De oogst is rijp (006)
maandag 4 januari-2010
Ook voor ons is het niet aannemelijk dat ieder van die 4500 in de jaren vijftig verdwenen Jemenitische babies terecht kwam bij Ashkenazim die hun eigen kinderen tijdens de holocaust hadden verloren. Evenmin is het geloofwaardig dat ze allemaal gebruikt werden voor duistere doeleinden waarover slechts geruchten bestaan. Het punt is dat de zionistische leiders destijds nogal in hun maag zaten met de joden uit Jemen. Aan de ene kant zag men hen graag komen, gezien de grote behoefte aan arbeidskrachten om het geroofde land te bewerken. De grondleggers van het zionisme hadden dergelijke arbeid tot in het oneindige geidealiseerd gedurende de jaren twintig en dertig. Maar toen het puntje bij paaltje kwam, bleek het verre van aangenaam om in een woestijnklimaat te werken. Daarom moesten er maar joden uit landen als Jemen komen om het zware werk te doen. Dat leek eenvoudig beslist, maar er zaten nogal wat haken en ogen aan vast. Zo waren de joden uit Jemen overwegend religieus georienteerd en dat was iets waar de ideologisch bevlogen zionisten met al hun atheisme, geen enkele boodschap aan hadden. Religie paste niet bij het zionisme, vond men en daarom moesten die Jemenitische joden zich maar aanpassen. En wanneer ze daar niet toe bereid waren, moest het maar onder dwang gebeuren. Hun kinderen kwamen terecht in opvoedingskampen, waar ze tot de ideale zionistische burgers zonder enige affiniteit met religie werden gekneed. Het was destijds in de Israelische kibbutzim vrij gebruikelijk om kinderen niet door hun ouders te laten opvoeden, maar door gespecialiseerd personeel. Ongeveer zoals het destijds ook in Oost-Duitsland gebeurde. Het was een van de collectivistische grappen waardoor Israel voor sommige buitenstaanders in de verte op een socialistische land leek (en waardoor het bijvoorbeeld even duurde voordat de in kapitalisme gedrenkte joden in de VS zich massaal achter Israel schaarden). De meeste Ashkenazim waren doorgaans zonder meer bereid om in het kader van de zionistische ideologie afstand van hun kinderen te doen. Maar met de vers geimporteerde Jemenitische joden lag dat anders. Dat hun kinderen na de geboorte als dood werden opgegeven, bood soelaas, al was dat niet voor altijd. Want jaren later maakte de Israelische bureaucratie een blunder van formaat, waardoor het hele verhaal alsnog op straat kwam te liggen. Dat gebeurde toen de uit Jemen afkomstige joden die in de jaren vijftig te horen hadden gekregen dat hun kroost bij de geboorte was overleden, een oproep ontving van het Israelische leger omdat hun kind zijn of haar diensplicht diende te vervullen...