woensdag 13 april-2011
Interessant. Volgens buurtgenoten verzamelden de stijfgristelijke Hans René van der Vlis en diens zoon Tristan "een hele berg wapens". Stond gisteren in het dagvod van de Basisweg. Of ze daarvoor alle benodigde vergunningen hadden werd nog niet duidelijk. De rijksrecherchesmurfen en hun Alphense collega's zijn nog bezig met hun snuffelcampagne. Vandaar.
Verder bleek Hans René's broer en dus Tristan's oom ene Arie van de Vlis te wezen. Voormalig chef staf van de Nederlandse krijgsmacht, die destijds niet blij was met de missie naar Srebrenica, omdat de boys van de Luchtmobiele Brigade naar zijn mening te licht bewapend waren. Toen Paars I aantrad nam Arie zijn congé en werd adjudant in buitengewone dienst van Hare Majesteit.
Nou kan je daar op zich geen praliné van maken. De ene familie krijgt een pronte snikkel van Linda de Mol en de ander van wapens. Al is bovengenoemde concentratie wel opmerkelijk. Komt nog iets bij.
Hansepans illustreert de hersenspinsels van het Civilistisch Appèl. Een organisatie die in 2002 is opgericht door ene professor mr. Olaf baron van Boetzelaer, bij wie het zuiver Neerlandsch bloed in de aders vloeit. Onze baron is een vroegere Bossche bef van CDA-huize, die ondermeer in zijn centrale verwarming heeft staan, dat ie hoofd is geweest van een analyseafdeling van de Nederlandse Inlichtingen Dienst Buitenland. De dienst die stiekem de Nederlandse Gladiolen dirigeerde vanuit Villa Maarheeze in Wassenaar. En wat hadden die Gladiolen binnen handbereik? Een hele berg wapens.
Officieel is zowel de Inlichtingendienst Buitenland als het bosje Gladiolen op de vuilnisbelt beland. Ook al omdat het gedachtengoed van Marx en Lenin in Europa is teruggedrongen tot de nostalgische annalen van clubs als Civis Mundi van communistenvreter Wim Couwenberg (1). Maar er is een nieuw gevaar dat knaagt aan de wortels van onze samenleving en waartegen wij ons met hand en tand moeten verzetten: de islam. Voelt u waar we heen willen? Juist.

(1) Zie voor deze geestverwant van Van Boetzelaer de artikelen "Hoe een schoonmaakster de Somalische Jeanne d'Arc werd" en deel 1 van de serie "Het schaduwcommando van de Prins". Van Boetzelaer treedt zelf nog even op in het artikeltje "ze zijn er nog..." in Kleintje Muurkrant nummer 283 (1995).

donderdag 14 juli-2011
Klassiek hè? In 2006 ging Tristan van der Vlis even van de weg af voor een geestelijk APK-tje in een GGZ-garage. Dat gegeven werd niet alleen in de administratie van de GGZ opgeslagen, maar ook in een pdf-bestandje van de lokale smurfenclub. So far, so good.
In 2008 vroeg Tristan een wapenvergunning aan. Leek hem wel interessant. Per saldo hadden zijn pappa en zijn oompje die ook. Om over hun Umwelt maar te zwijgen. Dus hij naar de vergunningensmurf. Die ging aan het grasduinen in het dossier Van der Vlis. Of er in het verre en recente verleden geen fanatieke rooien, baarden of criminelen in rondspookten. Nou, dat zat zo bromsnor als het maar bromsnor kon zitten. De weldadige geur van Gladiolen wiekte meteen als een koppel wc-eenden door het kantoortje van de vergunningensmurf (1). Dus wat deed die puntmuts? Juist.
Snor of niet, Tristan had dat troosteloze papiertje nooit mogen hebben. Op grond van de inhoud van dat pdf-bestandje. Maar laat de door het gladiolenaroma bevangen smurf dat nou net over het hoofd hebben gezien. Ach, waar geschoten wordt vallen gaten, nietwaar?
Ondertussen zou pappa ongerust zijn geworden over Tristan's hang naar wapens. Zoonlief had wel een APK-tje gehad, maar je wist maar nooit. Dus waar ging pappa heen om zijn onrust een plekje te geven? Nee, niet naar de smurfenclub. De instantie die gewoon nee had kunnen zeggen tegen Tristan's aanvraag. Pappa ging naar de GGZ. Die jongens en meisjes noteerden pappa's zorg, trokken hun sokken op en begroeven die notitie in Tristan's geheime patiëntendossier.
Waar heb je zo'n wapenvergunning voor? Om lekker uit schieten te gaan. Dat deed Tristan. In het VDW Schietcentrum in Nieuwkoop. Later bleek hij niet over één maar over vijf stukken ijzerwaar te beschikken. En daar zouden wij ongerust over zijn geworden. Maar wie zijn wij?
Na zijn nijveldaad in het winkelcentrum van Alphen aan de Rijn ontzetting alom. Er kwam een bus onderzoeken op gang. De resultaten daarvan lagen voor de hand. Het pdf-je was niet meer te vinden, de smurf zei sorry en de GGZ kreeg de schuld. Je moet het allemaal geloven willen. En dat is nou juist ons probleem. Stay tuned.

1. Zie deel 1 van 13 april 2011

Ineens schoten we wakker. Wat lazen we daar? Nederlandse griezels op een speciale missie in de UK? In het jaar van Orwell? Geniet even mee van dit kwootje. Komt ie:
“He said that early on the morning of March 21 1984, his friend had been helping guard the main gate of RAF Shawbury, not far from where Hilda was found. Four Dutch or Swiss agents who spoke perfect English came out of the base having been flown in. Claiming to be electrical engineers, they were “muscly, fit and scary to look at” and spent no time in the base where they were supposed to be working. They returned four days later and were flown out. Moreover, he alleged the nearby Sundorne Territorial Army Centre, which was closed on dates coinciding with Hilda's abduction and the discovery of her body, was where she was held”.
Die Hilda was de in die tijd bekende activiste Hilda Murrell. Zij stond op het punt om hem even van jetje te geven ten overstaan van een speciale officiële commissie, die uit moest vogelen of de aanleg van een nieuwe kerncentrale een wijs besluit zou zijn. Kennelijk waren de Britse hotemetoten bang dat Hilda de beschikking had over staatsgeheime informatie en dat ze die op de openbare leien zou laten stuiteren. Ze werd ontvoerd, gemarteld tot de dood erop volgde en daarna gedumpt. Mogelijk door stevige spierbundels van Nederlandse militaire origine, van wie we mogen hopen dat ze niet tot de categorie behoorden waarvoor we gisteren 2 minuten stil waren. Mocht u nieuwsgierig zijn naar het hele verhaal dan kan u hier even binnenlopen. Maar wees gewaarschuwd, chillen kunt u vergeten. Stay tuned (JP).

Vers van de pers. De smurfen in Alphen aan de Rijn die indertijd een wapenvergunning uitdeelde aan Tristan van der Vlist zijn het haasje. Ze wisten of hadden kunnen weten dat Tristan geestelijk niet lekker in zijn voegen hing. En op die gronden had hij nooit over die vergunning mogen beschikken. Het resultaat was dat de jonge Alphenaar vijf wapens aanschafte en op een kwaaie dag met een deel ervan het winkelcentrum Ridderhof met een paar dodelijke salvo's verraste. De Hoge Raad besloot vanochtend dat de slachtoffers en nabestaanden recht hebben op schadevergoeding. Kunt u hier allemaal lezen. In deel 1 en 2 van deze serie wezen wij op een mogelijke reden voor de welwillendheid van de smurfen bij het toeknijpen van hun oogjes. Jammer genoeg vonden we dat niet terug in de nog hete berichtgeving van de msm over dit aspect binnen de affaire. Maar je kan niet alles hebben. Stay tuned. (JP)

Door Jan Portein.

We kunnen het toch niet laten. Temidden van het tumult rond de liegende fietser en zijn twee harpijen bereikte ons het bericht dat een hele bups slachtoffers van de schietpartij in Alphen aan de Rijn van tien jaar geleden nog steeds geen schadevergoeding hebben gekregen van de Staat der Nederlanden. Ondanks een uitspraak van de Hoge Raad. Groningen? Toeslagen? Niks nieuws dus onder de koperen ploert. Wel meteen weer gekever over de schuldvraag. Maar niks over de wat ons betreft interessante familiebanden van Tristan van der Vlis. Dus u voelt hem komen: bladert u even terug in deze serie. Kan u de dag weer door. Stay tuned.