Schimmen achter Pim (032)

vrijdag 21 oktober-2005
Op 4 oktober jl. werd het door Jort Bretels als “poepchique” beoordeelde hotel Des Indes in Den Haag na een flinke opknapbeurt weer officieel heropend. Wij waren weer eens niet uitgenodigd, ondanks de door ons gratis geleverde p.r. (ondermeer in deze serie). Wij konden helaas dus ook niet beoordelen of de tot momenteel tot de Méridien-keten behorende luxe herberg inderdaad nog steeds het predikaat “poepchique” verdient of niet. Een van onze vaste lezers vond van niet. Hij schreef:

"Het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer lijkt verrassend goed te passen op het verhaal rond de renovatie van het Haagse Hotel des Indes. De plek waar koningen en keizers hebben overnacht en de beroemdste ballerina uit de geschiedenis stierf. Een gebeurtenis waar dit hotel zijn bekendheid aan dankt.
Veel mensen die bij de heropening waren riepen niet gehinderd door enige kennis van zaken dat het erg mooi was geworden ... Het had immers 35 miljoen euro gekost en daar mag je wat voor verwachten. Architect Garcia moet zich op dit moment een breuk lachen - terug in Frankrijk - over zoveel onbenul van de eigenaren die wel verstand hebben van geld vergaren maar niet van grandeur en chique, want wat zien we eigenlijk werkelijk?
Het hotel is geschilderd in een kakefonie van meestal donkere kleuren die het geheel veel doen weghebben van een salon op een cruiseschip of van een hotel dat niet zou misstaan in een voorstad van Las Vegas. Bij binnenkomst zien we links en rechts twee grote schilderingen die waarschijnlijk uit Taiwan komen. "Bob Rosswerk" wat ongetwijfeld voor een kapitale som op de rekening staat maar wat artistiek van nul en generlei waarde is. Leuke decoratie maar niet iets wat je in een vijfsterren hotel verwacht.
En op de parterre is kwistig met bladgoud gewerkt.Tenslotte moet je toch kunnen zien dat het een paar centen heeft gekost. Maar wie op de eerste verdieping goed rondkijkt ziet daar dat het bladgoud van het lijstwerk van zalen en kamers ordinair verguldsel uit een potje is. Misschien was het geld op?
Op de parterre zien we de Anna Pavlovalibrary. Je zou in een bibliotheek op z'n minst een paar boeken verwachten, maar die zijn er niet. Er is zelfs niet 1 boek in deze bibliotheek.
Wie echter op deze Muurkrant kijkt naar de achtergronden en connecties van de drie huidige eigenaren wordt wel iets duidelijk, namelijk dat een keurig oppassende Nederlander in zo'n localiteit weinig te zoeken heeft en er beter niet gesignaleerd kan worden.“

Ondanks deze goede raad gaan we als we toch in Den Haag zijn eens stiekem kijken of inmiddels toch een patatje oorlog of een broodje bal tot de cuisine van Des Indes zijn doorgedrongen (1). Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan.

(1) Zie aflevering 4 van deze serie "schimmen achter Pim" op onze followuppagina's.