En ja hoor, de verkiezingen, ze komen weer...

Vorige week riep Wallage (PvdA): "Er is uitbundige rijkdom bij groepen Nederlanders die zich nauwelijks inspannen en bovendien nauwelijks belasting betalen. Dat komt omdat ze zo rijk zijn dat ze allerlei trucs kunnen toepassen". Hè, hè. Eindelijk. Na vier jaar meeheulen met de VVD ziet de PvdA het licht. De poet moet niet bij zieken, nabestaanden en studenten worden gehaald maar bij de uitbundige rijken die geen flikker uitvoeren. Alleen jammer dat Wallage dat ineens zo vlak voor de verkiezingen te binnen schiet. Het geeft een wat ranzig tintje aan zijn sociale bevlogenheid. Maar dat zal er na de verkiezingen - als de stemmen binnen zijn - heus wel weer af zijn.
Verkiezingen en democratie. Vertel mij wat. Het begon zo'n tienduizend jaar gelden allemaal bij de apen. Er was ton altijd wel een grote, sterke aap in de kolonie. Als gewoon, normaal aapje moest je die grote aap wel te vriend houden. daarom gaf je hem iedere dag een presentje in de vorm van een banaan. In ruil daarvoor werd hij boos als je werd aangevallen. Hij riep oeh! oeh! en trommelde op zijn borst. Niet omdat hij zozeer begaan was met jou als weerloos aapje, maar meer omdat de dagelijkse portie banaan die hij van je kreeg gevaar liep. Als het een goede, sterke aap was droop de aanvaller dan met de rudimentaire staart tussen de benen af. Als het geen goede, sterke aap was brak - te laat - het besef tot je door dat je de hele tijd je bananen aan de verkeerde aap had gegeven. Na verloop van tijd werd het aanbieden van bananen aan grote, sterke apen een vanzelfsprekendheid. Gaf je niks dan kwamen ze hem wel opeisen. De overeenkomsten met de huidige verkiezingen liggen zo voor de hand dat ik grapjes hierover achterwege laat. Wel is het zo, dat Wallage en Bolkestein niet meer zelf bij u langs komen om te vragen waar die banaan blijft, maar dat u zelf naar hartelust fluitend naar het stemhokje loopt in de stellige overtuiging dat u de banaan aan de goede aap geeft. Het verband tussen bescherming in ruil voor en banaan is inmiddels zoek geraakt (zie de teloorgang van het sociale stelsel onder leiding van de PvdA). Ook zijn we er inmiddels aan gewend geraakt dat we na de verkiezingen geen banaan meer geven, maar de helft van ons inkomen. De gorilla's wallage en Bolkestein rollebollen intussen ook na de verkiezingen nog flink door het politieke struikgewas. En wat blijkt? Ja hoor. Heb je net je banaan aan Wallage gegeven, blijkt Bolkestein hem met een geweldige muilpeer uit de kolonie te verdrijven. Of andersom. kan mij het schelen. Dat soort dingen spreken ze toch van te voren af tijdens het vlooien. De sterkste aap wint altijd. En de sterkste aap lijkt thans de VVD die het nu al zover voor elkaar heeft dat de uitbundig rijken nauwelijks meet bananen hoeven te geven. En zich ook anderszins niet meer hoeven in te spannen voor het Nederlandse poldermodel dat zo kennelijk is bemalen met niets ontziend egoïsme en naijver. "Zonder je banaan ben ik toch je vriendje", roept Bolkestein nu luidkeels richting Wassenaar, Bloemendaal en Warmond. Want daar zitten andere grote, apen in het struikgewas hunner riante tuinen oeh, oeh, te roepen en zich op de borst te rammen.
Om het aldus ontstane verlies aan bananen te compenseren roept Bolkestein vervolgens in een andere richting waar de minder uitbundige, de oudere, de jonge, en zelfs zieke aapjes zich ophouden: "oeh, oeh! Ik moet flink wat bananen van je hebben wil ik toch nog je vriendje blijven". En ramt zich daarbij eens flink op de borst.
Dat 'oeh, oeh' roepen naar de ene kant en een beetje dom zitten grijnzen naar de andere kant is, sinds de apen, een betrekkelijk nieuwe, maar uiterst doelmatige vorm van belastinginning. Apen evolueren uiteindelijk tot verstandige wezens, meende Darwin.
maar bij VVD-ers duurt het wel èrg lang.

Julius Pasgeld

(bovenstaand stuk hebben we overgetypt uit het Haagse huis-aan-huis-blad 'De Posthoorn' van 24 september jongstleden. Hierin schrijft ene 'Julius Pasgeld' wekelijks een af en toe schitterende column)

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 314, 24 oktober 1997