Kort nieuws
Kleintje Muurkrant revisited
En daar zijn we weer een keer met een papieren versie van Kleintje Muurkrant. Voor diegenen die dat nog niet weten: we verschijnen vrijwel elke dag met wat stukjes op onze website ww.stelling.nl/kleintje en om de paar maanden met een papieren Kleintje. De kosten om zoals vele jaren (van 1977 tot en met 2008) elke maand uit te komen zijn te hoog geworden en we hebben te weinig regelmatig betalende abonnees op de papieren krant om zo dikwijls uit te komen. We zijn momenteel ook bezig ons papieren archief uit te dunnen vanwege ruimtegebrek. Ons gigantische ruilabonnementen-bestand van de afgelopen dertig jaar is al verhuisd naar het IISG (Internationaal instituut voor Sociale Gecshiedenis) in Amsterdam en we zijn momenteel bezig ander archiefmateriaal onder te brengen op liefst openbare plaatsen. We hebben ook nogal wat papier liggen waar we tot op de dag van vandaag nog geen bestemming van hebben. Wie heeft er bijvoorbeeld belangstelling in een metertje of zes "Der Spiegel" of een paar honderd exemplaren van "Private Eye"? Wie heeft er serieuze belangstelling in dozen vol krantenknipsels over uiteenlopende onderwerpen als economie, internationaal verzet, sekten, vrouwenbeweging, anti-imperialisme... Maar er zijn ook spullen die wij weer kunnen gebruiken, zoals LP's, of postzegelverzamelingen. Dus als je die nog ergens hebt liggen.. wij zijn geinteresseerd. Stuur ons een berichtje vialekker dubbel allemaal
Okidokio, we moeten met ons allen bezuinigen is de boodschap. Nouja, jij dan een beetje meer dan zij. Gaan we met ons allen minder kilometers in die fossiele brandstof slurpende automielen rijden, of we rijden simpelweg economischer (nooit harder dan 90 kilometer bijvoorbeeld) dan krijgt de staat veel en veel minder belastinggeld binnen: van elke liter benzine gaat ongeveer één euro naar de portemonnee van de staat der Nederlanden en daar komt die btw-verhoging naar 21 procent dan nog bovenop. Dus hoe zuiniger wij benzine, gas en/of stroom gebruiken hoe meer de overheid moet bezuinigen want hoe minder collectieve belastingcenten er binnenkomen. En dus gaan de lasten voor ons allemaal weer omhoog. Dus aan bezuinigen hebben we soms helemaal niks als je alleen naar je portemonnee kijkt. Zie het fysiek noodzakelijke stoppen met roken. Geen wonder dat de overheid af wil van het vergoeden van allerlei methoden om daarmee te stoppen. Roken is namelijk zeer slecht voor de volksgezondheid maar erg goed voor de Hollandse schatkist. Dus hoe minder er gerookt wordt hoe meer de overheid moet bezuinigen, want ook van elk pakje sigaretten gaat een fors gedeelte naar ons ministerie van financien.Pasgeleden was op de radio een grappig itempje over de vreemde situatie rondom de niet-fossiele energie. Op dat moment importeerde de Nederlandse energiemaatschappijen namelijk massaal "groene stroom" uit Duitland waar op dat moment een overschot aan was. In Duitsland wordt er namelijk al vele jaren fors geïnvesteerd in zonne- en windenergie. Op elke nieuwbouwwoning bij onze oosterburen ligt wel een paar vierkante meter zonnepanelen. En al bij een beetje daglicht levert dat opbrengsten op, zoveel zelfs dat de Duitsers regelmatig "over hebben". De gasgestookte energie-centrales in Nederland worden dan uitgezet, de kolengestookte blijven echter doordraaien, want op dat moment was gas duurder dan kolen. In Duitsland hebben ze besloten de daar aanwezige kerncentrales eerder dicht te doen dan eerder voorzien was (het "Fukushima"-syndroom'- zie wikipedia), bij onze zuiderburen liggen de kerncentrales stil omdat er zich nogal wat nucleaire lekkages voordoen. En hier in Nederland wordt er veel te weinig geïnvesteerd in niet-fossiele energie en wordt er maar niet besloten volledig te stoppen met die gevaarlijke nucleaire energieopwekking. Om nog maar te zwijgen over de dramatische risico's die er nu al dreigen rondom de nucleaire opslag in de zoutlagen onder Oost-Nederland en het westen van Duitsland. Even yoetoeben: v=1yVNn0tlz5k (over gemuteerde vlinders van Fukushima) v=tSQM9SWZBOI (over nucleair besmette vis van Fukushima) v=tSQM9SWZBOI (spannende beelden van de paniek bij de directie en het personeel van Fukushima tijdens de meltdown) en dan ook nog even dit lezen: ex-skf.blogspot.nl/ (een blog van iemand die er veel van af weet en de boel continue in de gaten houdt).
En dan iedereen maar terecht zeuren over de mega-salarissen van allerlei bovenbazen en dikkedeuren. Maar aan de tientallen miljoenen verdienende voetbalpubers durft blijkbaar niemand de vingers te branden. Wel sikkeneuren over subsidies aan kunstenaars en artiesten maar zwijgen over de vele honderden miljoenen euro's die in de overvolle zakken terechtkomen van een kleine groep voetbalmiljonairs, bestaande uit spelers, bestuurders en directies en zaakwaarnemers. Dreigt er ergens wat geld op te raken dan wordt de desbetreffende gemeente wel weer opgetelefoneerd om de buidels te vullen. Het gemiddelde jaarinkomen van een eredivisie-voetballer is in de afgelopen vijftien jaar in één rechte lijn opgelopen van 68.000 euro naar 355.000 euro! Zonder gemeentelijke subsidies zouden er feitelijk al een tiental clubs failliet zijn gegaan. Al een fors aantal seizoenen wordt er over het geheel van de eredivisie bekeken tientallen miljoenen euro's verlies geleden (seizoen 2009/10 was dat bijna 49 miljoen en vorig seizoen was dat 35 miljoen euro - cijfers komen van www.knvbexpertise.nl)
En dan is het dus allemaal wel weer erg treurig om al die beroepspolitici te zien ploeteren om voor de zoveelste keer dezelfde achterban te motiveren om wederom een stem uit te brengen. Het is nog nooit zo duidelijk geweest dat massaal blanco stemmen wel eens zin zou kunnen hebben. Niet-stemmen zorgt ervoor dat de kiesdrempel erg laag wordt en dan komen er nog meer partijtjes in de kamer. Wie zit daar nou toch op te wachten? Die zogenoemde one-issue clubjes kunnen zich natuurlijk veel beter aansluiten bij de een of andere bestaande politieke partij en daarbinnen actie voeren om dat punt op de politieke agenda te krijgen, toch? Blanco stemmen zou wel eens kunnen gaan uitgroeien tot een daadwerkelijke graadmeter van "het er niet mee eens zijn, met niemand". Mijn persoonlijke stem zo belangrijk vinden dat ik hem niemand toevertrouw, zo belangrijk vind ik stemmen! En dan dus campagne voeren voor een lege zetel. Als symbool van verzet tegen het regelmatige "democratische" gehengel naar stemmen. Zelfs wanneer er minder dan de helft kiezers komen opdraven telt dat - na een paar dagen moeilijk doen over het gapende ravijn tussen kiezers en gekozenen - niet mee. Hoezo democratisch. Sinds wanneer is dat het beste systeem dat "de helft plus één" bepaalt hoe het verder moet? Daar is dus "de helft min één" het niet mee eens. En die gaan zich dus vervolgens sterk maken om die regel weer af te schaffen... en zo gaat het maar verder... Het is toch veel slimmer om er tweederde ofzo van te maken? Dat betekent dan toch veel meer? Dan is er toch duidelijk veel meer draagvlak onder welke beslissing dan ook? En als er dan te weinig mensen voor zijn dan gebeurt er simpelweg niks. Dan blijft het bij het ouwe. En als er maar 50 procent van de mensen komen stemmen dan betekent dat dat de dames en heren politici te weinig hun beste hebben gedaan en dan moet de helft van de hoeveelheid pluche maar leeg blijven staan. Dan moeten "ze" dus twee keer zo hard werken om de volgende keer wel voldoende draagvlak te krijgen.
Natuurlijk is dit allemaal maar simpel gepraat, maar toch... erg treurig om die debatjes te horen en te zien tussen die verstandige mensen die staan te jokken en te versimpelen om aan wat steun te komen. Veel baantjesjagerij ook. Domme meningen vertolkt door lieden die weer een paar jaar riante salarissen binnenharken. Nee als we zo door gaan dan wordt het nooit wat...
Pussy yam yam
Komt er in de Sint Jan in Den Bosch ongevraagd een kluitje overvalmutsen binnen en die geven daar up camera een shocking showtje weg in de rijke traditie van New Kids Turbo. Brullen dat Beatrix een gore anti-democratische bitch is en dat ze op moet zouten. De opnames van hun optreden en hun arrestatie worden wereldwijd verspreid en iedereen die dagelijks de vodden van Sjuul Paradijs en Mark van Thillo consumeert of de nieuwsgaring van de glazen tiet aanbidt roept dat de meiden moeten worden vrijgelaten. Vrijheid van meningsuiting, nietwaar.Maar wat gebeurt er met die mutsen? Die gaan achter het gaas. Krijgen een lekker lang voorarrest, brengen een bezoekje aan het Pieter Baan en worden aan het eind van de rit niet goed snik verklaard en opgeborgen in een instituut waar de AWBZ-premie welig staat te bloeien. Met als buurman die gozer die in 2010 de Gouden Koets wat bijlichtte met een waxinelichtje.
In Rusland gaat dat anders. Daar krijgen ze twee jaar goelag. Terwijl je je toch ernstig moet afvragen of in ieder geval eentje van de drie Poessies wel fris in het hoofd is. Want die Nadezda Tollokonikova heeft ze in het jongste verleden al vaker flink bruin gebakken. Zo liet de met een Canadees paspoort rondrollende poes zich voor het oog van de gretige camera in een Moskous museum orgieniek stampen terwijl ze zwaar zwanger was en assisteerde bij een filmscene waarbij een collega poessie een kip uit de vriezer van een supermarkt haalde en de kouwe versnapering in haar open doos duwde. En nou noemen we maar twee projecten uit haar rijke assortiment aan vooruitstrevende projecten in de publieke ruimte. Vrije expressie? Kunstzinnig? Nou meer kutzinnig. Dat meisje moet nodig voor onderzoek naar de Pjotr Baanski en dan maar een tijdje kroelen met een waxinewerper. Vrijheid van meningsuiting? Sure. Maar waarom heeft de Canadese regering dan nog niet om haar uitlevering gevraagd? Die kijken wel uit. En Poetin? Dat is een gore anti-democratische flikker (overgenomen uit de dagelijkse Kleintje Muurkrant digitale rubiek "actueel nieuws", 20 augustus 2012, omdat er bij ons zulke leuke reacties op zijn binnengekomen :-)
Oneindig meer verdunnen
Er is al een tijdje een forse rel aan de gang tussen voor- en tegenstanders van homeopathische geneesmiddelen. Sinds 1 juli mag conform de Europese wetgeving op homeopathische medicijnen, op verpakkingen en bijsluiters alleen worden aangegeven wat de werking ervan is als dat wetenschappelijk is bewezen. De Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK) vindt -terecht- dat de regering handelsvergunningen van homeopathische middelen nu ook maar meteen moet intrekken. Overal doken de afgelopen periode (ook mannelijke) Klazienen uit Zalk op om te klagen - vooral weer met heel veel hoofdletters - dat mevrouw Edith Schippers niet op de hoogte is van de daadwerkelijke werking van homeopathie en het "feit" dat homeopathie nog steeds door de farmaceutische commerciële handel kapot gemaakt wordt. Waarbij even wordt voorbijgegaan aan het feit dat homeopathische huismiddelen in Nederland goed zijn voor een omzet van 56 miljoen euro - net als de traditionele farmaceutica big business dus - en tal van bedrijfjes drommelsgoed weten hoe ze hun Haarlemmer olie moeten aanprijzen. Dat mag straks nog steeds, als er maar niet op staat dat de middelen verkoudheid of griep genezen. Want nu al wordt dit soort claims op de potjes tegengesproken door een verplichte disclaimer. Dat er niks meer op de potjes mag staan is dus onzin. Ook komt er geen verbod op homeopathische geneesmiddelen. Met zoveel omzet moet het trouwens niet zo moeilijk zijn om de werking van deze middelen ook langs klinische weg aan de tonen, maar dat schijnt nog altijd een groot probleem te zijn. En diegenen die kunnen 'bewijzen'dat homeopathie werkt kunnen zo een miljoen dollar ophalen bij James Randi (zie http://www.randi.org). Gek he, dat dit nog steeds niet gebeurd is?Het begroef van koest
De kunsten doen een tukje, als iemand ze al niet had laten inslapen. En wij van kunsteninitiatief Koest (voortgekomen uit klub KOE) soezen lekker mee. Wij zullen ook wel moe zijn van die tien jaar dat we culturele manifestaties organiseerden en al dat geslurp aan die subsidies! Koest valt in een winterslaap waaruit zij nooit zal ontwaken, maar die ooit ó zo vruchtbaar mag blijken. Koest begraaft zichzelf en haar ideeën in de aarde van de stad. In een cocon, een sarcofaag, een tijdcapsule, een inspiratiebom. Een hamstervoorraad voor later.Opdat iemand die dan óóit vind.
Een gelijkgestemde van een frisse generatie, wanneer het niet meer zo guur is.
Tien jaar hebben we onze ziel en zaligheid gelegd in het organiseren van een podium. Beginnende kunstenaars voorzien van een plek om zich te tonen en een publiek waarvoor. Liefst 21 maal opende we de deuren voor een avond vol ontmoetingen. Na de laatste avond vol kunst en cultuur besloten we ondergronds te gaan. Af en toe de kop op te steken op plekken waar je ons niet verwachte. Ook aan dit gedoe in de stad komt nu een einde. Tijd om de fakkel door te geven aan een jongere generatie. Plaats maken voor nieuwe inzichten, inspiraties en ambities. De tijd, echter, is ons niet gunstig gezind. Wat laten we achter? De succesvolle evenementen zijn het enige. We laten ongewild een fakkel achter die slechts brand om de verschrikkelijke duisternis hoofd te bieden. Het culturele klimaat is slachtoffer geworden van een, door de politiek, aangejaagde kaalslag die zijn weerga niet kent. Wat de nabije toekomst in petto heeft doet ons cultuur gebrande motor stokken. Een brute halvering van de subsidies is alleen nog maar het begin. De gemeentelijke budgetten volgen, blijkt aan de schrale horizon.
Toch gaan we niet zomaar. Cultuur in s-Hertogenbosch verdient een impuls. Naast de nieuwe initiatieven willen we een verzekering inbouwen voor de toekomst. Onze laatste actie is dan ook een actie voor in de toekomst. Drie jaar van nu, hopelijk in een klimaat wat cultureel initiatief weer op waarde schat, willen wij de fakkel overdragen. De inspiratie van ons verleden kenbaar maken voor de innerlijke goudzoekers van dat moment.
Wij begraven een tijdscapsule, een sarcofaag. Daarin geborgen zit onze route afgelegd en een hoop voor een nieuwe te bewandelen. Bijgesloten vind je de financiële middelen die als bijstand zullen zijn bij de eerste stapjes van het kalfje. Ons rest niet meer dan hopen op andere tijden. Als de KOE verdronken is dempt men de put.
Het was ons een waar genoegen. (zie www.koest.nu)
Paracetamol voor illegaal in detentie
door Tineke BennemaBegin 2002 kwam ik weer terug naar NL na zeven jaar Palestijns gebied en ging werken voor Radio Een. Asiel- en immigratiezaken hadden mijn interesse en ik onderhield regelmatig contact met vluchtelingenorganisaties. Begin 2003 kreeg ik een tip dat er in het grenshospitium in Amsterdam een illegaal die in detentie zat en uitgeprocedeerd was, in zijn cel zou zijn overleden. Ik zocht het uit.
F. Baraya, afkomstig uit Burkino Fasso, werd op 13 januari dood 2003 in zijn cel gevonden. Nu trekt het overlijden van een gevangene in een huis van bewaring altijd aandacht in de media. Maar om deze zaak hing ook wat vreemds. Ik kreeg informatie dat hij dringend medische hulp nodig had gehad, maar dat die hem was geweigerd. Dat hij in zijn eigen overgeefsel zou zijn gestikt. Dat hij lang in een isoleercel zou zijn opgesloten. Dat hem alleen paracetamols waren aangeboden.
Maar we kregen het verhaal over zijn medische behandeling niet bevestigd. Na tips wisten mijn collega Simone Weimans en ik waar hij begraven zou worden en we besloten er naar toe te gaan. Om meer te weten te komen, om materiaal te hebben voor de radio-uitzending. Het goot van de regen. Terwijl het kletterde op de handvol zwarte paraplus, sprak een vertegenwoordiger van de gemeente enkele woorden, en werd de kist in de grond gelaten. (De gemeente neemt de kosten op zich van mensen die geen geld voor begrafenissen hebben en wiens familie niet te traceren is.) Het was het einde van F. Baraya, die stierf in de gevangenis vanwege een niet strafbaar feit en nalatige medische zorg. Want dat laatste kwam later aan het licht.
Het item werd uitgezonden in ons programma. Maar het kreeg veel minder publiciteit dan ik verwachtte na zon verhaal.
De dood van Baraya betekende voor mij een kennismaking met een nieuw NL. Een cultuurschok na terugkeer van een lang verblijf in het buitenland. In de eerste plaats door de onverschilligheid van de gevangenisdirectie ten opzichte van iemand onder haar verantwoordelijkheid; voorheen zou een instantie, in binnen- of buitenland door ons land onmiddellijk zijn veroordeeld. En in de tweede plaats omdat een kritische reactie van politiek en publiek uitbleef. Ja, er zou een onderzoek worden ingesteld. En ik geloof dat de Volkskrant het veel later oppikte. Maar Baraya was slechts goed voor een klein berichtje op een weinig prominente plaats in de krant. Zoals hij zelf begraven ligt in een afgelegen hoekje op Westgaarde (misschien is zijn graf al geruimd).
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat Baraya overleed. Onlangs werd ons land weer door de Raad van Europa op de vingers getikt voor het in detentie houden van illegalen en ook Ombudsman Alex Brenninkmeijer spuide zijn kritiek. Nederland schendt hiermee al jaren mensenrechten en weigert wel consequent in de pas te lopen met Europa en regels voor de menselijkheid. Minister Leers van Integratie ziet geen noodzaak hier verandering in te maken. Hij heeft onderzoek beloofd. Want zo doen we dat in Nederland.
(dit stukje hebben we van de Facebook-pagina van Tineke Bennema gehaald)
In memoriam meneer Azad
door Janneke van BeekVoorwoord
Het is inmiddels al een half jaar geleden dat we meneer Azad begraven hebben. Ik was steeds van plan iets over hem te schrijven, maar ik schoof het telkens op de lange baan. Toch denk ik nog vrijwel dagelijks aan hem. Daarom dit stukje, opdat hij niet vergeten wordt, en als een voorbeeld hoe Nederland mensen zonder verblijfsvergunning verplettert.
Zeventig jaar werd hij, meneer Azad uit Iran. Toen hij in detentiecentrum Rotterdam gevangen zat, werd er een gezwel bij hem geconstateerd. Het bleek kanker in het laatste stadium. Niets meer aan te doen. Hij overleed een paar weken later in een hospitium.
Zijn laatste verjaardag 'vierde' hij in het detentiecentrum. Hij deelde een cel met Kamran, zijn bijna zestigjarige Iraanse vriend. Kamran leeft nog, maar zoals hij zelf zegt: 'Ik besta wel, maar mijn leven is om.' Kamran is op. Moegestreden, gebroken. Zwaar depressief. Talloze zelfmoordpogingen achter de rug.
Ik bezocht meneer Azad een paar keer in het detentiecentrum. Hij was een zachtmoedige, hoogopgeleide man. Niet iemand om 'je en jij' tegen te zeggen, daarvoor straalde hij teveel waardigheid uit. Hij vertelde boeiend over Iran en over hoe hij probeerde Kamran moed in te spreken Kamran, die ik óók in de bezoekzaal zag zitten, verband om zijn polsen van die laatste mislukte zelfmoordpoging in het justitiebusje.
Meneer Azad sprak, een beetje terloops, over pijn aan zijn been hij kon bijna niet lopen. Op de luchtplaats kwam hij niet: die lange gang er naartoe, en dan nog die trap... daar zag hij tegenop. De medische dienst deed moeilijk over het verstrekken van een pasje waarmee hij de lift zou mogen gebruiken.
Meneer Azad had, toen hij nog vrij was, lange tijd gebruik kunnen maken van de stedelijke nachtopvang, maar als gevolg van nieuwe, strengere regels werden voor hem, evenals voor de meeste andere mensen zonder papieren, de deuren tot de nachtopvang gesloten. Er bleef alleen nog wat heel beperkte slaapmogelijkheid over voor vrouwen met kinderen en ernstig zieken en meneer Azad was kennelijk niet ziek genoeg geweest. Voor hem geen plaats in een van de Hollandse herbergen voor havenlozen. Uitgekotst door de overheid.
Hij mocht nog wel in de dagopvang. Daar had hij een kluisje, waaruit ik, op zijn verzoek, wat treurig ondergoed haalde en dat afgaf bij het detentiecentrum.
Op een kwade dag verliet hij tegen sluitingstijd de dagopvang. Om de hoek stond de politie. Op zoek naar illegalen? Dat werd later in alle toonaarden ontkend: nee, de politie razziaat heus niet meneer Azad en Kamran waren gewoon 'bijvangst' geweest bij een routinecontrole....
Kamran kwam vrij, meneer Azad bleef in de cel. De ambtenaren van de Dienst Terugkeer en Vertrek beten zich vast in zijn zaak: het moest toch kunnen om een zieke zeventigjarige naar Iran uit te zetten? Het is hen niet gelukt: in een ambulance verliet meneer Azad het detentiecentrum. Zijn laatste rit, enkele weken later, was in een kist naar de begraafplaats. Uiteindelijk toch nog legaal in Nederland.
Nawoord
Het was een mooie begrafenis, met vrienden en overgekomen familie uit Amerika. Vele harde woorden werden geuit over het meedogenloze vreemdelingenbeleid. Kamran was er ook. Een paar maanden later zou hij wéér worden opgepakt.
De Wietpas
door Mark VerverEen blinde zag het aankomen, een kind kon het voorspellen: de wietpas ging een ramp worden. Nog geen twee maanden later is het zover. Ooggetuigenverslag vanuit de getroffen gebieden.
De coffeeshops lopen leeg
Een groot deel van de klandizie ervaart het als vernederend en een schending van de privacy om zich met een papier van de gemeente te moeten registreren voor ze rookwaar mogen kopen; een ander deel is er simpelweg te lui voor. Gevolg: mensen blijven weg uit de coffeeshop en halen die rookwaar elders waar geen controle is op kwaliteit of hoeveelheden, geen belasting wordt betaald, en geen leeftijdsgrenzen gelden. Ook weer populair: thuis de groeilamp op wat planten zetten. Handig voor eigen gebruik, lucratief te verkopen. Het was nog nooit zo makkelijk om klanten te vinden.
De straathandel bloeit op
Waar vraag ontstaat, laat het aanbod zelden lang op zich wachten. Na de invoering van de wietpas zijn de softdrugsdealers op straat verschenen. Ze benaderen mensen actief en verkopen dag en nacht aan iedereen die geld heeft. Veel van deze straatdealers zijn jong. De kansen die Ivo Opstelten hun met de wietpas biedt, grijpen ze met beide handen aan. Niet alleen verdienen ze er beter mee dan bij McDonalds het geval zou zijn, ook doen ze ervaring op: tegen bescheiden risicos leggen ze contacten, leren ze klanten te werven en te binden, wennen ze aan het makkelijke geld dat verdiend wordt in steegjes en de schaduw. De ideale stageplek voor het grote werk.
Criminaliteit neemt toe
Een coffeeshop is half winkel, half café. Je weet altijd wat je krijgt, wat het kost, en je hoeft niet bang te zijn beroofd te worden; in elk geval niet door de verkoper. Maar wanneer dronken studenten, toevallige passanten en argeloze toeristen die natuurlijk blijven komen een reden hebben om met een onbekende mee te lopen naar een donker hoekje van het park of een straatje achteraf, daar wordt een hongerige kat op wel erg lekker spek gebonden. Oplichting en berovingen zijn al gemeld.
De scheiding tussen soft- en harddrugs vervaagt
Dat geeft aan dat het de verkopers niet veel uitmaakt hoe of waarmee ze hun geld verdienen, hun interesse gaat vooral uit naar de opbrengst. En klanten willen wel eens iets proberen als ze toch in de winkel zijn, zeker wanneer het in de bonus is. Een wietpas maakt de scheiding tussen de wereld van de soft- en die van de harddrugsdealers dun verleidelijk dun, gevaarlijk dun.
Wat is nou echt de bedoeling van die wietpas? Een wit voetje halen bij de buurlanden? Werkgelegenheid scheppen bij justitie en de drugsopvang? Populair worden bij de brave burger, of de georganiseerde misdaad een dienst bewijzen?Slecht idee. Heel, héél erg slecht idee.
Het gelijk van links
door Ronald van HaasterenWeet U nog? De Berlijnse Muur was nog maar net gevallen, of Rechts onder aanleiding van huisintellectueel Bolkestein eiste onder de slogan Het Gelijk van Rechts openbare excuses van links voor zo ongeveer elke wandaad die in de geschiedenis had plaatsgevonden. Net zoals sinds Pim Fortuyn zon beetje alles wat niet deugt in de maatschappij op het conto van de Linkse Kerk wordt geschreven. Zo bezien is Bolk niet alleen trendsetter geweest in het ten grave dragen van de multiculturele samenleving en vroedman van het virulente anti-Islamisme, maar mag hij ook als geestelijk vader gelden van de hardnekkige pogingen om Links voor eens en altijd te begraven op de mestvaalt van de geschiedenis. Dat op zich hoef je Bolkestein niet al te zwaar aan te rekenen politiek is nu eenmaal strijd en je tegenstanders het ideologisch initiatief ontnemen is daarin één van de meest werkzame instrumenten. Het probleem lag eerder bij Links, dat bij de eerste klaroenstoot van Rechts met de pootjes omhoog ging liggen, de ideologische veren afschudde, zich bekende tot het neoliberalisme en binnen enkele jaren afscheid nam van de eigen geschiedenis, inhoud en identiteit om van de strijdcultuur maar niet te spreken. Die linkse lethargie blijkt nog steeds niet afgeworpen, terwijl het materiaal om luidkeels het Gelijk van Links te verkondigen nog nooit zo hoogopgestapeld lag, wachtend op... ja wachtend waarop eigenlijk? Zelfs de reguliere media zijn op dit moment een feest om te volgen. De frauderende bankiers zijn bijna niet meer te tellen, elke oplichterstruc die maar te bedenken valt is toegepast in de financiele en economische wereld, egoisme, graaien en oplichting is tot deugd verheven en met slechts enkele lichte aanpassingen van het Wetboek van Strafrecht zou ongeveer de halve achterban van de VVD voor flinke tijd achter de bouten verdwijnen. En in plaats van een snoeiharde aanval van Links op dit rechtse uitvretersfestijn, zien we poeslieve PvdA-spotjes waarin de lijsttrekker zijn gehandicapte dochtertje naar voren schuift, een gedecimeerde Groenlinkse partij die alleen maar pathetisch herhaalt dat ze klaar is om regeringsverantwoordelijkheid te nemen en een Socialistische Partij die eerder op het hoge zeehondjesaaibaarheidsgehalte van haar voorman vertrouwt dan de beuk erin te gooien.Zo win je de oorlog dus nooit.
Wet Werk naar Vermogen
Jullie durven jete beroemen
-roepen heb mededogen-
op de druppel,
ja de vlek
zo weggevaagd
niet de moete waard,
reproduceren hem tot
vol kokend vat
van leugen
-heb mededogen-
om te getuigen
van jullie
goedheid,
'Kom, de soep wordt
nooit zo heet
gedronken
als men zegt',
-heb mededogen-
maar die daar liegt
en wie bedriegt
is werkelijk slecht,
-hebben mede bedrogen-
gestenigden
die metafysisch
zijn,
zij groeien
door de pijn
en kunnen
zelfs van
deze zeugen
vol van liefde
getuigen
-vol van mededogen-
zagen zij wat
hun hart
niet kon verdragen
en eenzaam hadden zij
een desolate verlaten
grijze koude prefab muur
waarop te klagen
met hun tranenzuur
en vurige slagen,
want bloedig
durfden zij
hun hand op
te houden
-heb mededogen !- .
Madrason 23-08-2012
Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 441, 9 september 2012