Klinkenbergs brief
Naar aanleiding van de emmers shit die ruimschoots postuum door prins Bernhard en zijn armée des ombres over zijn vader zijn uitgestort schreef Willy Klinkenberg onlangs een passionele brief aan de redactie van Het Parool. Met het verzoek tot plaatsing in de lezersrubriek. Waar hij eerder bij de Soestdijkse schoothonden van de Volkskrant vergeefs een poging deed tot weerwoord vond Willy bij de voormalige verzetskrant wel gehoor. Zij het dat sommige passages de eindstreep niet haalden. Bijvoorbeeld over de voormalige CPN-voorman en vers vleesliefhebber Joop Wolff (*). Daarom drukken wij hieronder Willy's brief in extenso af. Onder het kopje: "Een rechtszaak die in 1979 gevoerd had moeten worden"
Wanneer je in Nederland aan het Koningshuis komt zijn de rapen gaar. Dat ervoer in de vorige eeuw Wim Klinkenberg, die nog steeds met modder wordt overgoten, en ervaart nu Ton Biesemaat, die het openingsartikel op de voorpagina van de Telegraaf haalde met zijn binnenkort te verschijnen boek "De Soltikow-affaire", dat de reden zou zijn dat Prins Bernhard op 7 februari jongstleden zijn 'Open Brief' in de Volkskrant publiceerde. Helaas stierf Wim Klinkenberg, mijn vader, in 1995; hij had wel raad met de situatie geweten. Voor de meeste Nederlanders is de monarchie een grap. Een slechte grap misschien, maar een grap. Voor mij lag dat anders. Vanaf mijn vroegste jeugd speelde het Koninklijk Huis, en dan natuurlijk in de eerste plaats PB, een belangrijke rol in mijn leven. Ik vergezelde als jongetje van een jaar of acht "staatsvijand nummer 1" bij bezoeken aan Professor Van Hamel, de raadsman van Juliana die een belangrijke bron in de ontsluiting van de raadselen van het hof was. Door een deurspleet vanuit de anti-chambre zagen we Juliana vertrekken bij haar hartsvriendin, directrice van het Volkenkundig Museum te Leiden en een andere "liaison" van mijn vader, waar wij juist belet zouden krijgen. Tegelijk kwamen de bemoeienissen van de BVD. Mensen die op bezoek kwamen waarvan me werd gezegd ze correct te behandelen, maar niets te zeggen. De mollen die op ons werden afgestuurd, ook op mijn zusje en mij. De afluisterpraktijken en inbraken bij ons thuis als we op vakantie waren, waarbij documenten werden ontvreemd. Op allerlei wijzen werd mijn vader tegengewerkt en geprobeerd hem te intimideren. Willem Oltmans gaf toe dat hij vijf keer zoveel als hij als schadevergoeding had moeten krijgen. In de tweede alinea van zijn 'Open Brief' zet PB WK neer als de kwade genius achter alle laster waaruit de auteurs van nu zouden putten en geput hebben onder het excuus dat ik dit boek nooit heb aangevochten. Hij vertelt dat hij bij het verschijnen van de 'zogenaamde biografie' in 1979 een gang naar de rechter wenste, maar dat Van Agt het verbood. Nu Balkenende hem die ruimte wel lijkt te geven, moet dat proces dan maar alsnog worden gevoerd! Op dinsdag 10 februari volgde een gemeen stukje van Jean-Pierre Geelen, "Klinkenberg eerder activist dan journalist", waarin zijn politieke overtuiging als argument werd gebruikt om zijn beschuldigingen jegens PB in twijfel te trekken. Zowel vriend als vijand van PB zal moeten erkennen dat deze redenering belachelijk is. Volkskrant-hoofdredacteur Broertjes is de zoon van "een goede vriend" van PB en daarom deze "triomf in het vijandelijke kamp" vertelde een andere "goede vriend', Thomas Lepeltak in "Businessclass" op televisie 15 februari. Volgens hem is "Klinkenberg de meest onbetrouwbare bron die men zich kan voorstellen", die bovendien "niet kon schrijven". De 'stadhoudersbrief' aan Hitler zou een "Stasi-vervalsing" zijn, bedoeld "om de Duitse Bondsrepubliek te schaden". Daarbij was Klinkenberg, net als PB, een rokkenjager, blijkbaar ook een reden om zijn "onbewezen leugens en stellingen" niet serieus te nemen. Wim Klinkenberg begon zijn loopbaan kort na de oorlog bij Het Vrije Volk. Na een conflict over de oorlog tegen Indonesië werd hij in begin jaren vijftig lid van de CPN en werkte als redacteur van De Waarheid, tot hij begin jaren zestig werd ontslagen door de nieuwe hoofdredacteur en sterke man in de CPN, Joop Wolff. Omdat de afdeling Slotervaart-Overtoomseveld niet wilde meewerken aan een royement, werd simpelweg de contributie niet langer opgehaald. De excommunicatie van Klinkenberg en zijn gezin was bijzonder hard en wreed, met even wrede implicaties voor (aangetrouwde) familie en vriendenkring. Maar niet alleen verloor Klinkenberg veel vrienden, hij verloor ook zijn werk. Al bood De Telegraaf hem dezelfde avond werk aan (ik nam zelf de telefoon op)! Want in tegenstelling tot wat Geelen beweert, was Klinkenberg een uitstekend vakman, die altijd van een niet-politieke pen heeft moeten leven. Hij en Waarheid-collega Jan Snellen zijn de pioniers van de Nederlandse onderzoeksjournalistiek. Hun taaie werk legde vele collaboratie-affaires bloot, die van hogerhand waren toegedekt. Tot ze heel hoog kwamen en gedwarsboomd werden door Joop Wolff. We weten nu waarom. Deze Joop Wolff (later Tweede Kamerlid en zijn broer Jaap was de 'Soeslov' van de CPN) was een agent van de BVD en daarbij een goede vriend van ... (u raad het al) Prins Bernhard. (Willy Klinkenberg)
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 389, 19 maart 2004