht is gekomen vertelde Kooij niet. Wel dat ie samen met zijn Agnes later een hele stoot poen heeft teruggehaald. Met als pleisterplaats Wenen. Eenmaal Heim in Holland werd de buit keurig verdeeld in enveloppen en op de corresponderende adressen afgeleverd. Een daarvan herinnerde Jan zich nog als de dag van toen. Dat was bij een Nederlandse ex-premier (4), die hem binnen nodigde en tot Janus' pech de pecunia begon te tellen. Er bleken 20 roodjes te ontbreken. Dat klopte wel, want Kooij had op aandringen van Agnes onderweg die 20 roodjes afgeroomd van de 2 ton die in de enveloppe moest zitten. Dat nam de ex-premier niet en zuchtend telde Kooij de afgeroomde 20 roodjes uit op tafel. Toen namen ze afscheid. De koning en de ex-premier. Het laatste wat Jan hoorde was “Ga met God mijn zoon”. Toen ging de deur dicht. Aldus onze vriend Kooij tijdens een van de seances die wij met hem mochten hebben. Agnes was daar niet bij. Die was verhuisd naar een adres in Amstelveen waar ze in de kieren werd gehouden door een voormalig AIVD-er. In de tussentijd had zij ook nog de rol van secretaresse vertolkt bij Rijkman Groenink, toenmalig opperhoofd van de ABN-AMRO. Tot die vertolking behoorde ondermeer het onder het bureau van Rijkman kruipen om als puntenslijper te fungeren. Aldus Jan Kooij. En die kon het weten. Geverifieerd? Wij zijn geen voetvolk van Piet van Wayenbergh. Wij zijn maar eenvoudige laagvliegers onder het welwillend oog van Minerva. Stay tuned (JP).
(1) Aka de inmiddels zich al geruime tijd in hoger sferen ophoudende heren Schumacher en Van den Hemel.
(2) Geen best adres, die Piet. Op naar de zoekmachine.
(3) Zie ondermeer aflevering 646.
(4) Naam en reputatie bij ons bekend.
