Kort nieuws
Kleintje zakelijk
Heel veel dank voor alle positieve respons op het verschijnen van het vorige (papieren) Kleintje. We hebben er vertrouwen in dat het ook financieel weer helemaal goed komt. Er is wel een klein technisch probleem. Waneer abonnees het abonnementsgeld aan ons overmaken is het voor ons niet altijd duidelijk om wie het gaat aangezien er bij de overschrijvingen regelmatig geen adres weergegeven wordt. Dat is al helemaal een probleem indien het een nieuwe abonnee betreft. Dan hebben we wel geld gekregen maar weten we niet naar wie we een papieren Kleintje kunnen zenden. Konden we vroeger nog met via het bij ons bekende bankrekeningnummer aan een daarbijhorend adres komen, vanwege de verscherpte privacy-wetgeving is dat thans onmogelijk. Aangezien we zo lang niet verschenen zijn durven we momenteel (nog) niet om nieuw abonnementsgeld te vragen, dat gaan we over een paar maanden wel doen natuurlijk, maar als je je niet kunt inhouden dan graag het abonnementsgeld 2010 (17,50 euro) overmaken naar rekeningnummer 5349231 ten name van Stichting De Stelling Muurkrant Kollektief te 's-Hertogenbosch (en zet je postadres er bij). Hartelijk dank vast en goeie groeten...
Dode taal
In Helsinki kunnen buitenlandse toeristen een rondleiding door de stad bestellen in vijf talen. Ze zitten in een tram en luisteren in een walkman naar engels, duits, frans, zweeds of latijn. Ja, het staat er echt: latijn, uitgesproken zoals wij van nu vermoeden dat de latijnen van 1500-2000 jaar geleden het spraken. Alsof Fins al niet moeilijk genoeg is voor die vakantiegangers. En het blijft niet bij sightseeing in Helsinki. De dame die in die tram trakteert op een dode taal is dezelfde die op de nationale radio eens per week op zaterdag het wereldnieuws vertelt, ook weer in de woorden van Ceasar en Cato de Oudere. Barack Obama die vene, vidi en vici. Uitgeluld ben je.
Nederlands is voor immigranten in principe een dode taal. Potjeslatijn. Letterlijk dus. 'n Recept van de dokter in het hollands? Zolang jij als allochtoon weet dat je dat recept hebt meegekregen omdat je koppijn hebt, maal je er niet om dat je dat papiertje niet lezen kunt. Nederlands moet dus voor immigranten tot leven worden gewekt. Twee omstandigheden vertragen dat proces. Het gebeurt nu onder dwang. En Nederland trekt zoveel immigranten dat die in hun moerstaal kunnen blijven leven.
Geweld is natuurlijk nooit de manier om iets tot leven te wekken. Mensen naar taalcursussen dwingen onder dreiging van geldboetes, uitzetting en wat niet al, werkt averechts en is alleen maar een uiting van onzekerheid van de kant van de dominante groep. 'n Nieuwkomer in Nederland kan met een voormalige landgenoot trouwen, naast voormalige landgenoten gaan wonen, bij het boodschappen doen in zijn eigen taal te woord worden gestaan en de krant kopen die hij thuis ook las.
Hier in Finland heb je nauwelijks immigranten, honderdduizend op een bevolking van vijf miljoen. Voor hen is het dus gemengd huwen, de buurman met een hoofdknik groeten, de opschriften op groente en fruit spellen en verrast opkijken omdat de kaas uit Edam komt. Hier worden zij niet naar een taal- of inburgeringscursus gedwongen omdat die niet bestaat. Het Finse woord voor integratie is assimmilatie.
Hier sterft dus de moedertaal. Eerst raakt ze verstild, in een versie die taalonderzoekers eiland-taal" noemen, een taal die van buiten niet meer gevoed wordt. Dan wordt ze oud, archaisch, met woorden die voormalige landgenoten niet meer gebruiken en dus niet meer verstaan. En dan valt ze uit elkaar, raakt verward in de nieuwe taal van de omgeving, wordt haperend uitgesproken, houterig neergeschreven. Aangetast door Alzheimer.
Er zijn drie dingen die tot het eind in de moedertaal gebeuren. Tellen, lachen en doodgaan. Rekenen doen mensen altijd en overal in hun eerste taal. Ook humor is erg taalgebonden. Niets is beter dan een grap in je moerstaal. Al het andere is echter overgeheveld naar de andere, de tweede taal. Denken, dromen, beminnen, vloeken, pijn en paniek - alle hebben nieuwe woorden gekregen en een nieuwe lading.
Behalve doodsangst. Er is een film waarin een jonge man aanspoelt op een eiland. Hij wordt opgevangen door de plaatselijke bevolking, hij trouwt een vrouw uit hun midden, hij wordt vader etcetera. Maar dan wordt hij ziek, lijdt aan hoge koorts. Hij ijlt en roept in zijn moedertaal om water. Zijn vrouw begrijpt niet waarover hij het heeft en de man sterft aan uitdroging... (Joop Finland)
Vlaggen verboden
Wakker geworden door de warmte, vliegt een vleermuis op het juiste moment over de open kist met vlag. Het kerkgebouw was meer dan gevuld met mensen uit alle windstreken. De meeste aanwezigen hadden hun roots op een van de eilanden boven Australië. Zo ook de strijder in de kist.
Als vele van zijn eilandgenoten en bewoners van de andere eilanden was hij gedwongen naar de andere kant van de wereld, naar het land van zijn kolonisator te reizen. Dat land kwam, zoals uit economisch belang wel vaker gebeurd, zijn belofte niet na, ook wel VOC-gedachte genoemd.
Jan Viktor Kaisiëpo werd in 1948 geboren, in Korido op het eiland Biak. Hij groeide op in wat toen Hollandia, de hoofdstad van Nederlands Nieuw Guinea, heette. Als gevolg van zijn vaders verzet tegen de Indonesische overname, die in de Overeenkomst van New York (1962) geregeld was, kwam hij met zijn familie in oktober 1962 naar Nederland.
In 1980 leerde ik mijn vriend Jan Viktor kennen. Viktor was toen waarnemer namens de volken op Papua bij het IVde Russell Tribunaal over de rechten van de Indianen in Noord-, Midden- en Zuid Amerika in Rotterdam. Als we elkaar de jaren erna in een flits ergens tegenkwamen, zoals in de gangen van het ministerie van Buitenlandse Zaken, beide opkomend voor inheemse volken, herinnerde hij mij - altijd gekscherend - er even aan dat ik zijn leven aardig op zijn kop had gezet door hem bij het Russell Tribunaal te betrekken. Vanaf dat moment was hij in de voetstappen van zijn vader Markus Kaisiëpo getreden en werd zijn leven bepaald door de strijd voor zelfbeschikking van de volken op Papua en andere inheemse volken. We hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. Na het Russell Tribunaal was hij actief in de WIP - Werkgroep Indianen Project, later Working Group Indigenous Peoples en daarna Nederlands Centrum voor Inheemse Volken (NCIV).
Viktor nam deel aan vele VN-conferenties in Genève en New York, waarin onder meer gewerkt werd aan de VN-Verklaring over de Rechten van Inheemse Volken en was actief in een wereldwijd netwerk van inheemse leiders. Vele malen woonde hij lokale inheemse activiteiten bij, zoals bij Inuit in Noordoost Siberië, Indigenous Olympic Games in Brazilië en Fonda Indigena in Chili.
In 1991 in Den Haag was hij medeoprichter van de Unrepresented Nations and Peoples Organisation - UNPO en in 1992 in Penang van de International Alliance of Indigenous and Tribal Peoples of the Tropical Forests.
In de jaren '90 heeft hij drie jaar gewerkt bij de Nuclear-Free & Independent Pacific (NFIP) beweging op Fiji, maar kwam met meer ervaring toch terug naar Nederland om de rechtvaardige strijd voor zijn volk voort te zetten.
Viktor was buitenlandvertegenwoordiger van de inheemse raad van Papoea's Dewan Adat Papoea en de Europese vertegenwoordiger van het presidium van de Papua-raad. Beide organisaties beogen op vreedzame manier onafhankelijkheid voor West-Papua van Indonesië.
In 2002 kwam er een autonomiewet voor West-Papua na een groot Papua-congres waaraan ook Viktor Kaisiëpo deelnam. De Indonesische regering heeft delen van deze wet nog niet uitgevoerd en de Papua's worden nog onderdrukt en achtergesteld.
In 2003 werd hij voorzitter van de Grants Facility for Indigenous Peoples van de Wereldbank waar hij in 2005 mee moest stoppen vanwege politieke bezwaren van de Indonesische regering.
Sinds 2006 is hij voorzitter van de First People Worldwide Fund, een fonds dat inheemse initiatieven ondersteunt voornamelijk op het gebied van bossen en hun leefomgeving.
Tussen de politieke strijd door was hij een gewilde ceremoniemeester bij feesten van de Papua gemeenschap in Nederland.
Met het heengaan van mijn vriend Viktor Kaisiëpo verliezen de volken op Papua, als ook alle inheemse volken, veel te jong, een bevlogen, humoristische, doortastende, voor hun rechten opkomende strijder. Zijn vrouw, familie en vele met mij zullen zijn inspiratie missen. Viktor was al enige tijd ernstig ziek en overleed op 31 januari 2010. De dag ervoor was er op heel Papua voor hem gebeden
Voor zijn heengaan had hij gevraagd dat er tijdens een afscheidceremonie in het Amersfoortse kerkgebouw op 5 februari 2010 gesproken werd over politiek, inheemse volken en spiritualiteit. Ook had hij zelf de muziek en zang uitgekozen en verzorgde Otto Ap een traditionele opening en afsluiting. Op Papua was het niet alleen een nationale dag van rouw, maar ook de dag dat in 1848 de evangelisering van Papua begon.
Zelfs na zijn dood bleef Viktor actievoeren. Niet alleen met de Papuavlag over zijn kist, die op Papua verboden is, maar ook met een petitie voor de Indonesische regering. In deze petitie riep hij op om de ongeveer 170 mensen, die gevangen zitten wegens het vlaggen, onmiddellijk vrij te laten en het vlagverbod op te heffen.
Opmerkelijk is dat deze protestactie door een overleden Papua-strijder nagenoeg niet de media heeft gehaald.
Bij gelegenheid zal zijn as in de zee rond het eiland Biak uitgestrooid worden. (Govert de Groot op www.konfrontatie.nl)
Privacyspanningen
Heel langzaam lijkt er iets van een kentering te komen in de ongebreidelde informatiehonger die de overheid de laatste tien jaar heeft laten zien. Niet omdat die overheid, of politieke partijen, plotsklaps het licht hebben gezien. Het zijn vooral rechters die momenteel gaten schieten in de statelijke jacht op informatie. De verzamelwoede van de overheid heeft zich de afgelopen jaren gekenmerkt door de wens om van álle burgers informatie te verzamelen, los van enige concrete verdenking, en de wens om deze gegevens preventief te gebruiken. Waar vroeger informatie door de politie werd verzameld nadat een misdrijf was gepleegd, is het dominante idee nu dat als je maar genoeg informatiebergen doorzoekt, nog te plegen misdrijven kunnen worden voorkomen door preventieve interventie. We zien met andere woorden het ontstaan van de pre-crime society, zoals sommige wetenschappers het inmiddels hebben betiteld.
Een aantal rechterlijke uitspraken hebben echter grenzen gesteld aan deze pro-actieve aanpak. De hoogste Duitse rechter stak bijvoorbeeld een stokje voor de door de Europese Unie opgelegde verplichting om de verkeersgegevens van alle burgers vast te leggen. Juist de omvang van het sleepnet dat zo over de bevolking wordt uitgegooid, baarde de Duitse rechters zorgen. Informatie over communicatie van burgers opslaan mag op zich, zo luidde het oordeel, maar dan moet er wel iets van een verdenking in het spel zijn. De hoogste Europese rechters hadden eerder al Engeland terechtgewezen. De Britse politie slaat routinematig de DNA-gegevens op van iedereen die op wat voor manier dan ook met de politie in aanraking komt. Ook dat is een veel te grofmazige opsporingsmethode, oordeelde het Europese Hof. En onlangs deden ook Nederlandse rechters van zich horen. De politie Limburg-Zuid maakt gebruik van automatische nummerplaatherkenning. Als een gescand kenteken voorkwam in de databank, werden autos aan de kant gezet en doorzocht. De belangstelling ging vooral uit naar Marokkanen. Volgens de rechter is dit echter misbruik van bevoegdheden, omdat de autos niet op verdenking van overtreding van de Wegenverkeerswet aan een controle werden onderworpen, maar op basis van drugsgerelateerde feiten.
Of politiek en bestuur iets leren van deze uitspraken valt uiteraard nog te bezien. Toen geconstateerd werd dat politiekorpsen de wet overtraden door gescande kentekens veel langer te bewaren dan wettelijk was toegestaan, was de reactie veelzeggend: dan passen we de wet toch aan. Veiligheid boven alles is nog steeds de dominante denktrant in den Haag en omgeving. Alles wat eventueel een risico zou kunnen gaan vormen, moet in kaart worden gebracht en preventief aangepakt, of het nu gaat om criminaliteit, volksgezondheid, de jeugd of patiënten. De droom van de maakbare samenleving heeft plaatsgemaakt voor de droom van de individuele maakbaarheid: net zolang in het persoonlijke leven van mensen interveniëren totdat iedereen gezond leeft, zich netjes gedraagt, de kinderen vaak genoeg spinazie voorzet, zijn belasting betaalt, een rookfilter op de uitlaat heeft en integreert in polderland. Voorlopig zetten alleen rechters de politiek soms de voet dwars. Mocht Gekke Geert aan de macht komen dan zal ook dat naar Italiaans gebruik snel tot het verleden behoren. (Ronald van Haasteren op www.konfrontatie.nl)
Atalanta
Bij uitgeverij Atalanta is het boekje welke vrijheid essay over vrijheid en beschaving uitgekomen. Hierin gaat het om de vraag hoe een samenleving op vrijheid gegrondvest zou kunnen worden. Eerst moet dan het begrip vrijheid onder de loep genomen worden, want het is te veelomvattend en daardoor te vaag om zondermeer gebruikt te kunnen worden. De flaptekst van het boek: Vrijheid staat op een voetstuk, maar de ene vrijheid is de andere niet zakkenrollers en zakkenvullers nemen de vrijheid om dingen te doen die niet altijd even sociaal gevonden worden. Binnen alle mogelijke vrijheden kan, vanuit het niveau van de samenleving gezien, onderscheid aangebracht worden tussen vrijheden die beter of slechter uitpakken. Of in andere woorden: vrijheden die beschaafder of onbeschaafder zijn. In dit essay wordt het een en ander gezegd over verschillende soorten vrijheid, over de verhouding van individu en samenleving, over schaarste en geld, over honger en kapitaal, over ellende en oorzaken, over straffen en regelen, over rijk en arm. Er blijkt genoeg aanleiding te zijn voor kritische opmerkingen, maar ook genoeg voor positieve verhalen. In het boek ontstaat aan de hand van een paar simpele voorbeelden een verdeling in vier soorten vrijheid. Gaandeweg wordt dan ook duidelijk dat zowel individuen als samenlevingen vrijheid vaak een stuk serieuzer zouden kunnen nemen. Weia Reinboud (1950) studeerde een jaar natuurkunde, daarna sociale wetenschappen en later in zelfstudie filosofie. Zij schreef boeken (waaronder Hoe komen kringen in het water aardige filosofie en Modellisme over skepticisme en de productiviteit van het denken), brochures en artikelen over uiteenlopende onderwerpen vaak politieke, economische en ethische kwesties waarin vrijheid een onderliggend thema is. Weia Reinboud: Het woord vrijheid neemt men o zo vaak in de mond, maar bij nadere beschouwing blijkt dat er slechts heel bepaalde vrijheden bedoeld worden. Dat leidt tot een praktijk waarin men nogal eens een loopje neemt met allerlei vrijheden, in het bijzonder de vrijheden van anderen. Dat wilde ik eens wat nauwkeuriger onderzoeken, maar dan wel in essayvorm om ook allerlei interessante zijpaden te kunnen bewandelen. Intussen bevat het boek ideeën over hoe een samenleving op vrijheid gegrondvest kan worden. Mooi perspectief! Hoewel het zou kunnen dat veel mensen daar geen zin in hebben. Zie www.at-A-lanta.nl
Zorgen moet je doen, niet maken
Loesje heeft een nieuw boekje uitgebracht met als titel Zorgen moet je doen, niet maken. Met dit boekje wil Loesje iedereen die in de zorg werkt in de bloemetjes zetten. De zorg slaat toe. De werkdruk in de zorg is hoog. Privatisering zorgt voor bezuinigingen en daardoor is er vaak minder personeel en minder aandacht voor de patiënt. Mensen die in de zorgsector werken, rennen de longen uit hun lijf. Patiënten en cliënten krijgen vaak niet de zorg die ze nodig hebben. Loesje bewondert de kracht van mensen die in de zorg werken en wil hen daarom een ode brengen. Loesje schreef het boekje samen met honderden mensen die in welzijns-,hulpverlenings- en zorgorganisaties werken. In het boekje stelt ze misstanden in de zorg aan de kaak op de voor haar zo typische manier: met humor en een welgemikte trap in de goede richting. Maar Loesje heeft ook in levende lijve odes voordragen aan mensen die in de zorg werken. Ze is de afgelopen weken door Nederland getrokken om de harde werkers in de zorg een hart onder de riem te steken. Hieronder de
Ode aan wie in de zorg werkt:
Je kleedt je je 's ochtends
zo snel mogelijk aan,
neemt vlug je ontbijt,
tijd om te gaan
wetende dat dit allemaal
nog minstens tien keer die dag
moet worden over gedaan.
Elke dag weer help je
tientallen mensen uit bed.
Je kleedt ze aan,
je geeft ze eten,
of je verzorgt ze na
operaties, bevallingen en kuren.
Je geeft ze een prik,
je stelt ze gerust
je bewondert hun baby of
je maakt hun oudste dag
mooi.
Je geeft mensen
een vorstelijke behandeling
Je bent hun verlengstuk,
hun extra paar handen,
hun mogelijkheid om
te kunnen genieten van hun leven.
Je spreekt troostende woorden,
Waar haal je ze vandaan?
Je hebt altijd erger gezien,
en je weet ook dat het soms over gaat,
hoe mensen ergens mee kunnen leren leven.
Je maakt in een werkdag tientallen levens mee
je verlicht ze
verlucht ze
verandert ze
verzorgt ze
Je werk is meer dan een product op de markt.
jouw grote hart en gouden handen
zijn onbetaalbaar.
Een groots, diep enorm respect
heb ik,
dat mag ook wel eens gezegd.
Weet, dat je er toe doet.
Dat jouw werk doet leven.
Je geeft het leven zin,
en de mensen moed.
Ga zo door,
je doet het goed!
Europese acties tegen wapenhandel in beeld
Als grote wapenexporteurs zijn Europese landen medeverantwoordelijk voor veel geweld en armoede in de wereld. Daarom zijn er overal groepen actief om de Europese wapenhandel de voet dwars te zetten. Hun werkwijzen variëren van lobby tot directe actie, hun doel is hetzelfde: minder wapens, minder slachtoffers. Ook als dat indruist tegen directe economische of politieke belangen.
Het European Network Against Arms Trade en de Campagne tegen Wapenhandel presenteren op vrijdagavond 28 mei een aantal van deze acties, variërend van lobby tot directe actie. Het programma vindt plaats in Amsterdam. Wie liever thuis blijft kan het programma ook live volgen via een weblog op www.stopwapenhandel.org. Online mee debatteren is mogelijk. Het vindt plaats bij IIRE, Lombokstraat 40, Amsterdam op vrijdagavond 28 mei 2010. Informatie en aanmelden via www.stopwapenhandel.org
Opruimingsactie op Volkel
Zaterdag 3 april werd er actie gevoerd op vliegbasis Volkel, een manifestatie tegen de opslag van kernwapens aldaar. Aansluitend vond er een 'opruiminsactie' plaats, waarbij mensen probeerden de basis te betreden om richting kernwapens te gaan. Op Vliegbasis Volkel liggen atoombommen, naar verluidt gaat het om in totaal 20 kernwapens met een totale explosieve kracht van maximaal 280 keer de bom op Hiroshima. Atoombommen zijn de meest destructieve massavernietigingswapens ooit ontwikkeld. De effecten van een kernexplosie zijn noch in tijd, noch in ruimte te controleren en treffen zonder onderscheid militairen en burgers.
Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag heeft in zijn uitspraak van 8 juli 1996 geconcludeerd dat het dreigen met en het gebruik van kernwapens in het algemeen in strijd zijn met het internationaal recht. Ook concludeerde het Hof dat in voorkomend geval voldaan zou moeten worden aan alle vereisten van het volkenrecht inzake gewapende conflicten, in het bijzonder aan die van de beginselen en regels van het internationaal humanitair recht. En nadrukkelijk werd vastgesteld dat geen enkele staat een voorbeeld van rechtmatig gebruik van kernwapens aan het Internationaal Gerechtshof heeft weten voor te leggen.
Tevens werd door het Hof uitgesproken dat kernwapens de ultieme bedreiging vormen voor de mensheid. Het Hof oordeelde verder dat artikel VI van het Nonproliferatieverdrag (NPV) alle kernwapenstaten uitdrukkelijk de verplichting oplegt op korte termijn alle kernwapens weg te onderhandelen. Nederland ondertekende dit verdrag in 1968 en verklaarde daarmee geen kernwapenstaat te zullen worden en af te zien van het bezitten van kernwapens. De Nederlandse regering handelt niet naar deze verklaring. Dit blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat (inmiddels demissionair) minister Verhagen van Buitenlandse Zaken vorig najaar in de Tweede Kamer bij herhaling aangaf vooralsnog vast te willen blijven houden aan de Nederlandse kernwapentaak en de aanwezigheid van Amerikaanse kernwapens in Nederland. Amerikaanse kernwapens in Europa blijven volgens hem een beschermende functie vervullen. Gezamenlijk NAVO-beleid moet daarin volgens Verhagen als richtsnoer genomen worden.
Het vigerende Strategisch Concept van de NAVO is duidelijk over het behouden van een kernwapen-arsenaal in Europa en mogelijke inzet daarvan: "To protect peace and to prevent war or any kind of coercion the Alliance will maintain for the foreseeable future an appropriate mix of nuclear and conventional forces based in Europe and kept up to date where necessary, although at a minimum sufficient level. [...] the Alliance's conventional forces alone cannot ensure credible deterrence. Nuclear weapons make a unique contribution in rendering the risks of aggression against the Alliance incalculable and unacceptable. Thus, they remain essential to preserve peace."
Dit beleid werd in september 2009 nog eens bevestigd in een beleidsdocument van de NAVO over proliferatie van massavernietigingswapens. Binnen dit kader, oefenen de op Volkel gestationeerde Nederlandse en Amerikaanse troepen actief voor mogelijk gebruik van de daar liggende B61-kernbommen, die met Nederlandse F16's naar een doelwit zouden worden gevlogen. Die doelwitten liggen in of in de nabijheid van steden of dorpen. Dergelijk gebruik van kernwapens is in strijd met zowel beginselen als regels van het internationaal humanitair recht. Zodoende is er sprake van voorbereiding van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Naar Nederlands recht zijn die voorbereidingen op zichzelf al misdadig.
Enige mogelijke conclusie is dan ook dat de Nederlandse staat handelt in strijd met het internationaal recht, met het eigen strafrecht en met het door haar zelf ondertekende NPV.
Als bewoner van Nederland ben ik medeverantwoordelijk voor deze rechtsschendende handelwijze van de staat en heb ik, volgens de universeel geldende Neurenberg-principes, niet alleen het recht maar ook de plicht om te proberen de staat daarvan te weerhouden. Ik doe dat door mee te doen aan deze openlijk aangekondigde geweldloze 'opruimingsactie' op deze plek waar kernwapens liggen. Die - ingezet door Nederlandse vliegtuigen met Nederlandse piloten - op misdadige manier een humanitaire ramp van onvoorstelbare omvang zullen veroorzaken. Ik sta erop dat de kleine overtreding die ik begaan zou hebben door een
onafhankelijke rechter wordt afgewogen tegen de grote misdaad die de Nederlandse overheid begaat ten opzichte van het internationaal recht, het eigen strafrecht en het door haar ondertekende NPV. Ik ben van mening dat niet ik zou moeten worden vervolgd, maar degenen die verantwoordelijk zijn voor of bewust meewerken aan de misdadige voorbereidingen van het gebruik van B61-atoombommen.
De Paap (1978-2010)
De vooruitzichten om ons heen zijn ronduit verontrustend. Naast de toenemende verhuftering en platheid van het "publieke debat" zien we een opkomend populisme dat alleen nog maar zal versterkt door de voorgenomen drastische bezuinigingen op onze collectieve voorzieningen. Althans op die gedeelten die er nog over zijn na het afbraakbeleid van de afgelopen kabinetten balkenende één tot en met zoveel.
Ook hier in het stadje DenBosch ziet het er allemaal erg treurig uit. Er wordt gewerkt aan een bestuurscoalitie die zo breed is dat ie rechts is. De uitverkoop van het verleden van het openbaar vervoer, de nutsvoorzieningen en het woningenbezit zal ervoor zorgen dat de gemeentelijke overheid in grote problemen zal komen bij dr drastische bezuinigingen die het rijk richting de gemeenten zal doorvoeren vanwege de schandelijke verrijking der rijken (de zogenoemde kredietcrisis, die natuurlijk feitelijk een crisis van het nooit genoeg en alsmaar meer en meer is). De dramatisch lage opkomst van de recente gemeenteraadsverkiezingen spreken boekdelen maar leiden er vremd genoeg nooit toe dat er een fundamentele discussie wordt gevoerd over de voor- en nadelen van de parlementaire democratie die wij heden ten dage hebben. Dat er een overgrote meerderheid mensen is die geen stem geven aan al die politieke partijen en bestuurders zou toch ernstige bedenkingen moeten opwekken over de legitimiteit van onze bestuurdersters? Maar nee hoor, ze dronken verder uit hun glas, deden nog een plas en leietn alles zoals het was.
Op zaterdag 17 april is het alweer 32 jaar geleden dat een stel jonge krakersters het toen leegstaande ziekenhuis 'Joan de Deo' aan de papenhulst in DenBosch als woonruimte in gebruik namen. Tot op de dag van vandaag is De Paap een bloeiende woon- & werkgemeenschap die enig tegenwicht wil bieden aan die verdoorgevoerde privatisering van collectiviteit om ons heen. Zelfwerkzaamheid en solidariteit zij begrippen die nog regelmatig - zonder enige schaamte in de mond genomen worden.
Op diezelfde zaterdag 17 april vanaf een uur of negen 's-avonds is een feest in De Paap om dat alles met een potje bier en een muziekske te vieren. Breng een opgewekte solidariteit mee en je bent welkom & veel sterkte in de komende tijd, een periode van hopelijk toenemend verzet tegen de afbraak van alles wat we juist zouden moeten koesteren...
Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 434, 9 april 2010