Wij missen Fred Kaps. De altijd in stemmig kostuum gestoken en beschaafd sprekende goochelaar uit de tijd waarin je dat nog met ch schreef. Nu, in het google-tijdperk, komt er uit de hoge hoed van de zoekmachine geen onschuldig wit konijn meer maar de zoveelste flagrante schending van het recht op privacy. In de show van kleinkunstenaar Kaps was je zeker van dat konijn, bij Google weet je absoluut niet waar je zoektocht je zal brengen.
Neem nou als voorbeeld onze queeste naar de opdrachtgever van advokaat Boer in Zeist (1). We hutselden de naam Boer en die van zijn slachtoffer Best met wat plaatsnamen en andere antecedenten en werden gekonfronteerd met de hooiberg die weliswaar in de volksmond Koekel heet, maar waarop je met een racefiets mooi niets nada uitricht.
Wij wilden al de handdoek in de ring gooien toen ons een anekdote te binnen schoot die ons moeder ooit aan ons opdiste. Ze was ooit, ver voordat ons vader op haar schermpje verscheen, als boerenmeid door een buurman in diens hooiberg gegooid maar was van de vunzige bedoelingen van de snoodaard gevrijwaard gebleven doordat de aanvaller ter hoogte van diens steekwapen in een fors uitgevallen dennenaald terechtkwam.
Wonderen bestaan dus, willen wij maar zeggen, en voor die overtuiging werden we meteen beloond. Al na tien minuten woelen stuitten wij op onze speld. De link (2) voerde ons naar het relaas van een mevrouw die advokaat Boer ooit is tegengekomen, in de rechtbank. Archeoloog en Syriëganger Best komt niet voor in die rechtbank maar wel op de betreffende site. Sterker nog: Best lijkt ons de bedenker en beheerder van het weblog, want hij schrijft em bijna in zijn uppie vol.
Maar om Best gaat het ons niet, wij zijn nieuwsgierig naar de klantenkring van Boer. In Foute boeken bestaat die in elk geval uit uitgeverij Aspekt, en in het bijzonder uit diens eigenaar Perry Pierik. Aspekt is een in 1994 in Grave bij Nijmegen opgerichte uitgeverij die later naar Soesterberg is verhuisd. Op haar website (3) worden we niet veel wijzer. De link Boekwinkel is leeg, ook onder Agenda is het wit en de link Nieuwsarchief begint met de mededeling dat ie niet up-to-date is.
Maar bij het in ogenschouw nemen van wat Aspekt zoal op de boekenmarkt brengt, blijven wij met een raar gevoel in de maag zitten. Alsof we bij de Chinees op een patatje-oorlog waren getrakteerd. Foute boeken geeft er al een voorproefje van: Aspekt doet in titels als -we doen maar een gooi uit het recente aanbod- De Duitse soldaat in bidprenten uit de Tweede Wereldoorlog (waarbij inderdaad die soldaat ook uit die oorlog stamt....), Van Winterhulp via Oost-Compagnie en Marseille naar Rode Kruis (zouden ze bij Aspekt geen eindredakteur hebben?) en Nazi's to the Core (Nazi tot op het naadje, zeg maar).
Oubolliger kan het alleen in De Kameleon en bij J.B. Schuil maar Aspekt/Pierik laadt in alle onbenulligheid de verdenking op zich dat het de mening is toegedaan dat fascisme misschien niet echt voor iedereen iets leuks in petto heeft, maar wel verdomd spannend is. En het kwaad komt nooit alleen: behalve de rits boeken met een bruin randje die in Soesterberg het licht ziet, is er nog iets vreemds aan de hand met het geesteskind van Pierik. Wie googelt op Aspekt en PP -en waarom zouden wij afhaken nu we al een keertje beet hebben gehad- komt al snel terecht bij een lange reeks rechtszaken... Stay tuned!

(1) Zie de afleveringen 1 en 2 uit deze serie onder de titel Basr en Baarn.
(2) Zie deze link
(3) Zie de website van Aspekt.

"Hallo Jacqueline, wil jij mijn leuter even zien?" Deint U ook even mee op dit rijm, we verzinnen samen wel een melodie, toch? Wij van het Kleintje hebben het in deze dagen extra moeilijk omdat we vanonder onze coltrui niet veel bijzonders kunnen tonen en geen feestvierders zijn. Maar wat denkt U van de problemen van de verstokte vastenavondvierder? Het stormt en regent en alsof dat al niet genoeg ergernis oplevert, is op een praalwagen zitten of gewoon stomdronken door een kroeg hossen ook nog es onveilig geworden. Wableef?
Vanuit Kerkrade, Venlo of Roosendaal horen we weinig nieuws maar om de hoek bij de Pruus is het helemaal mis. In Keulen en Dusseldorp draagt ondanks de hoosbuien elke tweede pretvierder een zonnebril. En toont ie ongevraagd niet één maar twee keer een stijve, want om zijn nek bungelt een volwassen karabijn. De reden daarvoor wordt in alle media vaker afgedraaid dan de Schlager van het jaar. Men vreest voor een herhaling van de gebeurtenissen in de Nieuwjaarsnacht. Wat er toen gebeurde?
Aanvankelijk niets bijzonders. Men was er dronken en gooide met rotjes en gillende keukenmeiden. En met de zeden nam men het even niet zo nauw, zoals dat bij ons liefkozend heet sinds pakembeet de Franse Tijd. Net carnaval dus maar dan meteen na de kerst. De Springerpers evenwel zag er brood in. Rechtse media, aangevoerd door Bild en Die Welt, meldden na een etmaal of wat dat honderden, zoniet duizenden Mädels en Frauen zich bedreigd hadden gevoeld en maanden de slachtoffers om aangifte te doen van zaken als tasjesroof, aanranding en zelfs verkrachting.
Inderdaad, ons klinkt dat ook vreemd in de oren, gewend als we zijn aan de seksistische praat in met name deze media. Maar er zat dan ook een heuse Python onder het gras. Waren de slachtoffers van deze misdaden stuk voor stuk verklaarde Prusen, de daders kwamen deze keer naar verluid niet uit de Heimat maar uit de vluchtelingenkampen. Voor ieder weldenkend mens hadden die gebeurtenissen van 1 januari natuurlijk nooit de prooi van ordinaire muslimbashers mogen worden, maar ja, wat niet mag dat gebeurt helaas maar al te vaak wel.
Zoals bijvoorbeeld het boek met de ogenschijnlijk door een zuigeling bedachte titel Keulen: Kalifaat Light en de Fallout van een conflict gewoon gebeurt, of U of wij dat nou willen of niet. Neemt U even een slokje water om op adem te komen want we hebben nog wel wat voor de boeg. Op de achterflap van het werkje gaat het over de waarheid die zich aandient, een schok, een orgie van geweld en seksisme en dit allemaal door toedoen van niet-westerse allochtonen en asielzoekers. Zit U nog? Want es geht weiter, met Merkels extreem ruimhartige asiel-beleid en het liegen en bedriegen en hoe het nu verder moet. En sluit af met: in dit boek wordt de affaire Keulen belicht door een keur aan Nederlandse en Vlaamse specialisten.
Wij hadden natuurlijk ook graag een ter zake kundige Pruus over de kwestie gehoord maar ach, een kniesoor die daar in dit verbale geweld (en we kunnen alleen maar hopen dat de schrijver en diens specialisten zich weerhouden van fysiek geweld) op let, nietwaar? Wat zegt U? U wilt nog een glaasje water en gaat hierna nooit meer een boek lezen en ook lekker met Uw dinges spelen? Wij kunnen U niet eens ongelijk geven. En dan te weten dat de samensteller en uitgever van dit werkje, Perry Pierik, zichzelf heeft geafficheerd als "redder van de literaire uitgeverij in Nederland en Vlaanderen".
Pierik's uitwerpsel raken ook wij verder niet aan maar werpt wel licht op het onderzoekje dat wij verrichten naar de Koerdische strijders die de Utrechtse heuvelrug onveilig zouden maken. In de vorige aflevering van deze serie vonden we al uit dat het waarschijnlijk Pierik was die ene advokaat Boer met deze aantijging achter ene Jan Best aanjoeg. En zie, daar is het bewijs: je moet immers wel zo hard als Pierik van de pot gerukt zijn om een 75-jarige archeoloog-in-ruste -zeg maar de Khaled Al-Asaad van de polder- als spil in een terroristich netwerk te zien...

Hoezo Brexit en een nieuwe bankencrisis waarbij vergeleken de vorige niets voorstelt? Wij bleven lelijk in onze maag zitten met de vraag hoe uitgever Perry Pierik en archeoloog Jan Best elkaar kennen. Zou de hoogbejaarde opgraver die volgens Pierik de Utrechtse Heuvelrug terroriseert met behulp van Koerdische strijders (1) ooit deel hebben uitgemaakt van het fonds van Perry?
Op de website van Aspekt is daarover op het eerste gezicht niets te vinden. Geen Jan Best in de link Zoek een boek/Auteurs, noch in de Fotogalerij en al helemaal niet in Over ons. Wel valt ons in de laatste rubriek op dat Aspekt haar auteurs koestert: "In de afgelopen 20 jaar werden ongeveer 1300 titels gepubliceerd, waarvan het merendeel nog altijd leverbaar is." Toch vreemd dat zo'n Best dan niet wordt vermeld, toch?
Ook in de voorjaarcatalogus 2016 onder de link Dowloads geen Best. Maar een jaar geleden was dat anders. In het voorjaarsaanbod van 2015 prijkt Jan Best de Vries met klinkende titels als Het werkelijke Etrurië, etruskologie zonder facisme (inderdaad, de s ontbreekt in de gids, maar het boekje kost dan ook nog geen tien euri's) en De vrouw van het Indusschrift: breekt zij de code (wat duurder uitgevallen maar daarvoor mag je er wel lekker zelf een vraagteken achterzetten).
Glijden we van de boekenberg van Pierik helemaal naar beneden naar de laatste op de website opgenomen catalogus (najaar 2008) dan is Jan Best de Vries (leuke schuilnaam overigens: wij verslonden in onze jongens- en meisjesjaren het epos Met Jan de Vries het zeemansgat uit van een schrijver van wie we nu even de naam kwijt zijn) vertegenwoordigd tussen voorjaar 2013 en voorjaar 2015.
Da's best wel lang toch? Goed, natuurlijk kan het wel zo wezen dat Best niet verkocht heeft, maar aan de andere kant: voorjaar 2013 debuteerde hij met één titel en twee jaar nadien had hij er bijna tien op zijn conto. Dus een ééndagsvlieg is ie toch voor Aspekt niet geweest. Hij moet het dus wel erg bont gemaakt hebben daar in Soesterberg om er ergens in 2015 zo hard en voor eeuwig uit te vliegen.
Daarbij komt: vloog hij wel? Is Best in pak-em-beet de zomer van het vorige jaar echt door Pierik uit diens prachtfonds geknikkerd? Wij wagen dat te betwijfelen en wel om twee redenen. Ten eerste omdat we het door ons meteen na de eerste melding van de peshmerga's in Veenendaal en omstreken bestelde boekje van Best -Oorlogskinderjaren- zonder mankeren door Aspekt toegestuurd kregen. En dat nog wel in de drukke Kersttijd!
Dat was voor ons reden om het groots aan te pakken. Want wij zijn niet van gister. Wist U dat een website tegenwoordig doorzichtig gemaakt kan worden? Wij wel en de NSA ook. Er is veel te doen geweest over of Google zaakjes waarvan mensen achteraf spijt hebben in de zoekmachine mag laten staan. Maar net zo belangrijk is natuurlijk het omgekeerde: dat weer zichtbaar gemaakt kan worden wat er ooit op een website gestaan heeft.
In de US of A zijn allang rechtsgedingen gaande waarin advokaten miljoenen dollars van bijvoorbeeld verzekeringsreuzen eisen omdat op de website van de verzekeraar ooit clausules hebben gestaan die hij zich nu met de beste wil ter wereld niet meer voor de geest kan halen... Behalve die advokaten worden daarvan ook de jongens en meisjes rijk die in staat zijn om op de site van de assuradeur de gewraakte zinnetjes weer zichtbaar te maken.
Gaat U niet de vismarkt op om zo'n apparaatje te kopen want dat kost U handenvol geld. Wij van het Kleintje scharrelden het programmaatje voor noppes op in het net. En bekeken er de website van Aspekt mee. Bingo dus: het oeuvre van Jan Best de Vries, reeds ausradiert uit de catalogus van de uitgever, stond tot en met 4 februari jongstleden gewoon te koop in die link Zoek een boek/Auteurs.
Vragen te over dus. En voor de nooduitgang van de EU blijft het voorlopig dringen geblazen... (1) Zie de vorige afleveringen van deze serie hier, hier, hier en hier.

"U ziet mij niet, maar ik ben er wel degelijk!" Deze uitroep klonk in de jaren zeventig van de vorige eeuw uit de mond van de allang vergeten olijkerd Sjef van Oekel. En de televisiekijker zag hem dus staan, met zijn onder de opgestroopte pijpen van zijn pantalon ontblote voeten in een teiltje water. De mislukte operazanger Dolf Brouwers/Van Oekel zong vervolgens in een gigantische microfoon "O, there is a lul aan mijn lijf!"
Radio ten voeten uit. Onverwoestbaar medium. Heeft U daar ook wel es over nagedacht? Dat er over de toekomst van de televisie al tig jaar lang benauwd en van ach en wee als dat maar goed afloopt wordt gedaan. Maar dat de radio fier overeind is gebleven in de beeldcultuur. Toegegeven: je hebt tegenwoordig praatradio en muziekbehang-radio. Maar feit is dat we door radio nog steeds bij kunnen blijven terwijl we intussen toch oog hebben voor het nieuwe jurkje van de vriendin. Waarom deze inleiding bij een nieuwe bijdrage in onze serie (1) over uitgeverij Aspekt? Omdat de baas van de Soesterbergse firma, Perry Pierik, in een mail aan ons het onderwerp aanroerde. Hier volgt zijn boodschap:
"In het verleden hebben wij wel eens contact gehad en elkaar zelfs eens ontmoet. Ik besprak ooit Kleintje muurkrant enkele malen op radio. Ik zou je heel graag even bellen ivm een stukken op kleinjte muurkrant tegen mij en mijn bedrijf. Ik vind dat Kleintje muurkrant hier misbruikt wordt. Op welk nummer kan ik je bereiken-" Ons nummer staat blote bene gewoon in de gids maar waar het ons hier om gaat is Pierik in de rol van mannetje van de radio. Perry mag natuurlijk zeggen wat hij wil en voor ons part doet hij dat met zijn blote kuierlatten in een teiltje en een microfoon van hier tot de Verenigde Arabische Emiraten voor zijn tetter. Maar wij hebben liever niet dat hij het bij die gelegenheid over ons heeft. Want wij willen niet met Perry door die ene deur.
De reden daarvoor vindt U onder andere op de website van Aspekt. Over Perry's jongste drol, een boek dat die naam niet waardig is over de Nieuwjaarsnacht in Keulen, is dat deel van de natie dat schoolgegaan is en fatsoen in de donder heeft, met een zakdoek voor de mond heengestapt. Maar een subonderdeel van de met varkensmaskers en éénlettergrepige vocabulaire toegeruste bezorgde burgers heeft Perry en diens boek in de getatoeëerde armen gesloten.
"Sta Pal", heet de club. Wellicht een variant op stavast? Wie zal het zeggen en wat doet het er toe. Waarvóór de leden van de ploeg pal staan? Op hun website klinkt het voor dit soort lieden gangbare riedeltje over "onze cultuur, democratie, vrijheid en veiligheid" en in de tekst vol spelfouten wordt duidelijk dat het ze vooral en eigenlijk alleen maar om dat 'onze' te doen is. Op zo'n site wil je dus als volwassen mens niet staan maar Perry staat er en is daar op zijn eigen facebookpagina nog trots op ook.
De lijst van mistige groepjes en individuen waarvoor Perry Pierik boekjes heeft uitgegeven en/of waarmee hij zich afficheert begint niet bij Sta Pal en zal er, tenzij we er wat aan doen, waarschijnlijk ook niet mee eindigen. Uitgeverij Aspekt heeft zich in het verleden verbonden aan Peter Siebelt en Ernst Jünger en aan het Vlaamse nieuwrechtse blad TekoS. Dus: misbruik van het Kleintje? Wie misbruikt hier nou eigenlijk wie?
Feitelijk doet Pierik in zijn mail met Kleintje wat hij op de website van zijn uitgeverij ook doet met het CIDI en de SP. Zonder enige terughoudendheid noemt Perry daar Aspekt "de huisuitgeverij van de socialistische partij (SP) en van het CIDI (Centrum Informatie Documentatie Israël)". Lust U nog camembert met een saus van rode bieten? Na zo'n zware hap is dus aan ons de beurt om een mailtje te sturen richting Oss en aan de opvolger van Ronny Naftaniel. Stay tuned... (1) De vorige aflevering verscheen op 25 februari j.l.

Wij van het Kleintje hadden onszelf uitgenodigd. Op een congres. Geef ons eens ongelijk: media gratis en voor niks naar binnen en voor nop meehappen van het koud buffet. Daarvoor moet je dan wel een hoop geouwehoer aanhoren maar wat doe je anders op een woensdag gehaktdag eind maart? Daarbij komt: het congres gaat over Israel. Dus dat kan ook nog wel es interessant worden, denk je dan.
Maar helaas paashaas: we zitten dus gewoon thuis de dertigste van deze maand, achter een bal van ons moeder. Want het CIDI wil ons niet mee aan laten zitten in Den Haag. Het door de club van de legendarische Ronny Naftaniel georganiseerde samenzijn gaat over veiligheid en tja, de cidisten zien discussie met tegenstanders van het cidisme nu eenmaal als een bron van onveiligheid. Jammer, jammer en nog eens jammer maar het is niet anders.
"Terrorisme, Israel en internationaal recht" heet de vlag waaronder eenieder die het goed voorheeft met de Joodse Staat een veer in de reet van het uitverkoren volk mag steken. In de reclame voor het congres bezigt het CIDI de term 'Israelisering': het op 'onze' Westerse waarden geschoeide samenlevinkje achter de Dode Zee bezigt een veiligheidspolitiek waaraan de andere Westerse samenlevinkjes een voorbeeld kunnen nemen.
Ja, ook wij zien dat levendig voor ons: iedereen in 'ons' Westen die geen keppeltje maar een hoofddoek draagt achter een hek en aan de dwangarbeid en zodra de kampoudsten de situatie achter dat hek niet meer in de hand hebben het Luchtwapen (in het Hebreeuws El Al) ingezet zodat die ondermensen achter die tralies wel twee keer zullen nadenken voordat ze de opstand van het Getto van Warschau weer wilen nadoen.
Inderdaad, bij Israelisering moeten ook wij denken aan Finlandisering. Hoog in Europa was men tijdens de Koude Oorlog zo beducht voor 'de Rus' dat men ja en amen ('kyllä ja aamen' in het Fins) prevelde tegen alles wat uit het Kremlin kwam zodat er geen ene sovjetkozak aan te pas hoefde te komen om Finland tot een model van het worstsocialisme te doen worden. Goed destijds voor Breznjew en de zijnen maar 'wij' in de EU zitten er tegenwoordig mee want de Finnen beschouwen 'onze' Gemeenschap als een verbond tegen diezelfde 'Rus'.
Zo is het ook met Israel gesteld. Merkel en Holland en Kameroen en hoe ze ook allemaal heten mogen rond het Brusselse koud buffet benadrukken dat de ondermensen uit het Midden-Oosten een plaats in hun hart innemen (uiteraard zolang ze maar niet met hun vingers aan dat koud buffet zitten!) maar in de Heimat voor alle Zionisten malen ze daar niet om. Hullie hun Endlösung van het MO-conflikt bestaat uit het platbombarderen van Iran en het standrechtelijk executeren van minderjarigen met de foute achternaam.
Den Haag als plek voor het congres is een gotspe (Hebreeuws voor onbeschaamdheid) van hier tot Tel Aviv. De fascistische regering van Israel, verantwoordelijk voor de dood van honderdduizenden mensen, en haar supporters in de wereld zouden natuurlijk morgen al ter verantwoording geroepen moeten worden in het Vredespaleis, door het internationaal gerechtshof. Maar nu kun je de Vrienden van Israel bezichtigen in Sociëteit de Witte, aan het Plein 24. Neem wel een goed broodmes mee, want de restjes van paasbrood zijn keihard.
Dit allemaal gezegd zijnde moet ons echter ook van de lever dat men bij het CIDI niet uit de neus zit te eten. Ondanks de drukte rond het congres vond men toch de tijd om te reageren op onze vraag hoe of het voelt dat Uitgeverij Aspekt zich de 'huisuitgeverij' van het CIDI noemt (zie de vorige aflevering in deze serie, van 6 maart jongstleden). Het antwoord kwam snel en was kort en krachtig:
"Geachte, publikaties van het CIDI vinden plaats in een breed spectrum van uitgeverijen. Wij zien geen reden om aan de bewering op de website van Uitgeverij Aspekt enige betekenis te verbinden. Met betrekking tot de door U geciteerde uitspraken op de website Maroc.nl willen wij benadrukken dat wij alle informatie van Marokkaanse origine ten aanzien van het CIDI als vooringenomen beschouwen."
Volledig uit de lucht gegrepen dus, een verdrietig geval van zelfoverschatting door Perry Pierik. Hadden we ook wel verwacht. Zoals ook de felheid aan de andere kant omdat wij een website van Marokkaanse komaf in het geweer brengen natuurlijk voor het handje ligt. Wat er op Maroc.nl beweerd wordt? Over het CIDI niet eens zoveel bijzonders. Maar over Perry Pierik des te meer. Stay tuned!

PS: ja natuurlijk, dat mailtje van ons aan de SP met dezelfde vraag die we stelden aan het CIDI is heus wel in Oss gearriveerd. Maar op het antwoord zitten we vandaag nog steeds te wachten. Wellicht heeft men het er te druk met folderen...?

Wij dachten dat we nooit meer langs Baarn hoefden in deze serie. In de eerste afleveringen verdwaalden we in dit durp omdat de plaatselijke krant een inwoner aan 'Syrië' vastkoppelde (1). Gelukkig konden we al snel een paar deuren verder op de Utrechtse Heuvelrug omdat Uitgeverij Suspect/Perry Pierik achter het opzienbarende nieuws in de Baarnsche Courant bleek te zitten. Maar nu moeten we weer terug naar de drassige oevers van de Eem.
De Courant pakt deze keer uit met een reportage over het spannende leven van Paul Knoops, koddebeier. Op een grote foto staat de kerel onder een wielerhelm maar zonder zonnebril Willempie uit de klassieker van André van Duin te wezen. Helaas voor Paul Pet laat de krant het niet bij dit beeld. Knoops komt ook aan het woord en het moet gezegd: in een cultuur die zojuist haar enige prozaist met wereldfaam Johan uitgeleide heeft gedaan, springt Pauls oneliner er zonder meer uit.
Komt ie: "Ook benaderen we personen, waarvan we weten dat ze in beeld zijn voor bepaalde misdrijven, persoonlijk. Zodat ze weten dat we ze in de gaten houden. We gaan daarbij af op ons onderbuikgevoel en controleren mensen als we denken dat dat nodig is." De cursivering is van ons want mensen als Johan en Paultje praten in de regel zoals ze een scheet laten en weten ook bij drie keer navragen niet waarover wij ons druk maken. Maar ieder nadeel heb zijn voordeel en feit is dat Paul zoals alle vlees in uniform een baas heeft die niet zo blij zal zijn met de uitlating van zijn ondergeschikte in het Baarnse.
De Knoopsen in deze wereld vertegenwoordigen het fascisme met de kleine f. Voor dat met een hoofdletter moeten we bij hun opdrachtgevers zijn, in casu Perry Pierik. De uitgever, schrijver, historicus, doctor uit Soesterberg ziet zich zelf als onder meer redder van het boekenvak maar voor wie een rondje surft door zijn bijdragen in de sociale media wordt al snel duidelijk dat we bij Perry stuiten op gedachtengoed dat we na 5 mei 1945 niet meer tegen wilden komen.
Perry doet daar ook helemaal niet moeilijk over. Nou ja, wel een beetje dan. Voor wie hem confronteert met het nieuwrechtse karakter van zijn publikaties heeft hij een standaard antwoord voorradig: zijn uitgeverij is een algemene uitgeverij, niet gebonden blablabla, zo'n beetje de AVRO onder de uitgevers dus. En voor wie hem neerzet als rabiaat fascist met vriendjes in die wereld, komt er rook uit de bodem, een dichte mist, een ondoordringbare nevel zoals indertijd bij Prinz B.
Maar Perry was gewoon lid van een fascistische jeugdclub, hoor. Als we de website Maroc.NL mogen geloven -en waarom zouden we dat niet doen?- was hij "in Woerden en Utrecht actief voor het fascistische Jongeren Front Nederland (JFN)" De site baseert haar bewering op een uitspraak van wijlen NVU-voorman Joop Glimmerveen, uit 1995. In zijn blad Volkse Waarnemer (ja hoor, dat vinden ook wij verdacht veel lijken op Völkische Beobachter, destijds het lijfblad van de NSDAP) windt Glimmerveen zich op over een artikel in de Haagse Courant.
Het relaas is geschreven door Perry, in samenwerking met Marcel Reijmerink. De twee beschuldigen rechts-radicalen van de moord in Frankrijk op twee onderzoekers naar extreem-rechts. Uit rancune gooit Glimmerveen het Mitgliedschaft van Pierik in de ring. Kun je zeggen dat rancune niet de beste Specsavers oplevert. Maar zelfs een Glimmerveen zal toch niet zonder daarbij goed na te denken aan Jan en alleman een verleden in de eigen gelederen toeschrijven? Dus: Knoops, mogen we je mountainbike lenen? Fietsen we even naar Woerden en die kant van Utrecht...

(1) zie Basr en Baarn 1 en 2, van respektievelijk 17 december 2015 en 26 januari 2016

Perry zit er wel bovenop, dat moeten we toegeven. Nauwelijks had de vorige aflevering in deze serie (1) het licht gezien, of de dynamische uitgever zette zijn persoonlijke website perrypierik.com op inktzwart. Ook de digitale etalage van zijn bedrijf uitgeverijaspekt.nl vertoont trouwens steeds meer gaten en blutsen. Gaat het bergaf op de Utrechtse Heuvelrug?
Perry's kwastkunst moeten we dus in het vervolg missen. Maar daarover niet getreurd, want vanuit de dark room in Soesterberg bereikte ons al een nieuwe term met 'kunst' erin: ideeënkunst. Het is het bedenksel van Pepijn van Houwelingen, ja inderdaad, die Pepijn van dat referendum. Pepijntje schreef, ver voordat iemand bij ons wist waar Oekraïne ligt of wat men daar eet, een boekje voor Aspekt maar zette daar een verzonnen naam onder: Vossius.
De aap kwam natuurlijk toch uit de mouw en Margreet Fogteloo spreekt er in de Groene Amsterdammer (2) schande van. Van die naamsverduistering. "Jarenlang taalde niemand naar deze fascistoïde roman. Nu duidelijk is geworden wie de auteur is, ligt dit anders. Van Houwelingen werkt bij het Sociaal en Cultureel Planbureau, waar hij onderzoek doet naar burgerparticipatie. Dat vergt objectiviteit."
Voor de Moeder Courage van sociaal-democratisch Nederland zou het dus volstaan indien Pepijn zijn baantje bij het CPB opzegt en zich toelegt op zijn ideeënkunst. Maar elke journalist zou zich natuurlijk moeten schamen voor het feit dat een boek als Oneigentijds (3) überhaupt het licht heeft kunnen zien. Sterker nog: dat er in het Nederlandse taalgebied een uitgeverij kan bestaan van het uitgeven van fascistoide lectuur.
Perry Pierik lust er per slot van rekening wel pap van. De meeste boeken en boekjes in zijn bruine bibliotheek gaan op de toer van dat waarover Jan Blokker ooit zijn gal spuugde (4). Pierik heeft bijvoorbeeld kosten noch moeite gespaard om een werkje van Roel van Duijn onder de aandacht te brengen. De oud-voorman van Provo heeft zich decennialang alleen omringd met ecofascisten maar achtte nu de tijd rijp voor de 'rehabilitatie' van zijn ex-schoonmoe.
'Verraad' gaat over de ouders van de ex van Van Duijn, Josti (nee, niet die van die band). De moeder van Josti ging in de oorlog naar bed met de baas van het kamp waar haar communistische man was gevangen gezet. Resultaat: kampbeul aan zijn trekken gekomen, man vrij, iedereen blij, een verhaal zoals er duizenden verteld worden boven de oer-Nederlandse verjaarsborrel. Niets aan de hand dus eigenlijk en over dat niets is met het oog op het Herdenken snel een boekje in elkaar geflanst.
Waar wij van het Kleintje evenwel stil van werden was de couleur locale van dit al. Tegenwoordig schrijft Van Duijn te pas en te onpas dat zijn huidige eega uit Rusland afkomstig is, maar de ouders van Josti kwamen uit Twente. Twente? Kwam daar ook niet...? Het zal toch niet zo zijn dat...? Er zijn tenminste twee Tukkerse Pieriks. De ene zit in het Europees parlement, de andere had dat ook graag gewild maar had zijn tijd niet mee.
Johan Pierik was de gouwleider van de NSB in het Twentse Denekamp (5). Over zijn doen en laten van na 1945 is niets bekend maar zijn ideeënkunst lijkt georven door Annie Pierik die als Annie Schreyer-Pierik en voor het CDA in het EP zit. Annie bedrijft naar eigen zeggen politiek 'vanachter de keukentafel' en 'omdat de lieve Heer me geroepen heeft'. Volgens haar is ook de lieve Heer gek op megagrote stallen voor dieren en ze is een warm voorstander van samenwerking van haar partij met de PVV.
Zou het kunnen? De pa van de Josti van Roel van Duijn die werd verlikt door een voorzaat van Perry de uitgever? Zou zomaar kunnen natuurlijk. Moeten we een stamboompje voor leegschudden. Leuk werk toch, zo aan het begin van het voorjaar? Schoffelen we gelijk het terras even aan... Stay tuned!

(1) 22 april jongstleden
(2) Zie ook Klaroenstoot (2) van 2 mei
(3) Wij schaffen de producten van Pierik niet aan maar uit een overzicht van het gewraakte boek in NRC van 30 april wordt duidelijk dat het de schrijver vooral verdriet dat het bij ons allemaal zo rustig is geworden. Vrede is de erfvijand van de echte man, zei Joseph Goebbels al en Oneigentijds staat omhoog van de oorlogsromantiek en heldenverering. U en ik zijn saai geworden, zo luidt de boodschap van Van Houwelingen. Zou ie nou bedoelen dat Ajax elk jaar weer kampioen wordt...?
(4) "Foute burgemeesters waren eigenlijk heel goed"
(5) Zie het onderzoek van Gerard Kuys naar de geschiedenis van de textielindustrie in Twente.

Zoals deze serie niet altijd heeft geheten zoals ie heet (1), zo heeft ook Perry Pierik niet altijd zijn eigen boeken willen uitgeven. Ons moeder bewaart alles van haar meisje, van het beugeltje tot en met de eerste bh, en zij heeft ook een schoenendoos waarin als het ware de genese van Aspekt.
We moeten daarvoor terug naar 1994. Om precies te zijn naar de 21e maart van dat jaar. De lente begon voor Perry met het sturen van een manuscript. In het begeleidende briefje leest het: "Bij deze het hernieuwde manuscript "Kadaverdiscipline" over de Nederlandse Waffen-SS. U zult zien dat ik, mede dankzij de aanwijzingen van uw uitgeverij, het een en ander grondig gewijzigd heb. Per brief zal ik spoedig ingaan op de kritieken. Het manuscript wilde ik u niet zo lang onthouden".
De stijl is onmiskenbaar al helemaal Perry Pierik/Aspekt. Maar de toon is, om in die stijl te blijven, een beetje wanhopig. Uit het briefhoofd mag geconcludeerd dat het Perry toen niet meezat. Hij woonde in Nieuwegein, de Bijlmer van Utrecht, op een adres dat Schakelstede heet. Zien we direkt voor ons: een galerijflat uit de griezelige jaren tachtig, al flink aangevreten door betonrot en voor ongeveer de helft leeg, de parkeerplaats vol Opeltjes, een enkele bladloze boom, kromgebogen door de westenwind...
En tja, we kunnen niet om de facts of life heen: in je manuscript het een an ander grondig moeten wijzigen is voor geen enkele auteur leuk, laat staan voor eentje die de wijsheid in pacht meent te hebben. Want in de brief die Perry hierboven aankondigt stelt hij zich veel minder nederig op. "Ik hoop dat we nu spoedig de puntjes op de i kunnen plaatsen", schrijft hij op 23 maart, "en tot uitgave van dit voor Nederlandse geschiedschrijving belangrijke boek kunnen overgaan. Het echte 'zwarte gat' zit hem hierin, dat dit boek nog altijd niet geschreven was!"
Hier pakt onze Perry uit met de kromtaal en de uitroeptekens die we van hem gewend zijn. En gooit hij alle schroom van zich af. Dat 'zwarte gat' betreft een kritiekpunt van de recensent van het manuscript: Pierik zou met de chronologie in zijn onderwerp maar wat aanrommelen. De aangesprokene voelt zich op zijn pik getrapt. "Hier wordt het boek van W. Haupt (Tragödi um die Treue, schrijffout PP) genoemd. Dit boek is helemaal niet van W (Werner) Haupt. Dit is een boek van Wilhelm Tieke – oud-soldaat van de ss-divisies 'Wiking' en 'Horst Wessel' – Hier dus het verwijt dat ik juist een SS-titel NIET gebruikt zou hebben. Ik heb het gevoel dat de critici een aantal boeken over de SS uit hobbyisme gelezen hebben. Ik ben de enige die het overzicht heeft."
De centrale kritiek van de lezer van het manuscript, en de reden om het ook de tweede keer af te wijzen, was juist deze zichtbare begaanheid van Perry met het lot van de SS-er. "Ik ben rond blz 60 maar gestopt met het weergeven van bladzijdegewijze commentaar", zo meldt de recensent. "M.i. rammelt er het nodige aan dit manuscript, de auteur lijkt me op zijn gunstigst een politiek naief persoon die wel heel enthousiast is (meegesleept raakt) over zijn onderwerp. Wat zullen zijn motieven zijn om (historicus zijnde) dit op een nogal populair wetenschappelijke wijze te publiceren?"
Gaskamers, foltering, standrechtelijke executies, de Verbrecherstaat in al zijn gruwelijke details, uitgelegd voor mensen met een lagere beroepsopleiding, zeg maar. Past zó tussen het jaaroverzicht van Autovisie en de Ikeagids in hun boekenkastje, als het ware. Zie daar de missie van Perry Pierik. Want nog in hetzelfde jaar 1994 waarin hij met zijn manuscript nergens aan de bak kwam, richtte hij Aspekt op. De eerste titel van de kersverse uitgeverij luidde: Van Leningrad tot Berlijn. Nederlandse vrijwilligers in dienst van de Duitse Waffen-SS. De inhoud? Juist...

(1) Zie Basr en Baarn 1 en 2, van respektievelijk 17 december 2015 en 26 januari 2016

Een uitgeverij begin je niet in je uppie. Los van de vraag of frust over de afwijzing van je eigen geschrijfsel een goede basis kan vormen voor het publiceren van dat van anderen (1): een uitgever-in-spé heeft geld nodig, en niet zo'n beetje. Perry Pierik handelt dan ook geenszins alleen. Uitgeverij Aspekt is een familiebedrijf. Op de achtergrond heeft vader Pierik een kloeke lepel in de pap. En met afstand de meest mysterieuze figuur achter de schermen is of was Perry's (voormalige?) mede-eigenaar.
Legio zijn de verhalen (2) van door Uitgeverij Aspekt benadeelde auteurs over Wijnand Pierik. Kort en goed komt het er op neer dat Pierik senior in Soesterberg de scepter zwaait. De meeste klachten betreffen de afrekening van royalties en vaak spelen de (handgeschreven) epistels van vader Wijnand hierin een kwalijke rol. Ook komt het voor dat niet de erudiete zoon en historicus Perry bepaalt wie bij Aspekt in het fonds komt en waarmee, maar pa.
Over Wijnand Pierik is niets méér bekend dan dat hij in Nijmegen woont en een fortuin gemaakt heeft in het slijten van tandartsenijbenodigdheden. Nog minder weten we over ene A.E. Pierik. Er zijn zegge en schrijve twee plekken in het internet waar hij of zij tot leven komt. Hier wordt E.T. ten tonele gevoerd als de mede-eigenaar van de uitgeverij en hier zet het spook uit de opera metterdaad zijn of haar poot onder een brief.
Wat leren we uit het fotocopietje? Dat we leven in het jaar des Heeren 1998 en dat Aspekt inmiddels weliswaar is toegerust met het welbekende logo maar nog steeds in een betonnen bunker in Nieuwegein huist. Dat A. E. de meestertitel mag voeren, niet omdat hij of zij Olympisch zwemkampioen is maar de advokatenakademie heeft gedaan. Wie zal zeggen van welke kunne onze geheimzinnige wetgeleerde is? En waarom verschwindet deze compagnon van Perry hierna volledig en totaal van de radar?
Wie de aangeschrevene Horowitz is weten we: dat was een socioloog die al op jaren was toen hij post van Perry en E. T. Kreeg. Een snelle blik op een over hem geschreven obituary (3) leert dat hij het net als Perry tegenwoordig (4) over 'left-wing fascists' had. Maar wie was A. E? De voormalige partner van Perry? Een broer, of een zus? En waarom blijven we daarna verstoken van info over deze Pierik? Kijk, overlijden komt in de beste families voor, dus is dat het geval dan zou je denken dat er bij Aspekt nog wel eens een kaarsje wordt aangestoken voor E. T... Toch? Maar niks nada doet gewoon luguber aan. Alsof wij niets mogen weten over A. E....
Enfin, voor tips over de eventuele huidige verblijfplaats -telefoonnummer mag ook- van de mysterieuze Pierik loven wij een taart uit. Zo'n zomerse, met veel aardbeien en nog meer slagroom...

(1) Zie de vorige aflevering in deze serie, van 6 juni jongstleden.
(2) Kijk voor schrijversleed eens in het forum op Schrijven Online. Je hoeft er alleen maar de zoekterm Aspekt in te tikken om een hele beerput open te trekken.
(3) Horowitz.
(4) Zie onder veel meer het krankjoreme verzamelalbum Keulen: Kalifaat Light en de fallout van een conflict. De facebookpagina van Uitgeverij Aspekt is ook leuk in dit opzicht.

Eindelijk is ie voorbij, die zomer van 2016. Ook voor Perry Pierik heeft het te lang geduurd, alle zonneschijn en strandlol. Eerlijk gezegd maken wij van het Kleintje ons een beetje zorgen over de ambitieuze en eeuwig-jonge uitgever van fijne boekjes. Zijn waar wordt nog steeds alleen maar aan de mens gebracht naast de stationsrestauratie (1) en zul je in de iets betere boekhandel tevergeefs zoeken. Tevens bereikte ons het bericht dat vader Wijnand zichzelf in de uitgeverij van Perry Wijnand bevorderd heeft tot expert in de poëzie. Nu U weer, inderdaad! Tot nu toe hield de krasse ex-producent van tandartsenijbenodigdheden zich in de toko van zoonlief lekker op de achtergrond, als maecenas (voor zoonlief dus, niet voor goedwillende auteurs) en louche boekhouder. Niemand in deze wereld die ooit heeft gehoord van of gelezen over de kwaliteiten van Pierik senior in de rijmelarij. Je dichtader zou er subiet van dichtslibben, ja toch?
Maar het meest verontrustende signaal dat het niet zo goed gaat met Uitgeverij Suspect is de oprichting van Vrienden die Uitgeverij Aspekt leuk vinden. Inderdaad, een initiatief in het feestboek (2). Zeker en gewis, een besloten groep. En U zegt het: eentje met een sterk Vlaams karakter. De moderator van het ding heet Bert Murrath en is een Sinjoor, hetgeen bij onze zuiderburen zoveel betekent als geboortig uit Antwerpen. Hoewel de groep al in juni het licht heeft gezien (nou ja) telt ze slechts vijf andere leden. Een missie wordt niet vermeld en de link van de leden met literatuur is vooralsnog onduidelijk. Nou ja, ene Tine Hertmans noemt zich De eerste dorpsdichter voor Destelbergen, en ene Johathan van Tongeren is baas van (cult-)uitgeverij De Blauwe Tijger maar het hoe en waarom van de warme gevoelens voor Suspect en de Pieriks?
Gastheer Bert is wat dat aangaat veel duidelijker. Vooraan op zijn eigen vriendenlijst in het gezichtenboek prijkt Filip Dewinter en in het vlugschrift dat hij in Antwerpen uitdeelt -'t Scheldt- is hij enthousiast over onder meer de Nationalistische Volks Beweging (3). Kijk, dat past weer veel meer bij Perry Pierik met diens 'brede' uitgeverij. We hopen voor hem dat de buren in Soesterberg met Sinterklaas een aardigheidje komen brengen. Of dat Wijnand voor Perry Wijnand een huisdier aanschaft. Want eenzaamheid vinden wij ook niks, voor niemand niet. Maar een goede buur is beter dan een verkeerde vriend...

(1) Zie ook de aflevering in deze serie van 6 juni jongstleden
(2) zie deze facebook-pagina
(3) zie wikipedia

Voor wie nog durch, für, ohne, um und so weiter als het moet ook in de slaap op kan dreunen, komt ie Duits over: de k in Suspect. Wij van de oliebollen en de rotjes plegen dat toch met een c te schrijven. Het doet allemaal überhaupt een beetje tot wel erg Germaans aan, het speeltje van de Pieriks. Alsof je weer naar Benno van Juul luistert, die je voor de mooie kadootjes op 30 april haatelijk dank zegt. Neem nu het tijdschrift Bühne, zonder Die, de onregelmatig verschijnende speciale uitgave van Suspect. Achter de Rijn voorbij Lobith heet het ding sinds jaar en dag Die Deutsche Bühne want tja, het blaadje gaat nu eenmaal over dingen die enkel in de Bondsrepubliek plaatshebben. En die dingen hebben ook alleen maar van doen met het theater. Ga maar na: de uitgever van het geval is de club voor podiumkunst van de oosterburen.
Nu kun je Perry Pierik in het theater zetten maar meer dan een slechte imitatie van Pim Fortuyn houd je daar niet aan over. Ook had hij zijn tijdschriftje Niederländische Bühne kunnen dopen (want waar het om het op de markt pleuren van kronkelige nietszeggende titeltjes gaat staat de eeuwigjonge en bevlogen uitgever PP zijn mannetje, zie daarvoor noot (3) maar wie neemt je dan nog serieus en serieus meedraaien in het wereldje van glossy en glitter is Perry's raison d'être.
En is de naam van het arme beestje eenmaal op deze manier losgezongen van de romp dan kunnen we ook met de inhoud doen wat we willen, aldus de gedachtengang bij Suspect. Dus in Bühne zonder Die gaat het over alles behalve het theater. We nemen u even mee naar het ontwerp voor het volgende nummer dat in maart of april (mag het ook mei zijn, groeenteman?) het licht moet zien:

Langzaam maar zeker krijgt het komende voorjaarsnummer van Bühne, maart/april 2017 vorm:

'Oogopslag
met smalle schouders
trotseren het leed
Alledag'

Het leidende gedicht voor dit nummer door Perry Pierik is de Russische kunstschilder Valentin Serov. Op de omslag een schilderij van zijn hand. (1)

En zo verder en zo voort. Het gewone taalsoepje zoals we dat vanuit de gaarkeuken van Suspect gewend zijn. Na Valentin Serov is de vermicelli op en wordt men getracteerd op de kromzin:

Voor wat betreft Bühne is Valentin Serov een gelukkige keuze, want het 'podium' voor literatuur en cultuur van Aspekt ruimt naast bijdragen van meer gevestigde auteurs, ook plaats in voor auteurs als Bart Haers, die niet altijd zo eenvoudig van een label zijn te voorzien. Leidend in hun bijdragen is betrokkenheid met, of bij een zeker onderwerp, waardoor ze ons op zijn minst geboeid weten te houden.

Met andere woorden: goedwillende amateurs.
Het gaat dus niet goed met Bühne. Reden waarom er in het facebook een club in het leven werd geroepen die zich Vrienden van Tijdschrift Bühne noemde. Inderdaad, de gefatsoeneerde versie van de bende die zich onder Vlaamse vlag verzameld Vrienden die Uitgeverij Aspekt leuk vinden doopte. Aan die ploeg besteedden wij in de vorige aflveringvan deze serie (2) aandacht en... krijg nou wat: laat nou de Vrienden van Tijdschrift Bühne zich op of omstreeks het online gaan van die aflevering opgeheven hebben!
Zo, nu nog de motorfiets van de ene buurman in de hens en een paar vuurpijlen tegen de ramen van de ander, dan hebben ook wij het nieuwe jaar feestelijk ingeluid. Daar zegt u wat... Jaarwisseling...? Sie meinen... Jazeker! We hebben de extreemrechtse knetterballen van Pierik en consorten nog tegoed! Men herinnere zich het theaterstuk in Keulen, Almere en Helsinki om maar wat dwarsstraten te noemen. Waar op 1 januari 2016 asielzoekers en vluchtelingen rampokkend en verkrachtend onze blonde deernes hinderlijk in het kruis of het handtasje zouden hebben getast. Niets van waar en uitgegaan als een kaars maar Suspect lichtte er de lezer over op in een boek (3) dat we in januari, februari, maart of april 2017 hier gaan bespreken. Het ruikt nu al naar Kristallnacht...

(1) letterenvoorbuhne.blogspot.nl
(2) zie "Uitgeverij Suspect" (13) van 7 december jongstleden
(3) Keulen, Kalifaat Light en de fallout van een conflict.

Mij werd ooit het hof gemaakt door Adriaan Slooff. Hij begon met mij te mailen, ik weet niet waarom, misschien had ie gewoon Kleintje gelezen. Ik wist niks over hem, hij wel over mij. Maar ook weer niet zoveel. Want hij schreef eerst: "Je verhalen zijn niet onverdienstelijk. Maar waarom probeer je de zachte, begrijpende man uit te hangen? Daarmee bewijs je moderne vrouwen een slechte dienst".
Toen ik hem erop had gewezen dat ik zo'n vrouw was, gooide hij het meteen over een andere boeg. In zijn volgende mails ging het over zijn reizen naar Zwitserland, naar Basel, waar hij een Zwitserse vriendin had of had gehad, dat hield hij nog even onder de pet. Die vrouw was niet "te modern", zoals hij tevreden aangaf. "Maar ze leest niets. Dat stoort me wel aan haar". Waarop natuurlijk de vraag volgde: "Wat lees jij?"
Ik was op dat moment bezig in een boek van Jutta Ditfurth, een biografie van Ulrike Meinhof. Ik schreef dat het boek me bij de keel greep, ook "omdat ik toen Meinhof vastzat pas veertien was. Maar jij bent wat ouder als ik, hoe heb jij dat destijds ervaren?" stelde ik de wedervraag. Hij was in zijn oordeel niet mals. De Falsche Bewegung van de 68/ers, zoals hij de Dutschkes, Cohn-Bendits en Meinhofen noemde, had niets dan ellende voortgebracht.
Opeens was Adriaan veel interessanter voor me. Wat bracht hem ertoe zijn eigen verleden te verloochenen? Zulke spijtoptanten hebben mij altijd gefascineerd. Want wie even op de naam Slooff goochelt ziet al snel de vergeelde foto van een rondborstige twintiger met een grote bos haar, onder de krantekop Dienstweigeraar in cel. Slooff behoorde in de jaren zeventig samen met Kees Vellekoop tot de bekendste dienstweigeraars van het land. (1)
Een afspraak was snel gemaakt. "Van Arnhem naar Oss is geen afstand vergeleken met Arnhem-Basel", grapte ik, want ik wilde hem niet bij mij over de vloer hebben en nodigde hem in de vertrouwde omgeving van ons moeder uit. "Bovendien kun je hier nog wat van je oude kameraden bij de SP opzoeken", deed ik er nog een schepje bovenop. "Of heb je die niet?" Want ik had ook al gelezen dat Slooff ooit uit die partij was gezet. (2)
Het viel flink tegen. De man was vanaf 1977 afgetakeld tot een kalende mondwatergebruiker met een zo'n zwart tweedjasje. Het beviel hem dat ik in een interieur vol planten en zware gordijnen scheen te leven maar we kregen al snel ruzie. Dat jasje ging onverhoeds uit en voor ik het in de gaten had zat Slooff naast me op de bank en was hij van alles van plan.
"Hohoho", hield ik de boot af. "Hoe zat dat nou met die analfabete vriendin in Zwitserland?" Slooff antwoordde dat hij voor haar een duur jaarabonnemmt bij de Baselse universiteitsbieb had gekocht maar dat de relatie "in essentie" en "tot beider tevredenheid" was beëindigd. Maar voor mij was het zo klaar als een klontje suiker dat de jodelaarster werd ingeruild voor mij.
Eind goed al goed zou je zeggen maar ik kon het niet laten om gisteravond na jaren weer kontakt met Slooff op te nemen. Hij klonk door de telefoon ook verrast en begon over ditjes en datjes maar ik had een vraag voor hem. "Waarom heeft Perry Pierik jou niet gevraagd om in dat boek over Keulen te schrijven? Je hebt toch al je vrouwonhaat bij hem kunnen publiceren?" (3)
Slooff, met zalvende stem: "Heb je het gelezen? Vond je het niet een geniaal boek?"
Ik zei dat ik niet verder was gekomen dan de helft en herhaalde mijn vraag. "Je kunt toch wel wat beter schrijven dan die Sid Lukkassen, met zijn "opkringelende rook"? Weet je wat dat boek bij mij oproept?" "Warme gevoelens of misschien wel geilheid? 

(1) Zie onder meer wikipedia
(2) Zie hier
(3) Keulen: Kalifaat light of de Fallout van een conflict. Van Slooff verschenen bij Aspekt; Vrouwen-emancipatie: doorbraak of inbraak? En Ik lees en schrijf als een vrouw, zoals ik eet en vrij als een vrouw

Wat zegt u? Is Jan B ook schrijver en nog wel eentje uit Eemland? Jantje van de Mocromafia en de wapens? Ach welnee, gaat U toch ergens anders zitten haten... Of Jan B de Baarnaar ook in wapens doet weten wij niet maar hij is in deze serie eerder voorbijgekomen (1) en dus lazen wij donderdag met meer dan gewone belangstelling het bericht in de Gooi- en Eemlander dat Jan met de korte achternaam voor het hekkie heeft gestaan (2). Interessant wordt het bericht vanwege de klagende partij in het zaakje. Janneman zou verzonnen hebben dat die lid van een fascistische jeugdclub is geweest. Kan toch niet anders dan dat we hier met Perry Pierik van doen hebben? Uitgever en Soesterberg? Verrast ons niet dat aangeklaagde ontkent. Want die heeft dat waarschijnlijk gewoon uit de zoek- en klutsmachine opgediept (3). Net als wij (4). Maar wel raar dat Perry zulks ontkent. Acht hij niettegenstaande zijn engagement met hardline nieuwrechtsers als Siebelt, Lukkassen en Eppink de kust bij Katwijk nog niet veilig genoeg om aan land te komen onder het zingen van het Horst Wessel-lied? Hoog tijd voor ons van het Kleintje om eens een bruin archief in te kruipen temeinde de Verneinung van Perry zwart op wit ongedaan te maken. Stay tuned...

(1) Even hier scrollen naar 5 februari
(2) Moet je je even voor inschrijven -kan gratis- in de digitale editie van het ding, daarna doorbladeren naar bijlage Eemland, pagina 2 onderaan
(3) zie hier
(4) Even weer hier omhoogscrollen naar 6 april