Bruxellois (001)

Gelul natuurlijk. John Kerry is helemaal geen Brusselaar. Net zo min als god en alleman ineens Charlie was. Stel je voor dat iedereen bij een calamiteit zijn empathie in de etalage zet met een variant op “Ich bin ein Berliner”. Dan kan je er levertraan op innemen dat je vandaag iemand tegenkomt die Johan Cruijff is. En dat kan niet. Er was er maar één.
Effe terug naar John Heinz Kerry, de hopman van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Een van zijn winkelchefs liet vandeweek meteen na de bloedige gebeurtenissen op Zaventem en in de Brusselse metro weten, dat die twee jongens van Bakroui bij hullie op de terroristische watchlist stonden. Dat is gek, want aan deze kant stonden ze alleen te boek als criminele kruimelaars. Kijk, dat is nou wat de Amerikanski's bedoelen met delen van informatie. Ze willen alles van ons weten. Tot de lengte van je jongeheer. Maar als wij iets van hunnie nodig hebben forget it.
Over empathie gesproken. John Heinz zei een paar dagen na de ramp op 17 juli 2014 niet “I am MH17”. Hij zei wel dat de USSA over duidelijke beelden van de actie beschikte. Maar delen ho maar. Ome Sjoerd mocht ze zien en zegt dat ie ze gezien heeft. En dat moeten we dan maar geloven. Hoe beïnvloedbaar is Ome Sjoerd? Staat ie op een kwalijk fillempie? Heeft ie een bezwadderd verleden? Op het oog niet, maar hoe betrouwbaar is dat? En heeft ome Sjoerd wel iets vunzigs in zijn verleden, dan roept ie alles wat de volgelingen van Ed Wilson en Roy Cohn hem willen laten roepen (1). Desnoods “I am Rita Corita”. Kortom: bondgenootschappelijk informatie delen? No way. En John Heinz een Bruxellois? Ook niet. Gezellige Paasdagen met een paar lekkere lente eitjes.

(1) Zie aflevering 100 van de serie “Van Estoril naar Zandvoort” dd. 17 oktober 2012.