Skip to main content

Het was vandeweek weer eens zover. Willy en Maxi gaan op staatsbezoek naar China. In gezelschap van Bertje Flapdrol en een vliegtuig vol marktkooplui. Om te kijken of die spleten nog wat kopen willen. En ja hoor, onze koninklijke marktmeester heeft nog niet de deur van zijn noodgebouwtje achter zijn kont op slot gedaan of er volgt een nummertje azijnpissen. Willy gaat namelijk met zijn vier meiden eerst even rondneuzen in China voor ie officieel met Xi uit eten gaat. Dat was al helemaal not done. Nog afgezien van de vraag die krentenwegers opwerpen of je als koning überhaupt wel naar de bakermat van de fu yong hai kan afreizen in de wetenschap dat de mensenrechten daar vertrappeld worden. Hetzelfde gelul dus als eerder dit jaar toen Willy, Maxi en Flapdrol de laatste eer gingen bewijzen aan de met Allah herenigde Saudische koning Abdullah. Hoofdjurk van een land waar al dan niet vermeende onverlaten naar keuze kunnen worden getracteerd op zweepslagen, een lading stenen, een Jezusoefening aan de rekstok, een onthoofding en meer van die frivoliteiten. Maar de schoorsteen moet roken. Erst das Fressen, dann die Moral. Hebben Willy of Flapdrol het dan helemaal niet over die mensenrechten gehad? Tussen alle plechtigheden door. Op de plee of zo. Iedereen moet wel eens. Ook die nieuwe koning van de zandbak. En een mooier moment is er niet om al kletterend samen effies iets weg te mummelen over mensenrechten. Iedereen blij. Je klavieren onder de handdroger. Mission accomplished. Kijk, dat is nou stille diplomatie.  
Nu we het toch over kwalijke bezoeken hebben. Adolf Assad is eerder deze week stiekem bij Vlad Poetin geweest. Vond iedereen, nou ja iedereen, aan deze kant van de demarcatielijn meer dan schandalig. Je gaat toch geen vriendelijk handje schudden met zo'n walgelijke dictator die zijn volk tiranniseert?! Leuke vraag: hoe lang is Assad al Adolf? Nou, dat loopt al aardig in de papieren. En wisten we dat? Ja, dat wisten we. Wat, we huurden hem af en toe zelfs in om zijn spécialité de la maison uit te pakken. Gaan we er gemakshalve van uit, dat “we” identiek is aan de CIA. Syrië was namelijk een favoriet land als eindbestemming voor de zogenaamde baardvluchten, waarbij terroristen of wat daarvoor doorging onderandere hun oordeel mochten geven over de kwaliteit van de daar in zwang zijnde badhanddoeken. Een van hen was Maher Arar. Een Syrische bolleboos op het gebied van telecommunicatie die in 1987 naar Canada was verhuisd. In 2002 had ie het slechte idee om familie in Tunesië te bezoeken. Op zijn terugweg naar Canada moest ie in New York overstappen. Dat lukte niet, want hij werd in de kraag gevat door Amerikaanse geheimschrijvers en stevig verhoord. Hij zou volgens krakkemikkige Canadese gegevens mogelijk terroristische neigingen hebben. Dat verhoor leverde geen hol op en zoals gebruikelijk in de jaren na het optreden van Osama's Flying Circus ging Maher op rendition. In een voormalig drugstoestelletje oostwaarts. In zijn geval naar... Syrië. Het land van Adolf. Daar kreeg Maher de full Monty, maar na een jaar kwamen ze in Syrië tot de conclusie dat ie brandschoon was. Maher mocht naar huis. Excuses vanuit Washington? Ja doei. Financiële compensatie? Ja doei doei. Mensenrechten? Alleen als het zo uitkomt. 

  • Datum: .

November 1981. In El Salvador gaan regeringstroepen onder leiding van luitenant kolonel Sigifredo Ochoa Perez op jacht naar linkse rebellen van de FMLN in de regio van Santa Cruz. Een onsje meer of minder dooien maakt geen flaus aus. Het is oorlog. Burgeroorlog. Eentje die in totaal 12 jaar zou duren en 750.000 doden en 30.000 weggeraakten zou opleveren. Waarbij de USSA de aan de macht zijnde junta van alle denkbare middelen voorzag om het linkse krapuul uit te roeien. Inclusief aartsbisschop Romero.
Ondanks de terreur die Sigifredo en zijn geloofsgenoten ontpopten kregen ze na het einde van de wedstrijd geenrekening gepresenteerd. Integendeel, dear old Sigi schopte het in dit decennium zelfs nog tot volksvertegenwoordiger. Mogelijk een poging tot vooruit verdedigen. Maar als dat zo was dan beleefde die poging een lichte titanic. Er kwam namelijk een juridische procedure tegen hem op gang vanwege zijn betrokkenheid bij het bloedbad in Santa Cruz. Die procedure werd ondersteund door het Center of Human Rights bij de universiteit van Washington, dat ook zelf op snor was gegaan naar de gebeurtenissen van eind 1981. De ter plekke bij elkaar geharkte gegevens werden netjes op de harde schijf geïnstalleerd. Om ze verder uit te breiden ten behoeve van een keiharde kees wapperden ze met de Freedom of Information Act. Om de CIA te bewegen gedeclassificeerd materiaal over de Santa Cruz massacre aan hullie over te dragen. Er kwam wel wat los en ook dat ging de harde schijf op. Maar echt tevreden, nou nee. De CIA-snuffels hadden namelijk heel wat materiaal achtergehouden en het Center zag zich genoodzaakt de zaak voor de kadi te gooien. Wat denk je wat er gebeurt? Er wordt ingebroken bij het center en al het materiaal pleite. Jawel. Want mensenrechten? Alleen als het zo uitkomt. Stay tuned. 

  • Datum: .

Okee. Het was niet op de plee (1). Het was tijdens de officiële boer die Willy standaard laat bij staatsbezoeken aan landen waar wat te halen valt. Dit keer dus in het land van oompje Xi, waar hij eerst nog even een paar dagen met zijn meiden had rondgedalverd onder begeleiding van tolk Pep Pi en partijbons Kok Ki. Niet zonder gevolgen, want wat kwamen ze tegen? Een loempiatentje. En wat doe je dan als leuke geste? Je slaat een paar van die kleine dampende rakkers naar binnen. Nog zo voor gewaarschuwd door de AIVD: neem geen loempiaatjes, want daarstoppen ze hele lale bacteliën in. Nou, u weet wat er gebeurd is. Hup. Maxi naar Bronovo. Met een spectaculaire nierbekkenontsteking. En nou maar hopen dat het geen Eco Li is of een Bejingse variant daarvan. Wat was de gedachte achter die linke Chinese move? Nou, ze gingen ervan uit dat Willy zonder Maxi geen bamibal voorstelt en dat ie dus niks over mensenrechten zou durven zeggen. Maar Willy mag dan hooguit nog een paar milligram genen over hebben van onze voormalige rebellenleider die de koning van Hispanje indertijd op zijn bek liet gaan, maar dat was toch genoeg om hem een keer het woord “mensenrechten” te laten reproduceren. Heftig gesouffleerd door Bertje Flapdrol, maar toch. We konden wel janken van triomf. Willy had “mensenrechten” gezegd! Recht tussen de oogjes van Xi. Hiepeldepiephoela. Willy was niet dom. Zelfs niet een beetje. En hoe was de reactie van Xi en zijn gevolg? Die staken hun middelvingers in het zwerk en riepen massaal ni hao. Stille diplomatie? Yak. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 1 dd. 22 oktober 2015 

  • Datum: .

Schreven we gisteren in aflevering 3: “Maar Willy mag dan hooguit nog een paar milligram genen over hebben van onze voormalige rebellenleider die de koning van Hispanje indertijd op zijn bek liet gaan... ”. Werden wij voor op de klavieren getikt. Door dr. Hans Vogel. Die schreef het volgende:

Mooi stuk over die Bolle met zijn importbruidje. Ik geloof allen dat jullie nog te genereus waren inzake zijn genetisch materiaal. De lijn van Willem van Oranje is in 1702 uitgestorven toen Willem III van zijn paard viel. Daarna kwamen de “Friese” Nassaus en bij Willem IV eindigde ook die lijn:
Willem IV had een seksueel gebrek en prinses Anna had een minnaar en dat was Douwe Sirtema van Grovestins, de waarschijnlijke vader van Willem V. Ik heb daar indertijd in 2007 nog een boek over gepubliceerd: “Een Oorlogsman van dezen tijd en een beminnaar der Sexe”, de autobiografie van Casimir graaf van Schlippenbach (1682 – 1755) (1). Er gebeurden allemaal rare dingen met archiefmateriaal uit die periode: bleek plotseling verdwenen dan wel verhuisd naar het Koninklijk Huisarchief en daar ook plotseling onvindbaar (correspondentie van prinses Anna). Schlippenbach, intimus van de Friese Nassaus, had speelschulden en is in 1755 waarschijnlijk gezelfmoord. Staat allemaal uitgebreid in ons boek met verwijzing naar archiefstukken. Maar in het interview dat wij gaven aan het inhuisblaadje van het “Nationaal Archief” (een spread) mocht dat niet vermeld worden. Ruim een jaar later was de nieuwe archivaris eventueel bereid om ons tekst en uitleg te geven. Daar hebben we toen geen gebruik van gemaakt. Ons was het allemaal wel duidelijk. Maar het werpt een bepaalde lucht op die hele familie van Oranje. En die geur blijft hangen
”.

Er is dus blijkbaar in de afgelopen eeuwen heel wat meer stiekempjes afgekrikt om het het huis van Oranje in stand te houden dan wij al vermoedden. Het zijn net gewone mensen. Stay tuned.

(1) Het bewuste boek is in september 2007 uitgegeven door Uitgeverij Augustus te Amsterdam. Mede-auteur was Marjan Smits. 

  • Datum: .