Het was vandeweek weer eens zover. Willy en Maxi gaan op staatsbezoek naar China. In gezelschap van Bertje Flapdrol en een vliegtuig vol marktkooplui. Om te kijken of die spleten nog wat kopen willen. En ja hoor, onze koninklijke marktmeester heeft nog niet de deur van zijn noodgebouwtje achter zijn kont op slot gedaan of er volgt een nummertje azijnpissen. Willy gaat namelijk met zijn vier meiden eerst even rondneuzen in China voor ie officieel met Xi uit eten gaat. Dat was al helemaal not done. Nog afgezien van de vraag die krentenwegers opwerpen of je als koning überhaupt wel naar de bakermat van de fu yong hai kan afreizen in de wetenschap dat de mensenrechten daar vertrappeld worden. Hetzelfde gelul dus als eerder dit jaar toen Willy, Maxi en Flapdrol de laatste eer gingen bewijzen aan de met Allah herenigde Saudische koning Abdullah. Hoofdjurk van een land waar al dan niet vermeende onverlaten naar keuze kunnen worden getracteerd op zweepslagen, een lading stenen, een Jezusoefening aan de rekstok, een onthoofding en meer van die frivoliteiten. Maar de schoorsteen moet roken. Erst das Fressen, dann die Moral. Hebben Willy of Flapdrol het dan helemaal niet over die mensenrechten gehad? Tussen alle plechtigheden door. Op de plee of zo. Iedereen moet wel eens. Ook die nieuwe koning van de zandbak. En een mooier moment is er niet om al kletterend samen effies iets weg te mummelen over mensenrechten. Iedereen blij. Je klavieren onder de handdroger. Mission accomplished. Kijk, dat is nou stille diplomatie.
Nu we het toch over kwalijke bezoeken hebben. Adolf Assad is eerder deze week stiekem bij Vlad Poetin geweest. Vond iedereen, nou ja iedereen, aan deze kant van de demarcatielijn meer dan schandalig. Je gaat toch geen vriendelijk handje schudden met zo'n walgelijke dictator die zijn volk tiranniseert?! Leuke vraag: hoe lang is Assad al Adolf? Nou, dat loopt al aardig in de papieren. En wisten we dat? Ja, dat wisten we. Wat, we huurden hem af en toe zelfs in om zijn spécialité de la maison uit te pakken. Gaan we er gemakshalve van uit, dat “we” identiek is aan de CIA. Syrië was namelijk een favoriet land als eindbestemming voor de zogenaamde baardvluchten, waarbij terroristen of wat daarvoor doorging onderandere hun oordeel mochten geven over de kwaliteit van de daar in zwang zijnde badhanddoeken. Een van hen was Maher Arar. Een Syrische bolleboos op het gebied van telecommunicatie die in 1987 naar Canada was verhuisd. In 2002 had ie het slechte idee om familie in Tunesië te bezoeken. Op zijn terugweg naar Canada moest ie in New York overstappen. Dat lukte niet, want hij werd in de kraag gevat door Amerikaanse geheimschrijvers en stevig verhoord. Hij zou volgens krakkemikkige Canadese gegevens mogelijk terroristische neigingen hebben. Dat verhoor leverde geen hol op en zoals gebruikelijk in de jaren na het optreden van Osama's Flying Circus ging Maher op rendition. In een voormalig drugstoestelletje oostwaarts. In zijn geval naar... Syrië. Het land van Adolf. Daar kreeg Maher de full Monty, maar na een jaar kwamen ze in Syrië tot de conclusie dat ie brandschoon was. Maher mocht naar huis. Excuses vanuit Washington? Ja doei. Financiële compensatie? Ja doei doei. Mensenrechten? Alleen als het zo uitkomt.
- Datum: .