Kort nieuws

Kleine boodschap

Elke maandag stapte ik een doodskist in. Elke vrijdag klom ik er weer uit, happend naar adem en snakkend naar wat leven. Maar het weekend vloog voorbij: even knipperen met je ogen en daar had je die kutdag weer. Maandag.
Maandag betekende terug de kist in. Eenmaal daar kròòp de tijd. Elk uur leek een week te duren, maar voordat die week werd uitbetaald moesten de dinsdag, de woensdag enzovoort, ook allemaal nog rochelend voorbij kruipen. Dan weer twee dagen leven, vervolgens wéér vijf dood.
Zes jaar lang heb ik het volgehouden, en ik ben er niet trots op. De doodskist werd een soort van tweede huis. Een psycholoog zou het misschien houden op een minderwaardigheidscomplex: het gevoel dat je niet beter verdient, dat je nu eenmaal op de wereld bent om te doen wat de baas je opdraagt en ervoor te zorgen dat die wèl blij is en wèl goed te eten heeft.
Mij heeft het niet ver gebracht. Als een schurftige hond met vlooien ben ik weggestuurd. Halsband ingenomen, een laatste verraderlijke aai, en toen op straat gezet. Een paar brokjes werden erachteraan gegooid, verder moest ik het zelf maar zien te rooien. Het baasje heeft de rest van de kennel verteld dat de stoute hond is weggelopen.
Het is maandag en ik denk aan mijn collega's van weleer. Hoe ze opzitten, braaf zijn in hun hok en pootjes geven. Hoe ze doen alsof de stoute hond nooit bestaan heeft.
Daarom pis ik nu tegen de gevel. Ze zullen doen alsof ze de boodschap niet begrepen hebben, koffiedrinkend hun kist in stappen, en schrikken als het straks hun beurt is. (www.markverver.nl)

wenkend perspectief

Om te overleven hebben wij geen leider nodig, van welk geslacht, kleur of signatuur dan ook, maar enkel een verbindend leidend principe. Inspelend op de verschuiving van de economische macht in de wereld van Amerika naar Azië, stond het Wereld Economisch Forum dit jaar in het teken van "kenterend machtsevenwicht en het effect daarvan op de mondiale agenda". In tegenstelling tot menig deskundige, zoals bijvoorbeeld Fareed Zakaria van het Amerikaanse weekblad Newsweek (zie NRC Handelsblad 29 januari 2007), maak ik mij geen zorgen over de herfsttij van de Amerikaanse overheersing. Integendeel! Het einde van de Amerikaanse hegemonie biedt ons, als mensheid, namelijk de unieke kans om tot eenheid in verscheidenheid te evolueren, met alle positieve consequenties van dien voor het gehele aardse leven. Zowel letterlijk als figuurlijk. Want om één te worden heeft de wereld geen leider of supermacht nodig, maar slechts een verbindend leidend principe. Daarmee bedoel ik een gedachte die niet tot tweespalt leidt, religieus noch ideologisch, maar juist tot eenheid oproept over alle tegenstellingen heen. Daarvoor leent zich bij uitstek het denkbeeld van de wereld als één groot levend organisme, dus van één zelfregulerende organische giga-eenheid waar wij als mensheid gedwongen (we hebben er immers niet vrijwillig voor gekozen!) deel van uitmaken. Om dat ongrijpbare betoverende organisme in leven te houden, niet alleen in ons eigen belang, maar met name in dat van onze eerste zorg: ons nageslacht(!), wordt het wereldwijd gelukkig(!) met de dag duidelijker dat de milieuproblematiek mondiaal aangepakt dient te worden. Voor de politieke vertaling van dit hoopgevend rijpend inzicht, "zonder inzicht immers geen uitzicht", zullen de Verenigde Naties alleen wel tot politiek wereldbrein van het alomvattende organisme moeten uitgroeien. Geen eenvoudige, maar desondanks geen onmogelijke opgave, die met de nodige politieke wil bewaarheid moet kunnen worden. En wel via een grondige reorganisatie van onze volkerenorganisatie, waartoe artikel 109 van het VN-Handvest alle mogelijkheid biedt. Door die fundamentele hervorming, waarbij met name gedacht moet worden aan de opheffing van de ondemocratische (vetorecht!) Veiligheidsraad, zal er automatisch een einde komen aan de leidende rol van de VS op het wereldtoneel, ten gunste van collectief leiderschap onder VN-vlag, uitgevoerd door de Algemene Vergadering. Duurzame multipolaire leiding, die niet is gestoeld op uiterlijke (economische of militaire) macht, maar op moreel aanzien door gestaag voortgaande dienstbaarheid aan het algemeen of VN-belang: de vrede. En dáár draait het uiteindelijk om in de ware of duurzame wereldomvattende democratie, waarop toch het streven van elk weldenkend mens - gelovig of ongelovig - primair gericht behoort te zijn. Kortom, alleen door het VN-ideaal serieus te nemen, gekoppeld aan inzicht over de verwerkelijking daarvan en last but not least de politieke wil om een en ander te verzilveren, heeft de aarde (en dat is meer dan het mensdom!) toekomst. (Wouter ter Heide)

Vloeibare geheimen

Zou de Europese Commissie meer rekening moeten houden met het ongemak dat de reizigers ondervinden van maatregelen tegen terrorisme? Dat is de vraag die me gesteld wordt door het ministerie van Buitenlandse Zaken in de nieuwsbrief 'Nederland in Europa'. Het ministerie wil immers graag met de burger over Europa "communiceren". Dus krijg je dit soort idiote vragen voorgelegd. De nieuwsbrief hint met de vraag op de maatregelen die de Europese Commissie nam na de arrestatie in Engeland van een aantal verdachten die vliegtuigen zouden hebben willen opblazen met vloeibare springstof. Sindsdien is het verboden om scheerschuim, dagcrème, haargel of frisdrank mee aan boord te nemen. Buitenlandse Zaken had beter de vraag kunnen voorleggen: vindt u het normaal dat de Europese Commissie de precieze lijst met verboden vloeistoffen geheim houdt? Want dat is het geval. Bij de publicatie van de nieuwste veiligheidsmaatregelen in het officiële publicatieblad van de Europese Unie wordt melding gemaakt van een annex, die echter geheim is. Gelukkig lekt er zo nu en dan iets uit - dat heb je nu eenmaal snel met vloeibare stoffen - en de geheime annex is niet langer geheim. Wat staat er in dat u en ik niet mogen weten? De al eerder genoemde vloeistoffen dus. Maar ook dat de handbagage niet groter mag zijn dan 56 x 45 x 25. En dat rolstoelen en kinderwagens alléén het vliegtuig in mogen als ze uitgebreid geïnspecteerd zijn. Verder meldt de geheime annex nog dat laptops en andere "grote elektrische artikelen" apart geïnspecteerd dienen te worden. Tenslotte moeten de jassen van passagiers worden gecontroleerd alsof het "aparte delen van de handbagage" zijn. Dat is alles. Waarom zo iets geheim moet blijven? Geen idee. Misschien vinden de Europese ambtenaren het wel spannend. "Fijne dag gehad, schat?" "Sorry, daar kan ik niets over zeggen. Ik heb vandaag een geheime annex geschreven. Terrorisme, je weet wel." De geheimhouding neemt epidemische vormen aan in Europa. Zeker zodra het woordje 'terrorisme' of 'criminaliteit' valt. Zo heeft de Unie een uitgebreid pakket maatregelen genomen om radicalisering tegen te gaan. Welke maatregelen mogen we niet weten. Ook probeert de Unie het internet te monitoren. Hoe en wat? Mogen we niet weten. Een communicatiestrategie om Europa in een beter daglicht te stellen? Geheim. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. De burger mag niet weten wat de nationale en Europese bestuurders allemaal in hun naam doen om de veiligheid te vergroten. We moeten maar op hun blauwe ogen vertrouwen. Laat dat nu net iets zijn waar de meeste burgers niet zo'n zin meer in hebben. Zeker als het over Europa gaat.
Laat Buitenlandse Zaken nu eerst eens openheid van zaken geven over al die supergeheime beleidsdossiers, strategieën, trajecten en overleggen die in de Brusselse krochten worden bedacht. Dan weten we tenminste waar we het over hebben. Daarna wil ik graag een keer zeggen wat ik er van vind. (Ronald van Haasteren op www.konfrontatie.nl)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 421, 2 maart 2007