dinsdag 1 maart-2005
Begin deze maand ontvingen wij met zijn allen het droeve bericht dat mr. Johan de Wijkerslooth de Weerdesteijn per 1 juni opstapte als super-procureur generaal. Kort daarna raakte bekend dat ie hoogleraar straf- en strafprocesrecht wordt in Leie.

Nou is ie eigenlijk specialist in het civiele recht maar wie daarover valt is een zeikdoos. Per slot is het onderwijs in Nederland toch al zwaar kut en je moet toch ergens heen met een afgebrande superbef.

Na zijn hopeloze blunders in de affaires rond Koos Plooij met zijn Jocic-syndroom en Erik O. met zijn dodelijke afzwaaiers moest Johan weg. Dus fietste Donner zicheen ongeluk in Den Haag en omgeving om hem een leuke alternatieve baan te bezorgen. Je kan zo’n man niet in een UWV-map proppen.

Volgens ingewijden is Donner ook langs geweest bij de Hoge Raad. Nee, ook geen college om over naar huis te schrijven, maar in die omgeving zou Johan zeker niet uit de toon zijn gevallen. Maar nou het lullige, de beffen van de Hoge Raad wilden hem niet. Hakken in het hoogpolig tapijt. Geen Johan de Wijkerslooth.

Over het waarom is nog geen duidelijkheid te krijgen. Is er afgezien van Koos en Erik iets in Johan’s verleden dat niet kosher is? Iets dat als het uitkomt de reputatie van de Hoge Raad zou kunnen bezoedelen? Niet dat wij weten. Maar de jacht is geopend.

woensdag 2 maart-2005
Als u niet weet wie Geert Theunissen is dan verwijzen we u graag naar de linker kolom van onze voorpagina. Daar staat de inhoud van ons papieren jubileumnummer, inclusief het artikel van Geert daarin: "Meer droefenis". Over zijn inmiddels decennia durende gevecht met de Staat der Nederlanden en meer specifiek de befclan bij Justitie. Typisch een artikel dat je eigenlijk op woensdag moet lezen. Gehaktdag.

Geert reageerde op onze eerste bijdrage van gisteren over het vertrek van super-p.g. Johan de Wijkerslooth met een paar citaten uit zijn boek “No cure, no pay. Contra de Staat der Nederlanden” (isbn 9080838632).Die citaten geven meteen een leuk inkijkje in het reilen en zeilen binnen het kantoor van de Landsadvocaat waar de huidige superbef het klappen van de zweep leerde kennen.
Geert begon met de vraag: Wie heeft er nog behoefte aan Johan de Wijkerslooth cs.? En vervolgde met:

"(2) Het hoofdkantoor van de landsadvocaat - Pels Rijcken & Drooglever Fortuijn, Postbus 11756, 2502AT Den Haag – heeft een doelstelling die even eenduidig als simpel is en exact gelijk aan de opdracht van de regering aan dit kantoor. Die opdracht is om elke burger, elke instelling of elke onderneming die het waagt om in een meningsverschil met de Staat verzeild te raken zo lang mogelijk en met alle middelen van zijn, haar of hun Recht weg te houden.
Dit bij Koninklijk Besluit benoemde uiterst louche kantoor ziet deze opdrachtenstroom, die eindeloos is en het tot in lengte van jaren van goudgerand werk voorziet, met graagte komen.
Het bedienen van deze grote, belangrijke cliënt -de Staat- door dit kantoor heeft bij de vennoten een bepaalde mentaliteit gekweekt die erop neer komt dat de daar optredende advocaten zijn gaan denken dat ze oppermachtig zijn en overal mee weg kunnen komen. Tot en met de meest grove overtredingen van Wet, Recht en regel.
De vennoten van dit exclusieve advocatenclubje zijn ook bijna allemaal op een of andere manier in functies bij de Nederlandse rechterlijke macht betrokken. Enige sprekende voorbeelden:

• a) Op die maandag, 19 november 1979, de eerste zitting van het getuigenverhoor was Gratama verhinderd. Hij stuurde dus een jonge kantoorgenoot als vervanger. Mijn advocaat en ik stonden een paar minuten voor de zitting begon nog wat te praten met de twee getuigen die wel waren komen opdagen. Twee van de zeven die wij hadden opgeroepen. Let wel: dat waren mensen die ik vrijwel dagelijks sprak en met wie ik bij nacht en ontij en in weer en wind samenwerkte. Na dat weekend waarin ik de tot dan toe meest schokkende ervaring had ondergaan in deze zaak - het gemanipuleer met de getuigen – was ik meer dan witgloeiend. De vervanger van Gratama kwam op ons groepje af en maakte een opmerking tegen de twee getuigen: “... dat zij zich voor de zitting niet met mij mochten onderhouden”.
  Ik deelde de vervanger luid en duidelijk mee dat ik veel zin had om hem een kwartiertje of zo onder zijn lamme kloten te schoppen. Daarop zei hij tegen mijn advocaat dat die zijn cliënt beter in de hand moest houden en ging weer weg.
  Die vervanger van Gratama was destijds Jhr. Mr. J.L. de Wijkerslooth. Hij is nu de voorzitter van het College van Procureurs Generaal. Dit is een figuur die over het vervolgingsbeleid beslist. Een ex-landsadvocaat met in zijn geestelijke bagage de ervaringen opgedaan op een kantoor waar liegen en bedriegen en de finesses van het manipuleren van de Wet tot kunst is verheven bezet nu een der hoogste posten in het land. Dit geeft te denken .. en de kwaliteit van het OM is er dan ook naar.
• b) Een der landsadvocaten van hetzelfde louche kantoor Pels Rijcken & Drooglever Fortuijn: mr. B. Wubs. Destijds ook betrokken in deze kwestie. Behalve nog een aantal andere merkwaardige nevenfuncties waarvan het op zich al twijfelachtig is of die zich wel verhouden met de functie van landsadvocaat heeft mr. Wubs ook een aanstelling als deken van de balie bij de Hoge Raad. Daarbij is hij ook nog aangesteld als plaatsvervangend rechter bij de rechtbank te Den Haag. Dit betekent dat iemand die in een geschil met de Staat verzeild raakt dus eerst het pad kan kruisen van mr. Wubs in zijn hoofdfunctie (landsadvocaat) en vervolgens als het geschil voor de rechter in Den Haag wordt gebracht (waar de zaken tegen de Staat dienen) ineens “rechter” Wubs kan aantreffen. Of toch minstens een van zijn “vriendjes”. Vriendjes ja, omdat het immers “not done” is in die eerbiedwaardige kringen elkaar het leven moeilijk te maken en op allerlei kleine dingetjes als tegenstrijdige belangen, verkrachting der Wet en dergelijke te letten.
  Komt de terecht agerende en vasthoudende burger tenslotte voor de Hoge Raad met zijn geschil... juist... weer is daar mr. B.Wubs. Niet zonder reden doet in die kringen de volgende slagzin de ronde: “Wubs wint altijd!”. Ook dat geeft te denken.

3) Dat de getuigenverhoren mis gingen kwam dan ook door landsadvocaat Gratama die in zijn hufterige arrogantie dus gewoon hetzelfde dacht toen hij de door mij bij rekest opgeroepen getuigen sommeerde om thuis te blijven op de dag der zitting, “... daar zij allen in dienst der Staat zijn”.
Hij ging zelfs zo ver zich erover te beklagen bij de rechter-commissaris - in zijn vergeefse pogingen om het héle getuigenverhoor uitgesteld te krijgen – “... dat hij nu niet voldoende tijd had om zich voor te bereiden en om de getuigen te prepareren”. Mijn getuigen! De getuigen van de wederpartij prepareren??
De rechter-commissaris Reisig distantieerde zich op de eerste zittingsdag nadrukkelijk van dit optreden van de landsadvocaat. Zei hij. Maar hij greep ook niet in.

4) Wat Gratama allemaal uitspookte was ook nog uniek. Hij besprong zelfs zijn eigen “clanleden” door in vereniging met Kamp als zijn spreekbuis de Rijkspolitiemensen (de door mij opgeroepen getuigen!) zodanig te bedreigen en te ringeloren, onderandere met betrekking tot hun baan en promotiekansen, dat een groot deel van hen, gedwongen tégen de Wet handelend, ook daadwerkelijk thuisbleef. Daarna werden deze thuisgebleven getuigen vóór het toen noodzakelijk geworden tweede verhoor plaatsvond alsnog “geprepareerd” door de landsadvocaat.

Iemand op zo’n belangrijke vertrouwenspost die een dergelijk gedrag vertoont cq. zulke voorbeelden geeft aan het Recht en de Wet dienende medewerkers (politiemensen) van zijn opdrachtgever (de Nederlandse Staat) is veel minder hoogstaand en bezit nog minder moreel besef dan een varken”.

Tot deze clan behoorde dus Johan de Wijkerslooth. Geen wonder dus dat Geert Theunisse zijn eigen vraag “Wie heeft er nog behoefte aan Johan de Wijkerslooth cs.?” zelf beantwoordt met “Niemand”. Nou ja, behalve dan de universiteit van Leie. En blij dat ze daar zijn!