Afrin en Erdogan (009)

Niet eerder in de Nieuwe Koude Oorlog is het voorgekomen dat een Navo-leger (Turkije) en het leger van een door Rusland militair gesteund land (Syrië) in een oorlog direct tegenover elkaar kwamen te staan zoals nu staat te gebeuren in Afrin. Terwijl Syrische troepen Afrin binnentrekken verhevigt Turkije de strijd en is er in geslaagd weer wat terrein te winnen in het moeilijk toegankelijke gebied. De verovering van Afrin Stad is nu uiteraard voorgoed van de baan. Erdogan zou kunnen opteren voor een 'bufferzone', een idee geopperd door de minister van Defensie van de VS. Dit zouden de YPG en Damascus moeten accepteren om in de Turkse zorgen over 'veiligheid' tegemoet te komen.
Het is niet denkbaar dat YPG of Damascus hier mee akkoord zullen gaan. Rusland dan, om 'partner in Astana' Turkije te paaien? Na het neerhalen en vermoorden van Russische piloten door Turkse proxi's? Na de moorden op Russische diplomaten en levering van chemische wapens aan hun proxi's om Assad mee te beschuldigen?
De verliezers zijn duidelijk: Turkije, dat zal moeten terugtrekken en de oorlogspartij in de VS, waarvan de uitvoering, na zo geslaagd te zijn verlopen in Irak en Libië, een militair debacle is geworden. Hun creatie IS en Al Qaida lukte het niet Assad te nekken en leidde tot het militair verschijnen van Rusland op het toneel van het MiddenOoosten op een schaal die ten tijde van de USSR ondenkbaar was geweest. En dat als '2e hands grootmacht'. Als Syrië aan één illusie een eind heeft gemaakt is het aan de vermeende militaire zwakte van Rusland. Militaire analisten, met name in Israël, zijn heel anders over de Russische capaciteiten gaan spreken sinds haar jets het Syrische luchtruim domineren en de kruisraketten van haar Middellandsezeevloot de jihadi's bestoken.  
En Netanyahu, vechtend voor overleven, die zich even in de strijd leek te gaan werpen, maar die zich tot het arme Gaza heeft moeten beperken na een onbesuisde aanval op "Iraanse doelen" in Syrië. Resteren de winnaars: natuurlijk Damascus en Rusland, maar het meest van allen de PKK. Zij hebben een meesterlijke slalom uitgevoerd in de buitenlandse politiek - een grote staat waardig. Dat ze geen nationale aspiraties koesteren is een wonder dat we moeten koesteren. Een voorbeeld voor de wereld, net als hun vrouwen en relaties met andere volkeren. Helemaal voor Israël, dat zwelgt in racisme en apartheid. De PKK vecht op 7 fronten tegelijk. Het overzicht houden en op het juiste moment allianties aan te gaan vergt grote kundigheid en ervaring. Naast de commandanten aan het front verdient het bureau in Moskou grote hulde. (WK)