Catalonië en Madrid (016)

Op de 3e dag van het proces tegen de 12 leiders van de Catalaanse Onafhankelijkheidsbeweging die in Madrid terechtstaan wegens 'rebellie' en tegen wie door het OM gevangenisstraffen van 5 tot 25 jaar worden geëist heeft de belangrijkste gevange, ex-vice-premier Oriol Junqueras (premier Carles Puigdemont nam de wijk naar Waterloo en werd niet uitgeleverd aan Madrid) het politieke proces van de neo-Franquistische regering aangeklaagd. In dit proces zit Madrid namelijk zelf in de beklaagdenbank: want wat een land dat mensen nu al jarenlang opsluit voor het organiseren van een Referendum. Op dezelfde dag heeft de sociaal-democratische premier Sanchez, die slechts in staat was zijn regering te formeren dankzij steun van de Catalaanse onafhankelijkheidspartijen in het Parlement van Madrid en door zijn steun aan het politieke proces deze steun verspeelde, aangekondigd dat er binnen twee maanden nieuwe algemene verkiezingen worden georganiseerd. Die zullen dus gaan over de Catalaanse Onafhankelijkheid. Daarmee hopen met name de rechtse partijen (Partido Popular, Ciutadanos en het extreem-rechtse Vox; de coalitie die nu reeds de regio Andalusie" bestuurt) te scoren. De kans dat deze partijen samen een meerderheid halen is niet denkbeeldig. ' 'T mot ergere wil't betere', zei de opoe van mijn vader. Zeker is dat zo'n uitslag de situatie in met name Catalonië (maar ook Baskenland en de rest van Iberië) verder onder druk zal zetten. De herinnering aan het fascistische Franco-regime (geëindigd in 1976) zijn nog vers. Nog steeds worden anonieme massagraven van door de Franquisten geëxecuteerden geopend. Vorig jaar sprak ik met een 96-jarige vrouw die juist haar DNA had afgestaan waarmee haar door Franco vermoorde vader kon worden geïdentificeerd. Dit zijn zaken die voor ons Nederlandertjes onbegrijpelijk zijn, maar aan de andere kant van de Pyrreneën is deze geschiedenis vandaag.
Dat de regering te Madrid bereid is de 'terugkeer naar de tijden van weleer' doelbewust op te zoeken tekent de onverantwoordelijkheid van de macht die na 1976 nooit echt van karakter veranderd is, met Franco's Guardia Civil, Geheime Diensten, Justitie en leger. En dat dit allemaal door het (even ondemocratische) Brussel wordt gebilligd laat zien dat ze daar even onverantwoordelijk zijn en het risico nemen dat de boel verder uit de hand loopt. Het enthousiasme voor de EU (dat zelfs onder Catalanen vrij groot was) zal verder afnemen en de UHD van 'het Europa-project' dichterbij brengen. Het Europa van de Navo en de Multinationals is ook het Europa van repressie.
Het idee dat de Catalanen zich bij een veroordeling van hun leiders zullen neerleggen is krankzinnig.
Alleen de Republiek (federaal in plaats van centralistisch) kan de vrede herstellen. (WK)