Afrin en Erdogan (022)

De voormalige Duitse minister van BZ, Sigmar Gabriel, in de nieuwe ministersploeg van Merkel gepasseerd wegens een conflict met de eveneens weer van het hemelruim verdwenen komeet Martin Schulz, heeft zijn eerste zet als 'ambteloos burger' gedaan in de vorm van een artikel waarin hij betoogt dat Duitsland Erdogan moet volgen tegen de PKK omdat deze anders in de armen van Rusland wordt gedreven. Dit pleidooi voor bekrachtiging van het Navo-bondgenootschap gebeurt in een tijd waarin het nog onduidelijk is hoe de afspraken tussen Washington en Ankara over Manbij verlopen. Op zijn zachtst gezegd zit er discrepantie tussen wat er ter plekke door de Amerikaanse bevelhebber, de woordvoerder van het State Dpt. en haar collega in Ankara wordt beweerd. In zijn artikel noemt Gabriel de 'Lebensraum' voor Turkije die gerespecteeerd moet worden omdat Turkije anders gevaarlijk zou kunnen worden. Waar hebben we dat eerder gehoord. Dus een soort 'speelveld' waar Turkije lekker kan rommelen met Duitse tanks zonder voor ons een bedreiging te vormen. Daar zullen ze in de regio blij mee zijn en inderdaad is in het MO, van Jordanië tot Cyprus, van Egypte tot Iran, van Saoudi-Arabië tot Israël, sprake van een groot wantrouwen ten opzichte van de plannen van Ankara 'tot aan de grens met Iran', zoals deze week het Erdogan-project plotseling verder werd uitgebreid. Een typisch geval van megalomanie, net wat u zegt, maar ondertussen wel een geval van megalomanie dat gesteund wordt door de Navo. Het stilzwijgen is oorverdovend. Werd er eerst nog voorzichtig geprotesteerd naar aanleiding van Afrin, over de nieuwe wilde plannen van Erdo horen we niemand in Berlijn, Londen of Brussel. Opmerkelijk is hoe Parijs zich, na de net vastgezette Sarkozy met Libië, opnieuw ostentatief aanbiedt als militaire macht om een varkentje tegen Syrië te wassen zo gauw er weer een beschuldiging tegen Assad over chemische wapens klaarligt. Als over tien jaar Macron wordt gearresteerd is het cirkeltje van de democratie weer mooi rond.
Tillerson had een deal met Erdogan gemaakt over Manbij toen Afrin nog moest vallen. Maar Tillerson is weg. Van Matteo en de McMasters opgevolgde Bolton worden de ergste dingen verwacht in onze MSM. Nu was ik al niet zo'n fan van McMasters en zei mijn overopoe altijd ''t mot ergere wil't betere'. Het grotere plan (het kernwapenverdrag met Iran in mei opzeggen en oorlog tegen dat land) is uiteraard al jaren voorbereid en 'wacht slechts op goedkeuring van Trump'. Want de 'commander-in-chief' zal het sein moeten geven voor de eerste oorlog in zijn ambtstermijn. Het zou een afscheid zijn van dat deel van zijn kiezers die op hem stemden vanwege zijn afwijzen van 'regime change'.
Wat dat betreft gooit Erdogan toch een beetje roet in het eten met zijn aankondiging een miltaire operatie tot over de Euphraat te gaan voeren tegen de PKK. Niemand zit op de opstanding van het Ottomaanse Rijk te wachten die Erdo aan zijn volgelingen heeft beloofd. De situatie wordt zo onoverzichtelijk dat een aanval op Iran onmogelijk kan worden. Het veranderen van bondgenoot (de specialiteit van het MO) kan zo snel gaan dat er opeens helemaal geen steun meer is voor oorlog. Rusland kijkt toe hoe alles om Syrië heen draait maar zij 'put' blijven. Rond Damascus worden de laatste verzetshaarden opgeruimd. Het onder Afrin gelegen Idlib, in handen van Turkse jihadi-proxi's, is volgestopt met strijders die uit de door Damascus veroverde gebieden zijn geëvacueerd. Het is duidelijk dat dit een volgend strijdtoneel wordt op het moment dat Astana springt.
In Afrin zijn Turkse jihadi-proxi's onderling slaags geraakt 'over de buit'. Ook dat is klassiek in de geschiedenis van de sultan's in wier voetspoor Erdo nu ten strijde trekt. (WK)