De zijderoute (005)

Is Afghanistan een “failed state”? Nou, om daar een antwoord op te formuleren hoef je niet uit Enhuizen te komen. Afghanistan is een failed state en we weten allemaal hoe dat gekomen is, tenzij je wereld is blijven steken tussen rapgerijmel en het lach-of-ik-schiet-programma “Ik hou van Holland” van Ed Nijpels' fata morgana. Op zoek naar de directeur van het Flying Circus en diens mede-baarden hebben meisjes en jongens van de NATO sinds 2001 die failed status ingesteld en zijn daar nu nog steeds mee bezig. Daar hep je helaas wapentuig voor nodig en dat moet je soms stiekem naar Kabul laten overhoppen om allerlei parlementair geouwehoer over de aard van dat wapentuig en de kosten ervan te voorkomen. En een van de methodes daarvoor is het outsourcen van het vervoer. Eind 2005 sloot het Amerikaanse ministerie van Oorlog binnen dat kader een contract met de toen nog vrij nietige Azerbeidzjaanse luchtvaartonderneming Silk Airways. Die beschikte over te weinig capaciteit, maar mede dankzij een genereus verleende lening van 420 meloen dollar van de Amerikaanse Exim Bank kon Silk drie flink aan de maat zijnde doodkisten van Boeing aanschaffen en het feest kon beginnen. Al snel maakten die kisten her en der in de wereld maar vooral in ons Derde Rijk hun entree om ijzerwaren en andere benodigdheden op te halen. En niet alleen ten behoeve van de lenteboodschap in Afbaardistan, maar ook in jubelgebieden in het Midden-Oosten. Om te verhullen waar het precies om ging vroeg het bewind in Bakoe aan de autoriteiten in kwestie om die rommel onder te brengen onder het hoofdje diplomatieke zending. Gezien de warme connectie met het Pentagon zal dat weinig problemen hebben opgeleverd. Dus verhuisden honderdduizenden tonnen oorlogstuig in zo'n tien tot twaalf jaar tijd zonder enige controle naar het oosten om daar de democratie erin te rammen en de zakken te vullen van de usual suspects. Onder wie de leidinggevenden van het alsmaar doorgroeiende Silk Airways en figuren uit de politieke bovenlaag van Azerbeidzjan. Die groei was mogelijk niet alleen het gevolg van bovenstaande export. Een beetje onderneming in die sector laat niet graag zijn vliegend materieel leeg terugkomen. En dankzij studies over de kostenbestrijding van oorlogen in Vietnam, Midden-Amerika en het Midden-Oosten weten we dat Witte Neus en aanpalende produkten heel vaak als betalingsmiddel werden gebruikt. Kat in het bakkie en het zou dus zomaar kunnen dat onder diplomatieke vlag allerlei verwarrende middelen stiekem ons Reich werden binnengeloodst. Al dan niet via vliegveld Aken/ Maastricht en Schiphol. Want ook daar beschikt Silk Airways over lotjes. Zou iemand uit de Haagse landdag tussen de bedrijven door eens voorzichtig aan onze flamboyante minister van Buitenlandse Zaken willen vragen of er in het niet zo verre verleden bij zijn outfit oekazes uit Bakoe zijn binnengerold. Met het verzoek vluchten van Silk Airways diplomatiek te behandelen. Je weet maar nooit. Stay tuned (JP).