Van Estoril naar Zandvoort (006)
Op 19 februari jl. besteedden we voor het laatst aandacht aan de affaire Casa Pia. De afzichtelijke pedo-zaak die de Portugese samenleving al geruime tijd schokgolven met een kracht tot 7 op de schaal van Richter bezorgt. Nadat de 60-jarige Carlos Cruz, de anchor man van de Portugese teevee, zijn veters en broekriem kon inleveren was het even een tijdje stil. De afgelopen week werd echter Paolo Pedroso door een stel sombere heren van Justitie meegenomen naar een staatsonderkomen voor een diepgaand verhoor. Niet de geringste deze Paolo. Oud-minister van arbeid en sociale zaken voor de Socialistische Partij en fractieleider in de Portugese volksvertegenwoordiging wiens parlementaire onschendbaarheid werd opgeheven alvorens hij een klop op de deur kreeg. Ook de secretaris-generaal van de Socialistische Partij Ferro Rodrigues staat onder verdenking betrokken te zijn geweest bij het georganiseerd misbruiken van tientallen wezen die aan de zorgen van de Casa Pia-organisatie waren toevertrouwd. Uiteraard ontkennen beide zich socialist noemende kopstukken zich mordicus tegen de beschuldigingen en suggereren geheime machinaties van hun politieke tegenstanders. Mogelijk. Maar het een sluit het ander niet uit. En wie geeft graag volmondig toe dat hij met enige regelmaat kinderen bestijgt? In dezelfde uren waarin Pedroso in een niet zo luxueus hokje verdween onderging de voormalige Portugese diplomaat Jorge Ritto hetzelfde lot. Ook al zon keurige meneer, die onder andere heeft gefungeerd als ambassadeur in Zuid-Afrika en godbeterhet als vertegenwoordiger bij UNESCO, dat bij ons weten toch geen programma heeft ontwikkeld voor het sexueel molesteren van jeugdigen. Ritto ontkent ook bij hoog en bij laag, maar of het hem zal helpen is twijfelachtig. Inmiddels gaan er in Portugal namelijk sterke geruchten dat in diens niet zo kinderachtige villa ook buitenlandse collegas hun broek hebben laten zakken, onder wie een Duitse ambassadeur. Hoe dit ook zij, deze moeizaam bevochten openheid steekt schril af tegen bijvoorbeeld de krampachtige pogingen bij onze zuiderburen om de leden van de zogenaamde high society die mogelijk in soortgelijke affaires verwikkeld zijn (geweest) te vrijwaren voor justitiële vervolging cq. publiciteit. Om maar te zwijgen over Nederland en de uit 1999 daterende Teevens List van de hand van OvJ Fred Teeven waarop tientallen lieden uit de top van de samenleving voorkwamen die op verkeerde plaatsen hun gulp hadden opengeritst. Of over de affaire-Ulrich waarbij net als in de affaire Dutroux berichten over een mogelijke betrokkenheid van het Koninklijk Huis de kop worden ingedrukt. Pas als het gaat om een vrachtwagenchauffeur of een stuk ongeluk uit Amsterdam-Oost gaan de sluizen van de publiciteit wijd open. Want ongelijkheid moet er zijn, nietwaar?
