Geen combinatietherapie!

"Ik denk dat zidovudine (AZT) nooit goed werd geëvalueerd en dat zijn effectiviteit nooit bewezen is, maar zijn giftigheid is zeker belangrijk. En ik denk dat AZT veel mensen gedood heeft. Vooral vanwege de hoge doses. Persoonlijk denk ik dat het het in het geheel niet waard is om het te gebruiken, afzonderlijk of in combinatie met andere middelen". Andrew Herxheimer, emeritushoogleraar farmacologie, UK Cochrane Centre, Oxford

"AZT (...) heeft, in zeer veel gevallen, de onvermijdelijke en langzame verstikking teweeg gebracht van de lichaamscellen van de patiënt. De artsen diagnostiseren ten onrechte de fatale consequenties van AZT-medicatie als aids, volgende op een eerdere hiv-infectie". Alfred Hässig (overleden), emeritushoogleraar immunologie aan de Universiteit van Bern en voormalig directeur van de Zwitserse Rode-Kruis-bloedbanken

"Als de lichamen van aids-patiënten het uiteindelijk begeven door de effecten van de anti-virale medicijnen, dan zeggen ze: 'Wel, het virus is resistent geworden en de medicijnen hebben hun effectiviteit verloren'. Wat in werkelijkheid gebeurt, is dat de giftigheid van de medicijnen is gestegen tot een punt waarop de patiënt het niet langer kan verdragen. En natuurlijk zeggen ze dan dat dat door het virus komt en niet door de volkomen te vermijden en volkomen voorspelbare giftigheid van deze vervloekte medicijnen". Peter H. Duesberg, professor in de moleculaire en celbiologie aan de Universiteit van Berkeley, Californië

Aids-berichten in de media staan bol van onbewezen beweringen die als feit worden gepresenteerd (*). De meest voorkomende is waarschijnlijk de zijdelingse mededeling over hiv: "het virus dat aids veroorzaakt". De zilveren medaille lijkt nu in handen te zijn van de combinatietherapie. Deze heeft "het aantal gevallen van aids drastisch verminderd" of "de levensverwachting van aids-patiënten enorm verbeterd". Wat is daarvan waar?

door Ton Geurtsen

Stel je voor dat je wordt beroofd en de dader slaat je een schedelbasisfractuur. Een jaar later probeert die persoon het opnieuw en dit keer draait hij je arm uit de kom. Bij een arts aangekomen, vertelt deze je dat je blij mag zijn. Vorige keer had je een schedelbasisfractuur, nu is alleen je arm uit de kom. Dat is een grote vooruitgang!
Ongeveer zo moet men redeneren bij de "successen" van de combinatietherapie. Toen mensen met aids, maar vooral ook mensen die alleen maar hiv-geïnfecteerd en niet ziek waren, met AZT werden behandeld, stierven ze bij bosjes. Nu duurt dat allemaal een stuk langer, maar het eindpunt is hetzelfde. Wie sterk is en geluk heeft, kan het lang rekken, zij het met een sterk verslechterde gezondheid. Wie pech heeft, zal eerder het lootje leggen.
De essentie van alle "anti-hiv" middelen is dezelfde. In het Engels worden ze door de zogeheten aids-dissidenten - diegenen die de officiële visie verwerpen - "DNA-chain terminators" genoemd. De DNA-ketens in de lichaamscellen worden kunstmatig afgebroken zodat de betreffende cellen het begeven. Omdat de therapieën levenslang gevolgd moeten worden, zullen op den duur zoveel cellen afsterven dat de persoon zelf overlijdt. Want ons lichaam is simpel gezegd een optelsom van een ontelbaar aantal cellen. Het voortbestaan van genoeg cellen is voorwaarde om in leven te blijven. Daarom zijn deze therapieën onverenigbaar met leven, of ze nu 'heel erg zwaar' (AZT) of 'erg zwaar' (combinatietherapie) zijn. Alleen in deze cynische zin is er sinds 1996, toen de nieuwe therapie beschikbaar kwam, sprake van "vooruitgang" - liever gezegd: minder achteruitgang.

Al deze therapieën zijn permanente chemokuren, die zelfs kankerpatiënten niet krijgen. Die vergelijking is verhelderend omdat men in het pre-AZT-tijdperk voor het behandelen van aids terugviel op bestaande chemokuren. En AZT werd zelf oorspronkelijk voor de bestrijding van kanker ontwikkeld, maar nooit toegepast omdat het te giftig werd bevonden. Wat daarna volgde, is een voortzetting van deze chemokuren met wezenlijk dezelfde celdodende eigenschappen.
Epidemioloog Diet Hoelzel, die in Duitsland alle dossiers sinds 1978 van patiënten met de meest voorkomende kankersoorten bestudeerde, kwam tot de conclusie dat per saldo chemokuren niets helpen: sommigen overleven, anderen gaan eerder dood. Overleven doe je als op tijd voldoende kankercellen zijn uitgeschakeld, voordat er teveel gezonde cellen vernietigd zijn. Daarom zijn ze tijdelijk. Past men vergelijkbare middelen bij aids toe, dan is wel duidelijk dat het eindresultaat geen leven maar dood is. Overleven kan immers alleen als de middelen tijdelijk worden toegepast en dat is bij aids nu net niet de bedoeling.

Veel hiv-positieven die aan de therapie gaan, trekken de conclusie dat de zo bejubelde vooruitgang reëel is. Ze zien gezondheidsklachten verdwijnen en concluderen: de therapie helpt. Maar dat is een groot misverstand. Al in de jaren negentig wezen critici er op dat therapieën als deze tevens een werking hebben die je kunt vergelijken met antibiotica: ze ruimen infecties op. Deze positieve effecten zijn echter alleen op korte termijn van belang. Er staan bovendien bijwerkingen op korte termijn tegenover. Zou het vooruitzicht op lange termijn gunstig zijn, dan zou men die bijwerkingen er graag voor over hebben. Want wat zijn misselijkheid of darmproblemen nu voor kleinigheid als je er de dood mee af kunt wenden? Maar dat is, zoals gezegd, niet het geval. Op langere termijn wordt men er ziek van en zijn vooral aandoeningen van hart, lever en alvleesklier veel voorkomend en levensbedreigend.

Het vermeende voordeel op de korte termijn geldt bovendien voor de meesten überhaupt niet. Verreweg de meeste hiv-positieven zijn namelijk helemaal niet ziek. Want van het in Nederland geschatte aantal seropositieven van 19.000 - we nemen voor het gemak aan dat deze schatting reëel is - is nog niet de helft bekend met zijn of haar "status". Je kunt er van uit gaan dat die meerderheid geen gezondheidsklachten van betekenis heeft, anders hadden ze allang een arts bezocht. En er is bijna geen arts te vinden die in zo'n geval NIET zegt: "Zou je niet eens een hiv-test doen?" En dan begint het gelazer: bloedonderzoeken en bij gebrekkige weerstand aan de therapie. Zodat men inderdaad ziektes krijgt die vervolgens aan hiv worden toegeschreven!
De medische wereld ziet dus een oververtegenwoordiging van zieke seropositieven. Maar zelfs de zieken die zij te zien krijgt, zijn in de minderheid ten opzichte van de gezonde hiv-positieven die langskomen. Menigeen laat zich immers testen alleen omdat hij of zij een keer een condoom is vergeten of aan een verdacht lichaamsdeel heeft gelurkt. Mocht de uitslag positief zijn en het aantal CD4-cellen (afweercellen) blijkt bij verder onderzoek te ver te zijn gedaald ("minder dan 200"), dat is dat zogenaamd een voorbode van aids en wordt de therapie al aangeraden. Zonder dat men echt ziek is. In de Verenigde Staten heeft men dan zelfs officieel aids. Hoe gek moet men zijn om mensen die niet ziek zijn een diagnose te geven die wordt geassocieerd met een doodvonnis? Deze diagnose is ook onomkeerbaar, want wat men ook doet: van het aids-etiket komt men nooit meer af.

Bij de hiv-positieven die wel ziek zijn, moeten we kijken naar andere factoren dan hiv. Iemand kan 'toevallig' een ziekte onder de leden hebben, kan genetisch met een gezondheidsprobleem behept zijn, kan - zoals ik zelf ervaren heb - ziek worden door depressies en angsten (want de hersenspoeling werkt!) of een belastende leefstijl hebben, met name door veelvuldig drugsgebruik. Wie in zo'n situatie een therapie begint, kan de neiging hebben die als een voordeel te ervaren. Maar ook volgens de officiële theorie is de combinatietherapie bedoeld om hiv "ondetecteerbaar" te maken en NIET om infecties of andere ziekten te bestrijden. Want waar die optreden, worden die met afzonderlijke, extra medicatie aangepakt. Het zijn namelijk allemaal aandoeningen die sinds jaar en dag bekend zijn, waarvan men vaak oorzaken of risicofactoren kent en waarvoor ook behandelingen bestaan. Dat zijn behandelingen die elke hiv-negatieve persoon met dezelfde aandoeningen krijgt. Waarom hiv-positieven dan niet op dezelfde manier behandelen? Waarom preventief een loodzware, levenslange medicatie voorschrijven?

Als je die laatste vraag aan "aids-deskundigen" stelt, krijg je misschien weer eens geen antwoord. Want tot op de dag van vandaag - al 21 jaar lang! - legt men critici het liefst het zwijgen op. Maar in dit geval antwoorden ze misschien wel, want ze kunnen terugvallen op een pauselijke encycliek van het aids-establishment uit 1984 dat hiv de oorzaak is van aids. En als je de oorzaak wil aanpakken, ga je natuurlijk hiv bestrijden. Dan zijn we weer terug bij het basisprobleem: er is geen bewijs dat hiv aids veroorzaakt. Vanuit het standpunt dat hiv en aids niets met elkaar te maken hebben, is de inzet van een anti-hiv-therapie niet alleen slechts schijnbaar voordelig en onverantwoord giftig. Ze is ook nog eens volkomen irrationeel.

(*) Anders dan in deze media beweerd wordt, is de officiële aids-visie bepaald omstreden, bij enkele duizenden wetenschappers en gezondheidsdeskundigen en een veelvoud aan direct betrokkenen. Buitenslands is er veel kritische literatuur. Twee Engelstalige boeken wil ik hier vooral noemen:
- "inventing the aids virus". Dit briljante boek van Peter Duesberg - waar bijna iedereen tegen lijkt te zijn zonder het gelezen te hebben - behandelt vrijwel alle relevante aspecten van aids, waaronder ook de anti-virustherapieën. Het stamt uit 1996, maar heeft niets aan actualiteit verloren.
- Neville Hodgkinson schreef jarenlang kritische artikelen voor de Sunday Times en bundelde zijn opvattingen later (1996) in "The failure of contemporary science". Ook hier komt "alles" aan de orde.

Kritische aids-literatuur is, voorzover ik weet, vrijwel nergens in Nederland te krijgen. Beide hier genoemde boeken zijn wel te bestellen via onder meer amazon. Dat geldt ook voor "Poison by prescription" van de Amerikaanse journalist John Lauritsen. Hij bracht de artikelen in boekvorm bijeen die hij schreef voor het homotijdschrift de New York Native. Het handelt over AZT en het frauduleuze onderzoek op grond waarvan het werd voorgeschreven. Verder kan men één van de vele websites bezoeken, bijvoorbeeld uit de VS: groups.msn.com/aidsmythexposed (In Nederland kan men sinds kort terecht op www.anderekijk.esp.nl)

- zoek in het digitale archief van Kleintje Muurkrant naar 'Ton Geurtsen', dan rollen zijn eerdere bijdragen te voorschijn...

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 407, 21 oktober 2005