Doggies (023)

Het heeft even geduurd. In 2005 werd ene Andres Lopez Elorza in een smurfencelletje geparkeerd. In het Colombiaanse Medellin. De dierendokter had in zijn kliniek de buikjes van een tiental puppies opengeritst, pakjes heroïne erin laten zakken en hun buikjes vervolgens weer dichtgeritst. Klaar voor export naar de USSA. Woef. Nou kan het over het algemeen wel een stief halfjaartje duren voor je voor een dergelijk akkefietje voor de kadi moet verschijnen. Zo'n man heeft meer te doen. Dus Andres werd uit zijn celletje geplukt en naar huis gestuurd. In afwachting van zijn proces, dat geheid zou uitlopen op een flink tijdje streepjes trekken op een kerkermuur. Mogelijk een Amerikaanse kerkermuur, want de USSA zag in hem een aangename versnapering. Andres nam de kuierlattos en vestigde zich in een durrep in het noorden van Spanje waar hij zijn oude stiel weer opnam. Maar dan zonder het openen van puppiebuikjes om er hero in te dumpen. Het mocht niet baten. Begin deze week werd ie alsnog bij de kladden gevat en zijn vooruitzichten zijn ineens behoorlijk somber. 
Waarom wij aan dit hondse gevalletje aandacht besteden? U vindt het antwoord op die vraag bij het terugbladeren in deze licht ondergewaardeerde serie. En mocht u voor de hele roman te weinig tijd cq. geduld hebben raden wij u enthousiast de afleveringen 16 en 18 aan. Waar een natte neus al niet goed voor is. Stay tuned. Woef. Woef.