Afrin en Erdogan (001)
De Turkse invasie in Noord-Syrie is te uitgebreid door Erdogan aangekondigd om als een verrassing te komen maar voor hij goed en wel op gang is gekomen al in zwaar weer geraakt. Astana-partner Iran heeft zich tegen de invasie uitgesproken, maar nog belangrijker is de oproep van Egypte de inval onmiddellijk te staken. Wat Erdo ook onderneemt in Mesopotamië, het stuit op weerstand in het Midden-Oosten. Neem zijn trouwe bondgenoten tegen de gezamenlijke vijand de PKK (de Turks-Koerdische arbeiderspartrij van Ocalan) in Erbil (Iraaks-Koerdistan). De inval in Afrin heeft tot grote onrust geleid in deze Turkse vazalstaat en tot oproepen de Koerden ter plekke te hulp te komen; net als in de tijden van Kobane. Toen tegen IS maar nu tegen Turkije. Dat zou een veeg teken moeten zijn voor Ankara. 'Kritisch NAVO-lid' Turkije heeft het gepresteerd om met de EU en de VS ruzie te maken na de mislukte coup van 2016. In zoverre maakte Ankara vervolgens een draai dat met Rusland en Iran de Astana-vredesconferenties voor Syrië werden gestart. Zoiets is opmerkelijk voor een NAVO-lid. Voeg erbij de aanschaf van een Russisch anti-raketsysteem ter vervanging van de (Nederlandse en Duitse) Patriots aan haar grenzen voor een bedrag van 400 miljoen dollar en de verwarring over tot welk bondgenootschap Turkije behoort wordt alleen maar groter.
Maar nu valt Erdogan onder het mom van 'de PKK' Noord-Syrië binnen. Een verloren provincie van het Ottomaanse Rijk waarop ze altijd aanspraak hadden gehouden. Damascus heeft aangekondigd haar grondgebied te zullen verdedigen. Koerdische troepenversterking via het grondgebied van Assad naar Afrin verstevigde een alliantie tussen twee vijanden van Turkije. De Russische militaire missie in Afrin trok zich terug 'om een confrontatie te voorkomen'. Een confrontatie die er op termijn toch wel lijkt te komen.
Hoewel een charmeoffensief in de EU (met name Nederland, Duitsland en Griekenland) het ergste vuil uit de lucht moest nemen zijn de relaties tussen Turkije en de overige NAVO-landen twijfelachtig. Met Rusland en de rest van het Midden-Oosten staat Ankara sinds de invasie in Afrin en nu ook Bab eveneens op gespannen voet. Het lijkt erop alsof de straatvechter uit een kleine gemeente boven Istanbul met de hele wereld bonje wil. Uiteraard om zijn greep op eigen land niet te verliezen. En dan met name op het leger dat het 4e van de wereld heet te zijn.
Wat dat betreft is de 'proeve van bekwaamheid' van dat enorme leger tegen een geschatte 10.000 Koerdische jongens en meisjes in Afrin een schijnbare garantie voor succes. Maar ook binnenlands zet Erdo de boel ermee verder op scherp. In Turks-Koerdistan zal de oorlog die iedere dag woedt verder verhevigen.
Erdogan de evenwichtskunstenaar heeft sucessen nodig. Een snelle verovering van Afrin, een soort Krim-operatie, zal hem prestige opleveren in eigen kring. Maar iedere hapering of oneffenheid kan zich tot tegenslag ontwikkelen en als dan blijkt hoe Turkije alleen staat is het meteen weer 'de zieke man van Europa' van de laatste twee eeuwen. De economische opleving waarop Erdogan dreef was gebaseerd op buitenlandse handel. Met alle genoemde partners waarmee Turkije nu verder in problemen is geraakt.
Pikant was de reactie van het Pentagon dat onlangs de Koerden nog '30.000 grenstroepen' in het vooruitzicht stelde: 'Afrin hoort niet bij ons terrein'. Dus geen VS-hulp en geen luchtsteun van de 'coalitie van 70 landen' die boven Syrië vliegt. Oftewel tegen Erdogan: 'Ga je gang'. (WK)
