zaterdag 13 januari-2007
Nog eens, maar dan anders. Tussen 19 en 24 februari 2005 organiseerde de Independent Jewelers Organisation een beurs vol glimmers in het Hilton van Austin, Texas. Een deel van de nering was afkomstig uit Antwerpen en werd na afloop dan ook als de donder teruggevlogen. Naar Schiphol. Daar zou de zending dan worden overgeladen op een KLM toestel voor een vluchtje Antwerpen. Keurig bewaakt. Maar wat gebeurt er? Op Schiphol wordt de boel door een paar onverlaten op uiterst kundige wijze gejat tijdens het overhevelen van de handel van de ene kist naar de andere. Voordat ze op onze nationale luchthaven met rookpluimen de wakers aan de poort konden waarschuwen reden de boefjes al vrolijk met hun buit van grofweg 150 meloen de vrije natuur in. En wat de bromsnorrenvereniging daarna ook verzon: geen dader, geen buit. De verzekering was er goed voor. Och, zegt meneer Leeser van Gassan Diamonds, maar die boefjes kunnen er toch niks mee, want die glimmers waren allemaal gecertificeerd. Ja, doei.
In juli/augustus 2006 vernamen we uit welingelichte kringen dat in Antwerpen een pluk van de buit per ongeluk was verhandeld door de firma Muller & Sons. Fuck. Daar gaat je goeie naam. Dus wat doet M & S? Die gaat aan de noodrem hangen bij een goeie kennis in Amsterdam (Job Cohen) en bij het OM (Leo de Wit). En het foutje wordt met de mantel der al dan niet betaalde liefde bedekt. Aldus onze Deep Throat.
Maar ook intern zaten ze bij Muller & Sons gebamzaaid. De bedrijfsleider van de onderneming is namelijk een meneer Zajtman. En laat dat nou de broer zijn van de op een na hoogste bef van het Antwerpse gerecht, Benjamin Zajtman. Niet zomaar een Manneke Niks dus, die bovendien adviseur bij heikele zaken is van het meisje Onkelinkx, de Belgische minister van Justitie met haar zo intrigerende Turkse roesmiddelen-connectie. Kip in het pannetje zou je zeggen. Wel een kip met duizend vlieguren misschien, maar nou komt het. Die Italiaanse operetteprofessor Scaramella, die Litvinenko in Londen kwam vertellen dat de Rus op een dodenlijst stond net toen ie van een overheerlijke polonium-sushi zat te genieten, blijkt te zijn gestiekt door de Battistolli Group uit het Italiaanse Vicenza. Een groep die zich ondermeer bezighoudt met het beveiligen van internationale glimmertentoonstellingen. Van New York tot Dubai, van Hong Kong tot Moskou. En wat hebben puzzelfanaten van de CIA en de FBI uitgevogeld? Dat op die shows veel spullen worden verhandeld waarvan de opbrengst wordt gebruikt voor het in stand houden van jihadjes en andere sportieve bezigheden. Over het financieren van contra-jihadjes houden ze wijselijk hun wafel. Want wat die baarden kunnen, kunnen wij ook. Nou heeft die club van Battistolli misschien geen hol te maken met die heist op Schiphol. Maar... U begrijpt waar we heen willen? Juist. Met 150 meloen kan je heel wat doen. Met name in het parallelle circuit vol Scaramella’s, Litvinenko’s en ander ongerief.

donderdag 25 januari-2007
Nu de Londense en Moskouse bromsnorski eendrachtig op zoek zijn naar de vermeende polonium-hustler Vladimir X, zouden we bijna de Napolitaanse communistenkluiver Mario Scaramella vergeten. De vriend van wijlen Alexander Litvinenko. Wij schreven al eerder dat ie financieel overeind werd gehouden door het Italiaanse beveiligingsbedrijf Battistolli. Maar onze operetteprofessor blijkt nog meer connecties te hebben in dat wereldje van camera’s en enge honden. Bij zijn noeste pogingen om aan de vooravond van de laatste verkiezingen Romano Prodi en andere leden van diens centrum-linkse Unione als ouwe KGB-informanten neer te zetten werd hij geïnstrueerd door Curtis Perry en Lou Palumbo. Twee Amerikaanse beveiligingsexperts van de Incident Management Group (IMG) uit Florida, die allebei een prachtige carrière achter de rug hebben bij de CIA.
Zo is er een teepje beschikbaar van een telefoonbabbel tussen Mario en Curtis Perry waarin de sushibariton een kleine aria ten beste geeft over zijn opdracht om Prodi te besmeuren. Maar door euforische gevoelens gedragen zwaait hij vervolgens een wolk van wierook in de richting van de internationale organisatie waarvoor hij werkt. Een club die volgestouwd zit met voormalige werknemers van de CIA, de KGB, Britse MI-boys en meer van dat moois uit de sfeer van de schiettent. Perry maant hem dan tot kalmte en zegt: “Jij moet werken aan de Italiaanse politieke situatie”.
Dan refereert Scaramella aan een sollicitatiegesprek dat ie had gehad met de toen nog aan de macht zijnde Silvio Berlusconi. Mario had daarbij zijn voorkeur uitgesproken voor een baantje bij de organisatie van Jap de Hoep Sjeffer in Brussel, omdat een warm plekje in het Italiaanse parlement naar zijn inschatting er niet meer inzat door zijn zwaar bekritiseerde onthullingen over het KGB-verleden van Prodi. Nou, zei Perry toen: “Je kan misschien wel kabinetsmedewerker worden”. Good old Curtis ging er daarbij maar even vanuit dat de broer van Willem Endstra’s zakenrelatie de verkiezingen weer zou winnen.
Wat is er eigenlijk veranderd sinds de dagen van P2 en Gladio? Geen mallemoer zo te horen. Volgende keer meer. Stay tuned.