Langdurig werkloze omscholing

Natuurlijk wil je als langdurig werkloze ook jouw steentje bijdragen aan deze maatschappij, en voor jezelf een toekomst opbouwen. Liefst door middel van een vast werkcontract en een daarbijhorend CAO-loon.

door Jouwwe Kon-nick

Daar mijn vooropleidingen goed aansluiten bij het vak bijstandsconsulent heb ik eind 1999 daarvoor een omscholing gevolgd bij bedrijf X. Voor zes weken theorie en zes weken stage krijgt dit bedrijf 10.500 guldens uitbetaald. Op het moment dat ik die omscholing begon had dit bedrijf via het Bossche arbeidsbureau al 16 cursisten opgeleid. Mijn groepje bestond ook uit 16 deelnemers, dat zijn er dus al 32. Sinds hoe lang en hoeveel cursisten dit bedrijf landelijk gezien al heeft opgeleid is mij niet bekend, duidelijk is wel dat bedrijf X er erg goed voor betaald krijgt. Er doceren daar zelfs mensen van het ministerie. Per dagdeel vangt zo'n bijverdienende docent 800 gulden. Werklozen zijn dus een lucratieve business.
Onduidelijk is of er überhaupt ooit vanuit het ministerie voor Sociale Zaken onderzoek gedaan is naar de resultaten van dit bedrijf. Stel even dat dit bedrijf X in de jaren 1999 tot en met 2004 landelijk tweehonderd cursisten heeft opgeleid: hoeveel zijn er dan nog daadwerkelijk als bijstandsconsulent werkzaam?

De omscholing heb ik met goed gevolg doorlopen en bedrijf X had van te voren een werkgarantie afgegeven. Ik zou gegarandeerd een half jaar aan de gang kunnen bij hun detacheringsbedrijf. Deze baangarantie heeft de gemeentelijke Sociale Dienst en het Arbeidsbureau nadrukkelijk als voorwaarde gesteld voordat men overging tot het uitbetalen van de subsidie, in totaal 25 duizend gulden per cursist.
Ik kreeg van het bedrijf X mijn eerste klus als bijstandsconsulent bij een Sociale Dienst, maar na het einde van deze klus - die zeven weken duurde - gaf men mij mijn ontslag met als reden mijn vermeende negatieve attitude.
Met mijn trajectbegeleidster vanuit de Sociale Dienst (Renate Rooyackers) had ik een trajectplan ondertekend waarin wederzijdse rechten en verplichtingen vermeld staan waaraan ik had voldaan. Bij mijn ontslag bij X heb ik haar verteld dat het bedrijf tijdens die baangarantieperiode niet bereid was mij fatsoenlijk in te werken, terwijl dat natuurlijk wel de bedoeling is van de baangarantie. Bij deze eerste opdrachtgever moest ik moeilijke heronderzoeken doen. Sommigen gingen drie jaar terug en daaraan had ik dus dubbel zoveel werk: ik moest bijvoorbeeld witte fraude opsporen, dat wil zegen mensen die onterecht een uitkering hadden ontvangen omdat ze bijvoorbeeld in een jaar tien maanden gewerkt hadden maar dat niet aan de Sociale Dienst hadden opgegeven. Ik moest dan alle werkgevers gaan bellen om een beeld te krijgen van de omvang van de fraude. Ik ben namelijk blij dat we in Nederland vergeleken met vele buitenlanden een redelijk sociaal stelsel hebben en ik vind het onterecht wanneer hiervan buitenproportioneel misbruik wordt gemaakt.
Kortom, ik kreeg bij deze eerste klus moeilijk werk en er was geen sprake van inwerken. Na zeven weken geeft dit bedrijf mij mijn ontslag: ik dien een klacht in bij het arbeidsbureau. Ik word in het gelijk gesteld, er is namelijk geen ontslagvergunning verleend en de ontslagreden, "mijn negatieve attitude" werd niet aangetoond door bedrijf X. Mijn trajectbegeleidster Renate Rooyackers van de Sociale Dienst steunt mij echter niet en volgt bedrijf X in hun stemmingmakerij. Het Bossche Arbeidsbureau wil het totale scholingsgeld gaan terugvorderen als bedrijf X niet haar contractverplichtingen nakomt. Nadat het Arbeidsbureau is overgegaan in reïntegratiebedrijf Kliq heeft deze de zaak overgenomen maar de zwart op wit gedane toezegging dat het scholingsgeld zal worden teruggevorderd is nooit nagekomen. Dit kan dus blijkbaar zomaar!

Ik ben ondertussen een rechtszaak tegen bedrijf X begonnen vanwege contractbreuk. Deze heb ik ondertussen in hoger beroep bij de rechtbank gewonnen. Vorig jaar overhandig ik de Bossche Sociale Dienst dit vonnis in hoger beroep waarin letterlijk staat dat X mijn negatieve attitude niet voldoende heeft aangetoond. gelukkig heeft iedere werknemer in Nederland namelijk een klein stukje rechtsbescherming en mag je niet zomaar ontslagen worden maar dient de ontslagreden zwaarwegend en duidelijk aantoonbaar te zijn. Mijn eerdergenoemde trajectbegeleidster heeft mij echter laten vallen als een baksteen door de stemmingmakerij van X klakkeloos tegen mij over te nemen. De Sociale Dienst heeft hiermee willens en wetens mijn rechtspositie ondermijnd: de Sociale Dienst is er ook schuldig aan dat door het niet nakomen van het contract ik mijn vierde en laatste "Vermeend"premie misloop. Na het ontslag bij bedrijf X heb ik via andere uitzendbureaus gewerkt en zo had ik dus al drie van de vier Vermeendpremies ontvangen. Maar bij mijn aanvraag voor de vierde en laatste premie (en na een klacht hierover bij de ombudscommissie) weigerde de Sociale Dienst mij deze premie uit te betalen. Voordat het tot deze weigering kwam waren er al twee hoorzittingen geweest met ambtenaren van de Sociale Dienst. Deze acht ambtenaren krijgen per hoorzitting 150 euro uitbetaald. Dus terwijl ik nog steeds mijn Vermeendpremie van 454 euro nog niet heb ontvangen hebben deze ambtenaren al wel 1200 euro in hun zakken gestoken.
Ondertussen is de gemeentelijke ombudscommissie door Burgemeester & Wethouders van deze stad op de vingers getikt omdat ze zich te meegaand naar mij hebben opgesteld. Met andere woorden: wanneer de ombudscommissie niet naar de baas luistert dan worden deze commissieleden volgend jaar niet herbenoemd. B&W zaait hiermee terreur onder haar eigen personeel dat op deze wijze onmogelijk onafhankelijk advies kan geven aan B&W.
Dus mijn aanvraag om de vierde Vermeendpremie te ontvangen is afgewezen. Omdat ik volgens enkele bijstandswetartikelen wel degelijk recht heb op deze premie en omdat het de schuld is van de Sociale Dienst (zij hebben namelijk het ontslag goedgekeurd) heb ik B&W (net zoals de ombudscommissie) erop gewezen dat zij het juridisch gezien altijd zouden gaan verliezen wanneer ik naar de bestuursrechter zou stappen. Bovendien zou ik deze premieweigering naar buiten brengen/publiceren en erbij vertellen dat deze ambtenaren middels het onthouden van mij recht wel hun eigen zakken vullen, het zijn dus zakkenvullers.
Twee weken later stond de vierde Vermeendpremie op mijn bankrekening. Ik heb overigens ook nog bij de Bossche Sociale Dienst gesolliciteerd, maar daar heb ik nooit een reactie op gekregen. Aan mijn huidige trajectbegeleidster (Joke de Wit) heb ik gevraagd of ze eens navraag wilde doen waarom ik geen antwoord van de Sociale Dienst heb gekregen. Dit weigerde zij echter. Het probleem is natuurlijk dat zij bang is interne problemen te krijgen inzien ze voor mij als klant opkomt.

de moraal van het verhaal: de Sociale Dienst wil bezuinigen. Er is een vacature stop. Maar toch zit het management wel hun zakken te vullen aan hoorzittingen die overbodig zijn volgens de letter van de bijstandswet: immers ik had en heb recht op die vierde Vermeendpremie. Ik weet zeker dat indien ik bij de Bossche Sociale Dienst zou werken er snel enkele ontslagen zouden vallen. de zakkenvullers die klanten proberen te naaien zouden er het eerste uitvliegen. Overigens geldt dit wat mij betreft ook voor mensen die misbruik maken van de sociale voorzieningen. Ik ben streng, sociaal en rechtvaardig. Je hebt recht op bepaalde voorzieningen of niet, zo simpel zit dat. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik nog altijd in een uitkering zit. Van de Sociale Dienst ben ik verplicht te solliciteren maar zelf sturen ze mij geen antwoord op mijn sollicitatie. men heeft het altijd over de plichten van de klant, maar over hun eigen hebzucht en verplichtingen zwijgen zij. Gelukkig heb ik zelf deze moraal niet en ben ik sociaal en vakkundig genoeg om te zien wat rechtmatig is en wat niet.
Bezuinigen, laat me niet lachen... het is smijten met veel geld, consumeren en net milieu verontreinigen wat de klok slaat. Een status van lik m'n reet, een kudde die in de afgrond holt, waarvan ik mij - indien mogelijk - wens te distantiëren. Want ook ik adem dagelijks de vervuilde lucht in, ook aal zit ik altijd op de fiets en eet ik al dertig jaar biologisch. Vraag me vaak af hoe ik deze idioterie kan tegenhouden, ik doe mijn best en hopelijk volgen velen het goede voorbeeld. Ik ben juist daarom gelukkig omdat ik weet dat ik gezond/verantwoord leef en vol respect met mijn omgeving omga - weinig vervuil - zo de juiste normen en waarden hanteer. Dit geluk kan niemand mij afpakken. Ook jij kunt gifvrij eten en het goede voorbeeld geven, door het te doen. Er zijn altijd alternatieven, waar een wil is is een weg.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 401, 8 april 2005