Skip to main content

dinsdag 20 december-2011
Dit is geinig. Nadat Khadaffi erin was getuind bij de Mushroom Split van de onder regie van Langleysmurfen opererende Zwitserse familie Tinner (1) en alle ernstige ambities om het westen op zijn kloten te geven onder het zand had geschoffeld, werd hij van de ene op de andere dag fähig voor alle westerse salons. En werden zijn Libische tegenstanders opgejaagd door Khadaffi's nieuwe Amerikaanse en Britse vrienden.
Twee van die tegenstanders zaten in 2003 in Maleisië. Maar ze vonden daar het klimaat niet je dat of wilden ook eens graag de Big Ben van dichtbij zien. Hoe dan ook, ze zagen wel wat in een asielplekje in Engeland. Nou, kom dan maar zeiden ze in Londen en ze stapten met een warm gevoel aan boord van een bluebird van Boeing richting de white cliffs of Dover.
Maar een seintje van MI6 aan hun CIA-broeders was voldoende om ze bij een tussenlanding in Bangkok uit het vliegtuig te laten peuteren. En daar begon de nachtmerrie van Abdul Hakim Belhaj en Sami al-Saadi. Ze kregen in Thailand meteen een volbloed Barbi-behandeling. Want ze waren gore terroristen en aanhangers van Captain Caveman. Gelul natuurlijk, maar je kan ze moeilijk bewateren of onder stroom zetten, omdat ze het roer bij Ajax wilden omgooien.
Na een tijdje kregen de Thaise fysiotherapeuten en de Amerikaanse secretsmurfen er tabak van en stuurden Abdul en Sami voor verdere behandeling naar Tripoli. Wat daar met ze gebeurde moge helder zijn. Waarom ze geen enkeltje naar de bovenste etage kregen is minder helder. Misschien wilde Khadaffi laten zien hoe humaan hij met politieke gevangenen omsprong. In ieder geval overleefden de twee dissidenten hun gevangenschap en werden na de machtsovername de militaire baasjes van datzelfde Tripoli. In die hoedanigheid vonden ze de nodige paperassen over zichzelf. Ook over de rol die MI6 had gespeeld bij hun arrestatie en het feestje daarna. Abdul en Sami hebben nu een Londense beffirma de opdracht gegeven een strafklacht in te stellen tegen de Britse regering i.c. Tony Blair en zijn slippendragers. Nee, niet in Den Haag. Daar zijn ze helemaal kansloos en dat weten ze. Geinig allemaal? Hartstikke geinig.

1. Zie "Hop Suisse" dd. 14 december 2011.

  • Datum: .

maandag 16 april-2012
In aflevering 1 gaven wij al een aardig doorkijkje in het leven van Abdul Hakim Belhaj, een van de spierballen binnen de huidige Libische republiek à la Weimar. Dat wil zeggen zijn leven vanaf 2003, toen hij door een goor spelletje van de perfide Britten eerst werd verrast met een feestje in een Thaise cel en vervolgens voor een afterparty werd uitgeleverd aan Khadaffi en zijn bunkerboys.
Nadat de NATO onder aanvoering van dezelfde perfide Britten en het geile Franse haantje de Libische burgers had platbeschermd en Khadaffi met een mes in zijn reet the last post uitblies, grepen Al Schijthuis-dude Belhaj en zijn trawanten de macht. En sloegen comfortabel aan het bladeren in de files van Khadaffi's secretsmurfendienst. Die files hadden ondermeer betrekking op de arrestatie en uitlevering van vriend Belhaj op instigatie van Tony Blair en zijn 41 rovers.
Zoals eerder vermeld zag Abdul zijn kans schoon om bij de huidige Britse regering aan te kloppen voor een schadevergoeding van 1 meloen Pond. Nog redelijk bescheiden, maar per slot hadden de Britten hem uiteindelijk op het schild gehesen, dus moet je niet al te lullig doen.
Inmiddels heeft Scotland Yard een begin gemaakt met het officiële onderzoek in de zaak en één prominent uit het Blair tijdperk is al de sjaak.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw. Eerst nog met een grote wafel het hele verhaal afdoen als "conspiracy theorie", maar gisteren toch maar mooi moeten erkennen, dat hij voor de uitlevering aan Khadaffi had getekend. Daarna werd Belhaj met een CIA-kist via Diego Garcia naar Tripoli overgezeuld. Een paar weken daarna tekenden Khadaffi en Tony Blair de zogenaamde "deal in the desert", waarbij Shell ondermeer een gascontractje van 120 meloen Pond binnensleepte.
Vorige week upperlipte Tony Baloney al dat ie zich niks kon herinneren van de affaire Belhaj. Nee, nee. Zeker kortgeleden een ontmoeting gehad met de heer Korsakov. Zo gaat dat in de internationale polletiek. Stay tuned.

  • Datum: .

dinsdag 24 april-2012
De smoes: er zitten heel wat Libiërs bij het personeel van Captain Caveman.
De vraag: Kunnen we het misschien op een accoordje gooien met Khadaffi?
De reden: Een deal in the desert.
Perfider kan haast niet. Maar we hebben het dan ook over het Engeland van Tony Blair. De socialist die bij god niet wist wat socialisme was. Een van de Lybiërs die zich bij Caveman had aangesloten was zoals gezegd Abdul Hakim Belhaj, een van de huidige baasjes in Tripoli. En hij kon na de onverwachte koerswijziging in Londen een derde voornaam nemen: Sjaak (1).
Maar hij was niet de enige Libiër die de mazzel had gezegd tegen Khadaffi en zijn heil had gezocht in buitenlandse sferen. Met name in Engeland woonden nogal wat gedroste landgenoten van Abdul Hakim Sjaak. En als ze er ook maar een beetje van verdacht werden dat zij tot Abdul's Lybian Islamic Fighting Group behoorden kregen ook zij ineens tegenwind. Veroorzaakt door Libische zandsmurfen die even met ze in conclaaf wilden gaan. Denk je van die klootzakken af te zijn, staan ze ineens voor je gaffel in Londen. In gezelschap van een collega van MI5, die je aanraadt om mee te werken, omdat anders je familieleden die zijn achtergebleven in de zandbak wel eens moeilijkheden kunnen krijgen.
Het hoorde allemaal niet, het mocht allemaal niet, maar het werkte wel. Niet in alle gevallen misschien, maar heel vaak keerden de betrokken zandsmurfen na een geslaagd dagje pressie terug naar het door de Britse regering ter beschikking gestelde dure safe house in Knightsbidge en belden nog eens op hun door de Britse regering ter beschikking gestelde veilige telefoon naar hun Britse gappies om ze te bedanken voor hun voortreffelijke assistentie. Nog effe shoppen. Harrod's was dichtbij. 'sAvonds een gezellig samenzijn. Voor vandaag welterusten en voor morgen gezond weer op. Je houdt het niet voor mogelijk.
En Tony maar roepen, dat hij zich niets van deze close harmony van de Britse en Libische smurfen kan herinneren. Nee, nee. Dit soort zaken kwamen niet aan de orde in Downingstreet. Come on, Tony. Don't take us in de maling. Stay tuned.

1. Zie vorige aflevering dd. 16 april 2012

  • Datum: .

Never a dull moment. Dat kan je rustig zeggen als je even door het leven van Abdul Hakim Belhaj heenbaggert (1). Hij zou nu de manager zijn van FC ISIS Vooruit in Libië, na een jarenlange carrière bij Al Qaida United en de latere satellietclub Al Nusra Boys. In die jaren leerde hij Mahdi al-Harati kennen. De huidige burgemeester van Tripoli namens de Muslim Brotherhood. Mahdi drukte in 2010 internationaal zijn neus aan het venster als een van de opvarenden van de Mavi Marmara. Het vlaggeschip van het Turkse hulpflottielje dat op weg naar Gaza werd geënterd door Israëlische commando's. Een gebeurtenis die niet ongemerkt voorbijging.
Na dat incident keerde Mahdi terug naar Rathkeale. Zijn toenmalige woonplaats in Ierland. In juli 2011 werd tijdens zijn afwezigheid zijn hele huis omgekeerd. Zijn partner zocht telefonisch contact met de lokale koddebeiers en meldde, dat de dieven kostbare Egyptische en Libische juwelen hadden gejat en 200.000 euro's. Later bevestigde Mahdi dat verhaal en zei dat ie ten tijde van de diefstal in gesprek was met hotemetoten uit Qatar, Frankrijk en de USSA en dat ie die 2 ton van de CIA had gekregen. Als bijdrage voor de werkzaamheden ten faveure van de Libische lente, die sedert februari van dat jaar woedde. Ondanks het verlies vormde hij met steun van de Fransen de zogenaamde Tripoli Brigade, die mede dankzij de NATO-bombardementen het hoofdkwartier van Khadaffi in de Libische hoofdstad wist in te nemen.
In september werd Belhaj tot gouverneur benoemd en Mahdi werd zijn rechterhand. Die status duurde niet lang. In november van datzelfde jaar werd het tweetal samen met een groep van honderden Al Qaida baarden als vluchtelingen (!!!!) overgebracht naar Turkije. Onder auspiciën van de Verenigde Naties. Wist Bankie veel. Daar werden ze opgevangen door smurfen van de Turkse Militaire Inlichtingendienst (MIT) en per bus overgebracht naar Syrië, waar ze onder leiding van Belhaj en Al-Harati als Free Syrian Army de lente aankondigden. Een echte volksopstand dus.
In september 2012 keerde Mahdi om medische redenen, een hardnekkige kriebelhoest of zo, terug naar Libië. Het duurde even voordat ie van dat gekriebel af was, maar in maart 2014 ging hij weer op pad met een nieuw cluppie baarden. Via Turkije en opnieuw met assistentie van de MIT naar Syrië. Dit keer om zich aan te sluiten bij ISIS bij de opbouw van het kalifaat.
Augustus vorig jaar kwam onze Mahdi in iets rustiger vaarwater. Hij werd tot burgemeester van Tripoli benoemd. Even uitpuffen. Abdul, zijn ouwe gabber, trok de woestijn in om de Libische woestijn wat op te kalifateren. Je kan het maar druk hebben met het bevrijden van de Arabische volkeren. Stay tuned.
(met dank aan Thierry Meyssan, Federalnaja Sloezjba Bezopasnosti). (1) Wordt ook wel gespeld als Abdelhakim Belhadj. Deze stijfmohammedaanse avonturier was al actief bij de door Rocky Balboa en andere Amerikaanse belanghebbenden gesteunde uitdrijving van de Russen in Afbaardistan.

  • Datum: .