vrijdag 11 juli-2003
Van 12 tot 16 maart jongstleden konden liefhebbers van korte films zich verlekkeren bij het vierde International Short Film Festival van Amsterdam. De lokale teevee- en internetstichting Bellissima door de organisatie uitgenodigd om bezoekers te assisteren bij het maken van zogenaamde "installatievideo's" met video-apparatuur, computers en bestaand filmmateriaal. Met als onderwerp de door George Pretzel Bush inmiddels beëindigd verklaarde oorlog in Irak. Voorzien van eigen commentaar. Dat leverde volgens een woordvoerder van Bellissima zulke sappige filmpjes op dat de Amerikaanse alternatieve publiciteitsclub Paper Tiger te kennen gaf ze graag op het Amerikaanse internet te willen smakken. Als tegenwicht voor de ontstellende berichtgeving van de zijde van de mainstream media. Nou, daar wilde Bellissima uiteraard graag aan meewerken en het zond een kant en klare verzamelvideo met de fedex naar de VS. Hè jammer nou. Film nooit aangekomen. Kan gebeuren. Geen probleem. Nieuwe copie naar de States. U raadt het. Nooit aangekomen. Er zou zelfs sprake zijn van een derde poging die eveneens schipbreuk leed. Navraag bij de organisatie leverde helaas niks op. Ook Paper Tiger bleek niet erg happig om onze e-mail te beantwoorden. Als die tenminste is aangekomen. Want één ding is zeker: sinds Osama's Flying Circus de Twin Towers aan puin vloog heeft het Witte Huis een aantal maatregelen genomen die de vrijheid van meningsuiting moeten terugbrengen naar een niveau dat ook in Berlijn tussen 1935 en 1945 populair was. Zonder twijfel zal ooit de situatie wel weer normaliseren, maar in de tussentijd zit de hele wereld met de peren. Nee, niet echt bellissima.

woensdag 29 maart-2006
Kregen we vanochtend toch een leuk mailtje. Blijkt dat de bekende zweefmolen Ronald Jan Heijn en een meneer die steenrijk is geworden met het bakken van wafels samen een filmpje hebben gebaard. Niks mis mee, maar het maken van zo’n rolprent kost poen en daarmee lijkt iets te zijn misgegaan. Het mailtje luidde namelijk alsvolgt:

“De productie van de film “Staya Erusa” van het onder de naam “Stichting Fase Drie” opererende illustere duo Ronald Jan Heijn en Harry Beckers, die momenteel in een aantal filmhuizen draait en ook op dvd verkrijgbaar is, heeft een woud van ellende en narigheid achter zich gelaten. De film werd gefinancierd door de Limburgse wafelbakker en multimiljonair Jos Rooswinkel. Het script, dat tijdens de montage bijna dagelijks werd gewijzigd, is door de ex-gedetineerde Harry Beckers uit Hilvarenbeek en Ronald Jan Heijn gekopieerd uit tientallen esoterisch getinte boeken. Het gevolg van deze amateuristische werkwijze van Beckers en Heijn was dat de montagekosten gigantisch uit de klauwen liepen: meer dan 100.000 euri!
Deze extra kosten worden echter door de bemiddelde Rooswinkel, ondanks eerdere toezeggingen, niet vergoed. Een rechtzaak staat eraan te komen, want mede-producer Karel Hille accepteert onder geen voorwaarde dat de Amsterdamse studio D2 Brothers het slachtoffer wordt van de manipulaties van Heijn en Beckers. In de film zijn bovendien diverse fragmenten opgenomen waarvoor geen rechten zijn betaald. Ook ex-medewerkers aan deze film, waarvan het fantasiegehalte ontsproten uit de geest van Beckers ongekend hoog is en het geloofwaardigheidsgehalte 0,0, overwegen eveneens juridische stappen te ondernemen”.

Zo, dat is effe oibibio. Je hebt meteen geen trek meer in een esoterisch wafeltje bij je bakkie leut. Ronald Jan, Harry, Jos, Karel, gebroeders D2 en/of wie zich nog meer belazerd voelt, stuur gerust een reactie naar ons adres. Wij verzorgen de rest. Met liefde.

maandag 3 april-2006
Het wordt leuker. Naar aanleiding van ons eerste bericht over de onderaardse financiële conflicten die zijn losgebarsten na de geboorte van de vol met zweverigheden volgestouwde film “Staya Erusa”, hoorden wij min of meer tot onze voldoening dat er een hartelijke verbinding bestaat tussen wafelbakker Jos Rooswinkel en de bekende bomenfluisteraar prinses Irene van Lippe-Biesterfeld. Dus wilden wij wel even graag in ieder geval één naadje van de filmkous weten en richtten ons tot d’n Jos met de volgende e-mail.

“Geachte heer Rooswinkel,
Wij vernamen een paar dagen geleden dat u warme contacten onderhoudt met prinses Irene. Wij zouden graag willen weten of dat juist is, hoe die contacten tot stand zijn gekomen en of de prinses mede aan de wieg heeft gestaan van de door u gefinancierde film “Staya Erusa” van Ronald Jan Heijn en Harry Beckers. Dit in verband met een vervolg op ons artikeltje “Filmpje” van afgelopen woensdag op onze website over de financiële perikelen die achteraf rond de rolprent zijn ontstaan”.

Je moet wat doen tegenwoordig om ook eens terecht te komen in die ongemeen interessante rubriek “Blauw Bloed” op Nederland I met toppresentator Jeroen Snel. Of in de schoot van Daphne Bunskoek bij RTL 4. Maar dan moeten we natuurlijk wel eerst antwoord hebben van ons Jos. Dus stay tuned.

vrijdag 14 april-2006
Is toch wel even hartverwarmend. Gisteren bleek dat het dagblad Trouw ons serietje over de zweefmolenfilm “Staya Erusa” had opgepikt en een professional op pad had gestuurd. Die zocht, zoals het hoort, contact met de figuren die zoveel moeite hadden gedaan om een bonte verzameling aan geestelijke hulpstukken voor schizofrenen en diepere waarheidzoekers in één film te persen. Dat bij dat moeizame proces de D2 Brothers twee ton door hun giegel kregen geboord vond de bevlogen Ronald Jan Heijn blijkbaar niet zo erg. Hij kwam tot de visionaire uitspraak “Waar gehakt wordt vallen spaanders”. De vraag of de boom bij die activiteit “au” roept kwam bij Ronald Jan helaas even niet in beeld. Overigens had Heijnemans in het verleden natuurlijk al heel wat ervaring opgedaan met financiële zeperds bij het in de markt zetten van alternatieve kermisattracties, dus dan raakt al dat geharrewar over een paar grijpstuivers je gewoon niet meer. Carry on.
Verrassenderwijs werd niet zoals wij allen verwachtten Ronald Jan als de auctor intellectualis van de warrige rolprent naar voren geschoven, maar zijn maatje Harry Beckers. Wel terecht, zoals uit het artikel te proeven was, want als er iemand weet wat de waarde van poen is dan is het Harry wel. Vooral dankzij zijn fabricage van een speciale xtc-pil die hem in vroeger dagen in staat stelde op wat wufte wijze zo’n beetje de hele wereld over te reizen, zich in limo’s te laten rondzeulen, zich in romige hotels te laten verwennen, kortom helemaal Floortje Dessing maar dan anders. Met altijd een gun bij zich om luitjes met alternatieve gedachtes eventueel te laten kennismaken met de diepere waarheid.
Oké, na die periode had Harry zich hersteld en kwam uiteindelijk terecht in de geestelijke gezondheidszorg. En daar kwam onze vriend onder andere in aanraking met schizofrene patiënten. U voelt hem aankomen, Harry vond de behandeling van die mensen al vrij gauw volkomen vagina. Ze kregen veel te veel en veel te lang medicijnen toegediend en dat maakte hun leven er niet rooskleuriger op. Integendeel zelfs, ze liepen geestelijk nog meer averij op.
Nog steeds volgens Harry. Nou krijgen schizofrenen inderdaad vaak containers vol met rotzooi die ze tot zombies deformeert, die van tijd tot tijd als hun gedrag navenant wordt uit het zicht worden gehouden in een isoleercel. Maar om ze medicatie te onthouden en ze rücksichtlos over te leveren aan de scriptschrijvers van “Staya Erusa” zouden wij niet graag willen propageren.
Ook producent Karel Hille kwam sprekend voorbij in het Trouw-artikel. Die beloofde hel en verdoemenis in juridische sfeer als de twee kermisgasten en de financier van het meesterwerk niet rapido over de brug kwamen om de D2 Brothers uit de penarie te helpen. Of die gebroeders zelf geen tijd hadden om even uit hun studio te stappen en de noeste verslaggever te woord te staan, kwamen we helaas niet aan de weet. En ook de financier, in casu de ex-wafelbakker Jos Rooswinkel, was niet uit zijn verpakking gepeuterd om zijn visie op de affaire te laten verkondigen. Jammer. Maar misschien was ons Jos net even bezig om een boom te verbinden die was bezocht door een onverlaat met een bijl, waarbij wat spaanders waren gevallen. Ontroerend hè?

Heel wat van onze lezers, lezeressen en luitjes uit het sensuele schemergebied moeten gisteren toch de aandrang hebben gehad om even naar het toilet te verhuizen bij het lezen van dit bericht. De dramaserie “De zaak Menten” staat op de nominatie voor een paar Nederlandse filmkalveren [remember, remember, Rijk in September, red.] en de Prix Italia. De serie werd gepresenteerd als een reconstructie van de arrestatie in de jaren zeventig van de later als oorlogsmisdadiger veroordeelde Pieter Menten. Naar het boek van journalist Hans Knoop, die later nog iets in de p.r.-sfeer deed voor ondermeer de bekende glijhuizenspecialist Dikke Charles Geerts en ex-Waffen SS-er Leon Melchior (rip). Maar de schoorsteen moet roken zullen we maar zeggen.
De bewuste dramaserie toonde sterke gelijkenis met een platte pizza Margharita van voormalig Waffen-SS-er dr. Oetker (rip). En dat terwijl die serie zoveel spannender en geruchtmakender had kunnen zijn als de makers ervan iets meer hadden gedaan dan driftig in het oeuvre van Knoop te bladeren. Neem nou bijvoorbeeld onze revelaties over deze affaire in de series “Pieter en Friedrich”, “Het schaduwcommando van de Prins” en aflevering 11 van de serie “Bob”. Dat is even andere pizza.
Nou is het zo langzamerhand gewoonte geworden om stukjes kwalijke geschiedenis een beetje of iets meer bij te buigen. Zogenaamd om ze toegankelijker te maken voor het grote publiek. Neem bijvoorbeeld de zojuist de bioscopen ingedenderde film “American made”. Met in de hoofdrol Tom Cruise als Barry Seal. Een flink in het vlees zittende drugsvliegenier voor de CIA in de jaren tachtig, die tenslotte over de kling werd gejaagd toen het noodzakelijk werd geacht. Belachelijker kan haast niet (1). Dus de pizzabakkers achter “De zaak Menten” volgen in wezen een internationale trend en ach, waar maken we ons verder ook druk over. Mocht het zover komen dan mogen ze van ons best die Prix Italia of die kalveren in ontvangst nemen. Je kan altijd nog het raampje van de taxi opendraaien. Stay tuned.

(1) Mocht u wat nieuwsgieriger zijn dan het gemiddelde bioscooppubliek ga dan met name naar de site “Mad Cow” van collega Daniel Hopsicker voor het artikel “American made” turns Seal story into “madcap '80's romp”.

vrijdag 18 november-2005
ICTS hield en houdt op de vliegvelden van Boston, Newark en Washington het doen en laten van alle reizigers in de kieren. Er wordt bijvoorbeeld meteen ingezoemd op wie er ook maar in de verte uitziet als een volgeling van Mohammed, een rugzak draagt of op wat hoge spekzolen door de vertrekhal wiegt. Net zoiets als Verint (1) in de Londense metro en op andere strategische plekken van de Britse hoofdstad. Daar houdt de gelijkenis tussen die twee clubs overigens niet op. Beide beveiligingsondernemingen hebben namelijk hun roots in Israël en een warm plekje gevonden in de omgeving van Schiphol.
Een weekje geleden kwam in de Verenigde Staten iets verrassends naar boven borrelen uit de beerput van 9/11. De videotapes die ICTS op die dag heeft gemaakt van de leden van Osama’s Flying Circus, die zich ongehinderd via de respectievelijke vertrekhallen en gates naar hun vliegende bommen begaven, zijn namelijk nooit in het openbaar vertoond. Zelfs niet aan de officiële onderzoekscommissie.
Ja, ja. Rustig maar. Wij herinneren ons ook een filmpje te hebben gezien van flyin’captain Mohammed Atta en een andere onverlaat, die ergens door een glazen deur naar binnen schuiven. Maar dat filmpje heeft geen tijdsaanduiding en is bovendien opgenomen in Portland, niet in Boston. En met een ander filmpje dat even in de roulatie was maar vervolgens schielijk als een racekameel onder de toonbank werd gefrommeld, was het helemaal huilen met de lamp op.
Vraag is nu of het hele netwerk van ICTS net op die dag uit de lucht was voor een stevige schoonmaakbeurt of zoiets. Of dat de filmpjes door de paladijnen van George junior verdonkeremaand zijn.
Nou kunnen we natuurlijk best even contact zoeken met ICTS (Biesbosch 225, 1181 JC in Amstelveen. Telefoon: 020-3471077, fax: 020-6432412, mail: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.) om te vragen hoe het zit, maar dan krijg je in het gunstigste geval de werkster aan de lijn of iemand uit het magazijn, die nergens iets van weet. Dus dat laten we maar over aan de professionele collega’s. Interessant is het wel. Het is het zoveelste bewijs dat de officiële versie van 9/11 net zo stinkt als de lijken in het WTC, Afghanistan en Irak.

1. zie de serie Comverse op onze Followup-site.