Nniks te verbergen?

Mensen roepen om het hardst "ik heb niets te verbergen". Op zo'n moment ben ik blij dat ik ergens anders woon. Om wat voor reden dan ook, zeggen dat we niets te verbergen hebben is zo ongeveer het domste was we kunnen doen. Het is namelijk dé manier om te verzekeren dat dat waar gaat zijn. Het is ook zelfbedrog, want: Het omgekeerde "ik heb wat te verbergen" is duidelijk, eerlijk, waar, en een uitnodiging tot doorlichten op te verbergen dingen. Maar zeggen dat je niets te verbergen hebt is net zo verdacht, want niemand zal het geloven - van een verdachte. Dacht u dat u nog niet verdacht bent? Nee? Zelfs dan, is het een goed idee op voorhand uw rechten als verdachte weg te gooien? Als verdachte krijgt u ze niet meer terug. Nu kan het nog.
De oplossing is simpel. Zeg "Het gaat niemand wat aan of ik wat te verbergen heb of niet". Dat kunnen zeggen is het hebben van privacy. Uit handen gegeven komt het niet meer terug. Want, wie controleert de controleurs? Voor je het weet vinden die vooral vlekjes aan degenen die kritiek uiten. Zie je wel, onbetrouwbaar volk! Gebeurt hier niet? Als u dat gelooft, heb ik nog interessante onroerend goed aanbiedingen voor u. Een brug misschien?
We zijn met zijn allen druk bezig het niet alleen niet te beschermen, maar het actief weg te gooien. Kijken wie het verste weg komt! Het gebeurt overal. Het verschil is hoe eerlijk men er over is. Maar velen werken er aan mee door het zelf te doen, door mee te helpen met anderen die het doen, door te zeggen dat het goed is en het een veilig gevoel zal geven, dat dit gaat helpen tegen enge terroristen die we maar niet kunnen vinden, en dat het helemaal geen pijn zal doen.
Onze democratische regeringen vinden het toch plots nodig zich van middelen te bedienen die dictaturen ook heel leuk vinden om het plebs in het gareel te houden. Middelen waarvan we voorheen duidelijk zeiden "wij vinden dat we die niet nodig hebben, daar staan wij boven". Waarover we regeringen die zich er toch van bedienden ernstig bekritiseerden. Ondertussen niet meer? Ondertussen doen we het zelf.
Pasjeswetten, en pasjes die je simpel en op afstand, elektronisch, kan volgen. Oh, en iedere geïnteresseerde derde kan het ook, want de systemen zijn toch niet zo goed als beloofd of zelfs, gegarandeerd. Kijk maar hoe makkelijk het is om paspoorten compleet en draadloos uit te lezen. "Nou, weet je wat?" zegt onze politie, "Dat zullen we voor zijn! We verkopen de informatie gewoon zelf aan de middenstand!" We beginnen groot: Hopen gegevens die de oceaan overvliegen voordat je zelf vliegt, en dan door buitenlandse handen in oncontroleerbare databanken gestopt worden en daar de volgende 99 jaar nog wel blijven. Kom je op de verkeerde lijst, mag je niet meer vliegen, en kom je er ook niet meer af, terecht of niet. Echte vrienden, die bevrijders van vijftig jaar terug. En wij afkijken, op z'n Hollands in het klein: bega je een jeugdzonde? Mag je nooit meer bij de appie inkopen.
Ik kan nog wel even doorgaan, er zijn nog genoeg soortgelijke voorbeelden van "het kan dus het moet", technologie toepassingen. Maar wat ik wil zeggen, is dat het tijd word op te houden met onszelf voor te houden dat we niets te verbergen hebben. Dat is namelijk helemaal de vraag niet. De vraag is of we gedwongen willen worden alles op te biechten. Of we het niet erg vinden niets privé te mogen houden. Privacy? (multatuli)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 428, 9 november 2007