Psychiatrie; het nut, de reden, de fouten

Na doorgelezen te hebben wat mijn voorgangers zoal te melden hebben over het psychiatrie-vraagstuk, heb ik besloten om er zelf ook eens wat over te schrijven. Het is zo dat er heel wat dingen zijn die ik met Siebe Thissen (zie zijn reactie in het vorige Kleintje) eens ben, maar toch zijn er ook nog wat tegenstellingen...

Eerst, alvorens mij in de discussie te werpen, wil ik mijn mening uit de doeken doen, voor zover ik die heb wat de psychiatrie aangaat. Zelf heb ik de psychiatrie altijd zoveel mogelijk gemeden, mede omdat mijn 'alternatieve' leefstijl me zegt dat ik daar niet thuishoor. De psychologie daarentegen floreert naar mijn mening, al gaat het wel langzaam.... Zelf heb ik enige tijd lang wat gesprekken gevoerd (ook omdat ik psychisch een beetje in de knoop zat) met een (eersteklas) psychologe, waarmee ik op een gegeven moment ook ben gaan praten over de verschillende gedachtengangen over psychologie en psychiatrie.
Allereerst; de grootste misstap die een psychiater, wat zijn instelling betreft, kan maken. De 'opvoeding' van een psychiater gaat naar mijn idee volgens dit schemaatje; - patiënt, - dokter, - ziekte, - medicijn. Dit doordat een psychiater eerst medicijnen studeert alvorens zich op de psychologie te werpen, en daar zit de fout. Hierdoor krijgt een psychiater een verkeerd beeld van de menselijk psyche, namelijk een 'orgaan', wat het niet is. De psyche (na deze te noemen; geest) van de mens, dan wel van het levende, denkende en voelende wezen, is geenszins te vergelijken met een orgaan, al was het alleen maar door de verscheidenheid in functie. De geest is een veel te complex wezen om zomaar met medicamenten de mond te snoeren, waarin alweer een verschil met de psychologie naar voren komt; Een beetje psycholoog leert zijn patiënten om naar zichzèlf te luisteren, naar zijn geest, zijn eigen psyche. Doen ze dat niet allemaal, dan zouden ze dat wel allemaal moeten. Daarbij, een psychische ziekte valt niet te drogeren, medicamenten verhelpen de symptomen, maar de werkelijke aandoening blijft. Daar hoeven we dus niet al te veel heil in te zien.

Voorts wil ik ook nog reageren op het stukje dat Marc schreef
('Psychiatrie; een reactie' in Kleintje Muurkrant nr. 316). Ik denk dat de psychiatrie toch wel een 'middel' of tenminste; 'creatie' is van de kapitalistische ideologie, daar heb ik mijn redenen voor; Kijk, de gehele psychiatrie is er om psychiatrische patiënten te helpen, niet waar? Juist, en waar komen die patiënten voor? Ze hebben problemen op dat gebied. Waardoor ontstaan die problemen? Verwarring, verschopping, overbelasting, noem maar op. Dit alles vaak door de ingewikkeldheid van deze samenleving, en wat voor samenleving is het?
Eéntje met een overwegend kapitalistisch uiterlijk. Zie daar.
Ik zou hier nog verder over door kunnen bazelen, maar dat doe ik niet....

Nog een reactie, op het gedeelte met de tussenkop 'therapie' in Marc's stukje. Hij zegt hierin ongeveer dat 'de maatschappij net zo zou moeten zijn als de therapie'. Alleen al die gewenning van een psychiatrisch patiënt aan die manier van omgang maakt het voor hem/haar moeilijker om weer terug te gaan, en een normaal leven te gaan leiden in de maatschappij. Het is wel zo dat de maatschappij inderdaad zo zou moeten zijn hoor, maar het geeft de patiënt niet echt veel 'sterkte', denk ik. Het feit dat therapie werkt is denk ik meer te wijten aan het contact met lotgenoten, alleen dat al kan een mens kracht geven. Ik wil niet beweren dat Marc in zijn stelling volkomen ongelijk heeft, maar er zitten naar mijn mening toch nog wat kinken in de kabel.

Anne de Maene

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 317, 23 januari 1998