Desolaat gedogen

De titel had ook lapzwanzende overheidsdienaren of het fin de siècle voor de verwende en asociale burger kunnen heten. Schelden moet, zeker in dit soort tijden.

In de zorgsector is er binnen de huidige budgetten én personeelssterkte geen enkele reden voor wachtlijsten of voor de lager wordende kwaliteit. Slechts territoriumdriften, tunnelvisies, managementsexcessen en zeurende burgers zijn het probleem. Enkele voorbeelden:
Indien de overdracht van ploegen in de vol continu-zorg op Amerikaanse wijze zou gebeuren zou dat meer personeel opleveren dan het complete personeelstekort in de zorg. En passant zou het managementsegment belast met werving fors gereduceerd kunnen worden.
80% of meer van mensen die zich melden bij eerste hulp afdelingen van ziekenhuizen horen daar eigenlijk niet. Zij komen daar wegens de te lage bereikbaarheid of (verondersteld) te lage kwaliteit van huisartsen of gewoon uit gemakzucht. Omzet, omzet dachten dat soort EHBO-posten te lang. Er is amper een aanzet tot denken hoe dit beter te reguleren, bijvoorbeeld door centrale huisartsenposten voor de ingang van ziekenhuizen en niet wat de laatste weken weer circuleert het klassiek domme grijpen naar de eigen bijdrage.

We zitten met een politie die meer dan een miljoen zaken per jaar alleen in de annalen opneemt, die per agent per dag 19 minuten op straat vertoeft en die per agent drie keer minder oplost dan Duitse collega's. Waar zijn agenten dan wel mee bezig. Met bureaucratie, intern overleg, broeden op nog betere secundaire arbeidsvoorwaarden en met preventie. Dat laatste is een taak die amper tot niet bij de politie hoort. Dat is welzijns- en maatschappelijk werk, dat meer zou moeten doen dan Completa gebruiken en weglopen zodra er in een wijk een maatschappelijk probleem speelt. Zeker als het gaat om de ontwikkeling van bijvoorbeeld wijkveiligheidsplannen moet de rol van de politie teruggebracht worden. De politie moet het verkeer handhaven en bij ieder delict of gegrond vermoeden van een strafbaar feit in actie komen. Niet minder en zeker niet meer.

Alle banenpoolers en ander Melkert-fans komen op straat. Eindelijk. Leve Fortuyn. Waarom is een groep B werknemers ontstaan cq. zo lang gewenst dan wel gedoogd. Het gaat deels om mensonterende situaties. Bij veel overheden werkt niemand meer in de schalen 1-2-3. Op die posten zitten nu de Melkertfans; voor minder salaris, met mindere arbeidsvoorwaarden én tijdelijk want als ze niet doorgroeien vliegen ze eruit. De mensonterendheid zit naast dit soort dingen er vooral in dat er nogal wat mensen in die banen zitten die niet kunnen groeien. Zij staan na verloop van tijd dus op straat. Waren ze aangenomen in schaal 1-2-3 was dat menselijker geweest, met als enige negatieve keerzijde ontslagen onder de bureaucraten die de Melkert-fans aansturen. Maar goed, binnenkort is dit allemaal geschiedenis.

Nederland, belangenbehartigers, pers, paars en pluche, met uitzondering van een enkel lichtpuntje, hebben veel te lang dit soort mager besturen en uitwonen gedoogd.

Zand

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 368, 7 juni 2002