woensdag 28 december-2005
Waar blijft de tijd? Op 4 januari 1988 vond de redelijk betoefde reclameboy Wim Laverman niet geheel tot zijn verrassing op zijn bureel een briefje van zijn jonge medewerker Robin G. de Vilder, die in de zomer van het jaar daarvoor de vrije hand had gekregen bij het beleggen van Wim’s losse pegels. Robin liet in zijn epistel weten dat hij bij speculaties op de (optie)beurs een bedragje van zestien miljoen was kwijtgeraakt. En zo’n tien miljoen daarvan was van Wim en diens zakenpartner Jan van Buuren. Van wie de rest was is nooit duidelijk geworden, maar gezien Robin’s snorkelende uitgaansleven met figuren uit het duistere circuit hebben we wel een donkerbruin vermoeden.
Wim en Janus namen de verzekering van de jonge speculant dat hij alles zou terugbetalen niet voor Ketellapper aan en startten een afpakprocedure die drie miljoen piek opleverde. Maar ze wilden de rest ook terug en stelden daarom Robin’s vader Rob mede-aansprakelijk voor de financiële schade. Want die was heel vaak aanwezig geweest bij het losjes uitwisselen van de beursberichten tussen Laverman en De Vilder junior en wist daardoor volgens Laverman van menig hoed en rand. Een soort morele aansprakelijkheid dus, waarvoor senior makkelijk kon instaan omdat ie leunde op een sommetje van rond de 150 miljoen.
Maar senior, de toenmalige voorzitter van de Amsterdamse Kamer van Koophandel, bakte niet en er ontstond een jarenlange controverse, die uiteindelijk via de rechter over de finish werd gebracht. Robin kreeg anderhalf jaar voor zijn mik. Het uitzitten daarvan werd weliswaar nog even opgeschort om de jeugdige beursexpert in de gelegenheid te stellen zijn studie te voltooien en in het huwelijk te treden, maar uiteindelijk belandde hij achter het gaas van het zompige pretpark in Veenhuizen. Daar zou hij zijn bedreigd door luitjes die al wat vaker van de geneugten van dit soort pretparken hadden genoten.
Om de zinnen wat te verzetten ging Robin G. tijdens een weekend-verlof eind maart 1996 een avondje stappen in Amsterdam. Samen met zijn echtgenote Annemiek en een paar bajesklanten. Tijdens dat avondje raakte Annemiek door een nog steeds wat mistige oorzaak in een coma en overleed in het ziekenhuis.
Sindsdien werd het aanzienlijk stiller rond de zwaar getroffen doctor in de financiële wiskunde en non-lineaire dynamische systemen. De bizarre gebeurtenissen uit zijn verleden kwamen eigenlijk alleen nog ter sprake bij het overlijden van zijn vader in 1997 en de kandidatuur van zijn zuster voor de post van staatssecretaris van Emancipatie en Gezinszaken namens de LPF in 2002. Hij werd associate professor aan de Universiteit van Amsterdam, publiceerde er driftig op los over interessante zaken binnen zijn vakgebied en kocht zo’n twee jaar geleden een riante stulp in Laren.
Dat laatste hebben we van een lezer die ons daarover recentelijk benaderde met de volgende mail:

“Wellicht een aardig nieuwtje. Professor R. de Vilder heeft zijn zeer riante woning in Laren geheel laten verbouwen. Op zich niks mis mee. Hij heeft het pand circa 2 jaar geleden aangeschaft en toen ook laten verbouwen. Alleen heeft hij toen en nu ook weer gebruik gemaakt van een fors regiment oosteuropese werkers, welke nu niet direkt beschikte over de juiste papieren om in Nederland te kunnen werken. Om een zo hoog mogelijke produktie voor een zo laag mogelijke prijs te behalen mochten ze wekenlang zelfs overnachten in de woning, zodat ze meteen uit bed op het werk waren. Hoe zou hij dat nu toch financieel/administratief kunnen verantwoorden?“

Weten wij ook niet. Misschien heeft de prof een non-lineair trucje gebruikt of zo. We zullen het hem vragen. Want iedereen denkt wel dat we nooit wederhoor toepassen, maar onze trouwe lezers weten wel beter. Stay tuned.

donderdag 29 december-2005
Nee, Robin G. de Vilder is niet van plan inhoudelijk te reageren op ons stukkie van gisteren. Hij schreef ons stante pede terug:

“Eventuele vragen van de fiscus en/of arbeidsinspectie beantwoord ik direct aan hen en niet via uw medium”.

Kijk, dat is nou wederhoor. Maar nou weten we nog niet of de associate professor van de UvA wel reageert op mailtjes die niks van doen hebben met Bob de Bouwer-werkzaamheden in zijn Larense onderkomen. Bijvoorbeeld met deze, die knabbelt aan ons “donkerbruin vermoeden” van gisteren:

“Charlie Hilm is een vreselijk aardige, jiddische confectie-producent die alles in het Verre Oosten regelt. Zeer kosher en sticht her en der scholen op eigen kosten om kinderen van zijn arbeiders gratis onderwijs te geven. Charlie had destijds in het Amsterdamse ook contacten met Robin en heeft toen zijn spaarpot verloren. Enige meloenen for sure. Charlie is absoluut geen penose”.

Zullen we dat nou voorleggen aan Robin of niet? Net nu Nederland eruit ziet zoals het hoort rond deze tijd en het wachten is op de vette happen, de bubbels, Youp de Naaier, familiaal gedreutel rond de uitvallende boom en de obligate pleurisherrie om 2006 in te luiden. Maar hé, het nieuws gaat door. Dus doen we het gewoon. Stay tuned.

vrijdag 30 december-2005
Acteerde iedereen maar zo. Weer keurig een antwoord van Robin de Vilder op onze laatste missive die betrekking had op de verdwenen meloenen van confectionair Charlie Hilm. Robin schreef:

“Charlie Hilm is inderdaad een heel aardige en correcte man. Verder heb ik hier niets aan toe te voegen”.

Daaruit mogen we met enige zekerheid destilleren dat onze berichtgeving van gisteren juist was. Goddank, want voor je het weet heb je Het Parool weer achter je vodden.
Overigens nog een aardig weetje voor de lezer die ons opmerkzaam maakte op de Poolse landdagen in Robin’s Larense stulp en zich ondermeer zorgen maakte over de financiering ervan. Op 2 oktober 2003 verwierf de associate prof bij de ING een lening van 1,6 miljoen euro tegen een rente van 3,6 procent. Op 13 april van dit jaar kwam daar nog eens bedragje overheen van 150.000 euro tegen een percentage van 3,3 procent. Er moet bij die bank dus groot vertrouwen heersen in de solvabiliteit van de wiskundige bolleboos en de waarde van zijn woning. Waarvan acte.