Antillen vice versa (003)
dinsdag 5 april-2005
Toen de Curinta-affaire op Curacao aan het rollen ging werd ook Clark Ernest Jansen voor de kadi getrokken. En wat deed ie? Hij schoof zijn aandeel keurig in de stappers van Nelson Monte, net als hij lid van de Raad van Commissarissen van het luchthavenbedrijf. In zijn ogen kon men hem zelfs beschouwen als een good guy. Hij had er namelijk persoonlijk voor gezorgd dat de totale begroting voor het project voorrijwegen van vliegveld Hato beperkt bleef tot 6,8 miljoen piek in plaats van de 4 miljoen méér die Monte erdoor wilde drukken ten behoeve van De Antillen NV.
Maar dat bedrag bleek niet voorbij het strottenhoofd van het Project Management Team (PMT) gerost te kunnen worden en er was een impasse ontstaan. Ook al omdat De Antillen NV wel informatie wilde prijsgeven over de te gebruiken hoeveelheden materiaal, manuren etc. maar niks over de te hanteren prijzen. Terugvertaald: je kan bij ons wel een kam bananen bestellen, maar die moet nog worden geplukt en vervoerd en omdat de plukker misschien uit de boom lazert en de chauffeur last heeft van zijn blaas weten we niet wat die kam precies gaat kosten. Klinkt redelijk als je dronken bent, maar het PMT trapte er niet in en ging op 5,8 miljoen gulden zitten.
Op 26 oktober 2000 kwam Eugene Middelhof op een door José Middelhof (tevens gedeputeerde en familie van Eugene) voorgezeten vergadering van de Raad van Commissarissen aanzeilen met drie begrotingen die in elkaar geschoven het bedrag van 6,8 miljoen opleverden. Dat bedrag leek Jansen een redelijk uitgangspunt voor onderhandelingen met de Dienst Openbare Werken. Afgesproken werd dat president-commissaris José Middelhof de begroting aan de dienst zou voorleggen. Maar in de maanden daarna kwam er geen witte rook.
Op 18 januari 2001 vond opnieuw een vergadering van de Raad van Commissarissen plaats.
Vlak voor aanvang van de meeting duwde Nelson Monte collega Jansen een envelop in de handen. Daarin zat de onder dwang door de DOW afgestempelde begroting van 6,8 miljoen.
Jansen nam het woord en bracht het stuk ter tafel. Hij verklaarde lang met de DOW te hebben onderhandeld en dat hij dit eindresultaat redelijk vond. Iedereen blij. De begroting goedgekeurd.
Jansen had echter helemaal niet lang met de DOW onderhandeld. Ik heb een leugen verteld in een leugenachtig spel, verklaarde hij later aan de lokale bromsnorren tijdens het vooronderzoek. Verder verklaarde hij dat hij wist dat de begroting nooit door de DOW kon zijn goedgekeurd binnen zon korte termijn en dat buiten Monte, Eugene Middelhof en hij niemand op de hoogte was geweest van de werkelijke gang van zaken.
Tijdens de rechtzitting draaide hij alles weer terug. Zijn naam was haas en hij gaf Monte de zwartepiet. Die zette de Raad van Commissarissen altijd naar zijn hand, fanatiek gesteund door zijn partij, de FOL.
Noch de bef van de rechtbank noch die van het OM namen genoegen met Jansens verklaring.
Na veel vieren en vijven kwam uiteindelijk de benauwde slotaria: Jansen wilde Monte niet dwarszitten omdat hij via UTS (het belangrijkste telecommunicatiebedrijf op Curacao) een groot deel van zijn inkomen verwierf en daarom afhankelijk was van Montes partij de FOL bij het krijgen van opdrachten. Hij had nou eenmaal een gezin te onderhouden.
Zie je wel, we roken het wel goed in de vorige aflevering: eau de corruption. Slot volgt.
