De Toverberg (007)
Tja, die mondmaskers… In het Verre Oosten zie je die dingen al decennia in het straatbeeld. Maar massaal gebruik kan ook onverwachte en onverhoopte gevolgen hebben. In Japan weten ze daar alles van…
Op maandag 20 maart 1995 trok het dus niet zoveel aandacht toen vijf mannen met die maskers op en een paraplu plus een plastic tas in de handen rondliepen in de metrostations bij het parlementsgebouw in Tokio.
Het ging daarbij om aanhangers van Shoko Asahara, de leider van Aum Shinrikyo, de Sekte van de Hoogste Waarheid. We weten niet of Shoko er zelf zo van was overtuigd, maar zijn discipelen geloofden zijn riedel dat Japan op een kernoorlog met de VS afstevende. En dat alleen hun club de Big Bang zou overleven en nog lang en gelukkig de beest zou mogen uithangen op een mooie plek in het Japanse hooggebergte.
Aum Shinrikyo deed daarmee wat elke zichzelf respecterende doodscultus graag doet: ze hielp de apocalyps alvast een handje. Het vijftal was daartoe uitgerust met het destijds nog door de Nazi’s uitgevogelde zenuwgas. Ieder van hen droeg een kloeke hoeveelheid van dat goedje in vloeibare vorm bij zich, in die tas van de Action.
Zenuwgas is dodelijk. Zo dodelijk dat je maar de kop van een lucifer erin hoeft te drenken om over een lethal weapon te beschikken. De handvol Aumers had ieder een hele liter van het gas bij zich. In meerdere metrotreinen prikten zij tijdens het maandagse spitsuur met hun paraplu de verpakking van de meegebrachte liter stuk.
In ongeveer een uur tijd vielen er meer dan duizend gewonden, raakten vijftig mensen voor de rest van hun leven verlamd of blind en overleefden dertien forenzen de aanslag niet. In de jacht op de daders kwamen nog eens minstens twee mensen om, onder hen de chef van de nationale politie van Japan.
Was voor de Japanners de omvang van de bioterroristische aanslag al nauwelijks te bevatten, met nog meer ongeloof en woede werd in het land het gebrek aan slagkracht van de autoriteiten gevolgd. Het duurde dus een vol uur voordat de metro’s werden stopgezet, alle vijf aanslagplegers konden ontkomen en Shoko werd pas na twee maanden ontdekt, in een kast in zijn appartennentje.
Maar worst of all: de man had al eens toegeslagen, met hetzelfde biowapen en met bijna even gruwelijke gevolgen. En dat niet tien jaar daarvoor of zo, nee: in juni 1994 liet Aum een koelwagen vollopen met het gas en reed die al lekkend een menigte in. Ook hierbij vielen honderden gewonden en acht dodelijke slachtoffers.
De sekteleider is in 2018 opgehangen, maar zijn club bestaat vandaag nog. Weliswaar onder twee andere namen, en natuurlijk onder een leider die zich heftig heeft gedistancieerd van Shoko en zijn ideetjes. Maar toch en desalniettemin: wat doet de Japanners dit soort clubs gedogen?
Die vraag is uitgebreid aan de orde gesteld door Haruki Murakami, schrijver van Underground: The Tokyo Gas Attack and the Japanese Psyche. Moet je in deze tijd helaas laten brengen door bol en omdat dat momenteel even duurt, hebben we een toepasselijk muziekje voor je. Van de Gun Club inderdaad: Death Party…
(JoopFinland)
