Honderd procent resultaat uit de actie tegen Sid Lukkassen van afgelopen week. Het ventje werd gedwongen om zijn bruine boekje op een geheime plaats te presenteren, voor de spreekwoordelijke halve man en een paardekop. Teruggeduwd onder de grond, als het ware, waar hij thuishoort. 'Maar dat moet je helemaal niet willen, dat ze ondergronds gaan', gilde iemand naar me (1). Hoezo niet? Ze zijn na '45 decennialang ondergronds geweest, en hebben pas aanwas kunnen kweken onder jongeren nadat die eind jaren zeventig massaal werkloos waren gemaakt.
Meest gehoorde argument tegen de oproep om Lukkassen het zwijgen op te gaan leggen, was dat men 'kennis wilde nemen van wat hij te zeggen heeft, want anders kun je niet met hem in debat'. Ik moest daarbij meteen terugdenken aan wat er in Finland tien jaar geleden gebeurde. Neonazi's hadden er flink geplakt en geflyerd en een journaliste schreef er een hele krantepagina over vol. Aan het eind van haar verslag vroeg zij naar de inhoud van de boodschap van de club. Ik schreef haar daarop in een column dat ik helemaal niet benieuwd was naar de inhoud van die boodschap. 'U kunt die boodschap overal googelen, mevrouw. En U kunt een goed geschiedenisboek lezen over wat het reëel bestaand nationaal-socialisme ons heeft opgeleverd. Want we hebben dit allemaal al es een keer gezien, mevrouw.' En ik besloot met: 'Wat ik wil is geen debat met deze jongens en meisjes. Ik wil hun namen en adressen. Die wil ik in uw krant afgedrukt. Zodat we deze keer erger kunnen voorkomen.'
Zo staan we er voor. Onze hakken moeten nog dieper in het zand. We hebben het al veel te ver laten komen. Het bruine netwerk dijt elke dag uit. Blijkt altijd weer al veel groter en hechter dan we zelfs maar durfden te vermoeden.
Neem bijvoorbeeld Tom Zwitser. Een soort ui: pel je hem af dan moet je er op het laatst van huilen. Zwitser is de huidige uitgever van Lukkassen, de opvolger van Perry Pierik. Zwitser en Lukkassen zijn generatiegenoten, noemen zich allebei graag filosoof, zijn allebei fan van Thierry Baudet, schrijven allebei zelf boeken over hoe fijn het allemaal eigenlijk was toen we Indië nog hadden -Zwitsers laatste heet Permafrost- en geven die uit onder de naam De Blauwe Tijger (niet te verwarren met De Papieren Tijger).
De Werdegang van Zwitser is een klassieke. Hij is een vinder, geen zoeker. Iemand die zich onzeker voelt in een omgeving waarin je zelf moet nadenken. Iemand die in paniek raakt als het elektriek een keertje uitvalt. Opgegroeid in de protestantse sekte Vergadering van Gelovigen, turnde hij na zijn huwelijk om tot katholiek. Een fanatieke. Roomser dan de Paus.
Zo betitelt Trouw hem in een artikel van 1 augustus 2011. Het OM vroeg zich in die tijd af waarom Zwitser samen met twee andere verse katholieken genoemd werd in de schrijfsels van de Noorse neonazi Anders Breivik, die een maand daarvoor een zomerkamp van de sociaal-democratische jeugd had uitgemoord. Met Erik van Goor had Zwitser zich een jaar eerder meester gemaakt van het blad Catholica. ´Sinds het aantreden van Van Goor en Zwitser staat de site van Catholica vol met extreme uitlatingen, polariserende meningen, gestaalde kaders en weinig katholieke barmhartigheid´, aldus de onderzoekers Frank Bosman en Eric van den Berg. Feitelijk had het duo de site van het katholieke blad volgedumpt met bruine kost -vooral Spengler van wie Zwitser een idolaat is- van oudere sites gemaakt en onderhouden door Van Goor en Zwitser.
Zo werken ze, de bruine kaders. Wat Zwitser doet met De Blauwe Tijger heeft Pierik al eerder en op dezelfde manier gedaan met Aspekt (zie voor een beschrijving daarvan deze serie in KM). De lijntjes naar uiterst rechtse clubs zijn gelegd en wel boven de grond, zichtbaar voor iedereen die het wil zien. Uitgeven van boeken en het beheer van een website geeft de Zwitsers en de Pierikken een machtig werktuig, en verschaft ze legitimiteit. Trappen we erin? Of trappen we ze terug naar waar ze thuishoren...?
(1) De provokateur die mij probeerde te verbinden aan 'Kedichem' kon snel van de site worden verwijderd
JoopFinland
