Lek (005)
Operation Merlin was in 2000 al een tijdje onderweg (1). Het ging om een poging van de CIA om Iran de ins en outs van een Russisch atoombommetje te bezorgen. Zij het, dat er een paar weeffoutjes in waren verwerkt, waardoor de nucleaire bollebozen in ayatollahland zich een versuffing zouden moeten zoeken naar de uitgang. De Langleyboeren hadden een Russische nucleaire ingenieur die ooit dacht dat het achter het Vrijheidsbeeld groener was dan in de schaduw van de Kremlinuien bereid gevonden de atoompuzzel bij de Iraanse IAEA-vertegenwoordigers in Wenen in de gleuf te persen. Nou was die Russische puzzel in het Engels opgesteld en een beetje ingevoerde grutter in deze materie zou dat op zijn minst al als verdacht aanmerken. Laat staan in een land als Iran waar zoiets mogelijk zelfs aanleiding zou zijn om alle beschikbare volgelingen van Rod Stewart voor een alarmgezang de minaretten op te jagen. Maar wtf, het was de moeite waard om het te proberen. En als die baarden erin stonken dan kon de CIA op een taktisch moment met recht beweren dat ze bezig waren met het frutselen aan een atoombommetje van Russische komaf. Mijn liefje wat wil je nog meer?
De Russische ingenieur werd begeleid door twee CIA-knuppels. Een daarvan was Jeffrey Sterling. Een meneer wiens voorouders mogelijk onder toeziend oog van Frank Lammers aan de overkant van de plas waren beland. Toen hij in 2000 om onnaspeurlijke redenen van de operatie Merlin werd afgehaald – iets wat hem bij eerdere operaties ook al was overkomen– dacht ie dat zijn huidskleur daarbij van doorslaggevende aard was geweest. Hij begon bij zijn staf van Sinterklazen te plassen over discriminatie en hing zelfs een rechtszaak aan hun tabberd. Moet je niet doen in Langley. Jeffrey kreeg na twee jaar de zak. Niet zo heel lang daarna moest hij voor een snuffelcommissie van de Senaat verschijnen en wat doet ie? Hij spillt wat beans over de operatie Merlin. Die was in zijn ogen knap onverantwoordelijk. Niet alleen vanwege de taalkwestie, maar ook omdat de ingenieur op operationeel vlak een onvoorstelbare kluns was. Jeffrey's verklaring was voor hem het begin van het einde. Een paar dagen geleden werd hij door een kadi in Virginia (where else) schuldig verklaard aan het lekken van geheime info aan de journalist James Risen, die in 2006 de boel op het asfalt mieterde in zijn boek “State of War”. Hard bewijs dat Jeffrey buiten de pot had geürineerd? Nee. Maar in dit soort zaken heeft de Amerikaanse rechterlijke macht weinig nodig om iemand een hele tijd in een benauwd hokkie te manouvreren. Vooral als zijn familie ooit als goedkope werkkracht is geïmporteerd door de West Indische Compagnie of een concurrerende handelsfirma. Hoe lang Jeffrey mag brommen wordt pas in april duidelijk. Wat James Risen te wachten staat is nog duister. Hij heeft altijd geweigerd om zijn bronnen te openbaren. Maar “Je suis James” zal hem waarschijnlijk weinig helpen.
Overigens is niet zo lang geleden ook duidelijk geworden, dat de CIA niet alleen Iran via Merlin een nucleaire zeperd wilde bezorgen. Er werd serieus overwogen om de Russische oliebol ook op pad te sturen in de richting van Irak. Zat enige logica in. In de tijd waarin deze ongein zich voltrok waren ene Michael Ledeen en zijn ouwe gabber uit de Iran/Contratijd Manucher Ghorbanifar namelijk bezig om bewijzen in elkaar te flansen die moesten aantonen, dat Saddammeke een partij gele cake uit Niger had aangeschaft. En waar had ie dat voor nodig? Om een nucleair bommetje te produceren. Het liefst natuurlijk een bommetje met het keurmerk van de Russische Vereniging van Huisvrouwen. Pech onderweg: ene Valerie Plame van de CIA-coverfirma Brewster Jennings & Associates hield iets te nauwkeurig de nucleaire ontwikkelingen in Irak en Iran in de kieren. Haar echtgenoot -een voormalig ambassadeur ter plekke- werd dan ook naar Niger gestuurd en wat bleek? Niger had geen grammetje cake aan Saddammeke verhandeld. Wat er daarna met Plame gebeurde is met een beetje goeie wil terug te vinden in onze publicaties over deze affaire. Ze werd in het openbaar te drogen gehangen.
Daar bleef het niet bij. In 2011 liet het IAEA in Wenen ineens een alarmerende scheet. Iran zou volgens het internationale nucleaire controle-instituut een “high explosives initiation system” oftewel een “nuclear warhead” hebben ontwikkeld met hulp van een niet nader genoemde Russische expert. De Amerikaanse mainstream was er als een stel druistige Barnevelders bij om de identiteit van de “Rus” te onthullen. Het ging om ene Vyacheslav Danilenko. Een knipperbol uit Oekraïne, die op dit specifieke terrein van toet noch blaas wist. Of Danilenko identiek is aan de “Rus” die in de Merlin-story figureerde is (nog) niet duidelijk. Horen we misschien nog als de rook om ons hoofd is verdwenen. En er ook meer helderheid bestaat over het mysterieuze pakketje dat was weggestopt in een antieke Mercedes uit de USSA en in 2009 via de Rotterdamse haven naar alle waarschijnlijkheid richting Midden-Oosten is gedirigeerd. Een pakketje ook dat bij de Nederlandse autoriteiten heel wat minder aandacht trok dan de camera in een Leidse vuilniszak. Zelfs nadat de bij de zaak betrokken bef Fernand Tripels gezelfmoord in het Belgische Lanaken werd teruggevonden (2). Bij die affaire was overigens een rol weggelegd voor de bij ons ooit zo populaire ex-bef Geertjan Dolk. En met wie was de in België vertoevende vriend Dolk dikke maatjes? Met Michael Ledeen en Manucher Ghorbanifar. We bedoelen maar. Stay tuned.
(1) Zie aflevering 2 van 20 januari 2015.
(2) Zie de serie “Roestig” op de Followup-site.
