woensdag 13 oktober-2004
Op 14 december 2001 checkte Michael Meiring weer eens in bij de hotelbalie van het Evergreen Hotel in Davao City op de Filippijnen. Meiring was de afgelopen 10 jaar een vaste gast van het budget hotel. Zijn vaste verblijfplaats was Calimino, Los Angeles in de VS en zijn inkomsten verdiende hij, volgens eigen zeggen, met het zoeken naar goud en andere schatten. Bij zijn bagage zaten 2 zware metalen kisten. Tussen eind december 2001 en april 2002 ontploften er bommen in verschillende steden op de Filippijnen. Deze werden geclaimd door verschillende groeperingen, zoals de Christian Lumad Nationalist Army. Op 21april 2002 was er een bomaanslag in General Santos City, daarbij werden 15 mensen gedood en 55 gewond. Op 16 mei was er een explosie in kamer 305 van het Evergreen Hotel. Hotelgast Micheal Terence Meiring werd zwaar gewond afgevoerd naar het ziekenhuis. Op 19 mei werd de zwaar gewonde Meiring door twee medewerkers van de FBI weggehaald uit het ziekenhuis en terug naar de VS gevlogen.
Enkele maanden later werd bekend dat onderzoek had uitgewezen dat de explosie gebeurde toen Meiring bezig was om een bomaanslag op het Evergreen Hotel voor te bereiden. Bij het onderzoek kwam een identiteitskaart aan het licht van het Moro National Liberation Front waarop een foto van Meiring, met naam en geboortedatum. Verder bleek dat Meiring in gesprekken had laten doorschemeren dat er meer bomaanslagen zouden volgen. Daar zou de Jama al Islamija achter zitten.

maandag 18 oktober-2004
Op 19 mei 2002 werd de zwaargewonde Michael Meiring uit zijn ziekenhuisbed in Davao City in de Philippijnen gelicht door medewerkers van de FBI en op transport naar de VS gezet. Michael (67) was gewond geraakt bij een ontploffing in zijn hotelkamer, veroorzaakt door explosieven die hij bij zich had. Zelf had hij verklaard dat een man een handgranaat in zijn kamer gegooid had. Het feit dat Michael zo plots verdween - met hulp van de FBI - deed allerlei alarmbellen rinkelen en al snel gingen er geruchten dat hij voor de CIA werkte. Zelf had hij altijd gezegd datCIA voor hem betekende “Christ in Action”.
Een jaar later (juli 2003) brak er in Manilla een muiterij uit onder een aantal officieren van het leger. Zij beschuldigden de militaire top en de regering ervan onder één hoedje te spelen met de VS (operatie Greenbase) om een grotere Amerikaanse aanwezigheid (legerbases en troepen) in de Filippijnen mogelijk te maken en de weg vrij te maken voor Amerikaanse investeringen in de olie- en gaswinning. Terugkeer van Amerikaanse troepen ligt zeer gevoelig op de eilanden, maar in het kader van The War on Terror was de militaire steun van de VS in een paar jaar gestegen van 2 naar 80 miljoen dollar per jaar en bovendien waren er al Amerikaanse Special Forces actief in de strijd tegen de Abu Sayyaf groep op Mindanao.
In het kader van Operatie Greenbase, een lokale variant van de Italiaanse strategie van de spanning, werden op Mindanao bomaanslagen gepleegd en bommeldingen gegeven. Zo zou de aanslag op het vliegveld in Davao (met 38 doden) op het conto van deze operatie komen, verder werden er wapens door het leger verkocht aan de rebellen; werd de ontsnapping van Al-Ghozi (een bommenspecialist van Jama al Islamija) uit de gevangenis ‘geregeld’, en zou een nieuwe serie aanslagen gepleegd gaan worden. De soldaten stonden niet alleen met hun beschuldigingen, enkele dagen voor de muiterij werd door religieuze groepen, advocaten en hulporganisaties een onderzoeksgroep ingesteld om de bomaanslagen te onderzoeken. De regering zegde toe een en ander te onderzoeken en de soldaten gingen terug naar de kazernes.