Octopussy (629)
We kregen meel vandeweek. Van een lezer aan de Europese zuidas. Ging over een avontuurlijk ondernemer die wij al vaker op de korrel hebben gehad. Ronnie van Veldhoven. Bekend van illusionistisch getinte ondernemingen als Plaza Finance, Legio Lease, Zuka, Vivenda en aliassen als Ron Smit en Ron Veldhuizen. De meelschrijver bleek onze vriend uit Purmerend in het verleden een paar keer te hebben meegemaakt en doet daar boertig kond van in voornoemde meel. Lees en geniet.
“Het was 1998. Ik werd als vastgoedondernemer -tot op heden incognito- opgebeld door ene Bertje W., zoon van een dubieuze ex-penningmeester van een voetbalclub. Of ik een stukje vastgoed wilde verkopen. Ik bedankte beleefd voor de eer, maar twee dagen later werd ik samen met mijn echtgenote in een Utrechtse kledingwinkel opnieuw over dat item aangesproken. Ditmaal door een makelaar van de Maliebaan. Namens dezelfde partij. En opnieuw bedankte ik beleefd. Dat maakte blijkbaar weinig indruk, want ze bleven aanhouden. Maandenlang. Het woord “stalken” was toen nog maar nauwelijks in gebruik. Uiteindelijk zwichtte ik en stond ik op een zonnige doordeweekse dag een bezichtiging toe in mijn bijzijn. Daar maakte Bertje W. lijfelijk zijn entree in gezelschap van de investeerder en een jongeheer “Van Doorn”. De lange investeerder liep op suède schoenen met goudkleurige gespen en dikke schuimrubberen zolen. Dat laatste waarschijnlijk om het geluid van zijn afglijdende morele opvattingen een beetje te dempen. Na de bezichtiging heb ik mijn prijs genoemd: 1 miljoen gulden. Daar konden de drie heren, die gelijkelijk zouden participeren, kennelijk prima mee leven. Maar een maand later werd ik opnieuw door de Purmerendse investeerder benaderd. Hij was nog steeds geïnteresseerd, maar of ik iets aan de prijs wilde doen. Dat wilde ik niet. Later die dag kwam hij terug met een bod van 8 ton en de rest cash. Op te halen in Spanje. Wat doe je in zo'n geval? Ik verzocht hem contact op te nemen met mijn notaris. Na overleg met mij stelde deze aan Ronnie voor om het totale bedrag te storten op een rekening van een Spaanse notaris. Vervolgens diende die collega-notaris dan de koopsom naar een derdenrekening van zijn kantoor in Nederland over te maken. Daarna zou hij de akte opmaken en de verkoop regelen. Toen begon het wachten. Het eerste teken van leven kwam van een advocaat op dezelfde Maliebaan. Ene mr. Van H. Hij liet mijn notaris weten dat de wederpartij bezig was met het bijeensprokkelen van het benodigde bedrag. Of de akte niet alvast kon passeren. Hij stond garant. Kortom, het tweede aanspreekpunt stak zijn hoofd in de strop en Bertje W. moest later bekennen dat het geld er niet was en dat de koop niet kon doorgaan. Jammer voor alle partijen.
Er kwam nog een voorstel ter tafel. Of ik er niet over wilde praten bij een diner op mijn kosten in La Rive, het sterrenrestaurant van het Amstel Hotel in Amsterdam. Op mijn kosten. Nou wilde ik wel eens weten wat de heren precies in hun mars hadden. Ook al had ik van Ronnie “Doorzon” van Veldhoven geen hoge pet op. Aan tafel merkte ik al binnen vijf minuten dat de heren nog nooit in een sterrenrestaurant hadden gedineerd. Zo moest ik alle “Franse termen” op de menukaart voor ze vertalen en het was compleet nieuw voor hen dat een eend ook een lever had en dat die niets uitstaande had met de lever op een broodje bij Dobbe. Doorzon Ronnie wilde zich toch nog even laten gelden en trok een fles Zinfandel van de wijnkaart met als commentaar dat hij dat in het bijzijn van zijn echtgenote nooit zou aandurven, maar dat hij deze wijn had leren kennen via zijn maîtresse. In een roemer met levende aardbei. Gezwets van een dronken aardbei dus. Ik kon tijdig ingrijpen en koos doelgericht voor een paar flessen met zwaardere smeerolie, die hun tongen zoals gepland wat losser maakten. Nou moet ik bekennen dat ik niet net zo'n virtuoos ben als Charlie Chaplin in de film GOLDRUSH bij het hanteren van het bestek. Maar mijn disgenoten imiteerden zo panisch mijn tafelmanieren dat bij aanwezigheid van een filmploeg een nieuwe versie van Goldrush tot de mogelijkheden had behoord. Voorzichtig vroeg ik mijn gasten van de zogenaamde maatschap aan het einde van het diner bij het vierde glas zware Bourgogne naar hun zakelijke avonturen uit het verleden. Daar was Ronnie overigens al niet meer bij vanwege een plotseling optredende vermoeidheid en duizeligheid. De maatschap bleek in een razend tempo huisjes op te kopen in Nederland met het geld dat was gegenereerd uit een oh zo slim avontuur in Marbella. Ronnie, de Bob de Bouwer van Legio Lease en optiehandelaar in ruste, had met een stel andere slimmerikken twee identieke jachten laten maken, die op zee tijdens de maidentrip met en zonder lading binnen 48 uur verwisseld werden na inspectie van het lege jacht door de havenautoriteiten van Marbella. En daarbij ging het niet om de smokkel van een paar sloffen sigaretten. Marbella was daarnaast ook interessant, omdat Nederlandse captains of industry wel eens in de fuik liepen van kundige prostituées die bij het winkelen, golfen of op besloten beleggingsavondjes in een luxe villa in de bergen de nodige voorkennis opdeden voor hun werkgevers. Maar dat niveau hadden Bertje en zijn maatje Van Doorn nog niet bereikt. Hooguit af en toe eens een pandje via een in Marbella scheefgaande Utrechtse bankdirecteur. Maar daar bleef het wel zo'n beetje bij. Van Doorn zat trouwens ook in andere zaken. Via zijn werkgever NORO handelde hij wel eens in schilderijtjes. Buiten het daglicht en de sterren om. Of ik iemand kende die er verstand van had. Mijn antwoord was uiterst gedegen: zoek contact met het Rijksmuseum. Oh ja, nog iets. Ronnie was aan het begin van het diner vanuit de maatschap gevraagd of het al gelukt was met een stuk grond in het centrum van de gemeente Leiden (1). Een zaak waarmee ik zonder dat zij het wisten zeer vertrouwd was. Volgens Ronnie was het een kwestie van nog even pushen bij een topambtenaar. Hoe het ook allemaal zij, we kwamen niet tot overeenstemming. De obers waren zo vriendelijk 1 fles smeerolie niet in rekening te brengen. Mogelijk als gevolg van het oervermakelijke optreden van de drie Stooges. Of ik een factuur met BTW wilde. Maar natuurlijk. De volgende dag vertelde ik Bouw en Woningtoezicht van de gemeente Leiden, dat ik de nodige onkosten had gehad en dit kon aantonen met verschillende facturen, die ik uiteraard na maanden via vele desks bij het ministerie van VROM in ruil voor de gewenste foto's en een bandje vergoed kreeg. Ik zeg maar zo: correcte tafelmanieren horen ook bij de opvoeding.”
(1) Er zou op die plek een Holiday Inn verrijzen. Ging niet door. Nu leven er plannen bij een paar oubollige ondernemers die ooit furore maakten in een bekend televisieprogramma om er samen met Royal Has(h)koning een parkeergarage neer te pleuren. Zo doen we dat in Volledam.
