Antillen vice versa (050)
Te ziek om te zitten. Maar niet te ziek voor zaken. Nog niet zo lang geleden werd Jan Dirk Paarlberg gebeld door Chris van Assendelft van Wijck. Of JDP nog ergens 450.000 euro kon opduikelen voor een werelddeal. Ging om circa 600 woningen in 020. Vrije sector, maar inkoop tegen rond de 45 procent woz-waarde. Was een tip van een kennis van Chris uit de vroege oudheid. Kwootje van onze man uit Schilde: “Ik dacht bingo!”. Uiteraard ging die deal gepaard met een hele kluit vieren en nog wat vijfjes. Zo moest er nog wel een courtage worden vastgelegd met een leuk percentage up front. Per slot ging het om een plukje vastgoed ter waarde van 66 meloen. En dat is geen pipi de chatte. Als de deal niet van de grond kwam zou de courtage worden teruggestort. Verder werd iedereen verondersteld stijf zijn wafel te houden tijdens de maximaal zes weken durende onderhandelingen.
JDP zag geen problemen met het ophoesten van de vereiste 450.000 euro, maar helaas er verscheen een beer op de weg. De man die JDP op het oog had om dat bedragje even uit te tellen zat in het buitenland. Zal je nou altijd zien. Maar twee dagen voor het aflopen van de optie maakte ineens een deus ex machina zijn opwachting: Joep van den Nieuwenhuizen. Samen met zijn zoon. Het ontbrak nog aan een heilige geest, anders was er sprake geweest van een religieuze bijeenkomst. Chris en Joepie gingen over tot het gebruikelijke ritueel. Gedreutel over een letter of credit, het laten neerdalen van een bankgarantie bij een notaris en meer van die bergen en valkuilen, waarbij Joep uit zijn mondholte liet vallen dat ie het project ook wel voor zichzelf zag zitten. Temeer daar de tipgever een dag voor het gesprek had laten weten, dat de aanbetaling op de courtage wel wat naar beneden kon worden bijgesteld. Naar de haast genante 200.000 euro. Op naam van Chris. Was het in dat licht handig van hem om na het laten vallen van JDP's naam ook nog met die van Joepie de poepie te komen aanzetten? Waarschijnlijk niet, want bij de tipgever ontstonden ogenblikkelijk symptomen van het JDJ-syndroom en hij liet Chris dan ook weten dat ie daarover voor alle zekerheid contact zou opnemen met de verkoper. Ondanks het feit, dat die twee ton nog niet was gestort.
De volgende dag maakte Chris samen met een ander gappie uit de vroege oudheid zijn entree bij de makelaar om inzage te krijgen in de stukken en vervolgens een intentieverklaring op te stellen en er een krabbel onder te zetten. Gezellig was anders. Een jong droppie van het makelaarskantoor probeerde de c.v.-ketel met Chris aan te maken. Ondermeer omdat Joepie de twee ton niet had overgemaakt. Lullig, maar niet helemaal onverwacht. En ook geen echt probleem, want Chris mocht dan zelf even over te weinig los geld beschikken zijn gappie kon die twee tonnetjes desgewenst ter plekke uit de hoge hoed manouvreren. Er ontstond het nodige gekrakeel over de betrouwbaarheid van JDP, Joepie en Chris zelve. Zo zelfs, dat er stiekempjes een red alert uitging naar zowel de bewaking als de smurfemarij. Het kenteken van gappie's voiture werd ook nog even doorgegeven en niet veel later beproefden een paar heren uit de sfeer van tot hier en niet verder de kwaliteit van Chris' zijn kledij en die van zijn verbijsterde gap. De heren van de afdeling verkoop lieten desondanks weten zo spoedig uitsluitsel te geven over het al of niet doorgaan van de deal en Chris en zijn partner werden daarna door de twee bewakers naar de lift begeleid. Daar gingen de betrokken veiligheidsexperts en het meegelopen piepeltje van het makelaarskantoor ongewild over tot een Keystone cops-imitatie en gingen gierend onderuit. Er bleek net te zijn gedweild voor de tien kilometer.
Daarmee was deze comedia dell' arte niet ten einde. Onderweg werd de auto van het toch al woeste tweetal door smurfen naar de berm verwezen. Op naar het bureau, het verhoorkamertje in, het verhoorkamertje uit en zwaar in de stress naar huis. De twee tonnetjes bleven tot nader order achter om de smurfen in staat te stellen er even aan te snuffelen. Ben je er even lekker uit, krijg je dit. Na het weekend kreeg Chris te horen dat de deal niet doorging. Alsof ie dat nog had verwacht. Driemaal is trouwens ook hier scheepsrecht. Bij twee eerdere zakelijke aangelegenheden waarin JDP een rol speelde – een in 010 en een in Zwitserland – ging de recentelijk toch al niet erg fortuinlijke hoofdfiguur van deze serie stevig de pottenbak in. En dan ga je toch twijfelen aan de oprechtheid van de heer van Bolestein. Tijd voor reflectie zouden we zeggen. En dan? Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Stay tuned.
