De bank met een vlekje (005)

woensdag 26 januari-2005
Hitler was witheet. Zal je het zelf wezen. Ben je net lekker bezig met de planning voor de laatste ronde tegen Stalin, schrijft zo’n kutkrant in Londen dat ie stiekem bezig is met vredesonderhandelingen met de westelijke geallieerden. Adolf liet meteen door de Gestapo uitzoeken wie de Duitse bankier kon zijn geweest die volgens de Daily Mail bij dat geheime geneuzel betrokken was. Dat ging niet zo vlot. De speurneuzen wisten wel boven water te tillen dat tussen 25 oktober 1941 en 2 april 1942 vijf Duitse bankiers in Zweden waren geweest. Maar voor zover ze konden nagaan na zesapril niemand meer. Tot ze de tekst onder ogen kregen van een telegram van de Britse ambassadeur in Stockholm naar homebase in Londen. Daar stond keurig Waldemar von Oppenheim’s naam vermeld. Katze in het bakkie.

Het kwam de Baron op een paar dagen verhoor te staan. Hij ontkende over een separate vrede te hebben onderhandeld. En zeker niet namens de Führer. Hij was in Zweden voor het verzamelen van inlichtingen ten behoeve van de Abwehr. Dat was alles. Na veel vieren en vijven wist de Abwehr de zaak voor Von Oppenheim te klaren en keerde hij spoorslags terug naar Zweden om daar een order voor vijftig visschepen in veilige haven te loodsen. De Britten protesteerden tegen die leverantie omdat ze vermoedden dat de schepen door de Kriegsmarine zouden worden omgebouwd tot iets minder vreedzaams. En dat was ook zo. Maar dankzij de goede contacten van Waldemar kreeg de order in Stockholm toch groen licht.

Tussen 23 en 30 juli 1942 was onze keurige bankier vervolgens in Parijs om de overdracht van een flinke bult inbeslaggenomen buitenlandse waardepapieren te regelen ten behoeve van de Wallenbergs. Diefstal? Heling? Ja en? Daarna ging hij nog eenmaal naar Zweden, maar de fut was eruit. Het gaat je natuurlijk ook niet in je deftige kouwe kleren zitten als je door dat rapalje van de Gestapo wordt verhoord.

Tegen het einde werd hij nog een keer aangepeild. Nee, niet door de Abwehr, maar door de heren Himmler en Schellenberg. De top van de zwarthemden, die achter de rug van de Führer om wel een vredesvisje wilde uitgooien via Zweden. Het werd niks. Toen het laatste schot was gevallen haalden Waldemar en zijn familie opgelucht adem. Ze waren er heelhuids vanaf gekomen. Zij het dat er natuurlijk nog wel een paar lijken in de kluis zaten. Maar ook die werden stilletjes verwijderd in de aanloop naar de Koude Oorlog. Stay tuned.