zondag 3 januari-2010
Maf. Jasper Schuringa had die Nigeriaanse onderbroekenbomber nog niet in een houdgreep tussen de vliegtuigstoelen of Geert eiste al een lintje voor hem op. Terecht, daar niet van. Maar je zou toch verwachten, dat ie ook meteen een flying sidekick zou bezorgen aan dat meisje van Ter Horst en aan IRT-invalide Ernst H-B. Met vragen over de intrigerende gebeurtenissen rond de overstap van de meteen als Schijthuisartiest afgestempelde Abdulmutallab op Schiphol, onder begeleiding van een keurig in de vouw zittende Indier. Die hele reut moet op tape staan, maar geen vragen van Geert daarover. Van niemand niet trouwens. Maar van onze opgespoten held uit Venlo hadden we toch als eerste een volle doos geschetter verwacht.
Ook al omdat ie wel meteen als een te heet geworden vlaai uit de bakoven van Tante Gerti Verbeet sprong toen de Deense baardencartoonist Kurt Westergaard werd bedreigd door een Somalische Schijthuisaanhanger met een bijl. Geert meteen op de barricades en voor de camera's. Poekelde wat over het vrije woord, zei verontwaardigd dat het een schande was en plaatste drie cartoons van Kurt op de website van zijn hobby.
Waarom zo merkwaardig truttig in het eerste geval en zo ouderwets in het tweede?
Hij zal toch niet bij dit soort gevallen eerst een koppie thee gaan halen op Buitenhof 47? Om te vragen hoe hij het beste kan reageren. Zo ja, dan valt misschien te begrijpen waarom hij zo stil bleef over de Nigeriaanse kruistocht met Delta Air.
Want er is al een tsunami van berichten dat Alhaji Umaru Abdulmutallab, de steenrijke pappa van Umar Farouk, niet alleen tropische contacten onderhoudt met een speurneusfirma in Langley, maar ook met een firma uit dezelfde branche in Tel Aviv. En dan wordt zo'n story voor een eenvoudige boy uit Noord-Limburg al gauw wat ingewikkelder dan bijvoorbeeld het steken van een veldje asperges. Of het plaatsen van een paar cartoons.

zondag 12 september-2010
Zo Geert heeft na veel gekakel zijn ei gelegd op Ground Zero. Nou ja, ei. Zelfs een kolibri zou er zijn snavel voor op ophalen. Verder was er zo'n duizend man op de been en met alle respect, maar er liep niemand tussen die model had kunnen staan voor Rodin. Van de knokploeg uit Engeland hebben we niks vernomen en dat gematigde baardcentrum met gebedsruimte gaat er gewoon komen.
Er was overigens ook zo'n ruimte om een matje uit te rollen op de zeventiende verdieping van de zuidelijke tweelingtoren. En die was hoogstwaarschijnlijk in gebruik toen het Flying Circus met de voorstelling begon. Uiteraard kwam dat detail niet voor in de toespraak van de Mozart van het vrije woord.
Inmiddels heeft onze vlaai met slagroom ook een uitnodiging binnen om op 2 oktober te komen spreken in Berlijn en zijn Fitnaatje te vertonen. Op uitnodiging van de onlangs uit de CDU gemieterde politicus René Stadkewitz, die bezig is met het bijmekaarbroddelen van een nieuwe partij, Die Freiheit. Hoe kom je erop.
Als we deze Duitse variant van kapitein Rob mogen geloven heeft hij in verband met zijn geweldige initiatief een bezoek gebracht aan de Israëlische ambassade in Berlijn voor een urenlang gesprek met luitjes van de polletieke afdeling daar. En dan mag Reneetje zeggen, dat hij geen reet te maken heeft met Wilders, maar hij treedt wel heel nauwkeurig in diens voetsporen. Want zoals wij met zijn allen weten heeft ons Geert een tuintje in zijn hart voor Tel Aviv en is hij kind aan huis op de Israëlische ambassade in Den Haag. Voor een koppie thee en wat bijbabbelen.
Nou willen wij toch graag even gebruikmaken van onze vrijheid van meningsuiting om bij dit soort bezoekjes een vraagteken van enig formaat te plaatsen. Wij dachten namelijk dat lieden die hun land elders vertegenwoordigen zich niet mogen bemoeien met de binnenlandse polletiek van hun gastland. Zelfs niet als je uit Israël komt.
Hoe dit ook zij, qua p.r. was Geert's stand up in New York niet om naar huis te schrijven. Dus nou maar hopen dat het in Berlijn een stukkie beter gaat. Moet lukken. En anders hebben we volgende maand nog het polletieke proces tegen onze Venlo'se Jan Sobieski. Dat wordt in ieder geval knallen met de ballen. Kluifje voor De Hond. Op naar de veertig virtuele zetels!!

dinsdag 14 september-2010
Uit aflevering 2: "Van de knokploeg uit Engeland hebben we niks vernomen". Met die knokploeg bedoelden we de gepolitoerde jongens van de England Defence League, die door de Heilige Geert-aanbidder Pamela Geller waren uitgenodigd om het anti-baardenfeestje bij Ground Zero wat ballen te geven. Achteraf blijkt hun bescheiden aanwezigheid een goeie reden te hebben. Hun Leider Stephen Yaxley- Lennon aka Tommy Robinson werd na aankomst in de VS meteen weer op een vliegtuig back home gezet. Naar alle waarschijnlijkheid omdat ie aan de overkant van het plasje voor de kadi met pruik moet verschijnen wegens vermeende activiteiten in het witwascircuit en een nummertje hypotheekfraude. Verder zat de FBI zwaar op de lip van de andere blanke Britten en keerde zelfs hun hotelkamers om. En dan sta je er niet lekker bij op Ground Zero. Zelfs niet als een blondgespoten halfbloed uit Venlo "No mosque here" door de microfoon boert. Volgende keer beter. Bij de moskeeën in aanbouw in Blubberhouses, Beer of Ramsbottom. De beuk erin.
Je zal zulke lieden als fan hebben en tegelijkertijd serieus aan het keutelen zijn met Bea, Herman, Ivo, Mark en Maxime. Je zou compleet de weg kwijt raken. Nou, gauw maar effe een koppie doen op de Israëlische ambassade. Word je rustig van.

woensdag 29 september-2010
April 2004. Ten zuiden van Baghdad. Een stel Amerikaanse mariniers houden een Irakese auto aan. De twee inzittenden, Hamaady Kareem en Tahah Hanjil, worden gedwongen hun eigen auto te doorzoeken naar bommen en granaten. Ze vinden niks maar een van de mariniers, Ilario Pantano, schiet toch 60 rondjes ammunitie op ze leeg. En zet een bordje bij de lijken met de populaire mariniersslogan "no better friend, no worse enemy".
Ilario wordt later voor de militaire kadi getrokken. Hij rechtvaardigde zijn optreden door glashard te beweren dat de twee Irakese snorren een dreigende houding hadden aangenomen. De zestig rondjes waren volgens de American hero een waarschuwing aan het adres van andere onverlaten. Volgens zijn voormalige makkers klopte van Ilario's verklaring geen reet, maar hij kwam er wel mee weg.
9/11 2010. In de nabijheid van Ground Zero staat een plukje mensen met vlaggen te luisteren naar een paar licht gestoorde sprekers die geen moskee in die buurt willen hebben, terwijl daar geen plannen voor zijn. Een van de sprekers, u weet het, was onze aanstaande regeringsleider. Maar een andere opjutter die daar stond te ouwehoeren was... Ilario Pantano. Republikeins politicus in de dop, die momenteel op het punt staat zijn entree te maken in het Amerikaanse Congres. Waar zo'n moord in Irak al niet goed voor is. En zo'n vreselijke farizeeër als Verhagen helemaal opgelucht zijn dat Geert's toespraak zo gematigd was. You ain't seen nothing yet.