ik ben bezorgd
Wat je niet allemaal in je dagblad tegenkomt! Het pensioenfonds voor de zorgsektor (PGGM) heeft 50 miljard gulden in aandelen en andere speculatieve goederen belegd. Hierover is in 1994 een rendement van nul procent behaald en de PGGM-beleggingsanalisten gaven de schuld aan het "slechte beursklimaat" en de "koersdaling van de dollar". Het jaar ervoor werd een rendement behaald van bijna 16 procent. PGGM telde in 1994 ruim één miljoen pensioengerechtigden en premiebetalende deelnemers en er kwam 1,5 miljard gulden aan premies binnen terwijl er 1,4 miljard aan premies werd verstrekt. En het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP) heeft op haar belegd vermogen van 185 miljard gulden over 1994 een verlies geleden van 1 procent, dat is 1,8 miljard gulden (!)... Eind mei jongstleden maakte de Algemene Rekenkamer bekend dat veertien hoge bazen van het ABP in de periode van 1991 tot 1994 gigantische afkoopsommen (gouden handdrukken) hebben ontvangen, in totaal gaat het om bijna 22 miljoen gulden! En dan wordt het ABP per 1 januari 1996 ook nog eens geprivatiseerd! Wanneer we pogen hierover na te denken is mooi te zien wat er aan de hand is. Een stel speculanten, die uiteraard zichzelf een fraai salaris uitbetalen, schuift met vele miljarden guldens heen en weer, over heel de aardkorst waarschijnlijk, om op langere termijn mensen pensioen uit te kunnen betalen. Mensen werken zich hun hele leven krom en ziek, dragen elke maand netjes een gedeelte van hun vaak met veel pijn & moeite verdiende centen af aan pensioenfondsen zoals ABP en PGGM en moeten er maar het beste van hopen dat dit er in de één of andere pensioenvorm ooit weer uitkomt. Een belegd vermogen van ruim 50 miljard gulden en dan een rendement van 0 procent, of 185 miljard gulden beleggen en daar een verlies van 1% op maken! Dat is toch ongelooflijk! Nog los van het feit dat speculeren natuurlijk per definitie een rampzalige bezigheid is, want wie vraagt zich nog af waarom er in wapens, harddrugs of honderd miljoen flippo's geïnvesteerd wordt, zou je je toch moeten afvragen waarom we niets gehoord hebben van een grootschalige ontslag-golf bij de beleggingsafdelingen van ABP of PGGM! Maar nee hoor, die hoge inkomens kunnen zich alles permitteren. Zoiets heet in die grotemensenwereld bedrijfsrisico, of "tegenvallende markten" zullen we maar denken. En vraagt iemand zich eigenlijk wel eens af wat er aan de hand is met al dat girale en bancaire geld? Waar zijn ze gebleven, die loonzakjes aan het eind van een week werk? Nu krijg je, achteraf, op een stukje papier van de Postbank of welke bank dan ook, je salaris bijgeschreven. Daar zit dan natuurlijk wel weer enkele dagen tussen, tussen het moment dat je baas het geld overmaakt aan de bank en de dag dat de bank dit aan jou overmaakt. En die bank trekt daar dus weer rente van, zonder ook maar iets te doen, ja grote betonnen/glazen gebouwen moeten ervan betaald worden, en dikke inkomens van vele honderdduizenden guldens per jaar. Je ziet ze wel eens rondjes rijden, de bankdirecteuren in hun mercedessen of bmw's... En zoals we in het vorig Kleintje al schreven, uitkeringsgerechtigden krijgen hun uitkering pas na anderhalve maand bijgeschreven! Volgend jaar zijn er TWINTIG MILJOEN Europeanen betaalde-baan-loos! Maar werken op een bank, bij de Sociale Dienst of het Arbeidsburo is een 'echte betaalde baan', net zoals wanneer je je inkomen verdiend door zwaar verslavende medicijnen voor te schrijven of machinegeweren afzet. Het lijkt er niet meer om te gaan wat je doet àls je maar wat doet. En iets doen staat dan gelijk met het hebben van een BETAALDE baan. Arbeit Macht Frei, maar waarvan? Van sociale dienst-repressie, zeurende instanties die steeds dichter op je lip zitten en je behandelen of dat je het niet waard bent om adem te halen. Terwijl er zat mensen rondlopen die zich te pletter werken zonder een BETAALDE baan te hebben. Werken omdat dat inderdaad zin geeft aan je bestaan, omdat het te gek is om te werken aan werk dat de moeite waard is om gedaan te worden. Werken omdat je doorhebt dat er gigantisch veel zal moeten gebeuren om te voorkomen dat het egoïsme van enkelen de dood van zeer velen tot gevolg heeft, dat de honger naar winst onherroepelijk leidt tot enorm grote rampen. Je kunt het nu weer overal om je heen zien. Lange rijen op de stranden, files op de autowegen, klagen over dat alles te duur is, verbrande lappen mensenvlees, kortom het was en is weer vakantie! Mensen hebben zich het hele jaar weer uit de naad gewerkt en mogen zich nu massaal bezig houden met geld uitgeven in en aan hun vrije tijd. 49 weken pezen, 3 weken sjezen... En dit alles levert dan weer vele honderdduizenden BETAALDE banen op in het massatoerisme, de strandbaduitbaters, ijscotenten, danspaleizen, zakkenrollers en anwb-alarmcentrales. De massa-hysterie neemt verontrustende vormen aan. Het gaat zogenaamd niet goed met de economieën van enkele grote landen en dus wordt er drastisch bezuinigd op collectieve voorzieningen. We zien dit in Nederland, in heel Europa, Japan en de Verenigde Staten. Wanneer de midden- en bovenlaag (met inkomens soms vele tientallen keren hoger dan het bestaansminimum!) in een maatschappij niet elk jaar zoveel procent meer verdiend, dan is er sprake van een economische crisis en dient er fors ingegrepen te worden! Niet in de gevaarlijk verspillende massaproduktie van onzinnige produkten zoals bijvoorbeeld eerdergenoemde flippo's of zevenenvijftig verschillende soorten tandpasta en bijbehorende borstels en krabbertjes, nee, er dient bezuinigd te worden op de kwaliteit van het leven van ouderen, jongeren, studenten, zieken en armen, kortom al diegenen die geen economische machtsfactor van betekenis vormen. Je zou natuurlijk veel meer geld kunnen weghalen bij de zeer rijken, maar die schuiven simpelweg een landsgrensje op dus dat lukt niet. Je zou het ook kunnen halen door wat minder geld uit te geven aan een snelweg, miljardenkostende tunnel of brug, of één of twee industriegebiedjes minder, maar nee hoor, diegenen die al (te) veel geld hebben protesteren hiertegen en schakelen hun politieke of economische kruiwagens in. De sigarenrokende lobby komt op gang en de door iedereen gekozen politici kiezen voor datgene wat een kleine bovenlaag het allerverstandigste vinden voor ons land. Ja hallo, een enigszins peinzende kleuter kan je al vertellen dat hoe meer wegen je aanlegt des te meer auto's er op zullen rondrijden. Dat hoe langer we wachten met het verknoeien van fossiele brandstoffen in zoiets ouderwets als een verbrandingsmotor (al honderd jaar vrijwel onveranderd!), we regelrecht afstevenen op levensgevaarlijke energieopwekking in bijvoorbeeld nucleaire energie-centrales. Dat het niet radicaal verbieden van gif- en derrie-uitstoot het aantal zieken en doden zo heftig doet stijgen dat de gezondheidszorg een industrie van formaat is geworden. Het is toch schofterig dat de Tweede Kamer vlak voor dat zij zelf het vliegtuig namen nog even snel het besluit nam alsnog de Betuwelijn en een groter Schiphol aan te leggen? Is dit alles te zuur en zwartgallig? Nee, dat dacht ik niet. De keuzes die overal om ons heen gemaakt worden zijn rampzalig, punt. Het wordt buiten wel degelijk steeds viezer en dat leidt tot, zoals iedereen ondertussen zal moeten beamen, ademhalingsproblemen en erger. De nadruk die er ligt op het creëren van werk heeft alles te maken met arbeidsverschaffing en disciplinering en niets met solidariteit en gemeenschapszin. Niemand heeft het meer over de inhoud van werk, het gaat alleen nog maar over de betaling van werk. Melkert-banen, banenpools, jeugdwerkgarantieplan, flexibele banen, oproepbanen, deeltijdbanen en de opmars van uitzendburo's. Die laatsten werden nog niet zo lang geleden door iedereen terecht als uitbuiters en koppelbazen beschouwd maar vanaf nu mogen ze ongestraft mensen langer dan een half jaar uitlenen aan de onderneming. Het Ministerie van Sociale Zaken zal voorlopig een 'gedoogbeleid' voeren. Schande! Net zo schande als dat werkloze schoolverlaters met ingang van 1 januari komend jaar iedere baan moeten accepteren die ze "aangeboden krijgen"! Dat notabene Klaas Wilting, de megafoon van de Amsterdamse politie, zich zorgen moet maken over de tweedeling in de samenleving: "de tweedeling waar we al middenin zitten, met een grote groep die we 'losers' noemen en anderen die alles hebben". Hij voorspelt geweld, veel geweld... En net zo schande als dat het Nederlandse Ministerie van Economische Zaken vanaf 1991 ELK JAAR honderd miljoen gulden aan Philips schenkt "voor research & development", zodat er ondertussen 35 miljoen gulden overheidsgeld weggegooid is aan Philips' geflopte tv-standaard D2TV en 200 miljoen gulden verdwenen is in het eveneens mislukte megachip project in samenwerking met Siemens. En wat te denken van de 162 miljoen gulden waarnaar de Nederlandse overheid kan fluiten die Dasa (Fokker) heeft verloren. Dat zijn nog eens grote bedragen, daar hoor je bijna nooit iemand over. Veel mensen roepen daarentegen dat de sociale uitkeringen in Nederland naar beneden moeten aangezien Nederland in verhouding met andere Europese landen te royaal zit. Niemand weet eigenlijk precies hoe het zit en het Ministerie van sociale zaken en werkgelegenheid heeft daarom aan enkele onderzoekers gevraagd de diverse sociale zekerheids-stelsels in de ons omringende landen eens te vergelijken. In Trouw van 23 juni 1995 stond een recensie van dit boek (Sociale Zekerheid - stelsels en regelingen in enkele Europese landen, VUGA-DenHaag 1995) en wij citeren hieruit: "Het paradijsachtige beeld dat Nederland van zijn sociale zekerheid heeft, moet wat worden genuanceerd. De auteurs dragen hier en daar argumenten aan waarom het Nederlandse stelsel niet persé beter is dan dat in andere EU-landen. Zo kent Nederland weliswaar relatief hoge uitkeringen, maar dat wil niet zeggen dat de uitkeringsgerechtigde hier ook meer te besteden heeft. In landen als Frankrijk en Duitsland bestaan namelijk individuele aanvullende uitkeringen, die niet in de statistieken (kunnen) worden meegerekend. Het kan dus zijn dat een Franse of Duitse werkloze uiteindelijk beter af is. Ook plaatsen de auteurs een kanttekening bij het standpunt dat de hoge uitkeringen hier te lande een lage arbeidsparticipatie veroorzaken. Huns inziens mogen deze twee gegevens niet zonder meer worden gekoppeld. Immers, ook in de Scandinavische landen zijn de uitgaven voor de sociale zekerheid hoog, terwijl het werkloosheidspercentage er (nog) beduidend lager is. En neem België: daar is de werkloosheidsuitkering 64 procent van het minimumloon (in Nederland (nog) 90) en toch telt België naar verhouding meer werklozen. De auteurs ontkrachten verder de veelgehoorde klacht dat Nederland extreem veel aan sociale zekerheid uitgeeft. Volgens de officiële cijfers bedroegen die uitgaven in 1992 33 procent van het bruto binnenlands produkt. Het EU-gemiddelde was toen 27 procent. Maar, schrijven de auteurs, een vergelijking is niet probleemloos omdat elk land een eigen definitie van sociale-zekerheidsuitgaven hanteert. Zo gaat Nederland uit van bruto-uitkeringen, terwijl buurlanden met een netto-uitkering werken. Daardoor komt Nederland automatisch hoger uit (...) De onderzoekers constateren dat Nederland er in vergelijking eigenlijk alleen negatief afkomt, omdat er veel meer zieken en arbeidsongeschikten zijn: tussen 1980 en 1992 twee keer zoveel als in de ons omringende landen. Nederland gaf in 1992 7,4 procent van het bruto binnenlands produkt uit aan invaliditeit, tegen een gemiddelde van 2 tot 3 procent in de EU. Overigens is de WAO-uitkering in Nederland niet extreem hoog: 74 procent van het laatste loon: in België tussen de 80 en 90 procent, in Duitsland zelfs 100)." Maar Nederland zal de amerikaanse TV-nettentrend wel achterna lopen. De debilisering neemt steeds grotere vormen aan. Bij het gemiddelde noordamerikaanse gezin staat de TV-buis gemiddeld zeven uur per dag te gloeien en hoe jonger de kinderen zijn, des te meer ze kijken. Aangezien wij hier in DenBosch ook al weer bijna dertig (!) kabeltelevisienetten hebben begin ik me zo langzamerhand toch wel af te vragen of ik, wil ik niet ten onder gaan aan de overal om ons heen zijnde leegte en egoïsme, beter ...
(deze klaagzang kregen wij digitaal toegestuurd via ons E-mail adres:
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 288, 18 augustus 1995
