A tale of two pities
vrijdag 3 september-2010
We hebben een tijd gekend waarin gediaspoorde Joden in de westerse wereld werden gezien als de bron van alle kwaad. En we weten waar dat op uitdraaide. Met gebruikmaking van drones als Geert Wilders, Pamela Geller en andere lieden met een bescheiden denkraam wordt de weg vrij gemaakt om de goeie muslims niet langer te scheiden van de kwaaie. We hebben ineens maar één kam en daar moeten ze allemaal over geschoren worden. En nog effe en figuren als Mounir el Hamdaoui, Nebahat Albayrak en de halalslager om de hoek moeten een duurdere glasverzekering afsluiten en krijgen een halve maan op hun jas. De Islam is geen religie maar een ideologie. Mohammed heette eigenlijk Karl Adolf Mohammed. De Koran is net zoiets als Het Communistisch Manifest of Mein Kampf. Kortom, die kloten Islamieten zijn verantwoordelijk voor alle shit in de wereld. Van vakantie in eigen land tot comazuipen, van pensioenkortingen tot CO2-uitstoot.
Dit ellendige tunnelidee baarde de afgelopen week twee zeperds. En uiteraard allebei van Amerikaanse makelij. Eerst werden acht Pakistani op Dulles Airport ruw achter het gaas gemanouvreerd. Een mevrouw had één van hen horen zeggen "Ik hoop dat dit het laatste vliegtuig naar onze bestemming is". Een begrijpelijke uitspraak als je al een paar keer bent overgestapt, maar die mevrouw kreeg het Pakistaans benauwd en waarschuwde de beveiliging. Uiteindelijk bleek het te gaan om een hoog militair gezelschap dat was uitgenodigd voor een bezoek aan het hoofdkwartier van het Central Command in Tampa. Na hun vrijlating hadden de Paki's er zwaar de pest in en vlogen huiswaarts. De Amerikanski's hebben inmiddels hun verontschuldigingen aangeboden.
Het andere incident hebben wij van begin tot eind in eigen land mogen meemaken. Twee simple minds van Jemenitische afkomst maakten geheel in lijn met de laatste gelekte CIA-brainwave op het vehikel van Julian "Wippieleak" Assange een soort testvlucht. Om te kijken of vanuit de VS aanslagen konden worden gepleegd in bevriende westerse landen. Althans, dat was het verhaal van de Amerikaanse snuffelsmurfen. Een hele horde van onze collega's was voor Jan Hen uitgerukt en de betrokken Officier van Justitie stond voor lullo. Inmiddels vertoeven de simple minds in Jemen en delen wat meegenomen debieltjes en wat keukenmessen uit aan hun familieleden. Verontschuldigingen? Nog niks over gehoord.
Nou kunnen we daar heel lacherig over doen en dat doen we misschien ook, maar het gaat wel om gebeurtenissen die aantonen welke weg we zijn ingeslagen. De weg van de angst. En als u goed oplet ruikt u de Gladiolen.
