vrijdag 18 januari-2008
Ook wel eens voor Jan Doedel aan de waterkant gestaan met een hengel? En dan na 87 uur een sullige witvis aan het haakje geslagen? Treurig niet waar? De een gaat na zo'n deprimerende ervaring naar Idols loeren tot ie rijp is voor een gesticht. De ander probeert extreme fishing. En dan hebben we het niet over de jacht op snoek met diezelfde sullige witvis, maar bijvoorbeeld over je hengeltje uitgooien in een bak met piranhas in Flevoland. Of in de States met je blote handen een catfish vangen die net zijn gebit heeft bijgevijld. Dat laatste heet overigens "noodling" of ook wel "dogging".
Over dogging gesproken. In Zuid-Spanje gaat de mare, dat luitjes die op zee ook wel eens op iets imposanters willen stuiten dan een verdwaalde makreel, tegen een leuk prijsje een stel puppies aanschaffen. Om als al dan niet nog levend aas te dienen. Het is weer eens iets anders dan een blik met wurmen en je schijnt er heel aardige resultaten mee te behalen. En aan puppies geen gebrek. Het sterft er van de zwerfhonden. En als je die achter het gaas mietert en je wacht even met castratie, dan heb je binnen no time een aardige voorraad pups. Heel erg extreme dus.
Honden zouden trouwens ook misbruikt worden als muilezels. Stel dat je regelmatig dit soort Spaanse dak- en thuisloze viervoeters in het buitenland ter overname aanbiedt. Een serie zielige foto's erbij op het internet en jawel, meteen een hele meute harten in actie. En er komt een luchtbrug tot stand. Vanwege de wat strengere regels elders in de Unie wordt de gezondheid van de honden wat opgepimpt, ze krijgen een chippie in hun lijf en vertrekken naar het vliegveld. Daar gaan de reishokken door de scan, de honden niet. Ergo... juist. Een variatie op de Bolito-symfonie in C grote terts. Of erger. Op de plaats van bestemming worden de betrokken kruissnuffelaars dan door luitjes van dezelfde organisatie in ontvangst genomen en wat later doorgeschoven naar hun nieuwe baasjes. U vat hem? Theorie denkt u? Niet uitvoerbaar? Hebben we het nog over.
Verder is een Spaanse hond volgens ingewijden binnen dit wereldje tijdens hopsparties soms net zo libidoverhogend als Spaanse vlieg. Dus zou de hierboven aangeduide organisatie ook keffers in de etalage hebben. Voor luitjes die genoeg hebben van het beklimmen van steeds weer dezelfde dame, dezelfde jongeman of hetzelfde schaap. Je moet ervan houden. Maar wees eerlijk, een mens is tot alles in staat. Stay tuned.

woensdag 23 januari-2008
En wij maar zeggen dat die Spaanse dak- en thuisloze honden allemaal in good shape, met een chippie in hun lijf en vlekkeloos papierwerk naar de Lage Landen worden gevlogen. Is lang niet altijd zo. Dat bleek uit een paar heftige reacties op ons eerste artikel in deze reeks.
Er worden namelijk ook legio half dooie exemplaren zonder chips en zonder propere papieren door de douane gewrikt. En sommige halen de eindstreep niet eens. Met name op Zaventem schijnt het een zootje te zijn. Maar dan wel een georganiseerd zootje, waarbij door op het oog strenge beambten kunstjes worden vertoond die geen hond voor mogelijk zou houden.
Het moet in onze delta trouwens wiemelen van de dierenvrienden, want jaarlijks arriveert hier een karavaan honden uit Zuid Spanje en omstreken waar een drollenhater een beroerte van zou krijgen. Geentameerd door roerende teksten en vooral zielige foto's, die in veel gevallen geschoten zijn door een senorita met een traditionele Spaanse naam, Adela Roszivalova. Nou heeft die Adela een vriend. Niks mis mee natuurlijk, maar die vriend heeft ooit tijdens een brainwave een Social Club opgericht. Da's voor Nederlanders met een beetje poen, die in het Andalusische deel van ons land op de laatste vrijdag van de maand gezellig entre nous willen wezen. En tegelijkertijd toch ook wat willen netwerken in de Los Naranjos Golf & Country Club van Estepona. Je moet er maar op komen.
In die uiterst sociale omgeving wordt af en toe een soiree georganiseerd ten behoeve van voornoemde natte neuzen. Bij die gelegenheden wordt van de leden verwacht dat ze enthousiast de buidel trekken voor de verzorging van die nooddruftige perros.
Onder toeziend oog van Fabienne Paques, een vriendin van Adela. Plus wat bijkomende marketing- en exportkosten. En pas op, dan praten we niet over armoedige buidels. Want wie vinden wij zoal op de ledenlijst van de Social Club? Ex-godenzoon Danny Blind, feestbeest Ciska Peters, stenenstapelaar Ad van Loon, Stoof-verhuizer Peter de Haan (1), een stel avontuurlijke bankjongens, wat mediacracks en meer van dat moois. Maar ook voormalig vleeszwendelaar, Des Indes-eigenaar, OM-basher, coffeeshoppandjesbaas Eddy de Kroes en Terra Vitalis topper Hans Noomen. Twee prominenten uit onze eigen sterrengalerij (2). Dus dat zit helemaal snor voor Prullie, Bassie, Blackie, Lassie, Astor, Tarzan, Beethoven etcetera etcetera. Addertjes onder de green? Hoezo? Stay tuned.

1. Zie voor Stoof aflevering 12 van "Lubbers en de Muzelmannenbom".
2. Raadpleeg voor Eddy en Hans onze zoekmachine en uw koren staat te bloeien.

donderdag 24 januari-2008
Zuuuuuuuucht. Van Verlichting. Die dak- en thuisloze zielepootjes uit Zuid-Spanje komen niet meer binnen via Schiphol. Mogelijk omdat ze daar tegenwoordig wel door de scanner kunnen worden getrokken. Althans als we Kamerlid Krista van Velzen mogen geloven. Nu komt er af en toe nog wel eens een zichtzending aan via Eindhoven. Logisch, want daar hebben ze alleen maar spaarlampen. Maar de hoofdmoot bereikt onze contreien nog steeds via Zaventem. En zoals gezeid daar gaat het er soms merkwaardig aan toe. Een citaat uit de vloed aan correspondentie:

"... Een ex-vrijwilligster heeft het regelmatig meegemaakt dat zij met 16 honden door de douane ging. Zij is een keer aangehouden met de opmerking dat dit niet was toegestaan. Maar na druk gefluister in het oor van de beambte door een andere beambte mocht zij toch doorlopen met honden die in Malaga op het laatste moment nog even waren geent en gechipt en met open wonden in de bench waren gestopt".

Een van de drijvende krachten achter deze hondse exodus is ene Peter Koekebakker. Een Nederlandse expat die al zo'n 15 jaar in Zuid-Spanje verblijft en daar blijkens voornoemde correspondentie een kleurrijke kennissenkring heeft opgebouwd. Tot die kring zouden namelijk ondermeer Robbie Grifhorst, Willem Pijpker en Willem de Moor (aka Grote en Kleine Willem) behoren. Robbie komt uitgebreid voor in het Holleeder-dossier. En Grote en Kleine Willem kwamen toevallig recent nog bij ons voorbij in de moordverhalen van Edgar van Lent (1). Kleine... of nee chihuahuawereld. Beetje in stijl blijven. Stay tuned.

1. Zie aflevering 360 van Octopussy dd. 16 januari 2008.

donderdag 31 januari-2008
Suspect hoor, die drukke luchtbrug voor thuis- en dakloze honden tussen Malaga en onze lage landen bij de zee. Heul suspect. Vooral als je kijkt naar de betrokken hulpverleners. Wij hebben in aflevering drie van 24 januari jl. bijvoorbeeld al eens Peter Koekebakker op de rand van de orkestbak gedeponeerd. En daar kwam een boeiende reactie op. Een citaat:

"Peter Koekebakker is beter bekend onder de naam Pedro Koekebakker. Hij woont in een urbanisatie. Zijn villa kijkt uit op zee en de rots van Gibraltar. Hij bezit zo'n zeven oldtimers, een Harley, een groot aantal koetsen en antiek. Die koopt hij onder andere in Zwitserland. Een van zijn vrienden is een Nederlandse (oud) Hell's Angel, die een slagerij heeft in scharrelvlees. Diens vader zou een hele bekende slager in Nederland zijn.
Naar eigen zeggen zouden Peter en zijn vriend 'savonds of 'snachts af en toe op pad gaan om honden uit vreselijke situaties te redden. Dat gebeurde dan met een onbekende auto en "undercover". Zo waren zij eens bezig met het redden van een vastgeketende hond toen ze werden betrapt door de eigenaar. Er ontstond een worsteling waarbij die eigenaar met een ijzeren staaf op zijn hoofd is geslagen en voor dood is achtergelaten. Het hele verhaal zou in de krant hebben gestaan. De man zou het hebben overleefd en met hersenletsel in het ziekenhuis zijn beland".

Tja, soms moet je door roeien en ruiten om een natte neus van de ondergang te redden. Overigens verschijnt in deze serie niet voor het eerst een Hell's Angel in beeld. En ook de aanwezigheid van een bekende Nederlandse slager in Pedro's Umwelt komt ons niet onbekend voor. Effe terugbladeren en jawel: Grote en Kleine Willem, plus onze grote vriend Eddy de Kroes. Daar zou zelfs een hond een lichte verhoging van krijgen. Ja, braaaaaf, braaaaaaf . Rustig maar. Braaaaaaf. Stay tuned.

zondag 3 februari-2008
Haaien zijn zo'n beetje de stofzuigers van de zee. Daarom zit hun bek ook aan de onderkant. En afhankelijk van het merk (Witte, Hamer, Tijger, Stier, Walvis, Kat, Zaag, Baker etc.) hebben ze hun eigen voorkeur als ze aan het zuigen slaan. De een vind een stukkie dooie vis niet te versmaden, de ander doet zich tegoed aan een maaltje plankton, en weer andere verorberen met smaak een schildpadje, een Natalietje of een zeehondje. Van zeehondje naar hondje is een eenvoudige stap. En zoals wij al eerder opmerkten, er zijn extreme hengelaars die die stap maken en een hond aan de haak prikken om een haai te vangen. Net een wurm, maar dan anders. Sensatiebakkers? Wij? Wat dacht u hiervan:
"Op Reunion Island (Frans grondgebied) in de Indische Oceaan is aan het licht gekomen dat zwerfhonden- en katten worden gebruikt als aas voor de haaien. Een zes maanden oude labrador werd recentelijk aangetroffen met een enorme dubbele haak door zijn snuit en nog een tweede door zijn poot. Met regelmaat spoelen half aangevreten katten en honden aan. Vissers haken de dieren aan en slepen ze met een vislijn achter hun boot tijdens de haaientochten."

Asjeblieft. Hoor je het eens van een ander (1). En nou hoor je ons niet roepen dat een koetsenhandelaar, een Hell's Angel, een scharrelslager en een dierenvriendin in Zuid-Spanje betrokken zijn bij de aanlevering van dit hondse aas. Voor een gezellig tochtje op de Middellandse Zee of de Atlantische Oceaan. Maar iemand met een brok ijzer het ziekenhuis in tremmen om een hond te bevrijden (?) of honden te stelen en die dan elders ter adoptie aan te bieden gaat ook al aardig ver. Op dat laatste komen we in de volgende aflevering graag nog even terug. Dus stay tuned.

1. Een bericht van de Milieuridders dd. 30/10/2005

zaterdag 9 februari-2008
O zeker. Wij oogsten veel waardering voor deze serie. Maar we werden recentelijk toch heel licht op de kootjes getikt. Het ging om een detail, maar toch. In aflevering 3 beweerden wij namelijk dat er geen Zuidspaanse hond meer doorkwam op Schiphol. Was een mededeling van een functionaris van de Landelijke Inspectie Dierenbescherming en wij dachten daar blind op te kunnen vliegen. Bleek niet zo te zijn. Af en toe druppelt er toch nog wel eens een natte neus tussendoor. Ook weer niet zo verwonderlijk, want we hebben het wel over het lekke troetelkind van oompje Cerfontaine, waar via de personeelsingang god en zijn mallemoer blijkbaar naar binnen en buiten kan worden gedragen. Terwijl wij als sullige passagiers zijn overgeleverd aan een blauwe sprinkhanenplaag van V(MBO)-niveau. Gaat Gerlachje wel iets aan doen. Het personeel en de uitzendkrachten moeten zich binnenkort ook 37 uur voor hun shift begint bij de poort melden voor controle.
Terug naar de dogs. Terug naar Zuid-Spanje. Zomer vorig jaar stond op Zaventem een hele teeveeploeg van ATV klaar om de cocker spaniel Zander te verwelkomen. Zogezeid de duizendste adoptiehond die ACE, het zielige-honden-vehikel van Fabienne Paques (1), naar de Lage Landen stuurde. Heel verhaal erbij. Dat Zander zonder chip ergens was aangetroffen. Dat ie normaliter al door de gehaktmolen was gegaan, ware het niet dat ie werd aangeboden aan Fabienne. Dat zij Zandertje met niet aflatende zorg weer op de poot had gekregen. Ja zelfs aan een van zijn ogen had laten helpen. Mogelijk omdat ie niet tegen contactlenzen kon en een bril geen gezicht was. Toen ie weer helemaal tiptop was had Fabienne hem op haar site ter adoptie aangeboden. En met succes.
Ja, jammer allemaal, maar die duizendste hond heette geen Zander, maar Yambo en was gestolen uit de tuin van zijn Spaanse eigenaresse. De juriste Susana P. M. Die had er alles aan gedaan om haar levensgezel terug te vinden. Zo had zij bij die speurtocht ook een vergeefs bezoek gebracht aan El Refugio, de outfit van La Paques, waar ze haar telefoonnummer en adres had achtergelaten. Maar nada.
Vanuit Nederland getipt zocht Susana in een later stadium contact met Fabienne en vroeg haar wat er met haar spaniel gebeurd was. Dat liep uit op een tsunami aan onverkwikkelijkheden en uiteindelijk op een aanklacht van de zijde van Fabienne. Zij beschuldigde haar tegenstandster van laster en bedreigingen. De kadi verklaarde kortgeleden die klacht ongegrond.
Inmiddels gaat het goed met de geadopteerde Zander/Yambo. Dank u. ACE functioneert als vanouds dankzij braderieen, barbecues en ophaalparties. En Susana? Die heeft een andere hond genomen. Stay tuned.

1. zie aflevering 2 dd. 23 januari 2008

maandag 18 februari-2008
Blijkbaar hebben de paar voorafgaande artikeltjes van deze serie in Zuid-Spanje al een paar honden flink de gordijnen ingejaagd. Een van de organisaties die al geruime tijd een luchtbrug voor zielige natte neuzen in stand houden op Zaventem en wijde omgeving zag zich namelijk plotseling genoodzaakt digitaal een financiele verantwoording te baren. Willen wij u best van mee laten genieten. Komt ie.

Terugblik op 2007
De verbouwingswerkzaamheden van onze kliniek zijn bijna voltooid, we hebben alles kunnen betalen. De aannemer gaat nu nog de binnenruimte betegelen hetgeen plm. 1800,00 euro gaat kosten.
Terugkijkend op 2007 was voor iedereen een zeer moeilijk jaar, met zoals iedereen weet zeer veel problemen, maar die zijn er dan om opgelost te worden. Alles is geprobeerd om onze organisatie in een slecht daglicht te stellen, maar wij zijn gewoon doorgegaan waar onze kracht ligt en dat is het redden van hondjes, want deze stakkers mogen daar nooit de dupe van worden.
Ondanks alle tegenwerking hebben we een explosieve groei doorgemaakt het afgelopen jaar. Er zijn nog nooit zoveel hondjes geadopteerd als in 2007, waaruit dus wel blijkt dat wij goed bezig zijn.
Ik heb voor diegene die daarin is geinteresseerd eens op papier gezet wat er zoal komt kijken om het geheel draaiende te houden.
Onze dierenartskosten bedroegen in 2007: 76.683,28 euro
De kosten voor onze vluchten: 35.866,56 euro
Voedsel voor de hondjes: 18.552,56 euro
De verbouwingskosten van de Refugio: 16.742,31 euro
Dit is natuurlijk nog niet alles, maar U ziet dat er natuurlijk tegenover de uitgaven ook inkomsten moeten staan, dus al met al kunnen we met z'n allen enorm trots zijn wat we bereikt hebben tot nu toe.
Maar we kijken natuurlijk ook naar de toekomst, we kunnen niet stilstaan, we moeten vooruit. Er is nog veel werk te doen en ik hoop dat we met de hulp van al onze fantastische vrijwilligers een nog fantastischer 2008 kunnen realiseren. Ik hou U op de hoogte.
(Ton Vandenbroek, Penningmeester, Mijas, 12 februari 2008)

Zo, dat is geen kattenpipi. Geen wonder, dat er af en toe moet worden aangeklopt bij gulle gevers als aspergekoning Eddy de Kroes en CO2-basher Hansje Noomen. Wie interesseert het verder waar die poen vandaan komt? Geen hond. Stay tuned.

donderdag 27 maart-2008
Goed, die luchtbrug voor Spaanse noodhonden naar Nederland mag dan in wezen zijn afgebroken, inventieve geesten hebben daar inmiddels alweer iets op gevonden. Lees en huiver.

Scheetjes of niet, het blijft op zijn minst vreemd als je bedenkt wat je als gewone tweevoeter allemaal moet doorstaan om op een vliegveld door de douane te komen. Als je pech hebt ritsen die sombere V-leute zelfs je gulp open om te kijken of je een opgezette kanarie of een paar castagnetten achter je ballen hebt geplakt. Maar om vijf voor twaalf een paar honden in een hokkie het vliegtuig insjouwen? Geen probleem. Of ze hepatitis B hebben, baardschurft of een halsbandje met een bio-chemische lading, who cares? Hop, hop, stop die scheetjes maar rapido in hun hokkie en op naar Nederland, waar hun liefhebbende baasjes al uitgebreid en met tranen in hun ogen aan Joris Linssen staan uit te leggen op wie ze staan te wachten. Want handel is handel. Terwijl hier de asiels al uit hun voegen barsten van de aan de dijk gezette doggies. Het wordt tijd dat Geert ingrijpt. Eigen honden eerst. Stay tuned.

woensdag 10 december-2008
Het is alweer negen maanden geleden dat we afscheid namen van de zielige natte neuzen in Zuid-Spanje. Inclusief hun zo humane verzorgers en de bonte stoet van Nederlanders die van tijd tot tijd hun beurzen trokken om de doggies een beetje op te krikken voor de export naar de Lage Landen en omgeving. Van Peter Koekebakker tot een stel Engelen uit de Hel, van OvJ-lieveling Eddie de Kroes tot Terra Vitalis-illusionist Hans Noomen, van godenzoon Danny Blind tot feestbeest Ciska Peters etcetera (1). Maar gereanimeerd door een artikel van onze vermaarde Amerikaanse collega Daniel Hopsicker zagen we ons genoodzaakt tot een nieuwe pelgrimstocht. Naar La Linea, onder de rook van Gibraltar. Daar huist het "Prodean animal rescue center". Een "vluchtelingenkamp voor dieren" van de al eerder genoemde Peter Koekebakker en zijn vrouwtje Madeleine, die vorig jaar in het lokale vod "The Resident" nog de financiele noodklok luidden. Want ja, het kost natuurlijk niet niks om al die nooddruftige viervoeters te repareren, van brandstof te voorzien en ze een beetje fatsoenlijk te parkeren. Dat gebeier drong kennelijk door tot in het naburige Gibraltar, waar naast een flinke kudde apen ook nogal wat betoefde wereldburgers zijn neergestreken. Onder wie ene Ruth Parasol en haar gezinnetje. Een Amerikaans zakenvrouwtje, dat via de handel in vastgoed, het exploiteren van telefoonlijnen op het gebied van sterrenwichelen en hijg- en kreunsex en last but not least wip- en pokersites zich tot selfmade miljardair verhief.
Diezelfde Ruth trok in 2004 een filantropische organisatie uit de rotsige grond, de Bonita Trust. Samen met haar echtgenoot Russ DeLeon en haar gokmaatjes Anurag Dikshit en Vikrant Bhargava. En laat Bonita nou ook het oog hebben laten vallen op de outfit van Peter Koekebakker. Yes!!!! Bonita steunt het "Prodean animal rescue center". Hond in het bakkie zou je zeggen. Nou niet helemaal. Want er is iets met ons Ruthje. Maar wat wil je als je baasje bent in de gok-, kreun- en vastgoedwereld.
In 2006 werd online gokken in de VS aan banden gelegd, waarop vrouwtje Parasol en haar Ross dat deel van hun activiteiten naar Londen overhevelden. Nou was na het invoeren van de nieuwe wet tegen online gokken niet helemaal duidelijk of die vorm van zakken vullen voor 2006 dan ook illegaal was geweest. En of Ruth en Ross op grond daarvan voor de kadi konden worden gesleurd. Rare jongens die Amerikanen. Het duo huurde een lobbyist in om het Congres te bewegen dat gat in de wetgeving te dichten. Die lobbyist was Hunter Biden, de zoon van Obama's vice-prez Joseph Biden. En zijn stille werkzaamheden kwamen in september van dit jaar aan het licht. Niet zo'n goeie beurt en Hunter besloot als een windhond afscheid te nemen van Ruth en Ross. Hunter was trouwens noch hun eerste, noch hun belangrijkste vertegenwoordiger in het lobbycircuit van Washington. Dat was de inmiddels in een kerker zuchtende Jack Abramoff (2).
Maar er was meer. Zo bleek Ruth de eigenaar te zijn van een uiterst moderne en supersnelle private jet. En met die jet arriveerde in augustus 2007 op de luchthaven van Buenos Aires een koffer met 800.000 dollars. Een stiekeme bijdrage van de Venezolaanse president Chavez aan de verkiezingspot van de Argentijnse presidentskandidate Cristina Kirchner. Van Koekebakker naar Kirchner. Waar vind je dat nog tegenwoordig? Stay tuned.


(1) Raadpleeg voor meer schrikbarende details de voorafgaande afleveringen op onze diervriendelijke Followupsite.
(2) Voor wat bescheiden details over de kwestie Abramoff raden wij u aan onze zoekmachine in werking te stellen.

maandag 15 juni-2009
Eigenaardig. Maar gezien de teneur van deze serie toch ook weer niet. Gaat u even mee? Vorige week vloog een van onze trouwe lezers van Faro in de Zuid-Portugese Algarve terug naar Nederland. Blijken een paar jonge Hollandse blommen vlakbij hem te zitten. En zoals jonge Hollandse blommen dat tussen de hoogte- en snelheidsmeters vaak doen, ze ouwehoerden tot ze om en nabij een ons wogen. Over het algemeen over niks. Maar onze abonnee zette zijn oren op steeltjes toen een van de meiden begon uit te pakken over de leuke trip die ze had gemaakt. Voor noppes. Ze was namelijk uitgenodigd om op kosten van een stichting naar Zuid-Spanje te komen om daar een gratis weekend door te brengen. Als tegenprestatie moest ze dan een gereanimeerd windhondje (of winderig hondje, dat kan ook) in een box mee terugnemen naar Nederland. Malaga – Eindhoven. Kind kan de was doen. Maar plotseling werden de marsorders gewijzigd. Blom en hond werden als een zenuwachtige speer van Malaga naar Faro overgebracht voor een vlucht naar Rotterdam. Kosten noch moeite werden kennelijk gespaard om 1 hond van Spanje naar Nederland te krijgen. En, zei de ene blom nog tegen de andere: "Waarom doe jij dat ook niet? Ze hebben regelmatig mensen nodig. Het kost je niks en je hebt een te gek weekend." Denkt u ook wat wij denken?
Nou weten we niet om welke stichting het ging, maar je gedachten gaan al gauw uit naar een Amerikaanse gok-koningin, een paar bekende Hell's Angels, een oldtimerfanaat, een aspergeliefhebber, een verkoper van Costaricaans groen etcetera etcetera (1). Met hun ongebreidelde dierenliefde en hun Dagobert Duck-syndroom. Stay tuned.

(1) Voor de invulling van de namen verwijzen wij graag naar eerdere afleveringen in deze serie, die u kunt vinden op onze followup-site.

vrijdag 8 oktober-2010
Het is een tijdje stil geweest aan ons hondenfront. Dus wie zich nog even wil oriënteren over de ins en outs van deze als een veenbrand voortwoekerende guerilla-oorlog kan zich het beste even naar onze Followupsite haasten. Van gokkoninginnen naar Hell's Angels, van aspergeliefhebbers naar (alweer) Hans Noomen. Dit keer gaat het om een curieus gevalletje van een gevonden hond en Rescue Dogs Europe. Een club natte neuzenredders waar ooit leven is ingepompt door ene Sanna van Duin, die op haar beurt weer de branchekunstjes heeft geleerd in Zuid-Spanje. Bij onze vriendin Fabienne Paques. De wereld is zo klein als pasgeboren chihuaha.
Goed, wat is er gebeurd? Bij deze een puntig exposé van de vindster uit Ulvenhout. Snapt u het, snappen wij het, maar de kadi heeft het laatste woord en heeft ervoor doorgeleerd. Je zal verdomme een hond vinden.

zondag 10 oktober-2010
De slag om de gevonden Rottweiler (1) gaat in wezen over de vraag wie is hier het baasje. Wij, zeggen de natte neuzenredders van Rescue Dogs Europe. En ze kregen gelijk van de kadi. Dus die hond moet terug naar RDE en die zorgt dan voor een nieuw adoptiegezinnetje dat hopelijk niet opnieuw zijn knuffel uitbesteedt aan iemand in Middelburg. Maar wat nou als er al zo'n gezinnetje is? Hond in het bakkie zou je zeggen. Niet dus. Kwootje uit de vorige aflevering. Gaat ie:

"Ook de mensen waar de hond nu zit sturen nog een mail naar de RDE om de hond te kunnen adopteren en stellen zich open voor een adoptieprocedure en adoptiebedrag. Weer kiest de RDE toch voor een rechtzaak. In wiens belang wordt er nu gedacht? Naar mijn mening allang niet meer in het belang van de hond, maar wil de RDE zijn gelijk halen ten koste van de hond".

Ging het misschien om een aso-mailtje of zo, vol geblaf en gegrom? Helemaal niet. Leest u maar even mee op deze zondag zonder Wes en Yo, zonder Mark Rukke en zonder Paul de Leeuw. Keurig toch? Snapt u het, snappen wij het. Je zal verdomme een hond vinden.

(1) Zie afgelopen vrijdag.

maandag 18 oktober-2010
Dit is een serie over honden die in Zuid-Spanje door hun baasjes bij de deur zijn gezet en vervolgens na een opknapbeurt naar noordelijker streken worden geëxporteerd voor adoptie. Op zich misschien niet verkeerd, hoewel regeringsleider Wilders deze vrij massale immigratie van dieren ook niet in de kieren moet krijgen. Dan zouden misschien alleen nog doorgestudeerde honden toegang krijgen achter de duinen.
Hoe dan ook, bij onze speurtocht naar de kleurrijke lieden die zich met deze export en import bezighouden stuitten we daar ineens op een kudde kameleons. In een artikel van de Volksfiets dd. 6/9/1996. Lees en huiver. En wie is die mevrouw S. van Duin in dat Volksfietsartikel? Onze chip eruit als dat niet Sanna van Duin is. De RDE-leidster, die tegenswoordig zo begaan is met nooddruftige honden uit zuidelijke streken en ze desnoods via de kadi in Nederland distribueert (1). Zoals te doen gebruikelijk werd zij bij het proces waaraan wij refereerden in aflevering 11 bijgestaan door een bef. Haar echtgenoot J.F. van Duin. En je kan ons aan de ketting leggen als dat niet de advocaat uit de kameleon-affaire in 1996 is. Kan je zeggen, ja en? We hebben nog meer vlees in deze kuip. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 11

donderdag 28 oktober-2010
Wowzers. Het is alweer lichtjaren geleden dat in deze kolommen Eddie de Kroes voorbijkwam. De vermaarde aspergeliefhebber en OvJ-temmer, die zo meesterlijk frauduleus vleesch in de etalage wist te zetten. En die samen met een vermaarde BN-er als Hans Noomen, met Hell's Angels als Willem Pijpker en Willem de Moor en met een gokkoningin als Ruth Parasol zo begaan is met Spaanse zwerfhonden (1). Maar wat denk je? Via een verrassende haarspeldbocht komen we in deze story opnieuw bij hem in de buurt. Zit zo.
Sanna van Duin en haar echtgenoot, de motoren achter de organisatie Rescue Dogs Europe, wonen tegenswoordig in het Belgische Kapellen. Het kan slechter zou je zeggen. Vanuit hun woonplaats rijden zij volgens getuigen met enige regelmaat naar het Franse Béthune, op een bouleworp afstand van de oversteek naar Dover. Daar halen ze bij het lokale asiel nooddruftige honden op om ze door een chirurgijn te laten behandelen en daarna eventueel onder te brengen bij Westeuropese liefhebbers van natte neuzen. Daarnaast nemen ze allerlei spulletjes mee naar Béthune om het leven van de zielige viervoeters daar wat draaglijker te maken. Zo ook grote brokken onverpakt, zwaar bevroren vlees (2). Dat zouden ze betrekken van een vlees verwerkend bedrijf in Wommelgem. Pakweg een kwartiertje rijden van Kapellen. Een bedrijf met een kleurrijke historie. Snuffelt u even mee? Is dat geinig of is dat geinig? Zo zijn er ineens twee verbindingen tussen good old Eddie en de immigratiegolf van Romaanse honden in onze weelderige samenleving. Krijgt u daar ook een tekerig gevoel bij? Ja, wij ook. Maar wij zijn dan ook erkende conspiracy hondjes. Woef. Stay tuned.

(1) Zie eerdere artikelen in deze serie op onze Followup-site.
(2) Of dat vlees ook de magen bereikt van de betrokken kwispelaars id de vraag. Naar verluidt krijgen ze namelijk alleen maar brokken. Mocht dat juist zijn dan is de vraag valide waar dat vlees blijft.

maandag 8 november-2010
Deze serie kan bij sommige lezers misschien wat truttig overkomen, maar kijk hier eens even wat je allemaal in een zielige hond kan stoppen. Stay tuned.

maandag 18 april-2011
Kregen we daar vanochtend toch effe een warm gevoel. Kwam door een mail van een trouwe lezer. Die had net een Zweedse film gezien. Snabba Cash. Een crimi naar een boek van Jens Lapidus. Een vermaarde strafrechtbef die al heel wat zware jongens heeft verdedigd en in 2006 begonnen is met het baren van crimiromans.
In Snabba Cash komen ook een paar figuren voor die handelen in verwarrende middelen uit Colombia en omstreken. Een logistiek probleem is de verpakking. Dat lossen ze op door de coke te verstoppen in jonge kool, waarvan de blaadjes zich dan netjes sluiten om de toegevoegde waarde. Een andere gewilde oplossing is het opereren van asielhonden, de witte versnapering onderhuids parkeren, de doggies vervolgens weer dichtnaaien en na een korte herstelperiode in een bag op transport zetten.
Asielhonden? Zware jongens? Geldwolven? Wie deze serie nog eens aandachtig doorneemt zal zonder twijfel hetzelfde patroon en hetzelfde soort figuren ontdekken die vriend Lapidus heeft verwerkt in zijn inmiddels tot film bewerkte thriller. Is dat boeiend of is dat boeiend?

dinsdag 5 juli-2011
Nou, daar gaan we in december echt voor zitten. Dan zit Pedro Koekebakker van het hondentehuis in La Linea in de Reunie van Rob Kamphues. Zal ons benieuwen of die kale boy ook nog wat kritische vragen aan Pedrootje heeft gesteld. Bijvoorbeeld over de sponsoring van zijn harige nering door gokbazen als Ruth Parasol en Bennie Holtkamp. Of de genereuze bijdragen van OvJ-vriend Eddie de Kroes en teakillusionist Hans Noomen. Of de engelachtige assistentie van motormuizen als Willem Pijpker en Willem de Moor. Etcetera etcetera. (1).
Ja, zal Robbie's redactie zeggen, dat staat al allemaal op jullie klotensite en hoe betrouwbaar is dat? Kunnen we mee leven, maar om even te laten zien hoe vriend Pedro soms de wet oprekt verwijzen wij even naar een artikel uit het provinciale dagvod Tubantia 1 april 2009. Dat is toch geen geintje meer? Hm? Het wachten is op de feestdagen. Stay tuned.

1. Snuffel even langs eerdere artikelen in deze serie op onze Followupsite. Nergens uw been optillen

zondag 25 september-2011
Als je opleiding het niveau van Inholland een beetje ontstijgt dan koppel je het begrip "het verdriet van België" zonder knipperen aan het magnus opum van Hugo Claus. Gaat over de groezeligheid van de Belgische samenleving. Als je er midden in leeft heb je er misschien geen errug in en daarom is het verbazingwekkend dat nou juist een Belgische mevrouw iets verdrietigs noteerde. Oké, niet in eigen land, maar toch. Zij bivakkeert namelijk vaak in zuidelijk Europa en bekommert zich daar om het lot van meditterane zwerfhonden. En zoals u dankzij deze serie weet is ook het instituut van Pedro Koekebakker en zijn Fabiennetje op dat terrein actief. Gesteund door avontuurlijke ondernemers als Eddie de Kroes en Hans Noomen, engelen als Willem Pijpker en Willem de Moor en topdog Ruth Parasol (1).
Wat was die Belgische mevrouw opgevallen? Dat op de vliegvelden van Malaga en Faro wel de bags van Pedro's hondjes door de scan gingen, maar niet de doggies zelf. En nou kan je zeggen, dat je een misdaadroman van Jens Lapidus niet serieus moet nemen. Maar die meneer Lapidus schrijft niet alleen spannende boekies vol, maar is ook al een flinke tijd een zware jongensbef in Zweden. Dus iemand in the know. En wat schreef onze Jens in zijn boek Snabba Cash? Zie daarvoor aflevering 16 van april 2011. Snapt u wat we bedoelen? Of bent u te verdrietig? Stay tuned.

1. Onlangs liet Pedro nog in zijn huisblaadje weten dat Ruthje weer eens de Brits-Spaanse grens was overgestoken om een kijkje te nemen bij de zielige vierpoters in zijn etablissement. Compleet met een jolige foto. Zie voor Ruth ook en vooral aflevering 9 van 10 december 2008.

vrijdag 11 november-2011
Beetje laat, maar wij missen ook wel eens de bus. Op 5 juli van dit jaar kondigden wij aan, dat de inmiddels van slordig zaad strooien beschuldigde Rob Kamphues in december het klasje van Peter Koekebakker aan onze glazen tiet zou leggen. Werd dus 6 november. En net als wij toen al vermoedden, stelde onze kale vriend geen enkele kritische vraag aan "Pedro" over diens Zuidspaanse hondenopvang. Vreemd. Vooral gezien de hondse staat waarin die opvang verkeerde, waardoor Pedro's beschermelingen 's zomers vergaan van de hitte en in andere jaargetijden acuut zwemles moeten nemen om niet te verzuipen.
Komt er misschien niet genoeg binnen om die viervoeters van een dierenvinexje te voorzien? Jawel. Alleen al een kleine drie ton aan adoptiegeld. De speciale bus waarin hij rijdt werd in 2009 geschonken door een Twentse gokbaas (1). Diezelfde gokbaas zorgde voor 40 hokken. Een naar Gibraltar gevluchte Amerikaanse mevrouw uit dezelfde branche steekt er jaarlijks de nodige poen in (2). Af en toe worden avontuurlijke Nederlanders uit de Zuidspaanse regio bij mekaar geharkt voor een gezellig sponsoravondje (3). Het voer wordt gedoneerd. De dierenarts staat op een maandloontje. En het vervoer van de natte neuzen naar noordelijker streken vormen ook geen kostenpost waarop de hele onderneming naar de kloten zal gaan. Vijftig euro per bench en met een beetje goeie wil gaan er regelmatig meer hondjes in één bench de lucht in. Maar naar verluidt heeft Pedro ook geruime tijd bij de afwikkeling van vrachtvervoer op Schiphol gewerkt en daar doe je uiteraard expertise op.
Hoe dan ook, hij kan er wat eenvoudig bijlopen, maar Pedro moet alleen al aan deze business toch wat kwispelende poen overhouden aan deze business. Samen met zijn vrouwtje duikt hij regelmatig op in Zwitserland. Familiebezoek. Hm? Tsja. Stay tuned.

1. Bennie Holtkamp. Zie af levering 17 dd. 5 juli 2011.
2. Ruth Parasol. Zie eerdere afleveringen van Doggies op de site Vervolgverhalen.
3. Zoals bijvoorbeeld Eddie de Kroes en Hans Noomen.

dinsdag 15 november-2011
Zoals gezegd, dankzij de koning van de KRO-reünie Rob I weten we inmiddels hoe Pedro Koekebakker's overblijfplek voor zielige Spaanse honden bij La Linea eruitziet. Deplorabel. Ondanks de inkomsten uit adoptie en de steun, zowel monetair als in natura, die hij en zijn vrouwtje Madeleine van Paradijs tot Parasol ontvangen. Zonder nou meteen te suggereren, dat ze steenrijk worden van deze natte neuzenhandel, maar ze moeten toch wat poen overhouden. Al was het maar voor hun ouwedag. Overigens, Madeleine komt uit Zwitserland en zoals gememoreerd gaat zij samen met Pedro daar af en toe op familiebezoek. Je wil af en toe wel eens wat anders horen dan geblaf en het geouwehoer van journalisten.
Of ze in haar geboorteland ook nog steeds gebruikmaakt van de diensten van haar ex is niet duidelijk, maar in het verleden is dat wel eens gebeurd. Haar ex heet Hans H. Schmid en hij bekleedt de functie van bef in Zürich. Daarnaast is Hansepans al sinds mensenheugenis voorzitter van de Dierenbescherming in zijn kanton. Een vereniging die in 1979 Madeleine als 25.00ste lidmaat mocht begroeten en dankzij legaten uit de nalatenschap van kanarie- to kaaimanliefhebbers vele meloenen Zwitserse frankskes in kas heeft. En daarmee gaat onze Hans af en toe lekker megalomaan aan het klaverjassen zonder zich veel aan te trekken van protesten. La protection des animaux c'est moi.
Komen Pedro en Madeleine nog bij Hans over de vloer? Gewoon, voor de gezelligheid, the good old days. Weten we niet. Maar de connectie is wel curieus. Stay tuned.

dinsdag 22 november-2011
Je wil het niet weten. Worden we door een hondstrouwe lezer erop gewezen, dat Peter Koekebakker's asielzoekerscentrum voor natte neuzen in La Linea ook nog gesponsord wordt door de ING! Dus nolens volens eigenlijk ook een beetje door ons, want wie hebben die bank gestut toen ie bijna omlazerde? Juist, wij.
Maar Pedro heeft wel iets moois met die poen gedaan. Had ie samen met de opbrengst van de bedelactie in de makreelverpakking van Juul Paradijs in een potje gedaan. En omdat wij zo lagen te zeiken over de treurige accomodatie van zijn Zuidspaanse spulletje heeft ie in dat potje zitten grutten en is ie begonnen met de aanleg van El Parque. Een verzameling van 24 stenen optrekjes om ondermeer zandvliegen en teken uit de voedselketen te pleuren. Prima. Zo hoort het.
O ja, we vroegen ons in de vorige aflevering ook nog af hoeveel de Koekebakkertjes nou eigenlijk zouden overhouden aan hun humanitaire activiteiten en legden een verband en pleisters tussen hullie en Zwitserland. En dan met name met de behoorlijk gevulde bef en dierenbeschermer Hans H. Schmid, de ex van Madeleine Koekebakker. Op zich was daar misschien weinig lila chocola van te maken, maar dankzij dezelfde bron als in de aanhef vonden we nog een Zwitserse connectie. Een Stutz Blackhawk 1977. Een Stutz Blackhawk 1977? Ja, da's een heul exclusieve Amerikaanse auto, die in 2002 nog in de Oldtimer Galerie in het Zwitserse Toffen te koop stond en in 2003 naar Spanje verhuisde. U voelt hem aankomen: hij kwam terecht bij Pedro en Madeleine. Aanschouw en kwijl. Mag zo'n karretje kosten? Toch al gauw twee à drie modale jaarsalarissen. Je zou zomaar ergens in Spanje een asielzoekerscentrum voor natte neuzen beginnen. Stay tuned.

zondag 7 december-2014
Het moet de tijd van het jaar zijn. Alweer terug in de tijd. Deze keer naar aanleiding van een bericht dat op 5 december rondborstig in onze schoen werd gedeponeerd door de “heeft u nog geneukt”-jongens. Er was een Italiaan gearresteerd in Peru, die zijn twee Sint Bernhardhonden had opengesneden om in totaal 11 pakketten witte neus tijdelijk in hun buik te parkeren. Daarna had hij de honden weer dichtgenaaid en was na de operatie even gaan tukken in een hotel, vlakbij het vliegveld. Daar werd de betrokken wop door een stel lokale smurfen uit zijn droom geholpen en achter een streepjesbehang geplakt. De honden waren niet lekker en werden in allerijl van hun ballast ontdaan. Ze zijn er beroerd aan toe.
Hoe komt zo'n man daarop zou je zeggen. Nou daar gaan we voor terug naar aflevering 16 van deze serie dd. 18 april 2011. Zo eenvoudig is het. Stay tuned.

Het heeft even geduurd. In 2005 werd ene Andres Lopez Elorza in een smurfencelletje geparkeerd. In het Colombiaanse Medellin. De dierendokter had in zijn kliniek de buikjes van een tiental puppies opengeritst, pakjes heroïne erin laten zakken en hun buikjes vervolgens weer dichtgeritst. Klaar voor export naar de USSA. Woef. Nou kan het over het algemeen wel een stief halfjaartje duren voor je voor een dergelijk akkefietje voor de kadi moet verschijnen. Zo'n man heeft meer te doen. Dus Andres werd uit zijn celletje geplukt en naar huis gestuurd. In afwachting van zijn proces, dat geheid zou uitlopen op een flink tijdje streepjes trekken op een kerkermuur. Mogelijk een Amerikaanse kerkermuur, want de USSA zag in hem een aangename versnapering. Andres nam de kuierlattos en vestigde zich in een durrep in het noorden van Spanje waar hij zijn oude stiel weer opnam. Maar dan zonder het openen van puppiebuikjes om er hero in te dumpen. Het mocht niet baten. Begin deze week werd ie alsnog bij de kladden gevat en zijn vooruitzichten zijn ineens behoorlijk somber. 
Waarom wij aan dit hondse gevalletje aandacht besteden? U vindt het antwoord op die vraag bij het terugbladeren in deze licht ondergewaardeerde serie.En mocht u voor de hele roman te weinig tijd cq. geduld hebben raden wij u enthousiast de afleveringen 16 en 18 aan. Waar een natte neus al niet goed voor is. Stay tuned. Woef. Woef. 

Lag een beetje stil in zijn hok. Deze serie. Maar nu is er aanleiding om weer even ongerust te blaffen. Wat dacht u van deze? Nee, ging dit keer niet over ACE. Onze door een bont gezelschap gestiekte natte neuzenclub met een Nederlandse inbreng van hebben wij u daar. Wie weet komt dat nog. Wil overigens niet zeggen dat het door de gemeente Marbella gesponsorde Triple A gespeend is van ieder Oranjesprankje. Naast de nodige Nederlandse vrijwilligers is de gearresteerde secretaris bijvoorbeeld de Nederlander Jan Weima. Overigens vond de droeve gebeurtenis twee weken geleden al plaats. Toen vielen 15 smurfen van de Guardia Civil-eenheid SEPRONA het bureel van Triple A binnen en namen de hele administratie in beslag. Vrij kort nadat de twee bestuursleden en de betrokken dierenarts naar binnen waren getrokken stonden ze weer buiten en luchtten zij hun gemoed. Alle beschuldigingen van financiële kunstjes, procedurefouten en dierenmishandeling waren volgens hullie uit de lucht gegrepen. Een paar vrijwilligers die zij ervan verdachten uit het asiel te hebben geklapt werden onvriendelijk verzocht hun biezen te pakken. En verder kregen een Spaanse bef en twee bekende Spaanse dierenactivisten de schuld van het spektakel, dat breed de Spaanse pers haalde. Over het verdere onderzoek van SEPRONA hangt nog een imposante stilte. Te zijner tijd blaffen we verder. Stay tuned.