woensdag 11 november-2009
Er is in de States al een tijdje een proces aan de gang tegen de firma XE. Tot voor kort Blackwater. Een particuliere beveiligingsfirma die dikbelegde hamburgers verdient in bezette gebieden. Het personeel van de club bestaat nou niet echt uit de heffe des volks. Buitensporig geweld tegen burgers wordt niet geschuwd en handel in wapens, drugs en vleeswaren staat bij heel wat zwart waterartiesten als een leuke hobby te boek. Maar desondanks slaat de verveling af en toe toch toe. Neem nou de groene zone in Baghdad. Er valt misschien eens per jaar een verdwaalde raket, maar voor de rest is er geen kut te doen. En dan verval je al gauw in activiteiten die in het normen en waarden boekje van Jan Peter Fruitvlieg nog niet eens voorkomen in de lijst van geraadpleegde bronnen. Zo hebben twee ex-werknemers recentelijk tegenover de rechter verslag gedaan van het inhuren van uiterst jeugdig materiaal om de pijp eens flink uit te kloppen. Onder de slogan "steek je leuter in een kleuter" en tegen betaling van 1 dollar. Brandmeldingen bij de leiding van het bedrijf om een einde aan deze praktijken te maken leden zware schipbreuk.
Ook in het hoofdkwartier van XE in North Carolina wordt er driftig buiten de deur gehopst, maar dat weerhield de regering van Obamamia er niet van om Blackwater aka Xe kortgeleden te verrassen met een cadeautje van 20 meloen dollar. Ging om een uitbreiding van het bewakingscontract in... Irak. Change? Our ass.

vrijdag 20 november-2009
Die jongens van de firma Xe aka Blackwater zijn net Haarlemmer olie. Ze zijn overal goed voor. Zo arriveerden op 3 november jl. 202 zendelingen van deze fijn-christelijke voorhoede via Heathrow in Pakistan, waar ze door de douane rapido en zonder de gebruikelijke shitcontrole door een zijdeurtje naar buiten werden geloodst. De meesten namen hun intrek in het luxueuze Pearl Continental hotel in Peshawar. Heul toevallig ook het geplande onderkomen van het Amerikaanse consulaat aldaar.
Deze verse vertegenwoordigers van de Nobelprijswinnaar voor de vrede in het roerige gebied zijn hun collega's daar te hulp geschoten om "het Amerikaanse hulpprogramma in de regio" te beschermen. Nou, hoe dat hulpprogramma eruitziet weten we wel zo'n beetje. En we mogen aannemen dat de inwoners van Peshawar ook niet achterlijk zijn. Per saldo doen de onderdanen van directeur Erik Prince dingetjes die niet staan vermeld in het Amerikaanse handboek soldaat. Valse vlagoperaties ism de CIA, bommetjes laten ploffen op drukke markten en pleinen, handelen in allerlei ongein, links en rechts mensen verhoren met methodes waarvan de vader van Maxima nooit gehoord had, alles neuken wat los en vast zit, kortom echte vredesoperaties. Onder het motto "yes, we can". En bovendien tegen een Princelijk honorarium waar zelfs meneer Zalm you tegen zou zeggen.
Soms gaat het in alle drukte wel eens fout. Zoals in 2007 bij een aanslag in Irak waarbij zeventien burgers het loodje legden. Blackwater bleek de dader en de firma dreigde zijn Iraakse vergunning kwijt te raken. Geen nood. Er werd een meloen dollar uitgetrokken voor het steken van penningen op de juiste plekken tussen Eufraat en Tigris. Daarmee werd hun vroegtijdige aftocht uit Saddammeke's voormalige zandbak voorkomen, zij het tijdelijk. Officieel is hun missie daar nu afgelopen, maar ze zitten er nog steeds. Sterker nog, ze kregen er onlangs nog wat vers gedrukte greenbacks bij.
Die omkoopaffaire dreigt trouwens een rechtzaak te worden in de States. Dreigt, maar het zal wel met een ouwejaarssisser aflopen. Erikje weet teveel van allerlei narigheid. En een Sibel Edmonds is genoeg. Stay tuned.

vrijdag 4 december-2009
Hoor je het eens van hemzelf. De van huis uit in de poen zwemmende, voormalige Navy-SEAL Erik Prince heeft nu paginabreed in Vanity Fair toegegeven, dat hij een asset van de CIA was. Eigenlijk meer dan dat. Hij bleek namelijk jarenlang absolute ex-toppers van de Company's vuile klussenafdeling in dienst te hebben gehad. En niet voor niets. Op het erf van Erik's eigen stulpje werd een flinke pluk rausdausers intensief getraind "to find, fix and finish" door de CIA uitgekozen enemies of the state.
Er werden in het artikel twee voorbeelden opgevoerd: een meneer Darkazanli en onze ouwe vriend Abdul Quadir Khan. Beide heren werden wekenlang afgelegd, maar om de een of andere polletieke reden ging het fix and finish-feest niet door. Darkazanli stond te boek als een Schijthuisfinancier en zou banden hebben onderhouden met de baarden die eindjaren negentig een paar Amerikaanse ambassades in Oost-Afrika elimineerden. Nou was het lullige, dat Darkazanli in Duitsland woonde. Eigenlijk mag je daar als geallieerde geen werkzaamheden op speurneuzenterrein verrichten zonder de Krauts vantevoren op de hoogte te stellen. Maar daar hadden Erik en zijn boys blijkbaar even schijt aan.
Dat gold ook voor de operatie versus Khan. Nou hebben die Paki's zo langzamerhand geen ene moer meer te vertellen binnen hun eigen landsgrenzen, maar gezien de innige banden die de CIA onderhoudt met de Paksitaanse ISI (Inter-Service Intelligence) had je toch een vriendelijk gebaar verwacht. Noppes. Als de boys van Prince groen licht hadden gekregen had Khan het ineens erg druk gekregen met het afwerken van 72 maagden. Maar zoals gezegd, dat gebeurde niet.
Of deze nieuwe revelaties over geheime Amerikaanse doodseskaders aansluiten op die van collega Seymour Hersh eerder dit jaar is nog moeilijk te zeggen. Hersh had het over een moordcommando van eendenkiller Dick Cheney. Terwijl het Princelijke team op de CIA leunde. En Cheney en de CIA waren niet bepaald vrienden voor het leven. Dachten we. Maar misschien zijn we op een bepaald moment wel ernstig de weg kwijtgeraakt in deze wildernis of mirrors. En zijn onze kruimeltjes brood opgevreten door een eagle. Hoe het ook zij, stay tuned.

vrijdag 11 december-2009
Niks moeilijks. Blackwater werd ingehuurd toen de Amerikanski's verhaal gingen halen bij de Iraakse snorren en de Afghaanse baarden voor het binnenvliegen van de Twin Towers. Het leek een eitje te worden, maar al gauw werd duidelijk dat de expeditie in het Midden- Oosten wat langer zou gaan duren. Daarbij liep het CIA-personeel daar het risico in de kraag te worden gevat. Met alle lullige gevolgen vandien. Om die boys te beschermen werd de elite van Eric Prince te hulp geroepen. Maar al heul gauw werden die experts ook ingezet bij het "snatch and grab"-programma, waarbij verdachte snorren en baarden van de straat of uit hun nest werden geplukt. In heel wat gevallen werden ze meteen geboekt voor een baardvlucht naar een kruipruimte in Letland, Polen, Roemenië en meer van dat soort vakantielanden voor een Barbie-behandeling. Of op Gitmo rapido in een fleurige oranje overall gehesen.
De man die namens de CIA de deal met Prince maakte was "Buzzy" Krongard. Oorspronkelijk een van de baasjes van de bank AB Brown. Een greenback-vehikel dat ernstig verdacht werd van witwassen en van putten met voorkennis in de week voor 9/11.
Desondanks werd "Buzzy" als jarenlange vriend van de Bushes na 9/11 de baas op de operatie-afdeling van de CIA. Na een paar woelige jaartjes stapte hij over naar... Blackwater. Change? No we can’t. Stay tuned.