Rotterdam

Ha Kleintje, ik ben boos. Sinds ik mijn grijze haren ging tellen dacht ik dat ik de wereld voortaan op een rustige bedachtzame wijze zou kunnen beschouwen, maar vandaag ben ik weer boos. En terecht. Soms zijn er van die berichtjes die je leest die na eerste lezing geen effect hebben op je adrenaline toevoer. Maar na lezing van een tweede en een derde vormt zich een geheel dat voelt als een angstaanjagende openbaring, en het vuur uit je neus doet slaan. Het is prinsjesdag als ik dit schrijf. Verregaande bezuinigingen die 'iedereen' raken zijn afgekondigd door een glimmende zalm. Laat ik even duidelijk zijn. Deze brief gaat niet over de zogenoemde noodzakelijke drastische bezuinigingen. Laat economen maar uitleggen dat de dramatiek waarmee gesnoeid wordt volstrekt niet nodig is, en zelfs op termijn funest kan uitpakken voor de hele economie, een reden waarom de andere ons omringende landen lang niet zo suïcidaal met hun samenleving omgaan.
Het doel van zalm en kleinzoon ezel is ook niet de bezuiniging zelf, dat is een middel. Het doel is de uitholling van de verzorgingsmaatschappij naar het niveau van voor 1964. Mensen onder het bestaansminimum moeten maar in opvoedkampen of uitgezet worden, mensen met een beetje geld moeten maar wat zuiniger leren leven en vooral niet te veel ziek zijn, en miljonairs moeten hun geld maar in het buitenland uitgeven. Van de effecten van deze visie die al aan kracht won sinds balkeneinde 1 kunnen we in Rotterdam binnenkort de eerste resultaten merken.
Ds. Visser is hier iemand die zich al decennia lang inzet voor de onderste lagen van de bevolking. De verworpenen der aarde. De ratten. De junks. Mensen die door allerlei omstandigheden geen huis hebben, rondzwerven, en vaak in het gevecht met het leven een beetje geluk in hun verslaving proberen te vinden. Een situatie waar iedereen makkelijker in kan komen dan wel eens beseft wordt. De Pauluskerk heeft zich door hem nu ontwikkeld tot een ontmoetingsplek waarbij naast een kopje koffie ook een luisterend oor is. En waar (gereguleerd) gebruikt kan worden. En waar ook (gereguleerd) geshopt kan worden. Er is een pasjessysteem. Met de dealer zijn strikte afspraken over prijs en kwaliteit gemaakt, en over de hoeveelheden...
Rondom de Pauluskerk is de overlast vrijwel nihil. Er is een soort sociale cohesie ontstaan onder deze groep gebruikers, men helpt elkaar. Opstelten heeft nu besloten dat aan deze gedoogsituatie een eind moet komen. Hij zegt dat hij pas sinds kort van deze praktijken in de Pauluskerk op de hoogte is gebracht, en dat liegt hij. Burgemeester en politie waren hier al zo'n negen jaar van op de hoogte. Het resultaat is natuurlijk dat die coherente (en daardoor begeleidbare) groep gebruikers (zo'n 1500 personen) nu uit elkaar valt en gaat zwerven. De straatdealers zullen hier uiteraard mee winnen; de prijzen schieten omhoog, en er wordt weer wat vaker versneden met rattegif. De buurten zullen weer wat vaker de politie moeten bellen. Maar die komt niet. Bezuinigingen.
Een ander zalig plan van de gemeente: om het prostitutiebeleid voor nu en altijd eens te stroomlijnen zoeken ze ondernemers die op een nette manier willen exploiteren op een fraaie locatie. Pooiers met Poen gezocht. Verslaafde hoertjes zijn niet meer welkom. Afwerkplek 'de Keileweg' wordt gesloten, dus de illegaliteit in. Dat betekent voor hen uitbuiting en risico's, zonder uitzicht op goede medische hulp. Moet ik nu nog uitleggen waarom ik boos ben? Een paar duizend mensen worden gewoon afgeschreven. Moeten maar oprotten of snel dood. De bladzijden uit de geschiedenisboeken waarop op een dergelijke getalsmatige manier over mensen gesproken wordt zijn zwart. (B. te R.)

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 383, 26 september 2003