De Turkse invasie in Noord-Syrie is te uitgebreid door Erdogan aangekondigd om als een verrassing te komen maar voor hij goed en wel op gang is gekomen al in zwaar weer geraakt. Astana-partner Iran heeft zich tegen de invasie uitgesproken, maar nog belangrijker is de oproep van Egypte de inval onmiddellijk te staken. Wat Erdo ook onderneemt in Mesopotamië, het stuit op weerstand in het Midden-Oosten. Neem zijn trouwe bondgenoten tegen de gezamenlijke vijand de PKK (de Turks-Koerdische arbeiderspartrij van Ocalan) in Erbil (Iraaks-Koerdistan). De inval in Afrin heeft tot grote onrust geleid in deze Turkse vazalstaat en tot oproepen de Koerden ter plekke te hulp te komen; net als in de tijden van Kobane. Toen tegen IS maar nu tegen Turkije. Dat zou een veeg teken moeten zijn voor Ankara. 'Kritisch NAVO-lid' Turkije heeft het gepresteerd om met de EU en de VS ruzie te maken na de mislukte coup van 2016. In zoverre maakte Ankara vervolgens een draai dat met Rusland en Iran de Astana-vredesconferenties voor Syrië werden gestart. Zoiets is opmerkelijk voor een NAVO-lid. Voeg erbij de aanschaf van een Russisch anti-raketsysteem ter vervanging van de (Nederlandse en Duitse) Patriots aan haar grenzen voor een bedrag van 400 miljoen dollar en de verwarring over tot welk bondgenootschap Turkije behoort wordt alleen maar groter.
Maar nu valt Erdogan onder het mom van 'de PKK' Noord-Syrië binnen. Een verloren provincie van het Ottomaanse Rijk waarop ze altijd aanspraak hadden gehouden. Damascus heeft aangekondigd haar grondgebied te zullen verdedigen. Koerdische troepenversterking via het grondgebied van Assad naar Afrin verstevigde een alliantie tussen twee vijanden van Turkije. De Russische militaire missie in Afrin trok zich terug 'om een confrontatie te voorkomen'. Een confrontatie die er op termijn toch wel lijkt te komen.
Hoewel een charmeoffensief in de EU (met name Nederland, Duitsland en Griekenland) het ergste vuil uit de lucht moest nemen zijn de relaties tussen Turkije en de overige NAVO-landen twijfelachtig. Met Rusland en de rest van het Midden-Oosten staat Ankara sinds de invasie in Afrin en nu ook Bab eveneens op gespannen voet. Het lijkt erop alsof de straatvechter uit een kleine gemeente boven Istanbul met de hele wereld bonje wil. Uiteraard om zijn greep op eigen land niet te verliezen. En dan met name op het leger dat het 4e van de wereld heet te zijn.
Wat dat betreft is de 'proeve van bekwaamheid' van dat enorme leger tegen een geschatte 10.000 Koerdische jongens en meisjes in Afrin een schijnbare garantie voor succes. Maar ook binnenlands zet Erdo de boel ermee verder op scherp. In Turks-Koerdistan zal de oorlog die iedere dag woedt verder verhevigen.
Erdogan de evenwichtskunstenaar heeft sucessen nodig. Een snelle verovering van Afrin, een soort Krim-operatie, zal hem prestige opleveren in eigen kring. Maar iedere hapering of oneffenheid kan zich tot tegenslag ontwikkelen en als dan blijkt hoe Turkije alleen staat is het meteen weer 'de zieke man van Europa' van de laatste twee eeuwen. De economische opleving waarop Erdogan dreef was gebaseerd op buitenlandse handel. Met alle genoemde partners waarmee Turkije nu verder in problemen is geraakt.  
Pikant was de reactie van het Pentagon dat onlangs de Koerden nog '30.000 grenstroepen' in het vooruitzicht stelde: 'Afrin hoort niet bij ons terrein'. Dus geen VS-hulp en geen luchtsteun van de 'coalitie van 70 landen' die boven Syrië vliegt. Oftewel tegen Erdogan: 'Ga je gang'.  (WK)

Grote klasse hè. Wat die club van DutchArms vandeweek boven water heeft getild. Dat Kommertje Damen een stel patrouilletobbes aan Libië heeft geleverd. Goh! Nee, het was niet voor niks dat we daaraan gisteren aandacht hebben besteed (1). Daar steekt zo'n bijdrage die we vanochtend onder ogen kregen over die tanks die Erdogannef de Syrische grens heeft overgejaagd schrieltjes bij af. Toch maar even naar buiten rollen. Die tanks zijn tussen 2006 en 2014 geleverd door Rheinmetall. Een producent van potentieel schroot die buuf Merkel zoveel eurootjes bezorgt dat ze jaarlijks een nieuw jassie en een nieuwe broek kan aanschaffen. Aan de leverantie van die rupsmonsters was wel de voorwaarde verbonden dat ze werden gebruikt bij de verdediging van het Turkse grondgebied. Maar het begrip “vooruit verdedigen” dat ooit door generaal Rinus Michels is geïntroduceerd past voortreffelijk in het gedachtengoed van de huidige sultan van Ankara. En in dat van de junta's in Washington en Brussel. Over het afzichtelijke verleden van Rheinmetall zullen we het hier maar niet hebben. Volop te vinden bij een basic Goegeltje. Maar als u eventueel de diepte in wil dan kan u hier een duik nemen. En mocht u nog wat Bitcointjes hebben, investeer ze in Rheinmetall. Dan kan u van de zomer misschien wel twee keer met Corrie en Donnie op vakantie. Naar Turkije of zo. Stay tuned (JP).

(1) Zie dit artikel.

Zes dagen is de expeditie van Erdogan in Noord-Syrië aan de gang en hij is nu al in zwaar weer geraakt: Trump heeft hem gelast op te passen geen Amerikaanse troepen te beschieten. De twee hoogste VS-functionarissen in de regio waren net op bezoek geweest aan de oostelijke Turkse grens toen daar een bombardement startte. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
'Aan de Russische kant' is sprake van tegenstrijdige berichten: de opperbevelhebber van de YPG meldt dat er geen sprake is van Assad-troepen die Afrin te hulp komen. Een hoge politieke YPG-functionaris had dit op een tv station aangekondigd. Dit duidt op tweedracht in de leiding van YPG over de te voeren strategie. Daar waren al eerder aanwijzingen voor. De Russische militaire missie in Afrin, die zich nu heeft teruggetrokken, probeerde eerder een bemiddeling tussen Assad en YPG om Syrische troepen (SAA) aan de grens met Turkije in Afrin te legeren als buffer. Deze bemiddeling sprong af, maar wel konden door YPG versterkingen voor Afrin uit oost-Rojava worden aangevoerd over Assad grondgebied. Vandaag komt tevens het bericht dat Jihadi-troepen in Idlib, die onder zwaar vuur liggen van het Syrische leger en de Russische luchtmacht van de andere kant Afrin aanvallen. Zeg maar om een goed heenkomen te zoeken onder Turkse parapluie. In dat licht is een stap van Damascus richting Afrin een logisch idee.
Rusland wordt beschuldigd van een deal met Turkije: Idlib voor Afrin. Uiteraard is de verovering van Idlib, waar de door Turkije gesteunde jihadi's hun laatse grote steunpunt hebben, voor Moskou belangrijker dan Afrin dat in handen is van 'US-backed rebels', zoals de YPG in MSM wordt afgeschilderd. Twee hoge Turkse militairen die vorige week in Moskou op bezoek waren zouden de deal Idlib/Afrin hebben gesloten. De tijd zal het leren, maar ik acht het onwaarschijnlijk. Rusland kan nooit het bezetten van Syrisch grondgebied hebben geaccepteerd. Ze tollereren de aanwezigheid van Astana-partner Turkije zoals ze de VS en 'de coalitie van 70 landen' moeten tollereren. Het alternatief zou een oorlog met Navo-lid Turkije zijn geweest, waarbij alle overige NAVO-partners, Nederland incluis, zich uiteraard direct als een man achter Turkije zouden hebben geschaard. Ze besloten de Turken dan maar 'te laten komen'. De kans dat het offensief zou vastlopen was niet denkbeeldig. Door bewolking kon de Turkse luchtmacht tot nu weinig uitrichten. Ankara maakt melding van een paar honderd doden aan de kant van de YPG, naast veel burgerslachtoffers. Zelf hebben ze volgens onafhankelijke bronnen ook grote verliezen geleden. Dat kan ook niet anders tegen een geduchte tegenstander met 40 jaar gevechtservaring tegen het Turkse leger. De PKK heeft experts naar Afrin gestuurd. Ook heeft Afrin deze week internationaal een grote aantrekkingskracht gekregen. Vrijwilligers vanuit de hele wereld zijn bereid in Afrin te vechten. Met name in de VS is hiervoor groot animo. De gevechten spelen zich nu af in het gebergte dat toegang geeft tot de stad Afrin, een stad met bijna een miljoen inwoners. Dat Turkije gaat proberen Afrin-stad te veroveren lijkt onzinnig gezien de ervaring in guerillaoorlog van YPG. En de reputatie van het Turkse leger in deze.
Het gaat Ankara waarschijnlijk slechts om een betere onderhandelingspositie te verkrijgen in de toekomst van 'het naoorlogse Syrië'. De vredesconferentie van Sotsji voor eind deze maand geprogrammeerd is niet geannuleerd. Al lijkt deelname van Turkije, vazallen en YPG nu onwaarschijnlijk. Maar eerst zullen de wapens spreken. (WK)

Het klinkt raar maar de Amerikaanse militairen in Syrie (2000), opgeleid tot 'robots to kill', zijn ook maar mensen; met hun voorkeuren. En die liggen niet bij het Turkse leger zoals is gebleken uit de YPG-insignes die ze droegen; tot dat door het VS-opperbevel werd verboden. Het is voorstelbaar dat de Amerikaanse 'boots on the ground' in de Afrin-expeditie aan de kant van de Koerden staan. Een aanwijzing is dat afgezwaaide VS-militairen als vrijwilliger voor de YPG terugkeren in Rojava om aan hun kant te vechten.
Natuurlijk zijn dit geen doorslaggevende feiten in een oorlog die een nieuwe fase is ingegaan. Slechts aanwijzingen dat de draai van Washington richting Ankara, zoals verwoord door Mattis en McMaster, om de bewapening en steun aan de Koerden te staken niet van harte zal worden gesteund ter plekke.
Aller ogen zijn natuurlijk op de Russen gericht. Er werd geroepen dat ze de Koerden verraden. Opdat men kon terugkeren tot het oude adagium: 'iedereen verraadt de Koerden, altijd'. Dat de VS de Koerden verraden in Afrin is evident. Logisch ook, gezien hun 'verdragrechtelijke verplichtingen' aan Navo-partner Turkije. Maar waarom zou Rusland de Koerden verraden, vooropgesteld dat er geen officiele betrekkingen zoals tussen de VS en YPG (bewapening; trainig; luchtsteun) bestaan. Dat zij het belang van de Koerdische inbreng erkennen (de conferentie van Sotsji) is duidelijk: ondanks bezwaren van mede-organisator Turkije zijn de Koerden uitgenodigd. Daarover bestaat in YPG nu verschil van mening, maar de opperbevelhebber van YPG heeft gezegd dat ze gaan.
De beslissing valt op het slagveld. Na slecht weer zouden opklaringen nu Turks voordeel brengen door meedogenloze bombardementen op Afrin. Een stad waar normaal 250.000 mensen wonen; nu bijna een miljoen. Het zullen merendeel burgerslachtoffers zijn; de YPG, getraind in guerilla, zal zich niet door jets en helicopters laten verrassen. De verovering van 'hoogte 720', vanwaaruit de Turkse artillerie schootsveld heeft over een groot deel van de enclave, is om de burgerbevolking te gijzelen; de strijders trekken de bergen in. Een guerilla-oorlog in Afrin-stad behoort niet tot de Turkse mogelijkheden. 
Opmerkelijk is de kwaliteit van de Turkse aanval: de FSA-militairen die door Turkije werden geworven uit de 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije na een korte militaire training, werden gehuld in 'gerecycelde' politieuniformen waarop het embleem 'polis' zichtbaar is. Hun uitzichtloze situatie in Turkije moet motiveren, naast een bescheiden salaris voor hun verkommerende families. Maar zelfs Hitler gaf vazallen als Vlamingen en Oekrainers prachtige, eigen uniformen met 'nationale emblemen'. Erdogan laat dat na. Een veeg teken.
De operatie is nu 8 dagen oud. 'Visite en vis blijven drie dagen fris', zegt een Twents spreekwoord. Als Erdogan er in was geslaagd in 3 dagen Afrin te veroveren met zijn wereldleger, zoiets als de actie 'met de groene mannetjes' van Poetin op de Krim (vele malen groter dan het arme Afrin), dan was er misschien een situatie ontstaan waarmee hij iets had kunnen aanvangen in de onderhandelingen over naoorlogs Syrie. Het duurt nu al te lang. Het uitbreiden naar Manbij, Bab en verder verraadt de megalomanie die dictators eigen is. Hebben zijn generaals hem dit aangeraden of luistert hij net als Hitler niet meer?
Het kan eigenlijk niet meer goed aflopen voor Erdo. Maar dat hebben we al jaren beweerd. Steeds weer wist de straatvechter uit een kleine gemeente boven Istanbul zich eruit te redden. Staatsgrepen, aanslagen, schandalen, alles kwam hij te boven. Het maakt de Turken moedeloos. Maar deze keer, ook al zal het misschien nog even duren, heeft hij zijn hand overspeeld: niemand lust hem meer in de wereld. De oorlog tegen de Koerden in zijn eigen land, die al 40 jaar dagelijks voortduurt zonder dat wij er iets van vernemen, zal hem uiteindelijk de das omdoen. Als Syrie is beslecht wacht daar de eindafrekening. En daar hebben de Koerden geen eigen staat voor nodig. (WK)

Het begrip drôle de guerre werd gebruikt voor de periode van juni 1939 tot mei 1940 toen 'de Geallieerden', toen nog zonder de VS, weliswaar in oorlog waren met nazi-Duitsland, maar die oorlog niet effectueerden met gevechtshandelingen. Het Engelse expeditieleger in Duinkerken werd de kans gelaten te ontsnappen. Want er werd druk onderhandeld over een vredesregeling met de nazi's, denk ook aan de missie Hess. Industrieel Engeland zag wel wat in Hitler, net als dat in de VS het geval was. Nu lijkt dit begrip haast te gelden voor de met veel bombarie door Erdogan aangekondigde invasie in Afrin en Rojava. 'We zullen niet rusten tot alle terroristen zijn verslagen', brieste hij tot zijn aanhangers. Maar volgens een verslagger 'on the ground' in Afrin en niet de minste, Robert Fisk, is nauwelijks sprake van een serieuze invasie door het 2e Navo-leger. Het lijkt erop dat de campagne vooral voor de bühne in eigen land is. Fisk haalt YPG-bronnen aan die bevestigen dat de aanval beperkt is, met name in manschappen. Dat is toch heel merkwaardig als je een gebied wilt veroveren. Ook zijn waarnemingen over het Russische leger dat zich weliswaar heeft teruggetrokken maar iedere dag even langs komt om te checken is interessant. Om wat te checken? Of de Turken zich wel aan de afspraak van een 'beperkte aanval' houden?
De aanval op Manbij lijkt gestuit door de verklaring van het VS-opperbevel dat ze niet vertrekken.
Zo is er sprake van een merkwaardige samenwerking tussen 'de super-powers' in Noord-Syrie tegen de expansieplannen van Turkije dat sprak over 'blijvende aanwezigheid' en, waarmee het zei onmiddelijk begonnen te zijn, de terugkeer van 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen. Een samenwerking waarover Trump trouwens in een eerder stadium had gesproken.
Voor de zoveelste keer zijn de grote plannen van Erdogan tot mislukken gedoemd. Zijn populariteit lijkt onaantastbaar. Maar ook Erdogan heeft natuurlijk een uiterste houdbaarheidsdatum voor de machten achter hem.
De aankondiging van Trump dat er geen nieuwe sancties tegen Rusland zullen volgen bevestigt dat in de "burgeroorlog" die in het Witte Huis woedt de fractie die een vergelijk met Rusland wil, ook in Syrie, een belangrijke overwinning heeft geboekt.
Erdogan heeft de pech dat net terwijl hij oorlogvoert Trump een overwinning boekt op zijn belagers in Washington. (WK)

De Turkse militaire invasie in Afrin die nu zijn derde week is ingegaan draagt de naam 'olijftak'. Uiteraard niet omdat het Turkse leger vredelievende bedoelingen zou hebben in Syrië: de provincie waar Turkije aanspraak op maakt staat sinds bijbelse tijden bekend om de uitstekende kwaliteit van haar olijfolie. De vorderingen van het expeditieleger zijn nog steeds mondjesmaat. Bombarderen vormt de hoofdmoot van de Turkse agressie in Syrië.
In de Turkse pers zijn ondertussen opgewonden berichten opgedoken over 'Koerdische raketten' die vanuit Afrin op Hatay (links van Afrin) en Kilis (boven Afrin) zouden zijn afgevuurd en burgerslachtoffers hebben gemaakt. De Koerden ontkennen kan ik uit eerste hand melden dat zij die raketten hebben afgevuurd. Het is niet hun stijl om burgergebieden aan te vallen voegen ze er aan toe. Dit wordt bevestigd door een Turkse burgemeester in het grensgebied die heeft verklaard dat de beschietingen van Turkse kant kwamen. Om de Koerden de schuld te geven en het nationalistische vuurtje verder op te stoken.
Ten onrechte werd gemeld dat een Russische jet door Koerden zou zijn neergeschoten. YPG heeft het zeer heftig ontkend. 'Ik wou dat we er toe in staat waren', verzuchtte een Koerdische functionaris off the record gekscherend. Het ging om door Turkije gesteunde rebellen in Idlib die nu een kruisrakettenregen hebben ontvangen van de Russische vloot in de Middellandse Zee voor hun daad. De Turkse opmars vanuit Idlib naar Afrin is gestaakt; het Turkse legerkonvooi zou op weg zijn terug naar Turkije. Turkije liet een Russisch anti-vliegtuigwapen zien dat van de schouder wordt afgevuurd, buitgemaakt op de YPG. Het tekent de merkwaardige situatie tussen Rusland en Turkije. De uiterste houdbaarheidsdatum van het avontuur nadert. Want als Turkije niet snel inbindt zal het Syrische leger, na Idlib te hebben bevrijd, zich bij de YPG/SDF voegen in de strijd. Tegen Macron heeft Erdogan gisteren ontkend de bedoeling te hebben grondgebied van Syrië voor langere tijd te willen bezetten. De Franse president had gewaarschuwd dat Frankrijk dat niet zou kunnen accepteren. Zo wordt langzamerhand de bewegingsvrijheid van Ankara verder ingeperkt.
Wat niet ontkend moet worden is dat Turkije belangen heeft in Syrië die niet totaal zullen kunnen worden veronachtzaamd. In een vredesregeling zullen die in een of andere vorm moeten worden gerespecteerd. Waarna alle aandacht zal worden gericht op de oorlog tegen de Koerden in Turkije zelf die al 40 jaar voortduurt. Erdogan's overlevingskunst heeft mythische proporties aangenomen. Het zal de oorlog tegen de Koerden in eigen land zijn die hem uiteindelijk de das om zal doen. Als Öcalan sterft in zijn cel komt een nieuwe generatie Koerdische leiders aan het hoofd van de PKK die wellicht minder meededogen zal hebben met de Turkse staat.

Laatste nieuws: het Amerikaanse leger heeft troepen gelegerd aan de grens van Oostelijk Rojava bij Al Abyad om een Turkse inval aan de grens daar te voorkomen, zo melden bronnen ter plaatse op twitter met beelden.(WK)

In een afschuwelijk artikel in De Groene van deze week neemt 'Professor' Rutger van der Hoven (Utrecht en UCLA) stelling tegen de YPG die maar geen afstand wil nemen van de 'terroristische PKK'. In een van onjuistheden en valse beschuldigingen aan elkaar hangend betoog stelt Van der Hoven dat de kans op een ' Vrij Koerdistan', terwijl de mogelijkheden door samenwerking met het Pentagon nog nooit zo goed zouden zijn geweest, nu alweer verkeken zijn. Deze "expert" (geloof nooit een professor) is er niet van op de hoogte dat noch de YPG noch de PKK ooit enige uitspraak hebben gedaan voor een eigen staat. De YPG en haar SDF, SYRIAN Defence Forces, beschouwen zich als Syrische onderdanen. Dat zou gezien de lange Syrische geschiedenis en de verwevenheid met Aleppo (de Koerdische wijk) en Damascus (denk alleen maar aan het standbeeld van Saladdin) ook vreemd zijn wanneer niet. Ook de PKK heeft nooit plannen voor een eigen staat ontvouwd. Dat zou ook vreemd zijn met miljoenen Koerden in de grote steden in het Westen. Remigratie? Vluchtelingen? Apartheid? Het is duidelijk welke kant Van Boven op wil: een situatie als met Israël. Deze vervalsingen door "hoogeleerde" personen zijn schering en inslag geworden in dit land. 'Wiens brood men eet' bepaalt hun standpunten.
De ideologie van Öcalan's PKK is 'supranationaal', gaat voorbij het 19e eeuwse nationalisme dat ons zoveel ellende heeft gebracht. De Koerden bewijzen dat een volk zich niet hoeft te ontlenen aan een staat. Ze maken daarmee Israël belachelijk.
Terug naar het slagveld. De Turkse luchtmacht heeft sinds 3 februari geen luchtaanvallen meer uitgevoerd op Afrin, zo meldt een betrouwbare bron. 'Veranderingen aan het luchtafweersysteem' zouden door Rusland zijn aangevoerd als reden. Nu was 3 februari de dag dat Turkse proxi-rebellen een Russische jet neerhaalden in Idlib. Idlib is nu speerpunt geworden met een Turks legerconvooi dat gedwongen werd rechtsomkeert te maken en hevige aanvallen door het leger van Assad. De verplichte dans van Erdogan met Poetin wordt niet door iedereen begrepen. Erdo speelt poker en bezoekt daarvoor tijdens de 'Olijftak-oorlog' de paus van Rome. Natuurlijk is Ankara als Moskou een fout maakt in het kaartspel direct weer 'de NAVO-bondgenoot' die door de Alliantie te hulp moet worden gesneld tegen Rusland. Dat is het spel en zo wordt het gespeeld.
In deze situatie verslechterden de relaties tussen Nederland en Turkije dramatisch. 'Beter ten Halbe gekeerd dan ten hele gedraaid' luidt een Gronings spreekwoord. Een Turkse ex-diplomaat met veel internationale ervaring stelde de vraag: 'Waarom neemt Nederland tegenover Turkije het voortouw?' Dat kan alleen met steun van grotere machten zijn gebeurd. Een eigen Nederlandse politiek bestaat sinds Nieuw-Guinea niet meer.
Iedere dag brengt nieuwe wendingen in het MiddenOosten. Ondertussen wordt een beslissende strijd uitgevochten in Washington die van doorslaggevende betekenis zal zijn voor het conflict. (WK)

Drie weken is het offensief van Erdogan in Afrin nu aan de gang zonder dat een van zijn doelen in zicht is en nu heeft tot overmaat van Erdo's ramp de VS (bij monde van Minister van Defensiwe James Mattis), de supermacht die Erdo eerder had gezegd 'ga je gang' verklaard dat het genoeg is. Er zal nog wat gebombardeerd worden, nog wat geschoten en gemoord, maar eind volgende week zal 'Operatie Olijftak' over zijn, zo is mijn inschatting.
De bedoeling van het fiat van Deep State in Washington was een conflict tussen Turkije en Rusland uit te lokken, waarbij Washington dan als Navo-verplichting Turkije te hulp was gekomen. En Nederland en iedereen van de Navo; eenheid hersteld. Rusland beheerste immers het Syrische luchtruim en stond voor de keus: het luchtruim openen of een militair conflict met Turkije, lees Navo.
De keus in Moskou was niet moeilijk. Het openen van het luchtruim om Turkse luchtaanvallen op Afrin mogelijk te maken legde de bal in het Amerikaanse speelveld, de VS die zich in de Oostelijke Syrisch-Koerdische gebieden als 'beschermheer' en wapenleverancier hadden opgesteld met 2000 man. De VS gaven de Koerden opeens niet thuis met Afrin. Daar moesten ze hun eigen boontjes doppen. Met Damascus uiteraard. Ze werden tot elkaar veroordeeld. Het was alleen wanneer het Syrische leger Afrin te hulp zou komen om Erdo eruit te jagen. Zover heeft Washington het niet willen laten komen. (WK)

Niet eerder in de Nieuwe Koude Oorlog is het voorgekomen dat een Navo-leger (Turkije) en het leger van een door Rusland militair gesteund land (Syrië) in een oorlog direct tegenover elkaar kwamen te staan zoals nu staat te gebeuren in Afrin. Terwijl Syrische troepen Afrin binnentrekken verhevigt Turkije de strijd en is er in geslaagd weer wat terrein te winnen in het moeilijk toegankelijke gebied. De verovering van Afrin Stad is nu uiteraard voorgoed van de baan. Erdogan zou kunnen opteren voor een 'bufferzone', een idee geopperd door de minister van Defensie van de VS. Dit zouden de YPG en Damascus moeten accepteren om in de Turkse zorgen over 'veiligheid' tegemoet te komen.
Het is niet denkbaar dat YPG of Damascus hier mee akkoord zullen gaan. Rusland dan, om 'partner in Astana' Turkije te paaien? Na het neerhalen en vermoorden van Russische piloten door Turkse proxi's? Na de moorden op Russische diplomaten en levering van chemische wapens aan hun proxi's om Assad mee te beschuldigen?
De verliezers zijn duidelijk: Turkije, dat zal moeten terugtrekken en de oorlogspartij in de VS, waarvan de uitvoering, na zo geslaagd te zijn verlopen in Irak en Libië, een militair debacle is geworden. Hun creatie IS en Al Qaida lukte het niet Assad te nekken en leidde tot het militair verschijnen van Rusland op het toneel van het MiddenOoosten op een schaal die ten tijde van de USSR ondenkbaar was geweest. En dat als '2e hands grootmacht'. Als Syrië aan één illusie een eind heeft gemaakt is het aan de vermeende militaire zwakte van Rusland. Militaire analisten, met name in Israël, zijn heel anders over de Russische capaciteiten gaan spreken sinds haar jets het Syrische luchtruim domineren en de kruisraketten van haar Middellandsezeevloot de jihadi's bestoken.  
En Netanyahu, vechtend voor overleven, die zich even in de strijd leek te gaan werpen, maar die zich tot het arme Gaza heeft moeten beperken na een onbesuisde aanval op "Iraanse doelen" in Syrië. Resteren de winnaars: natuurlijk Damascus en Rusland, maar het meest van allen de PKK. Zij hebben een meesterlijke slalom uitgevoerd in de buitenlandse politiek - een grote staat waardig. Dat ze geen nationale aspiraties koesteren is een wonder dat we moeten koesteren. Een voorbeeld voor de wereld, net als hun vrouwen en relaties met andere volkeren. Helemaal voor Israël, dat zwelgt in racisme en apartheid. De PKK vecht op 7 fronten tegelijk. Het overzicht houden en op het juiste moment allianties aan te gaan vergt grote kundigheid en ervaring. Naast de commandanten aan het front verdient het bureau in Moskou grote hulde. (WK)

Wat in de eerste aflevering nog een 'drole de guerre' werd genoemd, begint nu kenmerken van een farce te vertonen. Bedoeld voor een 'eervolle aftocht' van het Turkse expeditieleger uit Afrin. De Turkse minister van BZ verklaarde dat 'als de Syrische troepen niet kwamen om de Koerdische terroristen te ontwapenen niets het Turkse leger zou kunnen stoppen'. Dus niet de uitspraak van de Veiligheidsraad, niet dat Mattis de inval illegaal noemde en ook geen Syrische troepen. Dit was natuurlijk een levensgevaarlijke, onverantwoorde uitlating, de vonk van WO3, als het tegelijkertijd niet zo belachelijk was geweest: Turkije, het 2e leger van de Navo, en zijn proxi's zijn niet in staat geweest het te winnen van de Koerden en hun bondgenoten. Daarbij heeft Afrin voor Turkije een doos van Pandora geopend in de vorm van de toestroom van vrijwilligers uit de hele wereld, met name uit de VS. Prachtig is het verhaal van een Baskische vrijwilliger wiens opa door de Franco-fascisten werd vermoord. Zo'n voorbeeld heeft in Baskenland enorme impact, in het trage Nederland niet voor te stellen.
De PYD ontkent dat ze een overeenkomst met Assad hebben gesloten. Zeer tactisch. Ze zeggen dat ze het Syrische leger alleen hebben gevraagd de grens te bewaken. Daartoe wordt bij Afrin stad een groot legerkamp ingericht. Al eerder hadden Syrische commando's posities in Zuid-Afrin ingenomen om de grens met Idlib af te schermen tegen aanvallen van jihadi's van die kant. Nu dus 'milities' (de helft van het Syrische leger bestaat uit milities) die de Koerden te hulp komen.
Alles om het gezichtsverlies van Ankara te beperken. Het grootste goed van Erdogan, zijn gezicht. Zo kruipt Turkije terug in zijn schulp. Terug naar de oorlog tegen de Koerden in eigen land die na Syrië in een nieuwe fase zal raken. (WK)

De 'pro-Syrische' demonstratie die wordt gehouden in het centrum van Afrin zal door vele 'vrienden van de Koerden' niet leuk gevonden worden. Enkele opgeplakte portretten van Assad, Syrische vlaggen, maar ook Turkmeense, Koerdische en die van andere volkeren die in Syrië leven. Als de inval van Erdo in Afrin één ding bewerkstelligd heeft is het een ongekende eenheid in Syrië om de Turkse invasie te weerstaan. Zelfs hebben FSA-eenheden geweigerd samen met Turkije mee te doen tegen de Koerden. De dynamiek in het MO is ongekend en niet voor het eerst in de geschiedenis is Syrië het breek- en middelpunt.(WK)

Erdogan weigert toe te geven aan internationale druk om zijn invasie in Afrin te staken. Voortgedreven door de nationalistische hysterie die hij zelf heeft gecreëerd, is hij "slachtoffer" van wat hij zal moeten stoppen voor hij in het kielzog ervan wordt meegezogen in de diepte. Volgende maand heeft hij verkiezingen. Een terugtrekking zonder teveel gezichtsverlies, daarom wordt het moorden nog even doorgezet. 'Nieuwe elitetroepen' worden ingezet op het scheiden van de markt om het debacle nog wat "cachet" te geven. De premier meldt dat de grens met Afrin 'geheel is bezet' na een maand oorlog.
In de MSM wordt graag beweerd dat het Rusland was die 'de Koerden heeft verraden' door het Syrische luchtruim te openen voor Turkije. Omdat de PYD weigerde het Syrische leger in Afrin toe te laten via Russische bemiddeling moesten ze maar 'leren voelen' wat hun partnerschap met het Pentagon in deze zou betekenen, zo is het verhaal: niets. Toch is dat maar een deel van het verhaal. En van een ingewikkeld spel tussen de grootmachten in hun nieuwe Koude Oorlog. Want natuurlijk was het de oorlogspartij in Washington die door te verklaren dat het bondgenootschap 'niet voor Afrin gold'  Erdogan het groene licht gaf voor de invasie die 'blijvende Turkse aanwezigheid in Syrië' moest opleveren. Damascus zou die blijvende aanwezigheid (een 'bufferzone' volgens het compromis van Mattis) nooit kunnen accepteren. Hierdoor zouden Turkije en Rusland (samen met Iran 'Astana-vredespartners') in conflict raken en zou zo de Navo-alliantie, die grote schade had opgelopen, kunnen worden hersteld, zo was het plan: allemaal achter Turkije, onze bondgenoot.
Dit spelletje is mislukt door sluw spel van Moskou. Erdogan kreeg de kans binnen te vallen; ondertussen werd een val opgesteld: de Koerden kregen de gelegenheid versterkingen naar Afrin aan te voeren over Assad grondgebied en Syrische commandotroepen maakten een aanval uit Idlib (de provincie onder Afrin waar de Turkse proxi-jihadi's in hun laatste grote steunpunt hebben en tegelijkertijd door Damascus en Moskou hevig worden aangevallen) onmogelijk. Tegelijkertijd zendt Ankara signalen uit dat de legering van Syrische grenstroepen acceptabel zou zijn. Daar ligt dus het te sluiten akkoord. Maar voorlopig spreken nog de wapens.
De situatie in Syrië draait op drie instabiele situaties: in de VS waar Trump met afzetting wordt bedreigd; in Turkije waar Erdogan vecht voor overleven na het debacle in Syrië; en Israël waar Netanyahu cel en afzetting wegens corruptie probeert te ontlopen door buitenlandse spanningen te creëren. Alleen 'het autoritaire Rusland' van Poetin bezit de weelde van onafhankelijk van binnenlandse onrust te kunnen opereren in het conflict.
'Dit is een nationale strijd en iedereen die ertegen is zal worden verpletterd' dreigde Erdo de Koerdische HDP-partij in het parlement als ze demonstraties tegen de oorlog zouden willen organiseren. Een tv-persoonlijkheid riposteerde beschuldigingen over burgerdoden in Afrin met: 'Als we burgerdoden willen maken weten we ze wel in buurten van Istanbul of zelfs in het parlement te vinden'. De sociaal-democratische CHP, toch moeilijk van enige kritiek, hoogstens gebrek aan enthousiasme te beschuldigen, heeft aangifte gedaan van bedreiging. Het klimaat van 'Frische froeliche Krieg' mag niet verstoord worden. Erdogan's AKP loopt aan de band van de fascistische MHP, de partij van de grijze wolven die nu iedere avond op tv huilen voor de rode vlag met halve maan. Bij zijn aantreden verraste Erdo nog met een bestand in de oorlog in Turks-Koerdistan die al 40 jaar voortduurt, nu volgt hij de fascisten.

De solidariteitscampagne met Afrin kan hier ondertekend worden. (WK)

Het nietige Afrin weerstaat nu al anderhalve maand de Turkse invasie. Door de hysterie die Erdogan heeft losgemaakt kan hij niet stoppen zonder gezichtsverlies en dreigt hij te worden meegezogen in een draaikolk. Want welke opties heeft hij nog? Afrin veroveren? Dan wacht hem oorlog met Damascus. Erdo verklaart dat hij en Poetin op een lijn zitten wat betreft Afrin; Moskou zwijgt. Iran, de andere 'Astana vredespartner' staat achter Damascus; haar partner Herzbollah vecht mee in Afrin. Het is duidelijk dat Damascus Afrin niet zal laten vallen. Alleen al omdat het aansluiting zou geven aan Idlib, het laatste grote jihadi-bolwerk naast Oost-Ghouta.
De vraag wordt gesteld wanneer Rusland het luchtruim boven Afrin sluit. Wanneer, niet of. 'Kritisch Navolid' Turkije blijft natuurlijk wel gewoon Navo-lid en onze hulp verplicht. 'De coalitie van 70 landen' die al vijf jaar zogenaamd IS bombardeert (bevoorraadt) doet dat vanuit de Turkse luchtmachtbasis Incirlik. Het is een smerig spel, zo smerig als oorlog is. De VS hebben Afrin aan Turkije geofferd en hun Koerdische "bondgenoten" verraden. Uiteraard zijn de VS geen betrouwbare partner, al krijsen Amerikaanse politici vandaag dat een 'onafhankelijk Koerdistan' nabij is. Deze gevaarlijke comedie is moeilijk te doorzien. De enige Koerdische partij die een onafhankelijke staat wil is de feodale KDP van Barzani te Erbil; notabene een Turkse vazalstaat! Hij organiseerde daartoe vorig jaar een referendum dat hem totaal buiten spel heeft gezet. Zijn rivaal Talabani van een andere clan (PUK) te Dohuk liet hem in de steek en speelde de Iraanse kaart. 'Zo werd Kirkuk verloren', jammert Barzani en roept 'verraad'.
De mislukte coup van 2016 tegen Erdogan lijkt als twee druppels water op de 1ste couppoging tegen de Iraanse premier Mossadeq in 1951. Let wel: de 1ste couppoging, die mislukte. De 2de, twee jaar later, lukte wel en bracht de shah aan de macht. Het lijkt erop dat de CIA (want die organiseerde uiteraard ook deze couppoging) dit oude scenario uit de lade trok: dezelfde veroveringen van tv-stations en strategische locaties. Ook toen mislukte de coup omdat het niet lukte Mossadeq te liquideren.
Mossadeq (die de olie wilde nationaliseren) was populair in Iran. Populairder dan Erdo in Turkije. Die heeft met de heksenjacht 'tegen Gulen-aanhangers' en zuiveringen in leger en ambtenarenapparaat inmiddels zeker de helft van de bevolking van zich vervreemd. Zijn schrikbewind smoort iedere oppositie. Toch demonstreerden dit weekend in Istanbul 1500 vrouwen tegen de oorlog. Alleen de fascisten van de MHP steunen hem onvoorwaardelijk op het oorlogspad. In Erdo's AKP is een deel veel minder enthousiast over dit avontuur. Slecht voor business. Turkije dreigt geïsoleerd te raken in het MiddenOosten. Daarbij: een oorlog met Syrië maakt de al 40 jaar durende oorlog in Turkije levensgevaarlijk voor Ankara. Die oorlog van de PKK begon namelijk met steun van Damascus, waar Öcalan toen zijn hoofdkwartier had. Onder Amerikaanse druk werd de Koerdische leider in 1999 door de vader van de huidige Bashar Assad uitgewezen, waarna hij met CIA-hulp aan Ankara werd overgeleverd. Daarmee ontstond na decennia van vijandschap een dooi in de relaties tussen Ankara en Damascus. De steun aan de PKK werd gestaakt. Turkije kwam sterker uit dit Amerikaanse spel dat Assad sr. had gespeeld om 'regime change' zoals in buurland Irak te ontlopen. Zoon Bashar heeft van Khadaffi's val geleerd. Khadaffi was de amerikanen in alles tegemoet gekomen: Lockerbie, chemische- en kernwapens. Toch werd hij meedogenloos afgeslacht door de Navo. De zelfde truuc tegen Assad jr. sneefde slechts op een haartje. Niemand gaf twee jaar geleden nog een cent voor zijn positie. Maar Russische assistentie deed alles kantelen: het door het westen tegen Damascus gecreëerde IS werd in feite verslagen, alle jihadi-proxi's beten in het stof.
Daarom veranderde het Pentagon op het scheiden van de markt opeens van strategie: ze gingen de Koerdische YPG/SDF bewapenen tegen hun oude creatie IS. Zeer doorzichtig allemaal. MSM nam het uiteraard klakkeloos over: 'de VS en de Koerden zijn bondgenoten'. Iedereen die deze onzin heeft geloofd is inmiddels wakker. De VS heeft geen vrienden; alleen vazallen.  (WK)

De Turkse minister van Buitenlandse Zaken Cavusoglu, op bezoek in Wenen, gaf gisteren tijdens de gezamenlijke persconferentie met zijn Oostenrijkse ambtsgenoot een inkijkje in de militaire plannen van de regering Erdogan: de operatie in Afrin duurt tot 'kort voor mei' en wordt gevolgd door een operatie van het Turkse leger tegen de PKK in Kandil (Irak). Dat iedereen, en met name Irak waarmee gezamenlijk zal worden opgetreden volgens Cavusoglu, dat alvast maar weet. Dit klinkt zeer onwaarschijnlijk. Nu hebben lang van tevoren aangekondigde operaties een slechte naam in de militaire geschiedenis, maar om dit 'voor de poorten van Wenen' te verklaren, waar de nu in oorlogstijd zo verheerlijkte Sultan Suleiman de Grote op het slagveld stierf en de Ottomaanse opmars werd gestuit, heeft iets van het noodlot tarten. Het maakt deze stuiptrekkingen van een grootheidswaanzinnige tot een tragische exercitie waarin de tredmolen de gang bepaalt en niet de auctor. Ankara beweert vanuit het noorden (Kilis) op 9 km van Afrin-stad te staan. Het binnenhalen van in stadsguerilla getrainde speciale eenheden moet aangeven dat Erdogan zich voorbereidt op inname van de stad. Dat zou niet alleen het noodlot tarten zijn maar ook de internationale publieke opinie. Gisteren werd bekend dat Saoudi-Arabie de zeer populaire Turkse soaps van de tv weert; een veeg teken. De wereld zal niet toelaten dat deze plannen slagen.
Ondertussen in Afrin: deze beelden zeggen meer dan welke speculatieve redenering over wat er staat te gebeuren ook. Deze volksbeweging zal zich niet laten stuiten. Let op hoe alle nationaliteiten van Syrie in hun klederdrachten demonstreren. Het toont de nieuwe eenheid die Syrie als Fenix laat opstaan tegen de buitenlandse invallers en hun trawanten. Erdogan is opgetogen dat hij met Poetin 'op een lijn zit' wat betreft Afrin. Het is met megalomanen zo dat ze in hun eigen constructies gaan geloven. Tot het te laat is. De volgende staatsgreep tegen Erdogan zal lukken. (WK)

Teken de petitie voor Afrin

Volgens een bericht van een Russische nieuwssite werd een konvooi van YPG/SDF uit Manbij om Afrin te hulp te komen tegen de Turkse opmars begeleid door '2 VS-voertuigen'. Als dit zo is en waarom zou er aan getwijfeld moeten worden gezien de uitlatingen van de CHP-afgevaardigde Yilmaz in het Turkse Parlement die klaagde over samenwerking tussen Rusland en de VS om Turkije een hak te zetten, dan betekent dit een nieuwe wending in de internationale situatie rond de Syrische Oorlog. Want waarom zouden deze Amerikaanse voertuigen anders meerijden dan om het konvooi te beschermen tegen Turkse (lucht)aanvallen? Om onderweg hamburgers voor ze te bakken? Nog pikanter is dat ze om Afrin te bereiken over Assad's grondgebied zullen moeten rijden.
Terwijl Erdogan vandaag oreert over hoe zijn mannen die nu Afrin betreden vervolgens 'Noord-Syrië tot de Iraakse grens' zullen zuiveren van 'terroristen', gisteren nog een gecombineerde aanval met Irak op de PKK in Kandil aankondigde, is sprake van een langzaam aantrekken van het net rond deze 'oprisping van het Ottomaanse Rijk'. Niemand in het Midden Oosten - of het moet de Erbil-clan van Barzani in Iraaks-Koerdistan zijn, staat te wachten op een wederopstanding van het Ottomaanse Rijk. Op een vreemde manier heeft Erdo de Ottomaanse sultan weten te verzoenen met de Republiek van Atatürk en een grijze wolfskop opgezet die huilend onder een gele maan in een rode doek ten strijde trekt. Kwa PR misschien in orde, maar de wereld wil geen nieuw Turks wereldrijk. In de ogen van de fascisten waaraan Erdogan na de coup zijn hebben en houden heeft verpand, loopt Turkije via Azerbeidjan, Turkmenistan verder de zijderoute langs tot Xinjiang, de turkstalige provincie van China. Djengiz Khan meets Constantijn de Grote. En dat allemaal voor een straatvechtertje uit een kleine gemeente boven Istanbul, die de Islamitische AKP, ooit in de marge van de Turkse maatschappij, gebruikte voor een accumulatie van persoonlijke macht die zelfs Atatürk niet had geambieerd.
Al eerder is gemeld over 'tegenstrijdigheden' in de hoogste regionen van het opperbevel van het Amerikaanse leger in deze kwestie. Die tegenstrijdigheden hangen zonder enige twijfel samen met de 'tegenstrijdigheden' die in Washington bestaan tussen de oorlogspartij (niets met Democraten of Republikeinen te maken) in de VS en de vleugel die tot een vergelijk wil komen met Rusland. Want dat het conflict in Syrie vanaf het begin een proxi-oorlog tussen Rusland en de VS is geweest zal niemand kunnen ontkennen. Trump zal Erdogan moeten stoppen. (WK)

Wat we kunnen doen bij deze beestachtige moordpartijen is de petitie voor Afrin tekenen: hier.

De Syrische Oorlog is van begin af aan een oorlog tussen de VS en Rusland geweest, bedoeld om het Assad-regime dat plaats biedt aan de enige militaire basis van Rusland buiten haar grenzen, Tartus aan de Middellandse Zee, te verwijderen. In het kader van de 'regime change'-politiek voor 6 landen in het MO, zoals door Generaal Wesley Clark onthuld. Nog maar twee jaar geleden leek wat in Libië was gelukt ook in Syrië zijn beslag te krijgen; tot Rusland militair op het toneel verscheen. De kansen keerden tot wat een US-general laatst toegaf: 'Assad heeft de oorlog gewonnen'. Het in stelling brengen van IS (een 'nachwuchs' van Bush' s regime-change in Irak) deed Washington (de regering Obama) samen met de 'Nato-partners' (waaronder Turkije), de Golfstaten en Israël.
De Koerdische YPD/SDF, bestaand uit de hele waaier van de Syrische bevolking, die het twijfelachtige voorrecht kreeg om na IS in de belangstelling de geraken van de VS voor haar politieke doel (Assad verwijderen) en te worden bewapend, moet nu in Afrin boeten voor dat ze deze Amerikaanse doelen niet heeft willen bevechten: tegen Assad. Daarom kreeg Erdogan het groene licht voor de militaire operatie 'Olijftak' die op 20 januari begon en nu in Afrin-stad zijn massamoord krijgt terwijl de wereld en MSM toekijken. In een groot landelijk ochtendblad vanochtend geen woord over Afrin. Erdogan vraagt zich af waarom de Navo hem niet steunt, maar is tevreden dat ze hem verder niet critiseren. Ze steunen hem immers al genoeg, met alle Navo-wapensystemen die hij kan inzetten tegen de Koerden: Duitse tanks, Amerikaanse, Franse en Engelse vliegtuigen, Nederlandse ammunitie en geleide systemen. 'Kritisch Navo-lid Turkije' heeft namelijk nog geen oplegger geleverd gezien van het Russische raketsysteem dat ze heeft besteld.
De wereld schreeuwt over Oost-Ghouta, het zoveelste 'chemische wapens door Assad tegen zijn eigen mensen'-toneelstuk wordt opgevoerd inclusief glansrol voor de 'Witte Helmen'; over Afrin en de wreedheden van de Turken en hun vazallen niets. De westerse pers heeft haar keuze al gemaakt: de Koerden moeten boeten omdat ze niet tegen Assad wilden vechten.
De 'gifgasaanval te Salisbury' ('het dodelijkste zenuwgas ter wereld dat niet doodde') was ideaal om de boel verder op scherp te zetten 'in Navo-verband' en de benarde positie van May te redden. Dat Trump Tillerson heeft vervangen door oud-tankcommandant en CIA-baas Matteo lijkt op een verstevigen van de Pentagon-basis in het Witte Huis, waar 4 generaals Trump's hof controleren. Wat betreft Turkije is het pikant dat Tillerson juist in Ankara een deal had gesloten over samenwerking over Noord-Syrië om de Koerden uit Manbij te verwijderen. Cavosoglu, op bezoek in Moskou, vroeg zich af of de deal over Manbij met Washington nog gold. Trump lijkt zich uit de 'Russiagate'-belemmering te ontworstelenen en is bereid, zo bleek rond de Korea's, 'solitair te gaan'; tegen de belangen van Deep State. Of hij daartoe in staat is in de kwestie Afrin is de vraag. Anders dan in Europa is in de VS sprake  veel aandacht voor Afrin, zelfs in MSM. Amerikaanse militairen zijn na dienstverband in Syrië teruggegaan om bij YPD te vechten. Trump's aanhang is niet voor Erdogan. Erdo's jihadi's liggen niet goed bij de Christenen. Dus daar kan hij scoren. De VS begon de oorlog in Syrië. De VS kan de oorlog stoppen. (WK)  

- zie ook hier een nuttige oproep -

Het is vandaag donderdag en Afrin is nog niet gevallen, zoals Erdogan voor woensdag te gebeuren aankondigde. Dat zijn regering gekaapt is door de fascistische MHP (grijze wolven) doet hem steeds meer op Hitler lijken met zijn voorspellingen. We staan hier in onze warme bedjes al snel klaar om iemand voor fascist uit te maken. Dat heeft het begrip helaas gedevalueerd en echte fascisten uit de wind gehouden. Afrin is geen zaak van de Koerden of Syrië: Afrin is een zaak van de hele wereld. Net als tijdens 'de Spaanse Burgeroorlog' die helemaal geen burgeroorlog was maar een fascistische invasie; zoals nu Afrin. Het feit dat ons 'links' landelijk ochtendblad al twee dagen geen letter wijdt aan Afrin tekent de hemeltergende situatie in dit land. Zoals Spanje in 1936-39; zoals met nazi-Duitsland na 1933 toen joden en politieke vluchtelingen aan de Gestapo werden overgeleverd en onze 'veiligheidsdiensten' nauw samenwerkten met de fascisten.
Als Afrin niet valt zal Erdogan vallen. En zelfs als hij de wereld uitdaagt en een groot bloedbad aanricht is zijn 'overwinning' er een van Pyrrhus. De VS klagen dat de door hen bewapende Koerdisch-Arabische SDF, het leger van  het de facto autonome Rojava, Deir Azzor en de strijd tegen IS laat liggen om massaal naar Afrin te trekken om de broeders te helpen tegen de Turken. Dat was niet de bedoeling. Als je Amerikaanse hulp accepteert moet je wel sterven voor hun zaak, niet een andere. Zo is Erdo nog eenmaal IS ter wille dat hij in het zadel hielp.
Dat dit spel voor de gewone sterveling die MSM leest niet te volgen is valt hen moeilijk te verwijten; net als met Spanje en nazi-Duitsland. 'Das gesunde Volksempfinden' heeft nooit iets geleerd. Voor de gevolgen van dit niet willen leren (voor WO2 was er WO1 geweest; een toenmalig record van bloedvergieten dat al direct de volgende keer gebroken zou worden) betalen de onschuldigen in de 'brandhaarden' der wereld; wij zijn na Finland 6e in de gelukkigsten. Syrië staat zonder twijfel onderaan.
Alles leek geregeld door Tillerson met Cavusoglu: na Afrin wordt Manbij van Koerden en hun bondgenoten gezuiverd. Maar nu is Tillerson weg. 'Het duurt misschien 2 weken langer', reageerde Kalin, de woordvoerder van Ankara. Gelukkig zijn 2 weken een lange tijd in de tie-break van de Syrische Oorlog die zijn 8e jaar is ingegaan. Het Syrische leger heeft strategische punten van YPG in Afrin overgenomen (waaronder een militaire basis). In tegenstelling wat veel media brengen is Afrin niet omsingeld maar in staat versterkingen aan te voeren via Assad-gebied.
'Waarom kan Poetin aan dit alles geen einde maken', hoor ik veel. Poetin de verlosser. Omdat een oorlog die door de VS is begonnen niet gestopt kan worden door Rusland op straffe van een kernoorlog.
Dus moeten de Koerden het doen en als er een volk de expertise en de moed heeft dan zijn zij het. Hun verantwoordelijkheid en 'supra-nationaal denken' zijn een voorbeeld voor alle volkeren die achter dom nationalisme aanlopen.
En er bestaat de kans dat Trump, nu hij het 'Russiagate-blok-aan-zijn-been' lijkt te hebben afschud, in deze kwestie een even opmerkelijke beslissing zal nemen als met de Korea's. Tillerson's deal met Ankara hoeft geen enkele waarde te hebben. (WK)

In de tijd van de belegering van Madrid door de Franco-fascisten, die duurde van november 1936 tot maart 1939, werden de dagelijkse ontwikkelingen per telefoon en telegraaf doorgegeven. Nu uit Afrin via het net met beelden. De vooruitgang is zichtbaar. 'No pasaran' werd de slogan voor alle verdere volksbewegingen tegen het fascisme. Dat allerlei gedaanten heeft aangenomen, zich hult in plaatselijke costuums en de heersende godsdienst omarmt. Zo heb je het Duitse fascisme, het Italiaanse, Kroatische, Spaanse, Griekse, Libanese, Israelische en dus Turkse; altijd in combinatie met een extreem nationalisme en tot moord bereid. Iedereen kent inmiddels de grijze wolven huilend achter een rode vlag met gele maan, voorbestemd om te heersen van de Bosporus tot Xinjiang in China. Een flauwe parodie op de wolvin van Romulus & Remus die Rome stichtten, net wat u zegt, maar ondertussen is dit de ideologie waarmee de Turkse jeugd, ook die in Nederland, wordt vergiftigd: 'Gelukkig is hij die als Turk is geboren' ook al heeft hij de Nederlandse nationaliteit.
Iedere dag dat Afrin weerstand biedt tegen het 2e leger van de Navo is een overwinning en een nagel aan Erdogan's doodskist. Deze man wijst, gisteren nog in een toespraak tot doktoren waarin hij herhaalde ook Manbij te zullen 'zuiveren', de weg naar de dood. Het Europees Parlement roept hem op te stoppen, maar de Europese leiders stoppen hem vol met wapens. De Europese Publieke opinie is ondertussen goed in de tang genomen met de vrees voor 'terrorisme' en zal zich niet roeren. Ankara voert immers oorlog tegen 'een terroristische organisatie die op de lijst staat'. Ze werpen vlugschriften af boven Afrin, zoals ook Franco deed met zijn Italiaanse toestellen boven Madrid. Om de bevolking op te roepen geen weerstand te bieden. Maar die wisten toen net als Afrin nu wat de fascisten hadden aangericht aan moordpartijen bij overgave. Er zijn veelvuldige meldingen van IS-strijders die naar Turkije zijn ontkomen en die nu door Ankara worden ingezet tegen de Koerden. Omgevormd tot 'gematigde rebellen' waar ze hier zo dol op zijn.
Het oorverdovend zwijgen van de Europese politiek is net zo'n schande als tijdens Spanje 1936-39 en net zo'n veeg teken voor wat ons te wachten staat.
Maar vooralsnog: 'No pasaran!'. (WK)

'Afrin is gevallen', zo had Erdogan het liefst, als totale vernedering van de Koerden, aangekondigd op een bijeenkomst van zijn AKP partij gisteravond in Dyarbakir, de hoofdstad van Koerdistan. De Koerdische staat die helemaal niet wil bestaan, maar toch beoorlogd wordt door de hele Westerse Wereld. De oorlog tussen de PKK en Ankara duurt al 40 jaar, in feite sinds de militaire staatsgreep van 1980.
Om er verder geen doekjes om te winden, het zal hier als afkeuringswaardig ouderwets worden gezien, maar de PKK, 'Parti Karkaren Kurdistan', de partij van de Koerdische Arbeiders, is de Communistische Partij van Koerdistan. En de YPD, Rojava en het experiment van zelfbestuur voor de ingewikkelde lappedeken van Syrie is (raden-)communistisch. Dat ziet zelfs de CIA, die 'lijdzaam' moest toezien dat het Pentagon om de door de CIA tegen Assad opgezette IS uit te schakelen met de YPD/SDF een bondgenootschap aanging. Daarom (en niet vanwege de aanslagen die in naam van de PKK zouden zijn gepleegd) is de PKK als 'terroristische organisatie' weggezet in alle landen die na 1945 door de VS militair zijn bezet.
De YPD heeft toegegeven dat ze zich uit het centrum van Afrin hebben teruggetrokken. De Turken hebben (als De Gaulle in 1945 in Parijs) het 'gematigde Vrije Syrische Leger', lievelingen van onze pers, Afrin laten binnentrekken. Ze hebben een paar pleinen bezet, hun vlag gehesen en wachten op mineurs voor ze verder gaan. De Afrin-operatie doet denken aan het Israelische leger dat moordpartijen op de Palestijnen in Sabra en Shatila aan 'Christelijke' milities overliet. In het MO is de geschiedenis altijd nabij.
Hoewel De Afrin-expeditie graag op het conto van Rusland wordt geschreven, is hij uitgevoerd, goedgekeurd en bewapend door de Navo oftewel de VS. Rusland heeft in juli proberen te bemiddelen tussen Assad en YPD om de grens met Turkije over te laten nemen door het Syrische leger. Dat is mislukt. Misschien werd er aan Koerdische kant waarde gehecht aan de relatie met de VS. De geschiedenis van ex-bondgenoten van de VS (denk aan de Shah, Noriega, Marcos etc., de lijst is eindeloos en hun einde ontluisterend) blijft een leerzame. De VS heeft geen vrienden; slechts vazallen zolang het hen uitkomt. Het idee dat Turkije of Israel 'toestemming' van Rusland zouden moeten hebben voor militaire excursies (met name luchtaanvallen) op Syrisch grondgebied is een dom en hardnekkig misverstand dat alleen de warmongers goed uitkomt. 'De coalitie van 70 staten tegen IS' die vanaf de Turkse luchtmachtbasis Incirlik illegaal al jaren Syrie bombardeert en waar Nederland deel van uitmaakt, hebben die soms ook de toestemming van Moskou nodig?
De strijd om Afrin tegen de invasie van Turkije in Syrie zal doorgaan tot de laatse Turk en hun vazallen verdwenen is. En dat is niet alleen een zaak van de Koerden. Maar van al haar 'voormalige kolonien'. Wij willen ook Indie terug, maar dat gaat niet gebeuren.
'De 'Changement des Alliances' die we voor onze ogen zien gebeuren zou door een nieuwe fake-chemische aanval die aan Assad wordt toegeschreven worden gevolgd door een VS-antwoord met kruisraketten vanuit hun vloten in de Middellandse, Kaspische en Rode Zee. Israel zal Iran gelijk willen meepakken. Niemand gelooft er meer in sinds de val van het IJzeren Gordijn, maar het recept voor WO3 is nog net zo levend als dat van novisjok.
Sinds 1999 via Oezbekistan in handen van de CIA. (WK)

Maandag heeft het Pentagon laten weten dat de 2000 VS-soldaten in Manbij (100 km oostelijk van Afrin) blijven. En vandaag doet Erdogan een dramatische oproep aan de VS om vast te houden aan de overeenkomst tussen Cavosoglu en Tillerson, waarbij in 90 dagen de YPG uit eerst Manbij en vervolgens Raqqa zou worden verwijderd. 
Volgens Turkse kranten zal, ingevolge de overeenkomst, door de VS in Manbij een niet-Koerdisch bestuur worden ingesteld en de YPG naar de andere kant van de Euphrates (Irak) worden overgebracht. Om in dienst van de VS te vechten tegen IS, dat door de CIA werd opgezet tegen Assad. Damascus en Moskou zouden werkeloos moeten toezien hoe Turkije en de VS Noord-Syrië indelen. Want de bedoeling van Ankara en de VS is de 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije daar te huisvesten. Een perfecte manier om blijvende Turkse aanwezigheid in Syrië te garanderen; er vanuitgaande dat deze Syriërs in Turkije pro-Turks zouden zijn (geworden). Iets wat ik waag te betwijfelen. Ze zijn in Turkije als goedkope arbeidskrachten gebruikt en mogen nu de Turkse nationaliteit verdienen voor hun nabestaanden door te sneuvelen voor Ankara. Een aantal milities in het door Turkije gecontroleerde gebied tussen Afrin en Manbij hebben geweigerd tegen de Koerden te vechten. Want het zijn helemaal niet alleen de Koerden, zoals MSM beweert: 80% van de strijders van de aan YPG gelieerde SDF zijn niet-Koerden. "Arabieren" om het niet te ingewikkeld te maken, maar in feite van alle volkeren uit de lappendeken van Syrië. Zelfs (turkssprekende) Turkmenen.
De actie van Tillerson om Turkije ter wille zijn was opbieden tegen Moskou, nadat de betrekkingen tussen Ankara en Washington ten gevolge van de (mislukte) door de CIA georganiseerde coup tegen Erdo van 2016 ernstig waren bekoeld. Erdogan moest zich elders indekken tegen de plannen hem te verwijderen. Het Pentagon gaf de voorkeur aan de YPG boven de Turken om IS te bestrijden, dat heeft Erdo erg gestoken, zo vertelde hij gisteren: 'Ik hoop dat we ze in Afrin hebben laten zien waartoe we in staat zijn'.
Twee jaar geleden gaf niemand nog iets voor Assad; nu rijdt hij in een Honda civic door het verwoeste Oost-Ghouta om zijn winnende strijders te bezoeken. De YPG werd op het schild gehesen. Nu wordt in MSM de YPG als verloren beschouwd zonder de steun van het Pentagon. Dat valt helemaal te bezien. De Koerden vechten al 40 jaar tegen het 2e Navo-leger en het verraad door Washington zal ze niet doen stoppen. In hun organisatie staat opofferingsgezindheid voor het collectief dat bedreigd wordt centraal. Voor ons in onze warme bedjes een onbegrijpelijke zaak. 40-45 is te lang geleden. En het aantal mensen dat hier toen bereid was zijn leven te riskeren tegen de nazi's werd becijferd op 9000 in totaal...
De strijd gaat dus door en dat Damascus werkeloos zal toezien hoe Turkije met Amerikaanse steun Noord-Syrië verovert is onbestaanbaar. En ze worden daarin gesteund door de hele Arabische wereld (die vroeger door Turkije werd gekoloniseerd). Deze recente 'Changement des Alliances' geeft een nieuwe dimensie aan een ongekend wrede oorlog die zijn 8e jaar is ingegaan.
(WK)

Trump en Erdogan hebben elkaar telefonisch gesproken 'over zaken van wederzijds belang'. Hoewel nog niets van de kant van de VS is uitgelekt over de inhoud, beweren Turkse bronnen dat Trump heeft beloofd de 2000 VS-soldaten in Manbij weg te halen. Het zou om een complete terugtrekking van alle Amerikaanse troepen uit Syrië gaan; alleen nog luchtmacht. Nu heeft Ankara wel meer dingen verklaard die 'wishful thinking' bleken, maar als dit echt zo is heeft de YPG weinig keus: vliegensvlug troepen van Assad aan de grens met Turkije legeren. In juli hadden de Russen in Afrin bemiddeld tussen Damascus en de YPG om het Syrische leger de grens met Turkije over te laten nemen. Dat is niet doorgegaan. Er was sprake van tweedracht binnen YPG/SDF over de te volgen strategie. Mogelijk dachten ze dat de VS, de nieuwe bondgenoot, hen zou steunen tegen Turkije. Deze misrekening dwingt hen nu als de VS helemaal de plaat poetsen een nieuwe bondgenoot te zoeken tegen Turkije. Dat kan alleen Damascus zijn; meer smaken zijn er niet. De EU klaagt lafhartig; de Arabische wereld veroordeelt Turkije maar zal de Koerden niet te hulp komen. Rusland zal eerst aan Damascus denken dan pas aan de YPG.
Zoals ik in een eerdere aflevering schreef wordt de samenwerking op het slagveld gesmeed: een deel van Zuid-oost-Afrin, grenzend aan Assad-gebied, is nog in YPG-handen en is versterkt met Syrische troepen die in gevecht zijn gegaan met Turkije en zijn vazallen. De grote vraag is: opent de VS ('de coalitie van 70 landen', ondermeer Nederland) het deel van het Syrische luchtruim dat zij controleren voor de Turkse luchtmacht? (WK)

De voormalige Duitse minister van BZ, Sigmar Gabriel, in de nieuwe ministersploeg van Merkel gepasseerd wegens een conflict met de eveneens weer van het hemelruim verdwenen komeet Martin Schulz, heeft zijn eerste zet als 'ambteloos burger' gedaan in de vorm van een artikel waarin hij betoogt dat Duitsland Erdogan moet volgen tegen de PKK omdat deze anders in de armen van Rusland wordt gedreven. Dit pleidooi voor bekrachtiging van het Navo-bondgenootschap gebeurt in een tijd waarin het nog onduidelijk is hoe de afspraken tussen Washington en Ankara over Manbij verlopen. Op zijn zachtst gezegd zit er discrepantie tussen wat er ter plekke door de Amerikaanse bevelhebber, de woordvoerder van het State Dpt. en haar collega in Ankara wordt beweerd. In zijn artikel noemt Gabriel de 'Lebensraum' voor Turkije die gerespecteeerd moet worden omdat Turkije anders gevaarlijk zou kunnen worden. Waar hebben we dat eerder gehoord. Dus een soort 'speelveld' waar Turkije lekker kan rommelen met Duitse tanks zonder voor ons een bedreiging te vormen. Daar zullen ze in de regio blij mee zijn en inderdaad is in het MO, van Jordanië tot Cyprus, van Egypte tot Iran, van Saoudi-Arabië tot Israël, sprake van een groot wantrouwen ten opzichte van de plannen van Ankara 'tot aan de grens met Iran', zoals deze week het Erdogan-project plotseling verder werd uitgebreid. Een typisch geval van megalomanie, net wat u zegt, maar ondertussen wel een geval van megalomanie dat gesteund wordt door de Navo. Het stilzwijgen is oorverdovend. Werd er eerst nog voorzichtig geprotesteerd naar aanleiding van Afrin, over de nieuwe wilde plannen van Erdo horen we niemand in Berlijn, Londen of Brussel. Opmerkelijk is hoe Parijs zich, na de net vastgezette Sarkozy met Libië, opnieuw ostentatief aanbiedt als militaire macht om een varkentje tegen Syrië te wassen zo gauw er weer een beschuldiging tegen Assad over chemische wapens klaarligt. Als over tien jaar Macron wordt gearresteerd is het cirkeltje van de democratie weer mooi rond.
Tillerson had een deal met Erdogan gemaakt over Manbij toen Afrin nog moest vallen. Maar Tillerson is weg. Van Matteo en de McMasters opgevolgde Bolton worden de ergste dingen verwacht in onze MSM. Nu was ik al niet zo'n fan van McMasters en zei mijn overopoe altijd ''t mot ergere wil't betere'. Het grotere plan (het kernwapenverdrag met Iran in mei opzeggen en oorlog tegen dat land) is uiteraard al jaren voorbereid en 'wacht slechts op goedkeuring van Trump'. Want de 'commander-in-chief' zal het sein moeten geven voor de eerste oorlog in zijn ambtstermijn. Het zou een afscheid zijn van dat deel van zijn kiezers die op hem stemden vanwege zijn afwijzen van 'regime change'.
Wat dat betreft gooit Erdogan toch een beetje roet in het eten met zijn aankondiging een miltaire operatie tot over de Euphraat te gaan voeren tegen de PKK. Niemand zit op de opstanding van het Ottomaanse Rijk te wachten die Erdo aan zijn volgelingen heeft beloofd. De situatie wordt zo onoverzichtelijk dat een aanval op Iran onmogelijk kan worden. Het veranderen van bondgenoot (de specialiteit van het MO) kan zo snel gaan dat er opeens helemaal geen steun meer is voor oorlog. Rusland kijkt toe hoe alles om Syrië heen draait maar zij 'put' blijven. Rond Damascus worden de laatste verzetshaarden opgeruimd. Het onder Afrin gelegen Idlib, in handen van Turkse jihadi-proxi's, is volgestopt met strijders die uit de door Damascus veroverde gebieden zijn geëvacueerd. Het is duidelijk dat dit een volgend strijdtoneel wordt op het moment dat Astana springt.
In Afrin zijn Turkse jihadi-proxi's onderling slaags geraakt 'over de buit'. Ook dat is klassiek in de geschiedenis van de sultan's in wier voetspoor Erdo nu ten strijde trekt. (WK)

Tal Rifat zou volgens Koerdische sites 'door Rusland zijn overgedragen aan Turkije', maar beelden uit Tal Rifat van vannacht laten een rustige stad zien. De aangekondigde opmars naar Manbij 'tot aan de Iraanse grens' is nog even uitgesteld. Dat wordt vandaag bevestigd door de Amerikaanse minister van Defensie Mattis die klaagt dat de strijd tegen IS is stil komen te liggen door het Turkse offensief tegen Afrin. Over Manbij 'wordt onderhandeld' en dat Turkije niet kan oprukken in afwachting. Er wordt op hoog niveau gepokerd. Rusland met het pistool op het hoofd van de Skripal-affaire. Een comedie als deze kan alleen in Engeland worden opgevoerd. Met het dodelijkste-gifgas-ter-wereld dat niet doodt. Zoiets was in de VS, zonder zich de simpelste vragen te stellen a la Lucky Luke's 'De Rechter', niet mogelijk geweest. 
Ondertussen bombardeert 'onze coalitie' troepen van Assad bij Deir Ezzor en gaat Aleppo de straat op om te demonstreren tegen 'Turkije en de VS', zoals ze het terecht zien. Want Turkije staat alleen; alleen de VS (en wij vazallen) steunt Ankara. De Astana-vredesbesprekingen over Syrië tussen Turkije, Iran en Rusland zijn comateus en dreigen te worden vervangen door een nieuwe ronde wapengeweld met deels nieuwe partners. Om aan te geven hoe alleen Turkije staat: in Turkse media wordt beweerd dat Saoudi-Arabië en de Golfstaten de PKK steunen! Het Parlement van Egypte vergeleek de methodes van Ankara en haar bendes met 'de genocide van de Armeniërs'. 
Eerder had Erdo aangekondigd de PKK in april in het Kandil-gebergte (Irak) te zullen aanvallen; vervolgens werd Sinjar als 'terroristennest' om te vernietigen uitgekozen; het arme Sinjar dat door Turkse proxi IS is gedecimeerd en door de Turkse Koerden gered. De PKK heeft, in overleg met de Irakese regering, Sinjar (Irak) overgelaten aan de plaatselijke Jezidi-milities die ze hebben getraind. In Irak is met woede gereageerd op de oorlogsplannen van Erdogan. De Turkse dictator kan niet op een warme ontvangst rekenen in dit land waar al decennia oorlog heerst. Misschien is een Turkse inval wat nodig is om het nationale gevoel te versterken. Een nieuwe confrontatie van Turkije met een, ook door Nederland getrainde, protegee van de VS dreigt.   
Ondertussen regeert in Afrin de guerilla-oorlog met dagelijks vele doden aan Turkse kant. De gouverneur van de Turkse provincie Hatay, naast Afrin gelegen, verheugt zich op de opleving van het toerisme nu Afrin met zijn prachtige bergen en olijfgaarden als attractie kan worden toegevoegd. Het is de wrede onnozelheid die aan nazi-Duitsland doet denken, toen de 'ontsloten Oostgebieden' ook voor Nederlandse boeren en zakenlui een buitenkansje moesten zijn. Van prettig zakendoen in Afrin zal pas sprake zijn als de laatste Turk richting thuis is.
Een 'voordeel' van deze chaotische tijd van 'Changement des Alliances' lijkt dat een aanval op Iran minder makkelijk wordt. Door de domme Erdo dreigen Saoudi-Arabië en Iran meer op een lijn te komen.  (WK)

Dat een 'Renversement des Alliances' in het MO niet vreemd is weten onze lezers, maar dat het totale isolement waar Erdogan Turkije in heeft weten te manoeuvreren na de inval in Afrin er toe zou leiden dat er stemmen in het land opgaan (notabene in AKP-dagblad 'yeni safak') voor een verzoening met Damascus, tekent de turbulentie. De CHP(sociaal-democraten)-leider verklaarde klaar te staan naar Damascus af te reizen. Dat Bashar, Esma en de kinderen weer vakantie houden in Bodrum met de Erdogannetjes net als in 2008 alsof er niets gebeurd is.
De uitspraken van Trump tijdens een rally in Ohio, 'op heel korte termijn' een eind te maken aan de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Syrië, had hij alleen doorgesproken met minister Mattis van Defensie en stafchef Kelly. Het State Dpt was not amused. Trump had het over 'het overlaten aan andere landen' en benadrukte dat hij nooit voor enige militaire aanwezigheid in Syrië was geweest. 'Ze zeggen dat je een incarnatie van de duivel bent', zei Mattis voor de camera's tegen Bolton, de nieuwe veiligheidsadviseur. Voorlopig stond de duivel met z'n mond vol tanden boven z'n snor in de kwestie Syrië.
Laten we alert zijn: toen Trump begin 2017 vergelijkbare taal over Syrië liet horen, vond kort erna "de chemische aanval door Assad" plaats, waarop Trump met 59 kruisraketten op een vliegveld reageerde. De VS mochten niet weg uit Syrië, dat werd Trump duidelijk gemaakt. Wat nu volgt is onduidelijk. 
Schijnbaar toevallig vond tegelijkertijd de ontvangst plaats op het Elysee door Macron van een SDF/YPG delegatie. Dat was uiteraard geen persoonlijk initiatief, zoals het in MSM wordt afgeschilderd, maar wordt gesteund door ten minste een vleugel binnen het equipe dat Trump als President aanvoert dan wel -stuurt. Het was even ondergesneeuwd in alle ophef over de Amerikaanse troepen in Manbij, het volgende doel van Erdogan, maar er zijn ook Franse troepen in Noord-Syrië.
In een vorige aflevering vergeleken we de eerder uitgesproken bereidheid van Macron om Syrië te bombarderen 'als Assad weer chemische wapens tegen zijn eigen bevolking inzet' met Sarkozy's bereidheid om voor de VS Khadaffi (voor wiens smeergeld hij nu in de cel verblijft) te verwijderen; over 10 jaar zou Macron weer opgepakt kunnen worden: lang leve de democratie en het perpetuum mobile van bloedgeld en verraad.
In Ankara zijn ze natuurlijk 'not amused' over de troepenbewegingen in Manbij door Navo-bondgenoten. Met Tillerson was een deal gesloten over Manbij; Tillerson en deal foetsjie. Ook McMaster had toezeggingen gedaan over stoppen hulp aan YPG en ook de generaal is weg. Onbetrouwbaar, wat u zegt.
Het krankzinnig klinkende bericht in de Turkse media 'Saoudi-Arabië en de Golfstaten steunen de PKK' zou toch wel eens waar kunnen zijn of worden. Per slot vestigde Turkije toen Qatar bonje met Ryad kreeg per direct een militaire basis in het strategische vorstendom op weg naar de Turkstalige gebieden in Azië. Dat is het "leuke" van het MO: er wordt met klinkende munt terugbetaald en dan maakt het plotseling helemaal niet meer uit of je wel tot 'de tribe' behoort. Om deze waanzin te kunnen systematiseren is kennis van de geschiedenis, en dan met name het MO, onontbeerlijk.
De kans dat een Amerikaans-Israëlische aanval op Iran wordt georganiseerd (volgens bronnen in mei wanneer het accoord met Iran wordt opgezegd) in deze chaos wordt steeds kleiner. Want een oorlog met Libanon (Hezbollah is in Beiroet wat de CU in den Haag is) zou het overzicht helemaal uit het zicht brengen in Washington's MO-politiek. (WK)

De CIA-coup tegen Erdogan van zomer 2016 droeg alle kenmerken van de 1e (mislukte) staatsgreep in Iran tegen Mossadeq uit 1951; zelfde scenario van tv-zenders, strategische plaatsen en ook toen slaagden de coupplegers er niet in het doel (nu Erdogan) fysiek te elimineren. Alsof ze in Langley (Va) een stoffig plan van 70 jaar oud uit een lade hadden gelicht en op onze werkelijkheid losgelaten. 'We hebben nog wel een draaiboekje liggen....'
Deze gebeurtenissen moeten niet vergeten worden als we het hebben over de huidige capriolen van Ankara op het wereldtoneel. Mossadeq werd twee jaar later in een volgende CIA-coup verwijderd en opgehangen. Erdo weet wat hem te wachten staat. Zijn ballet met Poetin en Moussavi, zoals onlangs opgevoerd in Ankara, is ontstaan uit die onzekere situatie. Tillerson en McMasters die hem hadden beloofd de YPG uit Noord-Syrië weg te halen zijn vervangen door Matteo en Bolton; niet echt zijn vrienden. In Washington, waar de verschillende machtscentra elkaar de tent uitvechten, kan alles zomaar anders zijn.
Het idee om Ankara na Afrin ook in Manbij en verder ter wille te zijn, werd geboren uit de vrees in Washington anders Erdogan in de handen van Moskou te drijven. De nieuwe Amerikaanse lijn is om niet aan Turkije toe te geven. Macron haastte zich daar bij aan te sluiten. Er wordt geschermd met verplichtingen als oud-kolonisator, toen met toestemming van de Volkenbond, nu zonder VN-mandaat.
Maar wat heeft Erdo nu eigenlijk aan het Astana-driemanschap? Rohani veroordeelde de verovering van Afrin in niet mis te verstane bewoordingen. Poetin herhaalde dat de Syrische Koerden op alle niveaus de toekomst van Syrië mede zullen bepalen. Terwijl Rohani en Poetin in vergezichten praatten begon Erdogan zijn bijdrage over de miljardenprojecten met Russische bedrijven (ondermeer kerncentrales). De economische vooruitzichten in Turkije zijn niet zo gunstig. De kosten voor de oorlogvoering worden in Navo-verband gedeeld, maar de ijzige toon in het MO voorspelt weinig goeds voor de mogelijkheden van bijvoorbeeld Turkse (bouw)bedrijven die een steeds groter deel van hun omzet uit het buitenland halen. Zal de economie Erdogan, de kat met 7 levens, dan nekken?
De guerilla-oorlog in Afrin (administratief in Ottomaanse stijl alvast bij de naburige Turkse, trouwens door Syrië opgeëiste, Arabischtalige provincie Hatay ingedeeld) woedt in alle hevigheid. Het idee Noord-Syrië te 'pacificeren' heeft de oorlog juist dichterbij gebracht. Een brug vanuit Syrië naar de Koerdische opstand in Turkije zelf lijkt een volgende stap. Ankara beweerde dat de Syrische Koerden Turkse grenzen destabiliseerden; een 'self-fulfilling prophecy'. Nooit heeft YPG/SDF Turkije het voorwendsel willen leveren; maar zeg nooit nooit in het MiddenOosten.
Het blijft van alle door Erdogan aangekondigde plannen dus bij Afrin. Manbij heeft een Frans-Amerikaans slot. Het Turkse leger is wel al, zoals al veel eerder aangekondigd, in Irak aan het bombarderen in Kandil. En dreigt een Turkse operatie tegen de Yazidi's die eerder slachtoffer van hun IS-proxi's waren. De PKK heeft zich in overleg met Bagdad en mogelijk Teheran Bagdad teruggetrokken. Het is afwachten of Ankara ook met Bagdad bonje wil, net nu het Turkse consulaat in Basra is heropend. Bagdad vertegenwoordigd een vreemde Iraans-Amerikaanse mix in het post-Saddam tijdperk. Het mist cohesie, al is met het toevoegen van oliestad Kirkoek aan 's lands portemonnaie vorig jaar een belangrijke stap gezet. Een Turkse invasie is misschien net wat een natie in ontwikkeling nodig heeft. Wij gebruiken 'liever Turks dan Paaps', maar in het MO is dat omgekeerd. De Barzani-Koerden in Erbil waren na de VS-invasie een protectoraat van Ankara geworden. Ze deelden vijandschap met de PKK, naast aversie tegen de rivaliserende Talabani-clan uit Dohoek, die meer Bagdad/Teheran-georiënteerd is. Maar na Kobane, de Yezidi's en Afrin is voor Barzani verder naar de pijpen dansen van Erdogan niet levensvatbaar. Zijn positie binnen Irak is zo verzwakt dat hij gedwongen wordt tegen oude meester Turkije te zijn. (WK)

Terwijl de lira in een vrije val is geraakt 'door tweets van Trump' (hij zal het eens niet gedaan hebben) 'blijft de Turks-Amerikaanse militaire relatie intact', aldus de woordvoerder van het Pentagon over de Turkse Nato-basis Incirlik waar Amerikaanse kernwapens liggen opgeslagen. Dat is dan een hele geruststelling. Het is grappig te zien hoe de 'Sultan aan de Bosporus' na eerdere wonderbaarlijke ontsnappingen nu in zwaar weer is terechtgekomen door een reeks van trivialiteiten waarin een Amerikaanse dominee, die wordt vastgehouden wegens 'terroristische activiteiten' voor Erdogan's tegenstrever in Islamitische toewijding Feti Gülen, de hoofdrol speelt. Via deze "geestelijke" kan Trump broodnodig geweldig scoren bij een segment, de 'zionistische christenen', die sterk onder druk staan Trump te lozen vanwege 'overspel' en de door Mi5 op verzoek van Clinton in het spel gebrachte 'plassex in Moskou'. In het meedogenloze spel op Capitol Hill telt iedere stem.
Maar waarom heet deze aflevering in godesnaam 'Afrin en Erdogan'. Wat heeft de incursie van het Turkse Leger die al in een ver verleden ligt in de Syrische provincie Afrin hier mee te maken? De 'Tiger Forces', de elite-eenheid van het Syrische Leger, zijn zojuist begonnen met de aanval op Idlib, het gebied waarheen in het kader van de Astana-vredesregeling in Syrië alle jihadisten met bussen zijn overgebracht. Deze rebellen worden bewapend en verder logistiek ondersteund door het Turkse Leger dat Afrin en een gebied dat grenst aan de Koerdische enclave 'Rojava' heeft ingenomen. 'Tegen de PKK'. Dus net nu Erdogan een dramatische oproep aan het Turkse volk doet om 'het goud, de dollars en de euro's' die ze in hun ouwe sok bewaren om te zetten in Turkse lira, breekt de pleuris uit in Idlib. Ze kunnen ze net zo goed in de kachel opstoken of er de muur mee behangen zo snel gaat het in de grafieken, dus dit is alleen drama. De mega-inflatie is niet te stuiten, al heeft Erdo handig zijn schoonzoon als minister van Financiën benoemd. In zwaar weer moet je bekenden aan dek hebben.
Wat niemand meer voor mogelijk had gehouden gebeurt toch: een samenloop van omstandigheden brengt de megalomane dictator die oorlog voer tegen zijn eigen volk aan het wankelen met een absurde reeks idiote beslissingen. Natuurlijk, het is nog niet gedaan. Maar we hebben goede hoop. En dat zullen de Koerden ook hebben die, nu ze bekomen zijn van hun flirt met het Pentagon, aansluiting zoeken bij het leger van Assad om zich te beschermen tegen IS dat weer de kop opsteekt en de AL Qaida/Al Nusra-moordenaars die onze NAVO-partner Turkije beschermt.
De laatste fase van de Syrische hereniging wordt bloedig maar interessant. Omdat het Erdogan dreigt mee te nemen in zijn val. (WK)    

Als Turkije de controle kwijt is over Idlib, wie heeft hem dan wel? De Al-Nusra-jihadi's die in Russische bussen zijn geëvacueerd uit de verzetscentra die het Syrische Leger de afgelopen tijd heeft bevrijd (meer dan 70% van het land) weigeren zich bij het 'Noord-Syrische Leger' dat Ankara heeft opgezet om Afrin te besturen aan te sluiten. Ook nu het Syrische Leger (SAA) de aanval op hen heeft ingezet. Uiteraard was het niet alleen Erdogan die in de Syrische jihadi-visvijver viste, dat deden ook SaoedieArabië en de Golfstaten. Ieder had zijn eigen militie met eigen gebied. Maar dat is nu allemaal voorbije tijd: in het Noorden heb je Idlib (gelegen naast de Turkse Arabischtalige provincie Hatay) en Afrin 'onder Turkse controle'; in het Zuidoosten nog wat 'pockets' van 'het Vrije Syrische Leger' aan de grens met Jordanië. Kuneitra aan de grens met Israël is geneutraliseerd.
Een belangrijke groep (20.000 personen / 5000 strijders) vormen de Oeigoeren, een Turkstalige (tot de familie van 'Turkse talen' behorende) bevolkingsgroep uit de Chinese provincie Xinjiang die al decennia strijd voeren voor een eigen natie (Oost-Turkestan), gevoed door de 'Groot-Turkse gedachte' zoals aangehangen door de MHP, de fascistische partij van luitenant-kolonel Türkesj. Met deze MHP vormt Erdogan sinds zijn breuk met Feti Gülen met wie hij samen de macht had veroverd op de 'Kemalisten' (aanhangers van de seculiere Republiek van Atatürk) een verbond. De fascisten zijn de enigen met invloed in Erdo's dictatuur. Zijn eigen AKP vond hij vaak te kritisch en na de staatsgreep zelfs gevaarlijk. De Oeigoerse kwestie was dus een erfenis (de NAVO had de destabilisatieactie tegen China altijd actief gesteund), maar Erdogan zou niet de straatvechter zijn die hij is als hij er niet een eigen draai aan had gegeven: al lang voor hij zijn leger naar Afrin stuurde om de Koerden te verdrijven, had hij de Oeigoeren gehuisvest in Idlib om tegen Assad te vechten. Eerder hadden ze in Aleppo en Hama hun werk als huurlingen gedaan, maar deze gebieden waren aan de Turkse invloedssfeer verloren gegaan.
Nu zitten de Oeigoeren dus in Idlib. Al-Nusra weigert zich naar Ankara te voegen. Het is afwachten wat de Oeigoeren gaan doen. Zoals wij al eerder meldden in Steekspel in Syrie is China ook militair betrokkken bij steun aan Damascus. In de vorm van wapenhulp, economische hulp en nu ook 'boots on the ground'. De insteek is duidelijk: te verhinderen dat de Oeigoerse strijders terugkeren naar China. Daartoe is grote diplomatieke druk op Ankara uitgeoefend en nu dus ook militaire druk.   
Of de NAVO, Deep State en de oorlogspartij op Capitol Hill (dwars door Republikeinen en Democraten heen) Damascus het hele grondgebied van het getergde land laten bevrijden zonder een nieuwe "chemische aanval van Assad op zijn eigen bevolking" waarop May en Macron van Trump kruisraketten eisen en vervolgens hun luchtmacht zullen willen inschakelen om hun Al-Nusra/Al-Qaida-protegees in Idlib te redden blijft onzeker.
Erdogan is met zijn fatale (economische) politiek bezig om het cement uit zijn dienstenmaatschappij te kloppen. De hyperinflatie die het land teistert ruineert de lagere middenklasse die hij het 10 jaar steeds beter liet gaan. Het eind van die stijgende lijn betekent ook het einde voor de straatvechter uit een kleine gemeente boven Istanbul die het kon brengen tot de 1e Sultan aan de Bosporus na de val van het Ottomaanse Rijk.
De toekomst voor Turkije wordt zeer ongewis. De oorlog in West-Koerdistan, waar het Turkse leger haar eigen bevolking aanvalt, zal intensiveren als de strijd in Syrië is gestaakt. De Koerden kunnen zich dan concentreren op hun echte hoofdstad Diyarbakir, waarvan het historische centrum door Turkse bombardementen verwoest is. (WK)

Eerder (in 2016 onder Obama, met Hillary die het niet werd als minister van BZ) werd geprobeerd Erdogan met een staatsgreep af te zetten, gebruik makend van de lijnen in het leger van de in de VS zijn toevlucht gezocht hebbende rivaal in het Islamitische Feti Gülen. Eerder was deze "geestelijke" Erdo's bondgenoot geweest in het veroveren van de macht op de Kemalisten; nadat dat was gelukt werd zijn rivaal verdreven. Hoe deze staatsgreep mislukte is met een waas omhangen, mogelijk was het bedoeld als waarschuwing door Deep State aan de dictator. Maar Erdogan heeft dit niet als waarschuwing opgevat en is doorgegaan met een megalomane binnen- en buitenlandse politiek: oorlog tegen de Koerden in eigen land en in Syrië (in Irak wordt slechts de PKK aangevallen; Barzani de dictator van Iraaks Koerdistan niet) en een economische politiek van infrastructurele projecten, alles gefinancierd door Europese banken (in NL ING). Dat was een riskante investering (infrastructuur zonder economische onderbouwing) en dat blijkt nu door Washington de stop uit het bad wordt getrokken: de Turkse economie loopt leeg door niet meer te finacieren renteschuld. Erdogan roept op tot een boycot van I-phones en Amerikaanse electronica. Grappig maar wanhopig.
Trump heeft daarop de aankoop van F35 (de fameuze Joint Strike Fighter die gedurende de ontwikkeling in prijs verdrievoudigde) door Turkije geannuleerd, terwijl die aankoop van 100 stuks (627 miljoen euro) überhaupt de ontwikkeling van het toestel had mogelijk gemaakt. Tegelijkertijd wordt een rapport van het Pentagon verwacht waarin wordt beoordeeld of de aankoop van het Russische S-400 luchtafweersysteem door Ankara een bedreiging vormt voor het Navo-bondgenootschap. Uiteraard kan de NAVO (denk aan Incirlik) het zich niet permitteren om Turkije als vazal (bondgenoten van de VS bestaan niet) te verliezen. Wat eerder met militaire middelen niet gelukt is (een staatsgreep door het leger) moet nu via economische maatregelen (ineenstorting van de Turkse economie) worden bewerkstelligd. Dit wordt gemakkelijk gemaakt door een krankzinnige monetaire politiek waarin de rente laag wordt gehouden 'om de inflatie te bestrijden'. Erdo drijft de spot met de monetaire wetten en omdat niemand deze zelfmoordpolitiek wilde uitvoeren heeft hij zijn schoonzoon Albayrak als minister van Financien geïnstalleerd; die doet wat hij zegt.
Zijn tragische oproep aan zijn medestanders hun goud en buitenlandse valuta in Turkse lira om te zetten heeft het omgekeerde efect gehad: een run op de wisselkantoren om buitenlandse valuta en goud voor hun lira te kopen. Zulke manoeuvres doen zelfs zijn meest trouwe aanhangers beseffen dat Erdo losgezongen is van de werkelijkheid en dat ze van hem af moeten. Hoe dit gebeurt is de vraag. Via een nieuwe staatsgreep die dit keer wel lukt (waarbij Erdogan ook fysiek uit de weg zal worden geruimd, wat de vorige keer door een Russische waarschuwing mislukte) of een moordaanslag 'tout court'. Meer opties zijn er niet omdat Erdogan iedere vorm van oppositie heeft uitgebannen. Dat is dan het nadeel: je kunt niet 'legaal' worden afgezet dus moet je dood.
Wat dit allemaal met Afrin en Syrië te maken heeft? De oorlog in Syrië door het Turkse leger tegen de Koerden (PKK) heeft in Afrin tot een euforische 'Pyrrhus overwinning' geleid: Afrin werd administratief bij de Turkse (arabischtalige) provincie Hatay gevoegd van waaruit 'toeristische trips' naar het nieuwverworven gebied worden georganiseerd. Met een dagje Idlib?
Als ik het Nederlandse Ministerie van BZ was zou ik haar burgers sterk afraden om aan deze excursies mee te doen. De aanval op Idlib door het Syrische leger is geopend. En het is een kwestie van tijd dat de Koerden met steun van Assad Afrin weer in zullen nemen. (WK)

Deze serie heet 'Afrin en Erdogan' omdat (hoewel nu het aangrenzende Idlib onderwerp is van de strijd) 'de cirkel pas zal zijn gesloten' (een metafysische dwaalgedachte omdat het om een spiraal gaat: alles is inmiddels veranderd) als Afrin uit de Turkse klauwen is bevrijd. De Turkse minister van BZ Cavusoglu waarschuwde zijn Russische collega Lavrov voor 'een bloedbad' in Idlib. Normaal richt Turkije zelf bloedbaden aan (in haar eigen Koerdistan, in Irak en in Syrië); anderen mogen dat niet. 'Het afvalputje' (alle jihadi's 'van verschillende komaf' zijn in bussen aangevoerd uit de opgegeven gebieden die door het Syrische leger zijn veroverd) is een allegaartje van Al-Nusra, Al-Qaida en wat je maar aan door het Westen tegen Assad gecreëerde islamistische rebellen kunt bedenken. Bovendien is het een verzamelplaats voor tot de familie van Turkse talen behorende 'etnische minderheden' die door Turkije (en de Navo) zijn gebruikt om de buurlanden (en China zie vorige aflevering) te destabiliseren en de Koerden (PKK) aan te vallen: Oeigoeren, Turkmenen en verschillende uit de Kaukasus afkomstige stammen. Verschillende van deze groepen hebben echter geweigerd op te gaan in het 'Noord-Syrische leger' dat Ankara heeft geformeerd om Afrin te 'bevrijden'. Ze zijn ondankbaar jegens de Turkse generositeit. 'Ondank is 's wereld's loon'.    
Waar moeten al deze jihadi's naartoe? Naar Turkije uiteraard; voordat ze bij ons komen. Wij betaalden hen en rustten ze uit met alles wat ze nodig hadden, dus is het logisch dat ze naar ons komen. De Golfstaten die ook meededen in het spel tegen Assad willen deze mensen niet. Wij wel. En ook Turkije dat deze groepen bespeelt wil ze liever naar Europa laten afreizen als ze niet meer bruikbaar zijn. Daarvoor bestaat deze geweldige samenwerking tussen Turkije en de EU tenslotte. De gevaarlijke lui kunnen dan weer gemonitoord worden door onze veiligheidsdiensten en worden ingezet voor terreuraanslagen in Europa om de bevolking de stuipen op het lijf te laten jagen over 'de islamieten' en zo electoraal te kneden voor verdere knechting.
Aan de zuidgrens met Israël heeft de Russische militaire politie met haar Syrische evenknie de VN-commandoposten van de wapenstilstand uit 1974 na de laatste oorlog tussen Israël en Syrië overgenomen. Na Israël opgezadeld te hebben met 2 miljoen Russen is de Russische MP aan haar grenzen gelegerd.
Wie had dat in Sovjet-tijden kunnen bedenken. Volgens Von Clausewitz is vrede de voortzetting van oorlog met andere middelen. Nog steeds aan de orde van de dag. Maar zoals de Sovjet-diplomatie die in 1917 alle verdragen opzegde toch een voortzetting was van de Russische (Tsaristische) die eraan voorafging, zo is de Russische diplomatie in het MiddenOosten een voortzetting van de Sovjet-politiek: met al 40 jaar dezelfde steunpilaar: het Syrië van (vader en zoon) Assad. Deze investering bleek heel wat waardevoller dan die van de VS in vader & zoon Pavlevi in Iran.
Turkije, onze Navo-bondgenoot, predikt het einde van 'de Amerikaanse Eeuw'. Uit wanhoop.
Voor het einde van 'de Amerikaanse eeuw' is aangebroken is het einde van het belachelijke Sultanaat van Erdogan bezegeld. (WK)

De relaties tussen de Syrische Koerden (YPG/SDF) zijn verder onder druk komen te staan door een 'friendly' luchtaanval van de door de VS geleide NAVO-luchtmacht (vanuit de Turkse luchtmachtbasis Incirlik) op SDF-troepen die tegen IS (Daesh) ten strijde trekken. Dit na berichten vorige week over door de VS uitgevoerde 'verplaatsingen' van IS-strijders bij Deir-Ezzor die met regelmaat opduiken. Berichten die je niet in MSM zult lezen.
Al langer waren er berichten over steun van de VS aan IS (tegen Assad), maar het moment en de sequentie van deze gebeurtenissen zal de Koerden zich achter de oren doen krabben over de Amerikaanse intenties. Grofgezegd steunt het Pentagon de YPG/SDF en de CIA bevoorraadt en faciliteert IS; de Islamitische Staat die door het Westen in stelling werd gebracht tegen Damascus. Het is een duaal spel zoals dat permanent door Deep State in brandhaarden gespeeld wordt om verschillende ijzers in het vuur te houden.
De beroemde quote van Lincoln in gedachte houdend vraagt men zich af hoelang de Koerden zich nog voor het Westerse karretje laten spannen. Ook zij wedden gezien hun goede relaties met Damascus en Moskou op verschillende paarden. Maar de Amerikaanse uitrusting is uiteraard te verleidelijk.
Nu is er zelden een volk (zonder staat) geweest dat vaker is verraden door de VS dan de Koerden. In de dagen van Saddam Hoessein (sinds 1961 CIA-agent) lieten ze zich provoceren tot een opstand die genadeloos werd neergeslagen (gifgasaanvallen Falludja met door de VS geleverde chemische wapens). De oorlog in Oost-Turkije tegen de PKK (binnenkort 50 jaar 'jublileum') werd gevoerd met Amerikaanse (NAVO) wapens. De lijst is nog veel langer. Het bondgenootschap tussen de machtigste staat ter wereld en het grootste volk zonder staat is dan ook 'a-typisch' en uiteraard van tijdelijke aard. Gedoemd tot mislukking. Ook Israël hield ervan de Koerdische kaart te trekken (alles wat niet-semietisch is werd gesteund). Nou dan weet je het wel.
Ondertussen is Manbij (door YPG/SDF op IS veroverd) door de Amerikanen aan Turkije overgedaan in het kader van 'NAVO-samenwerking'. Ook dit moet de Koerdisch-Amerikaanse relaties toch verder onder druk zetten. De oorlog in Syrië gaat door. En tot Erdogan uit Afrin is vertrokken duurt hij voort. (WK)

De vandaag afgesloten conferentie te Istanbul over Syrië (zonder Syrië) door de regeringsleiders van Turkije, Rusland, Frankrijk en Duitsland liet een soort '19e eeuws Entente-overleg' zien met 'de zieke man van Europa', toen het Ottomaanse Rijk; nu Turkije. Omdat de 'Pax Americana' op zijn terugtocht is komen 'oude sentimenten' bovendrijven in de Europese politiek.
De belangrijkste uitkomst is dat Idlib ('het afvalputje'; zie vorige afleveringen) bevroren is. De de-facto controleur van Noord-West Syrië (Ankara) mag het zelf oplossen met de verzamelde jihadi's van alle "belanghebbenden" (SArabië; Golfstaten; EU-rebellen; Oeigoeren; etc.). Kermisklant Erdogan denkt deze klus te klaren. Gezien het bombarderen van Diyarbakir (hoofdstad Turks-Koerdistan) in de strijd tegen de PKK kunnen we ons gemakkelijk een voorstelling maken van wat de tegenstribbelaars te wachten zal staan.
De YPG/SDF (Koerden), die onlangs knarsetandend de gebieden die ze met bloed op DAESH hadden bevochten van de Amerikanen aan de Turken moesten afstaan (Manbij; in het kader van hun 'bondgenootschap'), hadden Damascus al laten weten klaar te staan om samen Idlib (en dan in een moeite door natuurlijk Afrin!) te bevrijden. Ze blijven in de 1e plaats Syriërs.
Terug naar het 19e eeuwse karakter van het Istanbul-overleg. Opmerkelijk is het 'EU post-Brexit'-karakter van de conferentie. Alsof BosKalis de opdracht Engeland (minus Schotland, Wales & the Iles) naar voor de kust van Boston te verslepen al binnen had.
Ook hier dreigde de Khashoggi-affaire de boel weer even over te nemen toen een BBC-verslaggever op de persconferentie Erdogan provoceerde nog een keer full-speed te gaan over de moord op zijn Moslimbroeder: 'de verantwoordelijken moeten bloot!', riep Erdo de opdrachtgever ter verantwoording, naast de 18 in Ryad gearresteerden die hij ter berechting in Turkije eist. MBS, de dictator in naam van zijn vader. Zijn UHD lijkt toch breikt zou je zeggen. Zijn broer is al uit de diepvries gehaald. Een helicopterongeluk? Het is maar een 'wild guess'. De lui die op hem gewed hebben (Nederland; UK; Israël; MSM) zitten toch in zwaar weer en je hoort ze even niet. Net als de fuzz over Iran dat nu juist zou moeten worden beoorlogd volgend de neocon-formule.
Ondertussen is Ankara gewoon weer flink bezig in Turks- en Iraaks Koerdistan tegen de PKK. Ook in Iraans-Koerdistan laait de strijd van Teheran op tegen de PJAK. De door Turkije gecreëerde Koerdische Barzani-republiek neigt na het verlies van Kirkuk nu toch meer naar Bagdad. Zo wint Erdogan op de Internationale Buehne misschien kijkers, hij verliest zijn vazallen. Hij viert twijfelachtige triomfen op Internationale fora terwijl onder zijn ogen de hem resterende externe territoria steeds meer tot gevaarlijke 'melting pots' worden. Het idee Idlib en Afrin (in de Ottomaanase tijd vanuit Aleppo bestuurd) administratief onder Hatay (arabischtalige Turkse provincie door Frankrijk aan Turkije gegeven om een bondgenootschap met de Sovjet-Unie tegen te houden) werd met gejuich begroet op de congressen die Tacip zo graag toespreekt. 'Heim ins Reich'. Maar dat kan geen zoden aan de dijk zetten.
De oorlog in Syrië is pas over als Afrin is bevrijd. (WK)

De per tweet aangekondigde terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Syrie door Trump, moet de Koerden van YPG/SDF niet hebben verrast. Na het bericht dat de VS om tegemoet te komen aan Erdogan van plan zijn aartsrivaal Guelen (CIA-agent uit de vorige administratie Obama/Clinton) uit te leveren kon het verraad aan de Koerden niet ver zijn. Aldus. Wat nu. Zoals we al in eerdere afleveringen aankondigden, was de enige mogelijkheid voor de Koerden om zich te verdedigen tegen Turkije een alliantie met Damascus. Zij kozen voor een pact met (en bewapening door) de VS; liever gezegd het Pentagon. Tegen IS, op dat moment de grootste bedreiging, omdat Turkije toen nog alleen via IS de Koerden beoorlogde (Kobane etc.). Dat was een gevaarlijke gok. De VS hebben geen vrienden.
Maar daarna volgde de inval in Afrin door Erdo, in samenwerking met het hier altijd zo geliefde "Vrije Syrische Leger". Toen bood slechts een aftocht via Assad-terrein de Koerdische strijders ontsnapping. Sindsdien is er Idlib-deal door de Astana-triangle en de dreiging van een militaire actie door Turkije om de Koerden 'oostelijk van de Euphraat' te verdrijven. Allemaal op Syrisch grondgebied uitgevoerd. Er rest de Koerden daarom niets meer dan het leger van Assad toegang te geven tot de gebieden die ze controleren. Zoals ze eerder met Afrin hadden kunnen doen. Of de strijd aan te gaan met het Turkse Navo-leger.
Laten we hopen dat de YPG-leiding voor de band met Syrië kiest. Anders worden ze vermalen in de molen van de wereldpolitiek, zoals de Koerden al zovele malen is gebeurd. (WK)

Zoals te verwachten viel (zie vorige aflevering) is na een oproep van YPG/SDF het Syrische leger gisteren Manbij ingetrokken, de door de Koerden op IS veroverde stad die wordt bedreigd door een offensief van het Turkse leger (zie hier). Erdogan heeft na het vrijdaggebed woedend gereageerd op deze schaakzet. Door Turkije gesteunde jihadi's zeggen ook op weg te zijn naar de stad. YPG/SDF heeft zich (in het kader van een overeenkomst tussen de VS en Turkije) uit Manbij teruggetrokken om verder tegen IS te vechten in de laatste 'pockets' die de beweging aan de Iraakse grens nog bezet. De veiligheid is overgelaten aan de Manbij Militraire raad, waarin YPG/SDF vertegenwoordigd is. Hiermee wordt een 'Syrische wig' tussen de Turkse plannen geschoven. (WK)

Erdogan heeft Trump gisteren (23 januari) opgeroepen ruim baan te geven aan het Turkse leger om een 'veiligheidszone van 20 km' in Noord-Oost Syrië (waarbinnen alle steden met Koerdische bevolking zouden terechtkomen) en de 'terroristen' (hij noemt IS en de PKK in één adem) te vernietigen.
De kans dat hij dit fiat van Trump krijgt is klein. En verder is er een kink in de kabel: Want 'de Koerdische machthebbers die hier eerder Assad verjoegen en daarna democratie en vrouwenrechten promootten, halen nu juist de banden aan met het regime in Damascus', bericht Volkskrant-correspondent Ana van Es teleurgesteld uit Khamishli in Rojava ('het Westen' in het Koerdisch). Alles wat ze aan kwaadaardige onzin in dienst van Deep State heeft geschreven over 7 jaar oorlog in Syrië moet nu opnieuw worden 'verklaard': de Koerden kiezen voor Assad. Hoe verkoop je dat aan je MSM-lezers die sinds enkele jaren de Koerden als hun troeteldieren gingen beschouwen en Assad als de duivel in eigen persoon? 'Wat gebeurt er met de Koerden', hoorde je ultrarechtse-senatoren in de VS plotseling bezorgd vragen en voor onze Ank de Defensieminister was de door Trump aangekondigde terugtrekking van de VS-troepen 'een ramp'. Deze plotselinge 'liefde voor het Koerdische volk' bij deze lieden zou een goed verstaander toch achter de oren moeten doen krabben en de Koerden helemaal. Ten eerste hebben de Koerden nooit 'Assad verjaagd' zoals Van Es napraat: het Syrische leger is er weggetrokken en heeft het gebied aan de Koerden overgedragen. Ten tweede is Damascus nooit helemaal vertrokken, zoals Van Es te Khamishli wel moet toegeven: 'Hoewel de stad sinds 2012 een Koerdisch machtsbastion is, heeft het regeringsleger nog steeds het vliegveld in handen, een woonwijk, een deel van het winkelcentrum en twee cruciale verbindingswegen. Wie de verkeerspolitie van Assad en van Rojava gebroedelijk naast elkaar auto's ziet controleren, begrijpt dat de lijnen inderdaad nooit zijn doorgeknipt'. Een Koerdische commandant vertelt haar waarom ze de wapens opnamen: 'We waren bezorgd om de opkomst van de jihadistische groepen. Het ging ons nooit om verzet tegen Assad'.
Alle idioterie die over ons over Syrië is uitgestort wordt in een artikel doorgeprikt. 'Afrin en Erdogan' heet deze serie omdat zolang er Turkse troepen in Afrin zijn de oorlog in Syrië niet voorbij is. Turkije raakte haar controle met het 'Vrije Syrische leger' en andere 'gematigde rebellen' over de enclave Idlib kwijt aan Anwar al Sham. Door wie die nu gesteund worden is onduidelijk. Maar dat ze over goede papieren beschikken duidelijk. Israël, Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en ongetwijfeld de CIA, die een 'terugtrekking' uit Syrië natuurlijk aangrijpt om de activiteiten op te voeren. Het doel blijft hetzelfde: de val van Damascus en het opdelen van Syrië in mini-staten die makkelijk te controleren zijn. (WK)

Het is hoog tijd om deze serie opnieuw ter hand te nemen. Een tweetal weken geleden hebben door Turkije in het kader van 'Euphrates Shield' (de Turkse inval in Syrië met het doel de Koerdische YPG terug te dringen naar over de grensrivier met Irak) naar Afrin overgebrachte onderdelen van het 'Nationaal Syrisch Leger' (de Turkse variant van Navo-spruit het 'Vrije Syrische Leger' waar niemand meer iets over hoort) de aanval geopend op het Syrische Leger in de provincie Hama. Dat dit om een serieuze operatie ging toont deze video.

In feite gaat het hier om een aanval van Turkije op Rusland, het land waarmee Turkije en Iran in het 'Astana-accoord' een vredesregeling voor Syrië hebben gesloten, waarin Ankara zich verplicht heeft de islamistische rebellen in Idlib (de Syrische provincie onder Afrin) in toom te houden. Hierover begonnen tussen Moskou en Ankara de laatste maanden grote irritaties te ontstaan. Het Syrische Leger is na regelmatige schendingen van het bestand door de door Turkije gesteunde rebellen grootschalige operaties tegen Idlib begonnen en de acties van de jihadi's in Hama zijn daar weer een reactie op.
Opmerkelijk was de melding door Washington van een 'nieuwe aanval met chemische wapens door Assad', perfect gecoördineerd met de aanval door de jihadi's. Even opmerkelijk was het vrijwel negeren in MSM van deze hoax. Misschien kwam dit door een VN-rapport waarin werd vastgesteld dat de vorige 'aanval van Assad met chemische wapens tegen zijn eigen volk' vlak na de ambtsaanvaarding van Trump onmogelijk vanuit de lucht kon zijn uitgevoerd. Wat betekende dat deze vermeende aanval ter plekke moet zijn geënsceneerd. Door de Engelse geheime dienst, zoals veel bronnen melden.
De aanval op Hama is een grote mislukking gebleken. De Russische luchtmacht heeft ze met een nieuw 'tapijt van bommen-systeem' bestookt. De poging Idlib te ontlasten met een aanval op Hama heeft gesneefd.
Het Astana-accoord is hierdoor onder grote druk komen te staan. Terwijl de aanschaf van een Russisch raketsysteem door Turkije (waartegen Washington en de Navo te hoop zijn gelopen) eind dit jaar zijn beslag zou moeten krijgen.
Dit alles hangt uiteraard samen met de plannen van Deep State (zie Generaal Wesley Clark's onthullingen) om het regime in Iran ten val te brengen. De kers op de taart van de neocons. Het zou Trump's eerste oorlog moeten worden, waarin hij zijn betrouwbaarheid voor Deep State (zoals Libië dat was voor Obama) zou kunnen bewijzen. Maar Trump wil worden herverkozen in 2020. En dan is een oorlog voor regime change in Iran, terwijl je bent verkozen op een politiek die daar een eind aan zou maken, hoogst onverstandig. (WK)

Het bombardement door Syrische en Russische gevechtsvliegtuigen (video) van een Turks konvooi op weg naar Khan Sheikhun (een stad bekend van de nep-chemische aanval door de Witte Helmen georganiseerd door de Britse geheime dienst) luidt een nieuwe fase in van de Astana akkoorden tussen Iran, Rusland en Turkije over de provincie Idlib. Die zou gedemilitariseerd worden en ontdaan van terroristen. Geen van beide is gebeurd. Turkije was bezig Hayat Tahrir Al-Sham (Al-Qaida) vanuit Afrin te bevoorraden, dat bij Khan Sheikhun in een hevig slag verwikkeld is met het Syrische leger en dreigt onder de voet te worden gelopen. De stad was sinds 2014 in handen van de rebellen.
Deze escalatie gebeurt een paar dagen nadat Turkije en de VS een akkoord hadden bereikt over een bufferzone ten oosten van de Euphraat, het gebied in handen van de Koerdische YPG/SDF. Volgens het akkoord zouden de Koerdische troepen zich terugtrekken en hun zware wapens uit een zone van twintig kilometer langs de Turkse grens verwijderen.
Het sturen van het omvangrijke militaire konvooi kan daarom slechts uitgelegd worden als een test door Turkije van in hoeverre de Astana akkoorden nog standhouden.
De Russische president Poetin, op bezoek bij de Franse president Macron, antwoordde op de dringende oproep van Macron een staakt het vuren in Idlib in acht te nemen met 'We steunen het Syrische leger in hun pogingen een eind te maken aan de terroristische dreiging'.
Volgens berichten in de Turkse pers hebben hun rebellen Khan Sheikun vandaag (dinsdag) inmiddels opgegeven. (WK)

Terwijl het Turkse leger al sinds 2017 Afrin en een strook langs de grens bezet houdt ('Olive Branch' en 'Euphrates Shield'), plus de controle uitoefent over Idlib via proxi's, is het nu, 7 oktober, ook het noordoostelijke grensgebied in handen van de YPG/SDF binnengevallen met 14.000 soldaten van het 'Vrije Syrische Leger', een vehikel van de Navo dat nooit enig succes boekte en nu onder Turkse controle staat. Zoals Erdoğan al eerder had aangekondigd gebeurt dit 'om de terroristen te verdrijven', 'het Syrische filiaal van de PKK'.
De Koerden en hun bondgenoten werken daar samen met het Amerikaanse leger en werden door hen bewapend. Een telefoongesprek tussen de Turkse en Amerikaanse presidenten heeft deze volgende inval in Syrië begeleid. De VS zouden zich volgens een verklaring van het Witte Huis versneld terugtrekken uit het gebied, zoals in 2018 aangekondigd door Trump maar toen herzien.
Deze nieuwe aanval vormt een flagrante schending van het onder Amerikaans auspiciën overeengekomen akkoord waarin YPG/SDF zich van de grens met Turkije had teruggetrokken, fortificaties ontmantelde en samen met het Amerikaanse leger en andere Navo-landen patrouilles uitvoerde. De patrouilles zouden volgens de woordvoerder van het Kobane-kanton van Rojava (het gebied onder controle van de YPG/SDF) nog normaal doorgang vinden.
Rusland heeft verklaard dat de Turkse incursie niet met haar is doorgenomen. Opmerkelijk gezien de recente contacten op hoog niveau tussen de beide landen. De woordvoerder van het Kremlin benadrukte de 'territoriale integriteit van Syrië' waaraan Turkije zich zou hebben gecommitteerd in het Astana-akkoord tussen Rusland, Turkije en Iran.
Het 'verraad' door de Amerikanen brengt de Koerden, die 1/3 van Syrië controleren, in een moeilijke positie. De enige optie lijkt, zoals we in vorige afleveringen aangaven, zich bij het leger van Assad aan te sluiten om het land van Turkse agressie te bevrijden. (WK)

Van Stef Blok, oorlogshitser Niki Haley tot senator Lindsey Graham, toejuicher van de oorlog in Irak en Afghanistan en iedere regime change van vorige presidenten, ze maken zich allemaal druk over de terugtrekking van de Amerikaanse troepen in Syrië zoals aangekondigd door Trump. Ze maakten zich nooit druk over de oorlog in Syrië die zijn 8e jaar is ingegaan en honderdduizenden slachtoffers heeft gemaakt, maar wel over de Koerden die door onze Navo-bondgenoot wordt aangevallen. Ongeloofwaardig. Ingegeven door geopolitieke motieven, niet door menslievendheid. Zoals de Republikeinse leider van de Senaat Mitch McConell het stelt: 'Een overhaaste terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Syrië komt alleen Rusland, Iran en het regime van Assad ten goede'. Daarom staan deze lui wier handelsmerk oorlog is nu op hun achterste poten. Moeten we voor Amerikaanse troepen in Syrië zijn? Trap er niet in. De Koerden zijn teleurgesteld. 'De Amerikanen zijn hun afspraken niet nagekomen'. Waar hebben we dat eerder gehoord. Het idee dat de VS afspraken zouden nakomen is een grap. Dat de Koerden er in hebben geloofd een ernstige inschattingsfout. Als ze er in hebben geloofd. De geschiedenis van verraad van de Koerden door de VS is te lang om hier te beschrijven. Zelfs MSM begrijpt dat alleen het Syrische Leger ('van Assad') de Koerden zal kunnen beschermen tegen het Turkse leger, de 2e Navo-strijdmacht na de VS. Er werd al langer door de Koerden en Damascus onderhandeld. Deze onderhandelingen zullen nu in een stroomversnelling komen. Met deze ontwikkelingen zal ook de bevrijding van Afrin en Idlib dichterbij komen. Want de oorlog in Syrië zal pas stoppen als ook die gebieden weer in Syrische handen zijn. Inmiddels is het Turkse leger Noord-Oost Syrië binnengetrokken en begonnen met bombarderen. Trump, onder sterke druk van zowel Democraten als Republikeinen, heeft aangekondigd Turkije economisch kapot te maken als hij zich misdraagt tegen de Koerden. Loze woorden. Turkije zou slechts een grensstrook willen innemen. En er de miljoenen Syrische vluchtelingen in Turkije willen huisvesten. Het gekerm over de IS-gevangenen in Koerdische kampen is lachwekkend. IS werd door Turkije, Golfstaten, Israël en de Navo tegen Syrië in stelling gebracht. Zonder succes dankzij Russische interventie ten gunste van Damascus. En dankzij de Koerden die hen de voet dwars zetten en nu tegen Turkije en hun vazallen zullen moeten vechten. Het is wachten op dat Syrische troepen het gebied binnentrekken. Er zijn nog Amerikanen, Engelsen, Fransen en andere Navo-troepen. Een zeer precaire situatie (WK)

Terwijl het Turkse leger met haar vazallen in Noord-Oost Syrië de grens over trok en begon met bombarderen, hield 'Astana-partner' Iran grootscheepse militaire oefeningen aan de Turkse grens. In Iraans-Koerdistan. Het Astana-trio heeft ieder afzonderlijk verschillende ijzers in het vuur in Syrië. Turkije heeft zich ontfermd over het 'Vrije Syrische Leger', misbaksel ooit opgezet door de Navo en nooit van betekenis geweest. Nu omgedoopt in 'het Nationale Syrische Leger'. Daarnaast heeft het verschillende openlijk islamistische strijdgroepen in Idlib en Afrin onder haar controle, die ter plekke een schrikbewind uitoefenen. Zoals Turkmeense jihadi's. Met name tegen Koerden. De steun aan IS, dat door Ankara via haar grondgebied van manschappen (die wij nu niet terugwillen omdat ze hier kunnen losgaan) werd voorzien en van alles verder, is een mislukking gebleken. Zoals vaker als de 2e Navo-strijdmacht op avontuur gaat. Iran steunt de Shiitische Hezbollah, de Libanese regeringspartner die eerder Israël de voet dwars zette bij incursies over de grens en nu effectieve steun geeft aan Damascus. Daarnaast steunt het nog andere Shiitische strijdgroepen en een contingent Iraanse vrijwilligers. In overeenstemming met Damascus. Rusland steunt het Syrische Leger (haar luchtmacht is beslissend), op wettelijke volkenrechtelijke basis, als enige van de grootmachten in het Syrië-spel. De bemoeienissen van de VS, de Navo-landen, de Golfstaten, Israël en 'half Navo-bondgenoot' Turkije zijn een flagrante schending van het VN-charter. Daar hoor je onze 'vrije pers' uiteraard nooit over. Tien maanden geleden kondigde Trump het vertrek van de Amerikaanse troepen uit Syrië aan. Toen was er direct veel tegenstand van beide partijen in het Congres, net als nu. Trump gaf het nog vier maanden. Dat werden er tien. De Koerden kunnen dus niet verrast zijn. Wel over het moment. Na een telefoongesprek tussen Erdogan en Trump. Er waren volgens een officiële verklaring nog 100 tot 150 Amerikaanse militairen in Noord-Oost Syrië. Volgens een andere regeringsfunctionaris 50 tot 100. Zijn ze teruggetrokken? Nee. Ze zijn teruggetrokken van de grens waar Turkije aanvalt. Zoals Democratisch presidentskandidaat Tulsi Gabbard het stelde: de Amerikanen waren er slechts om een bondgenootschap tussen de Koerden en Damascus te verhinderen. Het Pentagon verklaarde dat het 'de Turkse invasie niet steunt'. Dat zou de spraakverwarring helemaal compleet hebben gemaakt, als het Pentagon Turkije zou hebben gesteund. Stel u het Nederlandse ministerie van Defensie voor met zo'n mededeling. Het Pentagon zou gecombineerde verkenningsmissies met drones samen met de Navo-partner inmiddels hebben gestaakt. Naast impeachment (dat weinig kans heeft) wordt de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit het MiddenOosten, zoals door Trump beloofd aan zijn kiezers, nu tegen hem gebruikt om zijn kansen volgend jaar te verkleinen. Het uitstellen van een volledige terugtrekking van het Amerikaanse leger was bedoeld om 'het in de armen drijven van Damascus' van de Koerden te vertragen. Ze werden bewapend en getraind door Washington in de hoop hen te gebruiken tegen Damascus. In een poging om de mislukking van Assad ten val te brengen alsnog om te zetten in succes. Om de Koerden tegen het Syrische leger te laten vechten. Hoe onzeker ook alles is, dat gaat niet gebeuren. Hoe graag 'wij' dat ook zouden willen. De Nederlandse dagbladen beweren dat de Koerden burgers van de overige bevolkingsgroepen (Arabieren, Assyriërs, Turkmenen etc. etc.) in het door hen gecontroleerde 1/3e van Syrisch grondgebied tot 'tweederangs burgers' zouden hebben gemaakt; volledig in lijn met de Turkse propaganda. Een falikante leugen. De YPG heeft alle bevolkingsgroepen bij het bestuur betrokken, maar heeft de 'buitenlandse politiek' in eigen hand gehouden. 60.000 IS-strijders en hun gezinnen zouden zich in Koerdische gevangenkampen bevinden. Van Turkije wordt door de Navo-landen verwacht dat zij 'de zorg' van deze terroristen bewaken overnemen. Serieus? Turkije was een van de hoofdsponsors van IS. Naast de Golfstaten, Israël en de Navo zelf. Turkije zal ze vrijlaten om te gaan vechten in Irak, waar de situatie nu weer verder uit de hand loopt, met Amerikaanse 'boots on the ground' in overvloed. Het zijn 'communicerende vaten'. Het is bedoeld om de oorlog in het Midden-Oosten brandende te houden. (WK)

Een voorspelling uit eerdere afleveringen van deze serie die is bewaarheid: de Koerden en Damascus hebben op de Russische basis bij Latakia een bondgenootschap gesloten en Syrische troepen trekken momenteel Noord-Oost Syrië binnen. Ze zouden op weg zijn naar Kobani, aan de grens met Turkije, en naar Raqqa, Hassakah en Qamishli (1). Trump maakte zondag bekend dat ook de laatste Amerikaanse troepen uit de grensregio worden teruggetrokken. Een Amerikaanse basis bij Kobani kwam dit weekend onder Turks vuur te liggen. Volgens andere berichten probeert het Amerikaanse leger de opmars van Assad's troepen te blokkeren. De Russische luchtmacht zou verhinderen dat de Turkse luchtmacht luchtsteun geeft aan de oprukkende troepen van Erdogan (bron). Op beelden uit de gevangenenkampen in de grensregio is te zien hoe IS-gevangenen inmiddels massaal uitbreken. 'Geen Nederlandse strijders voorzover bekend', stelt Den Haag ons gerust. 'Een geluk bij een ongeluk', proficiat Rutte. Erdogan en zijn vazallen beweren de stad Ras-al-Ain te hebben ingenomen en Tal Abayad te hebben omsingeld. Koerdische politici worden door de Turken standrechtelijk geëxecuteerd. Het walgelijke wetteloze spel van een moord-incursie, flagrant in strijd met het volkenrecht. Opvallend in de crisis rond de inval van Turkije in Noord-Oost Syrië is het complete isolement waarin Erdogan zich heeft weten te manoeuvreren. Er is geen land dat hem steunt behalve Qatar. Maar dat is zo zuiver opportunisme dat het weinig betekenis heeft. De verder anders zo verdeelde Arabische wereld veroordeelt hem. 'Syrië terug in de Arabische Liga (waaruit het op instigatie van de 'betalende' Golfstaten was geroyeerd)', klinkt het. Dat isolement is een prestatie. Het zal zijn aanhangers (bron) nog doller maken. In onze pers wordt zoveel onzin verkocht, dat het pijn aan je ogen doet. Over zijn dreigement miljoenen Syrische vluchtelingen deze kant op te sturen (alsof die niet tegengehouden zouden kunnen worden), over hoe hij nu 'sterker zou staan in het diplomatieke eindspel om Syrië'. Ze weigeren te begrijpen dat Erdo een kat in het nauw is. Die een wanhoopsdaad begaat omdat het economische succes is opgedroogd waarmee hij zijn megalomane politiek kon verkopen in eigen land. Maar de koek is nu op. Zijn aanhang kalft af. Dat was al te zien in de laatste gemeenteraadsverkiezingen. Het moment voor een actie om alle neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. De woorden van Trump, 'als je te ver gaat maak ik je economisch kapot is minder gek dan het lijkt: Turkije is in ernstige economische problemen die de steun voor Erdogan vermindert. Door de 'nationale kaart' te spelen (oorlog) probeert hij de aandacht af te leiden. Beproefd middel. Netanyahu probeerde het ook vergeefs met z'n annexatie. Erdogan speelt net als Bibi quitte of dubbel. Dat Erdogan deze inval doet 'omdat de Koerden in Syrië een eigen staat hebben gesticht' is de volgende kolder van MSM. De Koerden weten het zelf het best en hebben er nooit een geheim van gemaakt dat ze deel uitmaken van Syrië. De banden met Damascus zijn nooit verbroken. Dit idee, en de hoop de Koerden tegen Assad te laten vechten, bestond slechts in Washington (maar niet bij Trump!) en de Navo. Ze droomden. Er vanuitgaan dat YPG en PKK (tegenwoordig in MSM in een adem genoemd sinds de inval, een groot succes voor Erdogan) er in geloofd hebben is een volgend droombeeld. Abdullah Öcalan heeft nooit een eigen Koerdische staat voor ogen gehad. Slechts een democratisch Turkije waarin alle volkeren gelijke rechten zouden hebben. Dat Turkije 'tandenknarsend' zou hebben moeten toezien hoe 'de Koerden' (die bestaan niet: er zijn Turkse, Iraakse, Iraanse en Syrische Koerden) in Irak een eigen staat kregen is een volgende leugen van bijvoorbeeld Rob Vreeken in de vreselijke Volkskrant die zich probeert te redden uit belachelijke verslaggeving: in werkelijkheid waren Turkije en speciaal Erdogan de grootste steunpilaren van 'het autonome gebied'. Zonder de steun van Ankara was dit Navo-project om Irak te verzwakken nooit van de grond gekomen. Ze hebben het feodale Barzani-staatje juist gebruikt tegen de anti-feodale PKK, hun vijand in 35 jaar burgeroorlog. Deze wetenschap is aan de 'experts' niet besteed. Dat leest u alleen hier. (WK)

Een functionaris van het Pentagon vertelde Newsweek hoe het Amerikaanse leger de Russische militaire politie, die een buffer tussen de Turkse invasietroepen en het door de Koerden te hulp geroepen Syrische leger hebben gelegd, in de omgeving van Manbij de Russen hebben rondgeleid om ze op 'riskante plekken' te wijzen. 'Het is in feite een overdracht', vertelde hij het blad. De Amerikanen ter plekke zouden zich schamen over het in de steek laten van de Koerden en zouden de Turken de voet dwars willen zetten in hun opmars. Op beelden is te zien hoe de Russen een volkomen intact kamp van de Amerikanen, inclusief een ingenieuze toegangspoort zijn binnengetrokken. Ze kunnen zo in de tenten gaan liggen. Dat zijn de details van de spectaculair snelle opmars van het Syrische leger in Noord-Oost Syrië en de Russische militaire politie. Het is een grote tegenvaller voor Erdogan die gisteren trots vertelde '1000 km2' te hebben ingenomen. De stad Ras al Ain is door de Koerden inmiddels terugveroverd op de Turken. Assad rukt erheen op. Kobane, een van de doelen, heeft Erdogan in een telefoongesprek met Trump beloofd niet aan te vallen. Zo is het succes van de operatie binnen een week ernstig bemoeilijkt voor Ankara. Rusland heeft te kennen gegeven de Turkse inval 'onaanvaardbaar' te vinden.  De Franse minister van Buitenlandse Zaken Le Drian verklaarde dat de Russische en Franse belangen samenvallen, een opmerkelijke vaststelling die het isolement van Turkije duidelijk maakt.

Het gemekker over 'de arme Koerden' zal verstommen nu zij de deal met Damascus hebben gesloten die 'wij' altijd probeerden te voorkomen met valse beloften. 'Onze ongerustheid' zal zich nu concentreren op de gevangen IS-strijders en hun gezinnen die in kampen verblijven. 'Laat ons alstublieft niet in handen vallen van het regime. Als dat gebeurt, iedereen kent de oorlogsmisdaden die hij pleegt', richtten 2 Australische IS-vrouwen zich tot de regering in Canberra. 'Wij' moeten hen beschermen tegen Assad. IS zou uitbraken forceren en zich hergroeperen. Of erger: dat ze hier komen. De Nederlandse Justitie stelt ons gerust: geen massale terugkeer, 'omdat IS-strijder geen geldige reisdocumenten meer hebben'. 'Een geluk bij een ongeluk', als we onze leiders mogen geloven.   

Vice Pence en minister van BZ zijn door Trump naar Ankara gestuurd om te praten, maar Erdogan weigert hen een onderhoud. Amerikaanse gevechtsvliegtuigen vliegen boven Noord-Oost Syrië. 

Het is niet waarschijnlijk dat Erdogan zijn beoogde doelen kan verwezenlijken. Het zal zijn positie binnenlands verder verzwakken. Turks-Koerdistan roert zich. De bevrijding van Syrië is een stuk dichterbij gekomen. De operatie 'Vredesbron' is dus een grote misrekening van de Sultan aan de Bosporus. (WK)

Het is opvallend hoe MSM 'modes volgt', hypes kent met veel ophef en mededogen en hoe plotseling je weer uit de gratie bent bij onze 'vrije pers'. De Syrische Koerden overkwam dit. De Syrische Koerden hoorde je in de kranten en op tv, tot het plotseling uitdooft. Niets hoor je er meer over. 

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Pompeo heeft zich vierkant achter 'Navo-bondgenoot' Turkije opgesteld naar aanleiding van de gevechten tussen Turkse en Syrische troepen in Idib, het laatste gebied in Syrië nog in handen van de Islamistische rebellen (met het aangrenzende Afrin). Des te opmerkelijker zijn de uitlatingen van de speciale gezant van Trump voor Syrië, James Jeffrey aan het adres van Ankara: hij waarschuwt Turkije dat het zich moet houden aan het 'staakt-het-vuren' tussen Turkije en de YPG, de Koerden in Noord-Syrië. Nu bestaat deze wapenstilstand natuurlijk niet officieel. Ankara zou nooit welke overeenkomst dan ook met 'de PKK' sluiten. Dat roepen ze al vier decennia. Al hebben ze wel in het geheim met de Turkse Koerden onderhandeld (onder president Özal). Dit staakt-het-vuren is bedongen door de VS, nadat onder de dreiging van een Turkse gewapende actie jegens YPG vorig jaar door de regering-Trump sancties tegen Turkije waren uitgevaardigd (met name tegen Turkse ministers). Die sancties werden ingetrokken na de "wapenstilstand". Nu dreigen de Amerikanen dus weer, terwijl Pompeo vierkant achter Erdogan staat. Dit duidt op de traditionele tegenstelling in de VS tussen het State Department en het Pentagon. Het State Department konkelt en de militairen mogen het vuile werk (inclusief het verraden van de Koerden) opknappen. Uiteraard is er ook nog de CIA met haar geheime operaties (het bewapenen van de jihadisten tegen de Koerden en Assad), maar dat is weer een ander verhaal. Met het vertrek van de Amerikaanse troepen uit Syrië (op de olievelden na) werden de Koerden in de armen van Damascus gedreven. Een Turkse aanval op hen zou dat (onomkeerbare) proces versterken. Vandaar dat "staakt-het-vuren". 

Ondertussen heeft Israël luchtaanvallen op Syrische doelen uitgevoerd, volgens Damascus om Turkije ter wille te zijn. Want Ankara verkeert in een penibele situatie: mocht Idlib vallen dan stromen uit Idlib (3 miljoen inwoners waarvan een groot deel jihadi's gevlucht uit de rest van Syrië) honderdduizenden Turkije in, waar inmiddels al meer dan 3 miljoen Syriërs wonen. Natuurlijk trekken die verder naar Europa (hun sponsors; denk aan onze terreinwagens voor de moordenaars), maar de instroom en eerste opvang zal Turkije (dat in grote economische problemen verkert) verder ontwrichten. Het zou de balans ten nadele van Erdogan kunnen doen omslaan.  En denk aan het gezichtsverlies voor Ankara als het zoveelste militaire avontuur een mislukking blijkt.

De confrontatie tussen Syrië en Turkije in Idlib is verder geëscaleerd . Vijf Turkse soldaten gedood door het Syrische leger. Meer dan honderd Syriërs daarop als vergelding gedood meldt Ankara. Een Russische delegatie is zonder een akkoord te bereiken gisteren uit Ankara vertrokken. (WK)

Vandaag 19 februari heeft de Turkse president Erdogan een militaire operatie in Syrië aangekondigd om de Islamistische rebellen in Idlib te redden. Het voorwendsel is een 'schending van de Astana-akkoorden', een overeenkomst tussen Turkije, Rusland en Iran over Syrië. Dit zou een einde aan de samenwerking tussen Rusland en Turkije inhouden. Washington en de NAVO hebben zich 'onvoorwaardelijk' achter Ankara opgesteld; terug naar de oude Navo-orde? Of wordt de positie van Erdogan in eigen land onhoudbaar?
Dat zijn onaantastbare positie wankelt was de afgelopen tijd aan enige tekenen merkbaar. De vrijspraak van een aantal aangeklaagden die van landsverraad werden beschuldigd maakt duidelijk dat hij zijn greep op het rechtssysteem kwijt is. Eerder verloor zijn partij het burgermeesterschap van Istanbul, de grootste stad van het land.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Erdogan was twee weken geleden op bezoek in Oekraïne en steunde president Zelensky in zijn eis tot teruggave van de Krim door Rusland. Daarbij moet worden aangetekend dat de Krim ooit door tsaristisch Rusland was veroverd op... Turkije! (het Ottomaanse rijk waar Erdogan zich zo graag mee identificeert) De Krim-oorlog (1853-56)) tegen Rusland werd opmerkelijk genoeg gevoerd door een alliantie van het Ottomaanse Rijk, Frankrijk en Engeland (later aangevuld met het Koninkrijk Sardinië). De officiële reden was een conflict over... Jeruzalem. Hoe de 'heilige plaatsen' (onder Ottomaans bewind) voor het christendom werden verdeeld tussen Vaticaan, de Protestantse kerken en de Orthodoxie. Achterliggende reden was de Russische expansie in Europa na de overwinning op Napoleon. Rusland verloor de oorlog, die om zijn 'geavanceerde karakter' (telegrafie, moderne wapens) ook wel 'de eerste geïndustrialiseerde oorlog' wordt genoemd. Het verloor ondermeer Bessarabië, nu onderdeel van Oekraïne en Moldavië. Meer dan 600.000 doden kostte het conflict. Het was de opmaat naar de volgende 'moderne' oorlogen: de Amerikaanse Burgeroorlog, de Frans-Duitse Oorlog en als overtreffende trap de eerste Wereldoorlog.
Dit bezoek van Erdogan aan Oekraïne was in Moskou uiteraard met argusogen gevolgd. Nu dreigt dus een openlijke breuk en wellicht zelfs oorlog.  (WK)

De incursie van Turkije in Syrië begon met het bezetten van Afrin en zal eindigen met de bevrijding van Afrin; daarom heet deze serie zo.

Steeds meer Syrische vluchtelingen landen in bootjes op de Griekse eilanden voor de Turkse kust. Waar de bevolking in verzet is tegen de (rechtse) regering die als oplossing meer kampen willen bouwen. Waar deze vluchtelingen, die 10.000 $ hebben betaald aan de overzet-maffia om nu in erbarmelijke omstandigheden in van zwerfplastic zelf  gebouwde tentjes te verkommeren.
Erdogan gebruikt de miljoenen Syrische vluchtelingen in Turkije als drukmiddel op de EU: 'als jullie mijn militaire avontuur in Syrië niet steunen, zet ik de kraan open'.
De VS hebben nog niet gereageerd op Erdo's verzoek patriot-raketten aan de Turks-Syrische grens te plaatsen. Waar tot 2016 Nederlandse patriots stonden! Terwijl Turkije net Russische S-400 heeft aangeschaft die dat werk zouden moeten doen. Maar ja, tegen de Russische luchtmacht? Misschien werken ze dan wel niet...
'We want the best of both worlds', zong Robert Palmer en Erdogan zong het hem na. Maar dat van twee walletjes eten (typisch Ottomaans) kan ook misgaan.

Erdogan heeft Syrië tot het eind van de maand gegeven om haar troepen terug te trekken uit Idlib, dan zal het Turkse leger tot de aanval overgaan. Op 5 maart vindt het overleg tussen Merkel, Macron, Erdogan en Poetin plaats over Idlib.
'Tot zolang zal er dus waarschijnlijk weinig gebeuren', schreef ik eergisteren. Maar de door Turkije gesteunde rebellen hebben een onlangs door Assad veroverde strategische plaats aan de M4 (Damascus-Aleppo) snelweg heroverd. Bij Russische bombardementen als antwoord zijn een vijftigtal Turkse militairen omgelegd. 'Hadden ze de rebellen maar moeten ontwapenen, zoals in de Astana/Sotsji akkoorden overeengekomen', reageerde de Russische minister van Buitenlandse Zaken  Lavrov.
Er gebeurt dus van alles aan de vooravond van de conferentie op 5 maart. Mogelijk is het een poging van Erdogan een betere positie aan de onderhandelingstafel te verkrijgen.
De dreiging van oorlog met Syrië door Erdogan kan uitlopen op een Navo-oorlog met Rusland. En uiteraard Iran; het doel van Deep State. Want de verzuchting 'niemand wil toch oorlog' is een leugen: het kapitalisme leeft van oorlog, de bron van de grootste winst. (WK)

Is de 'Sultan aan de Bosporus' bezig buiten zinnen te geraken? Hij heeft aangekondigd 'miljoenen' vluchtelingen richting Europa te sturen. Nu hebben de Europese leiders nooit een deuk in een pakje boter kunnen slaan terwijl Erdogan chanteerde, maar wat Erdo nu belooft is echt een uitdaging voor Brussel. Ze staan 'vierkant' achter Griekenland, voor wat dat waard is. 500 grenswachten extra en een paar oorlogsschepen om de rubberbootjes te onderscheppen. Cosmetische blablabla.
De volgende immigratiegolf zal het einde van de EU versnellen. De landen aan de zuidflank waar de immigranten aan land gaan en worden geconcentreerd, zowel als de voormalige Warschaupact-landen die weigeren 'hun deel' aan immigranten op te nemen, zullen het voorbeeld van Engeland volgen.

Erdogan bespeelt met zijn militaire campagne in Syrië twee instrumenten: een op de spits drijven van de strijd in Idlib en tegelijkertijd de EU onder druk zetten om hem te steunen door de vluchtelingenkraan open te zetten.
In eerdere afleveringen heb ik al betoogd dat dit geen teken van sterkte is maar van een kat in het nauw. De Turkse bevolking heeft geen zin in een oorlog met Syrië. Als de eerste tekenen van een nederlaag in Syrië zich aandienen is het gedaan met Erdo. Ondanks zijn populariteit bij de Turken hier. Die zijn sowieso in de tijd stil blijven staan, net als de anti-Castro Cubanen in Miami of de 19e eeuwse Nederlandse immigranten in de VS.

Erdogan vraagt Washington om patriot-raketten aan de Turks-Syrische grens. 'Het State Departement wil wel, maar het Pentagon ligt dwars', volgens de site Politico. Dus zou Europa ze moeten plaatsen. Nederland had ze in Turkije staan tot 2016. Spanje zette 'onze missie' voort en tekende juist voor een jaar bij.

Het staakt-het-vuren op 5 maart in Moskou tussen Poetin en Erdogan (een gedemilitariseerde zone van 6 km rond de strategische snelweg M4 tussen Damascus en Aleppo) is er een van vele die eerder niet standhielden. Het verschaft Erdogan tijd. Tijd om het spel met de EU en de NAVO verder uit te spelen. Duidelijk is dat de regering Trump, aan de vooravond van zijn herverkiezing, niet van zins is Erdogan militair te hulp te schieten met Patriot-raketten. Artikel 5 van de NAVO ('een voor allen; allen voor een') blijft in de kast. Erdogan's einde is vaak voorspeld.  Ook door mij. Zijn overlevingskunsten zijn opmerkelijk. Toch is ook deze moslimbroeder sterfelijk. (WK)

Veldheer Erdogan voert, in navolging van zijn Ottomaanse voorgangers, een oorlog op verschillende fronten.
In navolging van zijn Ottomaanse voorbeelden stuurt hij inwoners van de provincie Syrië (jihadisten die hij inzette tegen Assad en de Koerden) naar het strijdtoneel in een andere provincie Libië en naar een volgende vazal: Azerbeidzjan.
In de Kaukasus is twee weken geleden een sluimerend conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan opgelaaid. Azerbeidzjan beschuldigt Armenië van provocaties aan de grens, maar dat lijkt onwaarschijnlijk gezien de 'militair-economische' situatie. Azerbeidzjan heeft olie; Armenië niet. Azerbeidzjan is militair en economisch veel sterker.
Azerbeidzjan was het 'Wirtschaftswunder' van de regio dankzij de olie. Volstrekt corrupt en geregeerd door een clan.
Door de ineenstorting van de oliemarkt vanwege corona is Bakoe in ernstige problemen terechtgekomen. Of lievergezegd de bevolking, waarop de verminderde inkomsten worden afgewenteld.
Oorlog is in zulke omstandigheden een uitkomst.
Het gaat om een Armeenstalige enclave binnen Azerbeidzjan, Ngorno (Hoog) Karabach, dus ook nog eens 'christendom vs islam'; alles om het anno 2020 extra spannend te maken.
De Turkse president, die zojuist NAVO-chef Stoltenberg op bezoek heeft om een conflict met Griekenland en Cyprus te sussen, zoekt spijkers op laag water. Zijn situatie is, ondanks euforie over olievondsten in het Zwarte Zeegebied, economisch ook verre van florissant.
Het militair steunen van Azerbeidzjan brengt hem onvermijdelijk in conflict met Rusland, dat met Armenië een militair bijstandsverdrag heeft. Als het met Rusland misloopt is het in Noord-Syrie ook meteen bingo. (WK)