Bossche bollen (020)

Ding dong is alweer dicht, was nog maar effekes open. Zo gaat dat met deuren. En met Chinezen. Ding dong was de enige in het centrum waar je tussen alle bourgondisch ook es lekker en simpel kon nassen. Of meenemen, voor thuis of voor opa. Maar nu moet je voor je bami pangang of een loempia zo uit het vet weer helemaal naar Orthen of de Oosterplas.
Hoezo ging dat ding weer zo snel van dong? Tja, dat zat em in het bisnis plen. Kijk, het restaurantje was niet Chinees in de zin van Chinees, begrijpt U wel. Ding dong was eigenlijk zo Hollands als een patatje met. Met Hollanders achter de balie en Hollands op de spijskaart. Een Chinees waar geen nasi goleng werd verkocht maar gewoon die waar we niet om moeten lachen.
Dat bisnis plen was dus ook Hollands. De eigenaar had vergeten personeel aan te schaffen. Of op zijn Kantons: de mensen die het moesten doen in het retaurantje waren de sluitpost op de begroting. ‘We zaten lekker vol in het begin’, zo legt de eigenaar uit in het Braboblad. ‘Maar we hadden maar veertig plaatsen en dat hadden er eigenlijk honderd moeten zijn, om uit de kosten te komen. Want’, en nu komt het, o het is zo heerlijk om zo’n goser uit Heel Holland bakt te horen uitleggen wat ie niet begrepen heeft: ‘we hadden ons verkeken op wat er bij komt kijken in de Chinese keuken. We hadden eigenlijk drie koks nodig...’
Geweldig toch? Gelukkig voor ons bourgondische gastronomen als we zijn, is ie er al na negen maanden achtergekomen dat ie alleen bami zonder iets erin serveerde maar lachen blijft het. Want een echt Chinees restaurant, dus zo eentje waar een aquarrium staat en geen Guus Meeuwis op de achtergond klinkt, drijft op een familie. Dat is hullie hun geheim van de kok. Drie koks? Ze zetten er zo vijf in de keuken als het moet, want die glimlachen van hier tot Barcelona als ze na gedane arbeid lekker aan mogen schuiven om de restjes op te happen.
Moest nie moge, zegt U? Nee, maar dat is een ander verhaal...