Gaten in je sokken...

Wanneer de late nazomerwind, die al verdacht veel weg heeft van een vroege najaarsstorm, rond de Sint Jan giert en wij nietsvermoedend de Parade over willen steken om in de Kerkstraat een bezoek aan het geprivatiseerd postbedrijf te brengen, voelen wij plotsklaps een merkwaardig kauwsel tussen onze tanden. Het knarst en kraakt en schuurt en schrobt, en even kost het moeite te achterhalen welke substantie zich meester van ons gebit dreigt te maken. Maar dan worden wij gered doordat iemand ons vraagt 'wo die Kathedrale ist' en wij vage reminiscenties aan Sjkeveningen, danwel Zandfort krijgen en het duidelijk is dat wij zand in onze mond hebben, en wel van de fijne soort die men gewoonlijk langs de Nederlandse stranden aantreft.
Hoe kunnen wij hier in Hartje Den Bosch nou strandzand in onze monden krijgen, zal de nietsvermoedende lezerster zich verbaasd afvragen...welnu, dezelfde verbaasdheid treft ons. Maar niet voor lang, want nauwelijks de Parade overgestoken hebbende, worden wij knarsend uit onze diepe gedachten gehaald doordat een vervaarlijk grommend en uitziend rijdend monster ons bijna van de sokken rijdt, om over andere kledingstukken maar te zwijgen. Brullend en stampend rijdt het monster, waarvan de wielen groter zijn dan onze gemiddelde lichaamslengte, vlak langs ons heen, wij doen -geheel in overeenstemming met de ons verstrekte refleksen- een haastige stap achterwaarts, om van de stoep aftuimelend zijdelings terecht te komen op een strandachtige ondergrond. Het duurt even voordat wij al onze positieven weer bijeen hebben geraapt, maar wanneer deze alle weer in de juiste volgorde terecht zijn gekomen en wij op beide voeten staan, zien wij dat de Kerkstraat een metamorfose heeft ondergaan. Waar eens een keurig tegelpatroon lag, ooit steen voor steen gelegd door nijvere stratenmakers, treffen wij nu een tafereel aan dat in een zoveelste dokumentaire over de landing in Normandië niet zou misstaan. Aan weerszijden van dit felrealistisch dekor liggen hardrubber matten, waarover men geacht wordt zich te begeven. Geacht wordt, want in de praktijk valt dit behoorlijk tegen. Zeker wanneer men terecht komt in een stoet kinder- en wandelwagens, waartussen zich dan ook nog all-terrain-bikes en eventuele andere tweewielers bevinden, en de pret is kompleet. Nog leuker is het wanneer het regent of zojuist geregend heeft, dan loopt men de kans ongewild deelnemerster aan een of ander TROS- of RTL-4-behendigheidsspel te worden of in het Grootziekengasthuis terecht te komen.
Toch zullen wij ons, om in het postkantoor terecht te komen, over dit desolate slagvelddekor dienen te begeven. In de hal van voornoemd kantoor aangekomen valt uit de hoeveelheid zand op te maken dat velen ons reeds voor geweest zijn, want het lijkt alsof de VVV van Noordwijk aan Zee hier een filiaal geopend heeft. Snel doen wij onze behoefte in dit postkantoor, slechts bestaande uit de aankoop van een zandkleurige (!) postzegel om vervolgens terug te keren naar de The Longest Day-entourage in wat eens de Kerkstraat moet zijn geweest. Nu wij toch in deze zandhazencoulissen terecht zijn gekomen, besluiten wij om dan ook maar door te lopen om het Kerkpleintje (of wat daar van over mag zijn) te aanschouwen. Hier treffen wij eenzelfde beeld aan; zandvlaktes, steenhopen, afrasteringen, wat nog ontbreekt zijn de prikkeldraadversperringen en wachttorens. Stalag Kirchplatz, denken wij bitter.
Temidden van de broodnodige ingrediënten voor wat een scène uit Escape from Alcatraz had kunnen zijn (is dit door een cinefiel geschreven, of hoe zit dat?) zien wij plotsklaps een Hollywoodachtig (ja hoor) bord: De gemeente 's-Hertogenbosch proudly presents Beth Gali and the Reconstruction of the Kerkstraat!! De première is op 1 oktober, en de producer is Bert Wijers, in het dagelijks leven wethouder van deze stad! Kortom: Den Bosch heeft weer wat. In één der vorige Kleintjes schreven wij reeds over de Spaanse nachtmerrie (de Spaanse Pesadilla, zie Kleintje Muurkrant nr. 274), maar nu is deze langzamerhand werkelijkheid geworden. Wij staan dus helemaal niet in een scène uit The Longest Day, maar bevinden ons hier live in een nieuw prestigeprojekt van de gemeente 's-Hertogenbosch. De Kerkstraat en het Kerkpleintje moeten een nieuw aanzien krijgen en vandaar dat hier al deze werkzaamheden plaatsvinden. Vandaar dat wij ons over rubber matten moeten begeven om een zandkleurige postzegel te gaan kopen en vandaar ook dat het lopen door de Kerkstraat tijdelijk veranderd is in een behendigheidsspel voor gevorderden. Ongetwijfeld zullen er straks types door de Kerkstraat lopen die 't allemaal mooi, of fantastisch, of kreatief, of gedurfd, of verantwoord, of eigentijds, of wat voor positiefs dan ook vinden, maar -gewend als wij zijn ieder prestigeprojekt van de gemeente 's-Hertogenbosch tot en met het plaveisel af te breken-, kan het natuurlijk ons nooit bekoren. Zelfs al zouden we het heel mooi, eigentijds, kreatief of fantastisch vinden, dan nog zullen wij daar nooit voor uitkomen, want je kunt ons niet wijsmaken dat mensen die moeite hebben hun maandelijkse huur te betalen, die op de al lang beloofde, maar nooit gekomen buurtvoorzieningen zitten te wachten, die door het beleid van deze zelfde gemeente als van de Kerkstraat aan de onderkant van de maatschappij terecht zijn gekomen, zitten te wachten op 's-Hertogenbosch proudly presents Beth Gali. Voor hun begint de binnenstad steeds ontoegankelijker te worden, want stel dat je straks in de vernieuwde Kerkstraat je schoenen uit moet doen (het plaveisel zou eens kunnen beschadigen) en je hebt gaten in je sokken (want die 6 paar voor een tientje bij de Wibra zijn zo kapot)...

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 277, 23 september 1994